Η αβάσταχτη ταλαιπωρία του camping

Ως συνήθως ας βγάλουμε κάποια πράγματα από τη μέση. Δεν είμαι από αυτούς που θα ισχυριστούν ότι κάνουν κάμπινγκ από τότε που μπορούν να θυμηθούν (για να ενισχύσει τα επιχειρήματα του). Ούτε γεννήθηκα με τη μπανέλα και το καρφί στο χέρι. Όπως άλλα καλά πράγματα, το κάμπινγκ στη ζωή μου ήρθε αργά, ήρθε από σπόντα και ούτε κρύο, ούτε ζέστη.

Κάμπινγκ άρχισα να κάνω όταν ήρθα σε επαφή με τον κόσμο της ορειβασίας και ειδικά της πεζοπορίας. Πολύ απλά έμαθα να στήνω σκηνή γιατί κάπου έπρεπε  να κοιμηθώ. Και για να είμαι ειλικρινής θυμάμαι ουκ ολίγες φορές να προσπαθώ να παρακάμψω ακριβώς αυτό το στάδιο. Πολλές φορές την έβγαλα με ένα αδιάβροχο ναύλον πάνω από τον υπνόσακο, αρκετές χωρίς αδιάβροχο και κάποιες χωρίς καν υπνόσακο.

Κάπου εκεί, λοιπόν, σε όλη αυτή τη φάση, άρχισα να ψάχνω τις “παραλίες”. Φαράγγια, χωματόδρομοι, βράχια κλπ. κλπ. Σε κάποιες από αυτές δεν πήγαινε καν χωματόδρομος, κάπου έπρεπε να μείνω, έμενα υποχρεωτικά σε σκηνή. Σιγά σιγά, ο εξοπλισμός αυξανόταν, κάποια σαββατοκύριακα άρχισα να κάνω διήμερες αποδράσεις με σκηνή -ιδανική λύση για ένα γρήγορο detox από τη δουλειά και τους ρυθμούς της πόλης. Από σπόντα λέμε.

Και από σπόντα ήρθε και το πρώτο “οργανωμένο”. Φίλοι, φίλοι φίλων, να μην τα πολυλογώ. Το θέμα είναι ότι πάνω από δέκα χρόνια μετά, η εμπειρία στο μυαλό μου παραμένει τραυματική: Θέση πάρκινγκ ακριβώς δίπλα στη θέση κατασκήνωσης, αυτοκίνητα να μπαινοβγαίνουν, σκόνη στον αέρα, τρόμπες να τρομπάρουν τα μεσάνυχτα, φώτα από παντού. Μόνο Εντίθ Πιαφ δεν έπαιζε στα μεγάφωνα, καταλαβαίνεις τι λέω;

Βλέπεις μπροστά από το κάθε κάμπινγκ είναι μια πανέμορφη παραλία. Αυτά και κάτι άλλα τέτοια σου λένε και σε ψήνουν: “Ένα νησί-απομονωμένος παράδεισος.” “Δεν έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο στη ζωή σου.” Ε, φανταζόμουν κι εγώ την παραλία του Ντι Κάπριο. Ναι, καλά. Πριν από 15 χρόνια ίσως. Τότε που πήγα εγώ, ούτε η παραλία ήταν έτσι. Ξαπλώστρες, beach volley,  ομπρέλες. Σε ζυγούς και στίχους. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε ήταν η φράση του Ντάφι: “Το πρόβλημα με όλα αυτά τα μέρη είναι ότι δεν μπορείς να τα κρύψεις από το ‘Lonely Planet’. Κι όταν γίνει αυτό, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για την αποκάλυψη.”

Προτού, όμως, βιαστείς να σχολιάσεις, πήγα και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά. Και έβγαλα (σχεδόν) τα ίδια συμπεράσματα. Στο οργανωμένο κάμπινγκ, μπροστά από την παραλία των ονείρων σου (που μπορεί να μην είναι πλέον των ονείρων σου) υπάρχει μια μπάρα. Κι όταν την περάσεις ξεκινάει ο πόλεμος: Πεντάχρονα τερατάκια που τρέχουν με τα ποδηλατάκια τους πιο γρήγορα και από μηχανάκια στην Πανεπιστημίου, ανακοινώσεις κάθε πέντε λεπτά για τον πιο ηλίθιο λόγο, internet, σουπερμάρκετ, συμπεριφορά σουπερμάρκετ τύπου τριγυρίζω με το καλάθι αμέριμνα και αγοράζω γατζάκια για τις κουρτίνες, πισίνα, νταπαντούπι στην πισίνα.

Πισίνα βέβαια είχαν και μερικά από τα καλύτερα “οργανωμένα” που έχω δει και μάλιστα τα πρωινά την έχω τιμήσει δεόντως. Δεν έχει να κάνει. Κάποιες φορές ψάχνεις την αίσθηση της περιπέτειας, κάποιες φορές όχι. Έχει να κάνει με το πως διαχειρίζεσαι την πισίνα.

Μπορώ να φανταστώ κιόλας ότι όταν έχεις παιδιά και θες να τα πας διακοπές χωρίς να τα κυνηγάς, χωρίς να πρέπει να τα πλύνεις φορές την ημέρα, αν θες να κάνουν κι αυτά τις διακοπές τους στη φύση, να κυλιστούν λίγο στο χώμα ρε φίλε, ένα οργανωμένο κάμπινγκ είναι η λύση. Καμία διαφωνία.

Όπως, επίσης, πανικός (μου λένε κάτι φίλοι πάντα) παίζει και στα “ελεύθερα”. Κι εκεί έρχεσαι με καταστάσεις τύπου φώτα, τρόμπες, μπάρμπεκιου στη μάπα και άλλες πολλές καφρίλες από ρακέτες μέχρι το κούρδισμα ενός σιτάρ. Για να μην αναφέρω τη σκουπιδίλα και το χαρτί υγείας που αφήνουν πίσω οι ασυνείδητοι campers. 

Θέλω να σου πω, το θέμα δεν είναι η φασαρία.

Είναι η οργάνωση του “οργανωμένου”.