Κανείς δεν σε υποχρεώνει να ζεις αληθινά

Μεγαλώνουμε περιστοιχισμένοι από ανθρώπους που πιστεύουν ότι έχουν βρει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας. Είναι οι γονείς μας, οι φίλοι, οι σχέσεις μας. Προς Θεού, μόνο το κακό μας δεν θέλουν. Το ενδιαφέρον τους είναι αληθινό, συνήθως μας αγαπούν και θέλουν το καλό μας.

Ειδικά στην Ελλάδα, το να πετάς τη γνώμη σου δεξιά και αριστερά είναι κάτι σαν χόμπι. Το κάνουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, και το κάνουμε με φοβερή συνέπεια. Με την ίδια συνέπεια, λοιπόν, ακούμε και τους γύρω μας να προτείνουν.

Απ’ το ‘ποια δουλειά θα μας ταίριαζε όταν μεγαλώσουμε’ που ακούμε κατά κόρον ως μαθητές μέχρι το ποιος είναι ο σωστός τρόπος ζωής που ακούμε ως ενήλικες, υπάρχει μια συμπαγής μάζα παρακινήσεων που παρά την καλή της θέληση, δεν μας ωθεί να ζήσουμε αληθινά.

Αυτή είναι μια προσπάθεια για κατηγοριοποίηση αυτής της μάζας:

Οι προτροπές των γονιών μας

Είναι κρίμα να ξεκινήσω άλλη μια πρόταση γράφοντας ‘ειδικά στην Ελλάδα’, αλλά τι να κάνω; Ειδικά στην Ελλάδα, οι γονείς συχνά μπερδεύουν το ‘στηρίζω τα παιδιά μου’ με το ‘στηρίζω τα παιδιά μου να ακολουθήσουν τις επιλογές που έχω κάνει εγώ γι’ αυτά’. Όχι, δεν ξέρω ούτε έναν άνθρωπο που να ακολούθησε ακριβώς αυτό που ήθελε ο μπαμπάς και να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Πολύ πιο συχνά ακούω την έκφραση “να μωρέ, σπόυδασα Νομική για να ικανοποιήσω τους γονείς μου, αλλά εμένα το όνειρο μου ήταν το θέατρο”. Κάθε τέτοια παραδοχή είναι μια ήττα.

Γιατί δεν μας υποχρεώνουν να ζήσουμε αληθινά: Γιατί μας δείχνουν έναν δρόμο που μοιάζει μόνο στους ίδιους ως ο ιδανικός. Αλλά εδώ μιλάμε για τη δική μας ζωή. Μόνο εμείς ξέρουμε πώς θα ζήσουμε αληθινά.

Οι φιλικές συμβουλές

Τίποτα δεν μπορεί να μειώσει τη συμβολή των φίλων στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και των γούστων μας. Τίποτα δεν μειώνει τη σημασία τους για εμάς. Αλλά ψύχραιμα μιλώντας, είναι πολλές οι φορές που οι φίλοι μας παρασύρουν σε κινήσεις που δεν θα κάναμε υπό άλλες συνθήκες. Παρ’ όλ’ αυτά, παρασυρόμαστε είτε για να τους μοιάσουμε, είτε γιατί θέλουμε να φανούμε κουλ στα μάτια τους. Είμαστε αληθινοί όμως;

Γιατί δεν μας υποχρεώνουν να ζήσουμε αληθινά: Γιατί οι προτάσεις τους προβάλλουν τα δικά τους γούστα. Όχι τα δικά μας. Ναι, μπορεί να ταυτιζόμαστε σε πολλά, αλλά αποκλείεται να ταυτιζόμαστε σε όλα.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές

Στα πιο ιδεατά σενάρια, οι καθηγητές μας υπήρξαν εκεί για να μας καθοδηγήσουν στην εφηβεία. Και τα κατάφεραν. Και τους ευχαριστούμε. Αν το πάρουμε εντελώς τοις μετρητοίς, οι δάσκαλοι μας έμαθαν να μετράμε, να διαβάζουμε, να αποστηθίζουμε, να λύνουμε προβλήματα. Από ζωή, όμως, πόσα πρόλαβαν να μας διδάξουν;

Γιατί δεν μας υποχρεώνουν να ζήσουμε αληθινά: Γιατί δυστυχώς δεν ήταν αυτή η δουλειά τους. Ή τουλάχιστον, γιατί και να προσπαθούσαν, δεν θα τα κατάφερναν. Δεν θα τους απορρίπταμε από αντίδραση. Θα τους απορρίπταμε γιατί θα είχαμε τελείως διαφορετικά όνειρα για τη ζωή μας.

Μια σχέση που δεν οδηγεί πουθενά

Ο έρωτας είναι δυνατός, πανούργος, αλλά και παραπλανητικός. Σε σπρώχνει να ζήσεις πρωτόγνωρες στιγμές. Το ερωτευμένο μυαλό δεν μπορεί να είναι καθαρό και λογικό είναι να μην ελέγχουμε τα πάντα. Οι σχέσεις όμως έχουν συμβιβασμούς. Μικρούς και μεγάλους. Όσο κολλάμε σε μια σχέση που μοιάζει τελειωμένη απλά για να αποφύγουμε τη σύγκρουση, ζούμε αμυντικά και φοβισμένα.

Γιατί δεν μας υποχρεώνουν να ζήσουμε αληθινά: Ακριβώς γιατί μας κάνει να συμβιβαζόμαστε. Για να μη θυμώσουμε, στεναχωρήσουμε, πληγώσουμε τον άλλο, κάνουμε εκπτώσεις στα δικά μας θέλω.

Αν σημαίνει κάτι το να ζεις αληθινά, αυτό δεν είναι άλλο από το να ζεις βάσει των δικών σου θέλω. Να παίρνεις το ρίσκο να ακούσεις την καρδιά σου και να δουλέψεις προς αυτήν την κατεύθυνση.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, κανείς δεν θα σε υποχρεώσει να ζήσεις αληθινά, όπως αντίστοιχα κι εσύ δεν θα υποχρεώσεις κανέναν. Αυτό ήταν και θα είναι μια προσωπική υπόθεση και μια απόφαση ψυχής.