Γιάννη, μας πλάκωσε το ταβάνι

Στις 25 Μαίου του 2011, ο Παναθηναϊκός παίζει με την ΑΕΚ για τα playoff του ελληνικού πρωταθλήματος και την κερδίζει με δύο γκολ του Τζιμπρίλ Σισέ κλειδώνοντας την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο ο Παναθηναϊκός έχει αποκλειστεί από την ΑΕΚ αν και κέρδισε με 3-2 στο ΟΑΚΑ με σκόρερ τους Κατσουράνη, Βύντρα και Ζιλμπέρτο Σίλβα. Λίγο νωρίτερα, για το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός κέρδιζε την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ με 3-1 χάρη στα γκολ των Κατσουράνη, Βύντρα και Σισέ, με τον παιχταρά Σκόκο να δίνει μόνος και στα τρία αυτά παιχνίδια τη μάχη για την ΑΕΚ.

Το 2011 ο Παναθηναϊκός δεν πήρε το πρωτάθλημα, παρά την κεκτημένη ταχύτητα από το νταμπλ της προηγούμενης χρονιάς. Δεν πήρε το κύπελλο παρά το καλά στημένο σύνολο. Δεν έκανε μια καλή πορεία στο Champions League, τρώγοντας 13 γκολ και παίρνοντας μόλις 2 βαθμούς στους Ομίλους της διοργάνωσης. Αλλά αν με ρωτούσες εκείνο το καλοκαίρι πώς ένιωθα για την ομάδα μου θα σου έλεγα ότι παίζαμε μπάλα, παίζαμε με στόχο, παίζαμε σαν Παναθηναϊκός.

Χωρίς καμία υπερβολή, έχω να δω τον Παναθηναϊκό να παίζει μπάλα από το 2011. Μπάλα που να με ξεσηκώνει, μπάλα που να με τραβάει στο γήπεδο, μπάλα που να με κάνει να νιώθω ότι το ταβάνι είναι στον ουρανό και όχι λίγο πιο πάνω απ’ το κεφάλι μας, έτοιμο να μας πλακώσει.

Είχαμε έναν Τζιμπρίλ Σισέ στην κορυφή, έναν Λέτο στα αριστερά να χαζεύει τα αντίπαλα μπακ, έναν Νίνη πίσω από τον Σισέ να θυμίζει τι σημαίνει δεκάρι, έναν Ζιλμπέρτο Σίλβα να στέκεται αυτοκρατορικά στα χαφ, έναν Καραγκούνη να παίζει για τη φανέλα. Είχαμε παιχταράδες με όλη τη σημασία της λέξης.

Θα μου πεις, το άνοιγμα εκείνο πληρώνουμε ακόμα. Τα εκατομμύρια που σπαταλήθηκαν σε δύο μόλις σεζόν τρέχει να καλύψει ο Παναθηναϊκός και δεν φτάνει. Αλλά γιατί να πρέπει να μπει ο μέσος φίλαθλος σε αυτή την κουβέντα; Γιατί να μην μπορεί να ονειρεύεται την ομάδα του με τέτοιους παίκτες; Γιατί να πρέπει να δικαιολογεί τον Πρόεδρο και τον κάθε Πρόεδρο που δεν υπάρχουν λεφτά στην ομάδα; Γιατί να μονολογεί μετά τον διπλό ευρωπαϊκό αποκλεισμό ότι δεν θα έχουμε ούτε του χρόνου χρήματα να χτίσουμε ομάδα;

Διάβαζα από πολλούς ότι ο Παναθηναϊκός μίκρυνε και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Αλλά θα επιμείνω στο επιχείρημα με το ταβάνι γιατί όσο μικραίνουν την ομάδα, τόσο κλειδώνουν και τους φιλάθλους στη λογική της μετριότητας.

Έχουμε φτάσει να χειροκροτάμε μια ασίστ που περνάει. Έχουμε φτάσει να χειροκροτάμε τον αμυντικό που κόβει τη μπάλα. Έχουμε φτάσει να πανηγυρίζουμε όταν μπαίνει μέσα ο Κουτρουμπής και ο Αμπέντ. Έχουμε φτάσει να λέμε ότι παίζουμε μπάλα όταν για ένα δεκαπεντάλεπτο κάνουμε πλάκα στον Λεβαδειακό και στα υπόλοιπα 75 λεπτά θυμίζουμε τοπικό. Πάτε καλά μωρέ;

Σαν φίλαθλοι, μου θυμίζουμε εργαζόμενους σε καιρό κρίσης που είναι ευχαριστημένοι που απλά δεν έχουν χάσει τη δουλειά τους. Κι ας τους έκοψαν τους μισθούς. Κι ας μην έχουν να ελπίζουν σε αύξηση, ανέλιξη, ελπίδα.

Το ποιος φταίει για την επικράτηση της μετριότητας στον Παναθηναϊκό, δεν είμαι ο κατάλληλος για να απαντήσω. Και ούτε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να απαντήσει με σαφήνεια στο ποιο είναι το πρόβλημα χωρίς να βγάλει μια λίστα με τουλάχιστον δέκα bullet points, από την Διοίκηση μέχρι τους ανθρώπους γύρω από την ομάδα, το προπονητικό τιμ και τους σκάουτερ.

Δεν υπάρχει ένα μόνο πράγμα να φταίει στον φετινό Παναθηναϊκό. Ο Γιάννης Αναστασίου φέρει βαρύτατη ευθύνη για την εικόνα της ομάδας. Φέρει ευθύνη γιατί είναι από τους λίγους προπονητές στον ΠΑΟ που είχε το χρόνο και την ανοχή της Διοίκησης να πειραματιστεί, να δοκιμάσει, να προσπαθήσει. Αλλά σαν μικρό παιδί που έχει κάνει ζαβολιά και νομίζει ότι θα ξεφύγει από τους γονείς του, αρνείται πεισματικά – όχι να παραιτηθεί, τα λεφτά είναι πολλά – αλλά να αναλάβει έστω τις ευθύνες του απέναντι στη Διοίκηση και τον κόσμο. Η γιούχα και όσα του φώναζαν χθες μετά τη λήξη είναι απόλυτα δικαιολογημένα.

Αλλά δεν φταίει μόνο ο Αναστασίου που είναι αυτός ο πάγκος του. Δεν φταίει μόνο ο Αναστασίου που ο Ταυλαρίδης είναι σαν τον Μαλντίνι μπροστά στους έτερους της άμυνας του ΠΑΟ. Δεν φταίει μόνο ο Αναστασίου που παίζουν στην ενδεκάδα παίκτες που σε άλλες εποχές δεν θα έβλεπαν ούτε 18άδα. Δεν φταίει μόνο ο Αναστασίου για το κλίμα γκρίνιας και μιζέριας που υπάρχει στην εξέδρα.

Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός έχει μόνο δύο παίκτες οι οποίοι θα έπαιζαν σε κάθε ενδεκάδα του. Τον Μάρκους Μπέργκ και τον Ζέκα. Δεν αφήνω ερωτηματικό για τον Νίνη γιατί η απόδοσή του δεν είναι σταθερά καλή. Για τον φετινό ΠΑΟ είναι μια όαση στη θέση 10, στον Παναθηναϊκό που θέλουμε, δεν ξέρω αν χωρά. Και δεν έχω όρεξη να είμαι κακός με τα υπόλοιπα παιδιά που φοράνε τη φανέλα και την τιμούν σε κάθε παιχνίδι. Αλλά το “είναι βαριά του ΠΑΟ η φανέλα” είναι το μόνο σωστό που ακούγεται από την εξέδρα. Και όποιος δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, δεν έχει θέση σε αυτή την ομάδα.

Το να φύγει ο Γιάννης Αναστασίου είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα. Αλλά μόνο το πρώτο βήμα. Γιατί ακόμα κι αν είχε παραιτηθεί χθες το βράδυ, το ίδιο κείμενο θα έγραφα σήμερα. Για να φτάσει ο κόσμος να χαίρεται που πηγαίνει στο γήπεδο πρέπει να φύγει αυτή η μιζέρια που έχει κολλήσει πάνω μας. Κι όπως σε όλες τις γωνιές του κόσμου, η μιζέρια φεύγει μόνο με ένα πράγμα. Με τη μπάλα.

Δεν με νοιάζει ποιος κάθεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Δεν με νοιάζει ποιος είναι Πρόεδρος. Δεν με νοιάζει πόσους βαθμούς μπροστά είναι ο Ολυμπιακός. Θέλω να πηγαίνω στο γήπεδο και να βλέπω την ομάδα μου να παίζει μπάλα.

Κι όταν έρθει η μπάλα θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Η υγεία στην εξέδρα, η υγεία στην ομάδα, το ταβάνι στο ύψος του.