Κύριε Αμβρόσιε, το τι είναι αγάπη μάλλον το ξέρουμε εμείς καλύτερα

Επιστρέφοντας την Τρίτη το απόγευμα με το καράβι απ’ την Σκύρο, έτυχε να συνταξιδεύω με ένα γκρουπ παπάδων, το οποίο προφανώς πέρασε τις ημέρες του Πάσχα στο όμορφο νησί (να πάτε παιδιά, αξίζει).

Όταν το πλοίο έδεσε στο λιμάνι της Κύμης, όλοι οι επιβάτες σηκωθήκαμε και σχηματίσαμε αυτή την υπέροχη ουρά που είθισται να αποτελεί την τελευταία εικόνα ενός ταξιδιού. Το ταξίδι είχε τελειώσει μαζί με τις διακοπές μας, η διάθεση όλων σίγουρα δεν ήταν και η καλύτερη, όμως κάναμε υπομονή, κανένας δεν γκρίνιαξε και απλά περιμέναμε να αποβιβαστούμε και να πάμε σπίτια μας.

Λίγο πριν την τελευταία σκάλα, εκεί όπου είχε συνωστιστεί κι ο περισσότερος κόσμος, το γκρουπ των παπάδων αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το ασανσέρ για να γλιτώσει λίγη ταλαιπωρία και πολύτιμο χρόνο. Παπάδες οι οποίοι σημειωτέον δεν πρέπει να ήταν πάνω από 35-40 ετών. Προφανώς η συχνή επαφή με το Θεό τους έχει γεράσει πριν την ώρα τους.

Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός, ούτε φυσικά το έκανα θέμα. Απλά κράτησα αυτή την εικόνα και την ειλικρινή απορία γιατί οι ιερείς θεώρησαν ότι είναι διαφορετικοί απ’ τον υπόλοιπο κόσμο και δεν μπορούν να καταδεχτούν να περιμένουν μαζί μας στις σκάλες.

Το ίδιο βράδυ, πίνοντας ένα ποτό με τους φίλους μου, έφτασε στην κουβέντα το πρωτοφανές ξέσπασμα του Αμβρόσιου στη λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής. Δεν είχα ιδέα. Μόνο το άκουσμα των όσων είχε πει, ήταν ικανό να μου προκαλέσει οργή. Το ίδιο το βίντεο με τις κατάρες του Μητροπολίτη, μου έφερε αγνή κι ατόφια ανατριχίλα.

Ένας εκπρόσωπος του Θεού, τις ημέρες που η αγάπη, ο σεβασμός κι η κατάνυξη θα έπρεπε να βρίσκονται στο προσκήνιο, εύχεται να σαπίσει το χέρι του Φίλη αν υπογράψει την κατάργηση των Θρησκευτικών στα σχολεία και να τρυπήσουν τα στομάχια των άθεων που θα τολμήσουν να φάνε κρέας.

Αυτό δεν ήταν φυσικά το πρώτο παραλήρημα του σεσημασμένου σε τέτοιες συμπεριφορές Αμβρόσιου, ούτε ο Μητροπολίτης έγινε ο πρώτος κληρικός που ξεσπά, χρησιμοποιώντας ρητορική μίσους που αποκλείεται να βρεις γραμμένη σε κάποιο Ευαγγέλιο.

Όταν μια γυναίκα που άκουσε εμβρόντητη τα λόγια του Αμβρόσιου αποφάσισε να αντιδράσει, ρωτώντας τον αν αυτά που λέει έχουν σχέση με την αγάπη, σε ένα σύγχρονο θαύμα λόγω και των ημερών, στο σώμα του παπά μπήκε ο Φουσέκης, καταλήγοντας στο εξαιρετικό επιχείρημα, “τι είναι αγάπη, ξέρω εγώ καλύτερα”. Μάλιστα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ούτε ο Αμβρόσιος, ούτε ο Άνθιμος, ούτε οι παπάδες που αρνούνται να κατέβουν μερικές σκάλες σαν παιδιά ενός ανώτερου Θεού, αποτελούν τον γενικό κανόνα της Εκκλησίας.

Είμαι βέβαιος ότι στους κόλπους της Εκκλησίας βρίσκονται και πραγματικά καλοί άνθρωποι, με διάθεση να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, προοδευτικά και ανοιχτά μυαλά που μπορούν να αποτελέσουν ένα καλό παράδειγμα και να φέρουν τον κόσμο στους ναούς.

Μόνο που αυτό που πουλάει, αυτό που βγαίνει προς τα έξω, είναι το κακό παράδειγμα. Οι κατάρες του Αμβρόσιου, η ηχηρή απουσία της Εκκλησίας απ’ την ανθρωπιστική κρίση, τα εκατομμύρια που ξοδεύονται για να έρθει στη χώρα μας το άγιο φως με τιμές αρχηγού κράτους, την ίδια στιγμή που πολλοί συνάνθρωποί μας, δεν έχουν ούτε τα βασικά.

Κακά τα ψέμματα, το ελληνικό κράτος είναι βαθιά, βαθύτατα θεοκρατικό. Ο περίφημος διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, είναι προφανές ότι δεν θα έρθει ποτέ. Εφόσον μια αριστερή κυβέρνηση δεν τόλμησε καν να το φέρει στην κουβέντα, πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα πως η Ελλάδα θα είναι ίσως το τελευταίο ευρωπαϊκό κράτος στο οποίο το κράτος θα κάνει τα χατίρια της Εκκλησίας, χωρίς αυτό το δούναι και λαβείν να είναι σε καμία περίπτωση ισότιμο.

Αυτό που θα πρέπει να φροντίσει τουλάχιστον η Εκκλησία και κυρίως οι εκπρόσωποί της, είναι να απομονώσουν τις γραφικές, απαρχαιωμένες και πολλές φορές παρωχημένες φωνές που μόνο κακό κάνουν στην εικόνα της.

Ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία αγάπης. Οι γραφές και τα κηρύγματά του, έχουν σκοπό να φέρουν τους ανθρώπους κοντά, να τους ενώσουν και να δώσουν το καλό παράδειγμα. Τουλάχιστον απ’ τα θρησκευτικά στο σχολείο, εγώ αυτό θυμάμαι.

Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε αυτόν το Θεό, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε κανένα Θεό, οφείλεις να αναγνωρίσεις πως η ιστορία και το νόημα της θρησκείας ξεκίνησε με σκοπό να φέρει μια θετική αλλαγή. Να μας κάνει όλους λίγο καλύτερους, να μας κάνει να σκεφτούμε πως αν έχουμε δύο χιτώνες, πρέπει να δίνουμε τον ένα.

Αν οι σύγχρονες φωνές της Εκκλησίας, κηρύττουν δημόσια πως θα πρέπει όλοι να κρατάμε τους χιτώνες μας για πάρτη μας και να σκίζουμε και τους χιτώνες των άπιστων, τότε δεν φταίει φυσικά η θρησκεία η ίδια, αλλά όσοι αποφάσισαν να την μεταφράσουν και να την ερμηνεύσουν έτσι, καταφέρνοντας το ακριβώς αντίθετο απ’ τον αρχικό σκοπό της: να φέρουν το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους.

Βλέποντας πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για τον ISIS, παρακολούθησα τους ειδικούς να εξηγούν πως οι εξτρεμιστές παρερμηνεύουν κατά το δοκούν το Κοράνι, μεταφράζοντας όπως τους συμφέρει διάφορα εδάφιά του. Αλήθεια, πόσο διαφορετικό είναι αυτό που κάνουν μερικοί δικοί μας παπάδες, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών;

Εν έτει 2016, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας οφείλουν να προσαρμοστούν στις επιταγές της εποχής και να συνειδητοποιήσουν ότι με ρητορική μίσους και κλεισμένοι στο καβούκι τους, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να διώξουν εντελώς τον κόσμο απ’ τους ναούς.

Οι εποχές αλλάζουν κι όταν ο κάθε Αμβρόσιος θα εξαπολύει κατάρες μπροστά σε 5 γραφικούς και μερικές γιαγιάδες, δεν θα φταίει ο Φίλης που υπέγραψε την κατάργηση των Θρησκευτικών απ’ τα σχολεία για τον αργό θάνατο της θρησκείας.

Δεν ξέρω αν υπήρξε Χριστός, πάντως αν άκουγε από μια γωνία τα λόγια του Αμβρόσιου τη Μεγάλη Παρασκευή, σίγουρα δεν θα αισθανόταν περήφανος για την κατάντια των δικών του διδαχών μερικές χιλιάδες χρόνια πίσω. Για αυτή τη θρησκεία και για τέτοιoυς παπάδες, μάλλον στράφι πήγε η θυσία του.