Διάσωση τρίχρονου κοριτσιού στο Αντίρριο: Το θρίλερ που ‘φτιάξαμε’ στα social media

Το θρίλερ ξεκινά

Οι πρώτες δημοσιεύσεις που εμφανίστηκαν σε Facebook και Twitter, λίγο μετά τη διάσωση του τρίχρονου κοριτσιού από το ferry boat ‘Σαλαμινομάχος’, καυτηρίαζαν τη συμπεριφορά των γονέων, τους περνούσαν από λαϊκό δικαστήριο, ενώ δεν έλειπαν και τα κυνικά αστεία για την ταχύτητα που βρέθηκε το παιδί στα ανοικτά και για την ανευθυνότητα των γονέων, που έμοιαζαν ήδη με κοινωνικά απόβλητα.

Τι συνέβη τελικά;

Σύμφωνα με πληροφορίες του npress.gr, λοιπόν, και βάσει όσων υποστήριξε μάρτυρας που είδε με τα μάτια του το περιστατικό, δεν φαίνεται να υπήρξε αμέλεια γονέων και έκθεση παιδιού σε κίνδυνο. Ο ένας εκ των δυο γονέων (πατέρας) έπαιζε με το παιδί στη θάλασσα, το οποίο φορούσε το φουσκωτό σωσίβιο. Η αλλαγή των ανέμων και τα έντονα ρεύματα φαίνεται πως τράβηξαν απότομα το παιδί προς τα μέσα, χωρίς ο πατέρας να προλάβει να αντιδράσει. Αρκετοί προσπάθησαν να πιάσουν το τρίχρονο κοριτσάκι πριν απομακρυνθεί, ωστόσο φαίνεται πως δεν έκαναν απότομες κινήσεις υπό τον φόβο να μην αναποδογυρίσει το φουσκωτό. Παράλληλα, όσοι επιχείρησαν να κολυμπήσουν για να το φτάσουν, δεν τα κατάφεραν να πλησιάσουν, αφού το φουσκωτό, με την ταχύτητα από τον δυνατό αέρα, κατευθύνθηκε αμέσως προς αντίθετη κατεύθυνση.

Το τρίχρονο κορίτσι βρέθηκε στα ανοικτά, όπου το ferry boat υπό τις οδηγίες του καπετάνιου Γρηγόρη Καρνέση, πλησίασε προς το αποσβολωμένο κοριτσάκι και το ανέσυρε από την επιφάνεια της θάλασσας.

Το (πραγματικό) θρίλερ των διασώσεων

Στην Κρήτη αναφέρονται διαρκώς περιστατικά όπου ενήλικοι αλλά και ανήλικοι κολυμβητές καταλήγουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να παλεύουν με θηριώδη κύματα και με τη συμβολή ναυαγοσωστικών λέμβων και δυνάμεων του λιμενικού καταλήγουν να πατούν ξανά στεριά, έχοντας αφήσει πίσω τους τον όλεθρο του φουρτουνιασμένου βυθού. Στην Αλεξανδρούπολη, ένα ακόμα περιστατικό διάσωσης με θύμα αυτή την φορά ένα τετράχρονο κορίτσι, συγκλόνισε την τοπική κοινωνία και υπογράμμισε γι’ ακόμα φορά το γεγονός ότι ο βυθός της θάλασσας δεν είναι μια υπόθεση που μπορεί να πάρει κανείς αψήφιστα. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις και σε πολλές ακόμα που δεν βλέπουν το φως της επικαιρότητας, κοινός παρονομαστής είναι η δύναμη των ανέμων, που μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρόνο να παρασύρει τον κολυμβητή εκεί που η στεριά δεν φαίνεται με γυμνό μάτι και τα πόδια του κολυμβητή χορεύουν τρομοκρατημένα γύρω από το απόλυτο ‘ωκεανίστικο’ μαύρο.

Μια ταινία τρόμου αναζητά τους ‘κακούς’ της

Ποιους μπορούμε να δικάσουμε για το περιστατικό της διάσωσης του τρίχρονου κοριτσιού στο Αντίρριο; Μα τους προφανείς ‘ενόχους’ της υπόθεσης, τους γονείς του παιδιού. Είναι όμως οι γονείς πραγματικοί ένοχοι; Οι προαναφερθείσες μαρτυρίες, αναφέρουν πως ήταν ένα κλασσικό ζευγάρι αστών γονέων που έπαιζαν με το παιδί τους στα ρηχά της παραλίας, το οποίο και είχε εφοδιαστεί με τα απαραίτητα υλικά για να επιπλέει με άνεση στην θάλασσα.

Παρακολουθώντας την ιστορία, θυμήθηκα ένα δικό μου παρόμοια ‘μακάβριο’ ανέκδοτο. Όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών έκανα ‘βαρελάκια’ στην αμμουδιά δίπλα στους γονείς μου, σε παραλία γνωστού νησιού του Ιονίου. Όταν εκείνοι για ελάχιστα δευτερόλεπτα έστρεψαν την προσοχή τους στην αντίθετη κατεύθυνση από ‘μένα, είχα ήδη καταφέρει να καταπιώ (κυριολεκτικά, με το στόμα ορθάνοικτο) ένα ολόκληρο κύμα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων ο πατέρας μου με είχε σηκώσει από την αμμουδιά από το α λα California κύμα που με είχε σκεπάσει, ενώ έπαιζα. Βήχοντας λίγο στην αγκαλιά του, ήμουν και πάλι καλά.

Πόσοι και πόσοι γονείς δεν έχουν κάνει λάθη μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων; Πόσοι απλά γύρισαν από την άλλη πλευρά και ξαφνικά είδαν το παιδί τους να έχει χαθεί; Όλοι μας έχουμε δει ή ακούσει ή/και έχουμε υπάρξει πρωταγωνιστές σε περιστατικά όπου ένα παιδί ακολουθεί την ρότα της γκοφρέτας και των snickers και καταλήγει να χάνεται μέσα σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ. Είναι ‘κακοί’ άραγε οι γονείς που έρχονται αντιμέτωποι με μια ολιγωρία της στιγμής; Αν έχεις ζήσει μίνιμουμ 13 χρόνια στον πλανήτη Γη, στο πλευρό των γονιών σου, αν δεν βιώνεις παρατεταμένη εφηβεία, δεν νομίζω να πιστεύεις έστω και στο ελάχιστο κάτι τέτοιο.

Ένα συμπέρασμα

Είναι πολύ πιο εύκολο να κρίνουμε κάθε ζευγάρι γονέων που δεν αντιπροσωπεύει το τέλειο παράδειγμα γονεϊκής καθοδήγησης, που παρεκκλίνει έστω 0,00001% από το άριστα, από το να δείξουμε κατανόηση και να παραδεχτούμε πως λάθη γίνονται ακόμα και από τους ‘τέλειους’. Είναι πολύ πιο εύκολο να στήνουμε λαϊκά δικαστήρια στα social media και να ζητάμε να πέσουν κεφάλια, από το να αναλογιστούμε πόσο εφιαλτικό θα ήταν για τους γονείς το να βιώνει το παιδί τους μια τέτοια περιπέτεια τρόμου στ’ ανοιχτά του Αντίρριου. Οι γονείς σου, οι γονείς μου, οι γονείς μας δεν ήξεραν πως να γίνουν γονείς και μεταξύ μας, ούτε εμείς έχουμε ιδέα πως γίνεται. Όλοι θα μάθουμε, κάνοντας λάθη. Τελικά, εσύ που κράζεις, αν ήταν δικό σου παιδί, θα άντεχες την κατακραυγή;