Για τις σερβιτόρες που αγαπήσαμε σε αυτή τη ζωή

Το συγκεκριμένο κείμενο θα μπορούσε να έχει γραφτεί οποτεδήποτε. Και θα μπορούσε να έχει γραφτεί από όποιον άνδρα έχει καθίσει έστω τρία λεπτά σιωπηλός στην καφετέρια ή το bar για να χαζέψει λίγο εκείνη. Την σερβιτόρα που του έκλεψε φευγαλέα ή για πάντα την καρδιά.

Ο όρος σερβιτόρα κουβαλάει μαζί του μια αρνητική χροιά, χωρίς λόγο. Μοιάζει σκληρός και ελαφρά υποτιμητικός χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση κάτι από τα δύο. Κι αν είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι κοιτούν κάθε βράδυ με καθαρά ερωτικά ένστικτα τα κορίτσια που τριγυρίζουν στα τραπέζια τους, είναι πολύ περισσότεροι εκείνοι που βλέπουν σε αυτά τα κορίτσια μία ανεξαρτησία, μία έπαρση, μία απίστευτα εξωστρεφή ομορφιά.

Το γιατί, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω παρακάτω. Και σε αυτή την προσπάθεια θα χρησιμοποιήσω τους στίχους από ένα πολύ αγαπημένο λόγιο παιχνίδι του Φοίβου Δεληβοριά στη μουσική του Tom Waits. Γιατί αν είναι ένας μουσικός που λέει τα μικρά και τα μεγάλα αυτής της ζωής με λόγια τόσο απλά αλλά και τόσο ουσιαστικά, αυτός είναι ο Δεληβοριάς. Κι αυτό είναι το «Χάλια».

«Ροδανθός μες στα ρεμάλια»

Έτσι ακριβώς ξεχωρίζει. Σε ένα μπαρ γεμάτο άντρες, σε μια καφετέρια γεμάτο αδιάφορες φιγούρες, εκείνη είναι πάντα το σουλούπι που θα ξεχωρίσει. Όχι απλά επειδή κινείται διαφορετικά από τους υπόλοιπους, όχι απλά επειδή έρχεται στο τραπέζι σου αλλά γιατί έχει ‘μαζί της’ αυτή την ακατανόητη αύρα που κάνει αυτά τα κορίτσια τόσο ενδιαφέροντα ακόμα κι αν δεν είναι. Κι αυτό είναι το υπέροχο. Ότι είναι ενδιαφέροντα. Ότι έχουν πάντα μια ιστορία πολύχρωμη σε σχέση με τη δική σου βαρετή ιστορία, ότι ακόμα και την πιο απλή ιστορία στον κόσμο μπορούν να την κάνουν να ακουστεί μυθιστορηματική.

«Μα κι αυτή έχει έναν τρόπο να σου αδειάζει το τασάκι σου»

Η κίνηση, ο αέρας, τα μικρά σχεδόν ανύπαρκτα χαμόγελα που θα κερδίσεις, όλα συνθέτουν μια εικόνα που μοιάζει πολύ θεατρική για να είναι αληθινή. Καμία δεν θα το κάνει βαριεστημένα ακόμα κι αν βαριέται. Καμία δεν θα το κάνει όπως εσύ, αν πήγαινες μέχρι το τραπέζι απέναντι να αδειάσεις το τασάκι. Καμία δεν είναι ακριβώς ίδια με την άλλη. Καμία δεν θα καταλάβεις τι κάνει ακριβώς και κερδίζει το βλέμμα σου και το μυαλό σου.

Είναι αυτή η ακατανόητη μαγεία που κρύβουν αυτά τα κορίτσια και σίγουρα δεν αντιλαμβάνεται για κανένα λόγο μια φίλη σου, η κοπέλα σου, ακόμα και τα ίδια τα κορίτσια αυτά. Για τον άνδρα, η σερβιτόρα είναι ένας πειρασμός που θα ορκιζόσουν ότι είναι στο χέρι σου να τον κάνεις δικό σου και το σύμπαν είναι εκεί για να βάλει τα γέλια κάθε φορά που προσπαθείς να το κάνεις.

«Σε ρωτάει “Θα πιείτε κάτι;” και το ακούς σαν να ‘ναι ποίημα»

Είναι η δική σου ώρα μαζί της. Τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που έχει την προσοχή σου και για κάποιο λόγο θεωρείς ότι αρκούν για να την γοητεύσεις, για να κερδίσεις τους πάντες γύρω σου, για να την κάνεις να σε κοιτάξει μια δεύτερη φορά πριν χαθεί πάλι μέσα. Κι ακριβώς επειδή μιλάει σε εσένα, νομίζεις ότι κάτι θέλει από εσένα.

Αλλά όχι, εσύ βλέπεις κάτι το παραπάνω σε αυτό, θεωρείς ότι σε φλερτάρει απλά και μόνο γιατί σου μιλάει (η δουλειά της είναι), σου χαμογελάει (η δουλειά της είναι) και γελάει με το αστείο σου (η δουλειά της είναι, περίπου). Κι αν το γέλιο είναι αληθινό, είσαι ξαφνικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι ο βασιλιάς ρέμαλος μέσα σε αυτή τη θάλασσα από ρεμάλια. Και πλέον θες το κάτι παραπάνω. Σιγά μην δεν ήθελες.

«Διερωτάσαι αν είναι μόνη, αν φοβάται, αν θυμώνει, θα σου δώσει κάποιο σήμα; Μείνε κι άλλο και θα δεις»

Κι όταν μπει το μικρόβιο, ριζώνει. Πόσοι και πόσοι είναι εκείνοι που γυρνούν καθημερινά στα ίδια στέκια, στα ίδια μέρη, στις ίδιες ακριβώς θέσεις στο μπαρ για να δουν άλλη μια φορά εκείνη. Και σπάνια θα ομολογήσει ένας άνδρας ότι πάει για εκείνη. Σπάνια θα παραδεχτεί ότι είναι τσιμπημένος με μια σερβιτόρα.

Και θες να ξέρεις αν αυτό το κορίτσι είναι μόνο του σε αυτή τη ζωή, αν είναι με κάποιον ή αν έχεις ελπίδες εσύ μαζί της. Θες να ξέρεις αν αυτά τα χαμόγελα είναι κάτι παραπάνω από αυτό που κάνει με όλους τους άλλους. Θες να ξέρεις αν αξίζει να κάνεις την όποια κίνηση για να πλησιάσεις λίγο πιο κοντά απ’ ό,τι εκείνος στο δίπλα τραπέζι που σκέφτεται ακριβώς το ίδιο πράγμα.

 «Όμως κι αυτή θα έχει πονέσει, κάποιος τύπος θα είν’ στη μέση»

Κι αυτό που σε κρατάει συνήθως από το να της μιλήσεις είναι ο ρεαλισμός ότι όσο διαφορετική κι αν σου φαίνεται, έχει κι εκείνη τη δική της πραγματικότητα. Έχει κι εκείνη τη δική της ζωή. Και σίγουρα όπως όλοι έχει τα προβλήματά της, έχει τις ανησυχίες της, έχει κι εκείνη τα δικά της χάλια.

Τι σημασία έχει αν είναι κάποιος άλλος στη μέση; Σπάνια θα κολλήσει ένας άνθρωπος σε αυτό. Η σφαλιάρα του ρεαλισμού έρχεται όταν φτάνεις τόσο κοντά που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι απλά παρά ένα κορίτσι που δουλεύει για να βγάλει χρήματα και το λιγότερο που θέλει μετά από 3-4-5 ώρες δουλειάς είναι να ακούει έναν τύπο να φλυαρεί προσπαθώντας να κερδίσει κάτι που δεν είναι εκεί για να κερδηθεί.

«Κι αύριο εδώ θα είσαι πάλι αχ μα επιτέλους θα της πεις ότι θες μόνο για εκείνη να είσαι χάλια»

Μέχρι να κάνεις το βήμα και να πεις σε αυτό το κορίτσι ότι σου αρέσει. Το ίδιο ακριβώς βήμα που κάνουν τόσοι και τόσοι κάθε βράδυ, κάθε μεσημέρι, κάθε απόγευμα. Ελπίζοντας εκείνοι να είναι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους, ελπίζοντας να πουν ότι εκείνοι τα κατάφεραν. Και ναι, δεν είναι ανάγκη να φτάσεις στα λόγια του Φοίβου και να γίνεις χάλια για εκείνη. Δεν είναι καν ανάγκη να είσαι τόσο τσιμπημένος μαζί της.

Είναι τόσο εριστικά εκεί όλη την ώρα. Είναι τόσο κοντά σου που αργά ή γρήγορα το παίρνεις απόφαση και μιλάς σε αυτό το κορίτσι. Λες το κάτι παραπάνω. Κάνεις τη δική σου μικρή ή μεγάλη εξομολόγηση. Και περιμένεις κάθε φορά να μην σε κάνει να γίνεις χάλια.

Το κείμενο αυτό δεν είναι μόνο για εκείνους που έκαναν το βήμα. Γιατί αυτοί αποτελούν την μειοψηφία. Αυτό το κείμενο είναι για όλους εκείνους που αυτή τη στιγμή που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, μπορούν να φέρουν ένα τέτοιο κορίτσι στο μυαλό τους.

Είναι για όλα εκείνα τα υπέροχα κορίτσια με το δίσκο στο χέρι.

* Στην κεντρική φωτό, η Marion Cotillard σε μία από τις πλέον υπέροχα λυρικές ταινίες που έχουν βγει, το A Good Year