5 λόγοι που είναι ανάγκη να καταργηθούν άμεσα τα κηδειόχαρτα

Ακολουθεί μια -ακόμα- ιστορία, βγαλμένη από τη ζωή: περπατώ στο δρόμο με την κυρία Μαργαρίτα. Η κυρία Μαργαρίτα είναι μια γυναίκα που ‘χει έφηβους εγγονούς -για να καταλάβεις πάνω, κάτω την ηλικία της- και τεράστια αίσθηση του χιούμορ. Σε έναν στύλο της ΔΕΗ βλέπουμε ένα κηδειόχαρτο. Αν θες να είσαι political correct, μπορείς να το πεις ‘νεκρόσημο’ ή ‘κηδειόσημο’ ή ‘αγγελτήριο θανάτου’ ή ‘αγγελτήριο κηδείας’.

Ο εκλιπών που λες, λεγόταν Γιώργος (προφανώς δεν θα γράψω και το επίθετο) και όπως διαβάσαμε, ήταν πατέρας, παππούς και θείος. Με ρωτά η κυρία Μαργαρίτα ‘στα πόσα έφτασε ο Γιωργάκης;’. Της λέω ‘στα 85’. Σχολιάζει ‘μια χαρά ο Γιωργάκης’, με ένα νεύμα που υποδήλωνε το ‘εύγε Γιωργάκη, έζησες τη ζωή σου’ και ένα σαρδόνιο γέλιο (της φάσης ‘τα χρόνια σου να φτάσουμε’).

Όπως φεύγαμε, σκέφτηκα ότι, για κάποιο λόγο, όταν παίρνει το μάτι μου κηδειόχαρτο, συνηθέστερα σταματώ για να δω το status του αποθανόντα. Αν δηλαδή, είχε παιδιά. Ή γονείς. Προβληματίστηκα -η αλήθεια είναι- λίγο με τη φάση μου και αφιέρωσε κάποια λεπτά στο να σκεφτώ τι ακριβώς κάνω. Και κυρίως γιατί το κάνω. Πες, πες (δηλαδή, σκέψου, σκέψου) κατέληξα στο ότι είναι πραγματική ανάγκη να πάψει να υπάρχει αυτή η συνήθεια. Και λέω ‘συνήθεια’ με πόνο ψυχής. Εναλλακτικά -για να μην πέσουν να με φάνε αυτοί που βγάζουν χρήματα- ας αποκτήσουμε ένα new age αγγελτήριο κηδείας. Ευθύς αμέσως, θα εξηγήσω τι εννοώ.

• Από καταβολής νεκρόσημου, ο στόχος ήταν να τοποθετείται σε εμφανή δημόσια σημαία για να ειδοποιούνται οι περαστικοί για την κηδεία ή το μνημόσυνο κάποιου ανθρώπου. Πού δηλαδή, θα τελεστεί και πότε. Όταν προέκυψε είχε μια λογική, υπό την έννοια ότι στις παλιές γειτονιές, όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους, είχε ένα νόημα να ενημερώνεσαι, για να φροντίζεις να ‘αποχαιρετάς’ το γνωστό ή φίλο ή εν πάση περιπτώσει γείτονα. Στις νέες γειτονιές που δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα σου (που λέει ο λόγος -για παράδειγμα, δίπλα μου μένουν ο Κώστας και η Ελένη -πολύ καλά παιδιά), αυτή η χρήση ‘χάνεται’.

(ανοίγω παρένθεση, γιατί θα σκάσω αν δεν μιλήσω και για τις παραδόσεις που θα τιμώνται στην περιφέρεια, μέχρι να σβήσει ο ήλιος, μολονότι οι περισσότερες έχουν δομηθεί πάνω στο ‘τι θα πει ο κόσμος;’. Δηλαδή ‘δεν γίνεται να μην πάμε στην κηδεία. Τι θα πει ο κόσμος;’)

• Τα στοιχεία που πρέπει να αναφέρονται στο κηδειόσημο (πλήρες όνομα, ημερομηνία γέννησης ή ηλικία, τόπος τέλεσης και ονόματα πλησιέστερων συγγενών) ‘πέφτουν’ πια πάνω στο GDPR. Aλλά και να μην ‘έπεφταν’, ανήκουν στο γενικότερο πλαίσιο των κοινωνικών στερεότυπων. Μπορεί να είναι η ιδέα μου, αλλά με καταπιέζει η λογική του να γράφεται ο τίτλος και το όνομα των κοντινών συγγενών -και άρα να βλέπει ο πάσας ένας, όπως βλέπω εγώ, αν ήταν μόνος ο εκλιπών ή τι έκανε στη ζωή του. Την κατατάσσω στα αδιάφορα ‘πρέπει’ αυτής της ζωής (πρέπει να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να σπουδάσεις κλπ).
• Αν υποθέσουμε πως κάποιος δεν έχει παντρευτεί, δεν έχει παιδιά, δεν έχει αδέλφια, δεν έχει και γονείς τι ακριβώς θα γραφτεί στο χαρτί μεγέθους Α4 (που είναι στις προδιαγραφές); Αν κάποιος έχει επιλέξει να ζήσει με διαφορετικό τρόπο τη ζωή του, γιατί πρέπει να τιμωρηθεί για αυτό -από τα συμπλέγματα της κοινωνίας- και στο θάνατο του, με μια άδεια κόλλα χαρτί στην οποία έχει πρόσβαση ο οποιοσδήποτε;
• Πλέον οι οικείοι σου μπορούν να ενημερώσουν για τα δυσάρεστα με πλήθος τρόπων. Που δεν απαιτούν την ‘εκτέλεση’ ενός δέντρου. Άρα, και για οικολογικούς λόγους θα έπρεπε να αλλάξει αυτή η συνήθεια.
• Για το τέλος άφησα το συναισθηματικό κομμάτι. Έχεις που έχεις τον καημό σου, που ‘χεις χάσει ένα δικό σου άνθρωπο, δεν είναι και πολύ λογικό να ασχολείσαι με πράγματα που είναι -πια- αχρείαστα. Ας το κάνουμε λοιπόν, πιο απλό. Έστω και αν τα βάζουμε με το συντηρητισμό και το ‘έτσι το μάθαμε, έτσι θα το κάνουμε’.

ΥΓ: Όπως έψαχνα να διασταυρώσω το λόγο που υπάρχουν κηδειόχαρτα (ακόμα), ανακάλυψα ότι έχουν δημιουργηθεί ουκ ολίγα sites στα οποία φτιάχνεις μόνος σου το χαρτί. Αυτό που προτίμησα ήταν το kidioxarto.gr (για τον προφανή λόγο).

Εκεί λοιπόν, μπορείς να δημιουργήσεις ένα νεκρόσημο σε τρία βήματα. Κατ’ αρχάς καταχωρείς την κατηγορία. Είναι κηδεία; Είναι 9μερο μνημόσυνο; 40ημερο; Εξάμηνο; Ετήσιο; Σε αυτό το σημείο κρατιέμαι για να μη ξεχυθώ, γιατί όλα αυτά τα ‘πρέπει’, στο μυαλό μου, εντείνουν σαθρές καταστάσεις. Δεν τιμούν τη μνήμη του νεκρού. Αυτή τιμάται από αυτούς που το νιώθουν καθημερινά και για χρόνια -για πάντα.

*Βλέπεις τι σου έλεγα νωρίτερα;

Εν πάση περιπτώσει, το δεύτερο βήμα σε καλεί να διαλέξεις το στιλ (Elegant, χρυσό περίγραμμα, ασπρόμαυρο, μοντέρνο και λιτό) και γραμματοσειρά. Γράφεις το όνομα του εκλιπόντος, αν θες την ηλικία του και μια περιγραφή. Που όπως είδα είναι οι πληροφορίες για την κηδεία. Από κάτω υπάρχει κατηγορία με τίτλο ‘άλλες πληροφορίες’, για τις οποίες θέλω πραγματικά να σε βοηθήσω, αλλά δεν είμαι σε θέση. Μετά υπάρχουν οι πληροφορίες για τους πενθούντες και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους, συν η τοποθεσία της δεξίωσης.

Στο τρίτο βήμα πρέπει να γράψεις την περιοχή/πόλη τέλεσης και την ημερομηνία. Κάνεις click εκεί που λέει ότι δεν είσαι ρομπότ, αποδέχεσαι τους όρους χρήσης και τελείωσες.

Βρήκα και άλλη υπηρεσία (eshop) που αγοράζεις το κηδειόχαρτο της επιλογής σου, για 0.65 το ένα -και στα στέλνουν σπίτι. Πάντα μπορούν να κάνουν και αυτήν τη δουλειά για εσένα τα γραφεία τελετών. Αλλά θα ξαναρωτήσω: χρειάζεται όλο αυτό;

Κεντρική φωτογραφία: Outnow.ch