Γιατί δεν θα πάω (σχεδόν) ποτέ ξανά σινεμά
Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα στις «σκοτεινές αίθουσες» αποφάσισε να τις αποχαιρετήσει. Κάνουμε ότι τον πιστεύουμε.
- 1 ΔΕΚ 2023
Disclaimer. Είμαι 44 ετών, μεγάλωσα και μένω μόνιμα σε νότιο προάστιο των Αθηνών και αν και δηλώνω παντρεμένος και πατέρας 4 (ολογράφως ΤΕΣΣΑΡΩΝ) γατιών, διακρίνομαι για την ψυχολογία έφηβου hipster του κέντρου που σταμάτησε μαγικά τον χρόνο και ξεχάστηκε κάπου εκεί στα πρώιμα 00s. Γι’ αυτό και έχω λίγη γκρίνια.
Από μικρό παιδί λατρεύω τις «σκοτεινές αίθουσες». Τις λατρεύω. Από τις πρώτες μου κινηματογραφικές εμπειρίες παρέα με τον πατέρα μου, παρακολουθώντας με δέος τον Batman του Michael Keaton και τον Indiana Jones με τον δικό του πατέρα, μέχρι το πρώτο spoiler στην ουρά του -πάλαι ποτέ- Άννα Ντορ της Γλυφάδας για το Seven, ή την πρώτη μου solo εξόρμηση στο Terminator 2, που πολύ την είχα ευχαριστηθεί κι ας με τρόμαζε τότε η μοναχική θέαση ως ιδέα.
Από τα κλάματα και τον τρόμο (όχι εγώ, κάτι γνωστοί μου) στην πρεμιέρα του Blair Witch Project, ένα μακρινό Halloween, χαμένος φοιτητής κάπου σε μια μικρή κωμόπολη της Αγγλίας, μέχρι το ξενύχτι για μια άλλη πρεμιέρα, αυτή που θα μας διηγούνταν ξανά ιστορίες από έναν γαλαξία… far, far away μετά από σχεδόν 20 χρόνια αναμονής! Τις λατρεύω τις «σκοτεινές αίθουσες».
Αλλά (μάλλον) δεν θα τις ξαναεπισκεφτώ.
Δεν είναι clickbait, είναι μία -δυστυχώς- θλιβερή διαπίστωση. Σε αυτά τα περίπου 35 χρόνια που πηγαίνω ευλαβικά σινεμά, η πίστη μου στο μέσο και οι συνθήκες που το χαρακτηρίζουν άρχισαν να φθίνουν με γεωμετρική πρόοδο. Τα αγαπημένα θεαματικά blockbusters που κάποτε μας ταξίδευαν στα πιο μαγικά μέρη μέσα σε ενενήντα μόλις λεπτά, έγιναν κουραστικά τρίωρα sequels εξαντλημένων franchises που παλεύουν να μας πείσουν ότι το μέλλον του σινεμά είναι η τεχνητή νοημοσύνη, το ΑΙ. Ότι ο ανθρώπινος παράγοντας, ο δημιουργός, ο καλλιτέχνης πίσω από τους διαλόγους, την εικόνα, τα φώτα, την υποκριτική… ότι το ίδιο το ταλέντο είναι τροχοπέδη της παραγωγής. Ότι πλέον αρκούν «τα κομπιούτερς και οι αριθμοί», πανάθεμα σε Ρόζα!
Όχι, δεν το παίζω ρομαντικός. Ήμουν άλλωστε από αυτούς τους γραφικούς που σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν τσουτσουριασμένοι στο πρώτο Avengers Assemble που ακούστηκε ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα. Δεν είναι ρομαντισμός να ενοχλείσαι από την παντελή έλλειψη σεβασμού απέναντι σε όλα όσα έκαναν την 7η τέχνη να κατακτήσει τον τίτλο της.
Ρομαντισμός είναι να σκίζεις τα βρακιά σου online, διαμαρτυρόμενος -δικαίως- για το κλείσιμο του εκάστοτε «ιστορικού» σινεμά του κέντρου της Αθήνας και να στριμώχνεσαι virtually στις ουρές των μεγάλων (και αβανταδόρικων για τους τσεκαδόρους του Instagram) φεστιβάλ της πόλης για ένα εισιτήριο του πανέμορφου Past Lives, όταν δέκα μέρες αργότερα που η ταινία κυκλοφορεί κανονικά στις αίθουσες, η ίδια σαλά είναι σχεδόν άδεια. Βασικά όχι, δεν είναι ρομαντισμός, είναι υποκρισία.
Όπως υποκρισία είναι να μιλάμε για τη μαγεία του σινεμά και η όποια αίθουσα (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, αν και μάλλον θα έπρεπε) να ζέχνει τσιγαρίλα (μη με ρωτήσετε πως γίνεται αυτό, ρωτήστε τους παρευρισκομένους στις δημοσιογραφικές προβολές καλύτερα), κλεισούρα και μούχλα. Όχι ιδιαίτερα δημοφιλής άποψη, το καταλαβαίνω. Η αλήθεια όμως είναι αυτή. Άλλωστε με άδειες αίθουσες εκτός εορτασμών και φεστιβαλικών νυχτών, τι να τον κάνεις το σωστό εξαερισμό, σωστά;
Υπάρχουν και χειρότερα βέβαια. Υπάρχει και η ξιπασιά! Ξιπασιά: ουσιαστικό, η πολύ μεγάλη ιδέα που έχει κάποιος για τον εαυτό του. Κάποιος που ας πούμε δεν τον αφορά η ταινία για την οποία πλήρωσε να παρακολουθήσει μαζί με όλους τους υπόλοιπους και αποφάσισε αντί για τη «μεγάλη οθόνη» να κοιτά τη μικρή του κινητού του. Είτε χαζεύοντας βιντεάκια στο TikTok, ή ακόμα και παίζοντας την όποια παραλλαγή του Candy Crash παίζει η Gen Z αυτό τον καιρό. Μου έχουν συμβεί αμφότερα και μάλιστα στις γνωστές, ακριβές αίθουσες μεγάλου multiplex.
Κι αν εσύ δεν έχεις -ακόμα- βρεθεί μπροστά σε κάτι τόσο extreme, αποκλείεται να μην έχεις συναντήσει ως τώρα τον φίλο ή τη φίλη που αδιαφόρησε για τις συνήθως ευφάνταστες προτροπές για σίγαση του κινητού πριν την προβολή, με αποτέλεσμα να κάνει κάποια στιγμή κέφι ολόκληρη η αίθουσα με την τελευταία επιτυχία του TikTok από το αντίστοιχο ringtone. Αν έχεις και λίγη (κυριολεκτικά) τύχη μπορεί να απάντησε στην κλήση/μήνυμα/reaction/DM κιόλας. Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ…
Για όλα αυτά, και για τα πιθανά άλλα τόσα που έχουν ενοχλήσει εσένα στο παρελθόν, διέγραψα το σινεμά από τις επιλογές εξόδου μου. Το αγαπάω, το λατρεύω, αλλά οι άνθρωποι του με απογοητεύουν συνέχεια. Θα πάω και στην πρεμιέρα του Wonka στο Electric του Λονδίνου που έχω κλείσει τα εισιτήρια τόσο καιρό και τέλος. Εντάξει, βγαίνει και το Ferrari του Michael Mann τον Γενάρη βέβαια…
