Κλειστόν λόγω διέλευσης Μέρκελ: άλλη μια ήττα για τους Αθηναίους

Ακόμα και ένας άνθρωπος που δεν έχει καμία ενασχόληση με την πολιτική, ακόμα και αν δεν ξέρει ότι είμαστε στα πρόθυρα των εκλογών ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, σε περίπτωση που κινήθηκε σε κέντρο, αεροδρόμιο, Πειραιά και παραλιακή, γνωρίζει ότι αυτό το διήμερο επισκέφτηκε την Ελλάδα η καγκελάριος Μέρκελ. Τα πάντα στην πόλη κινήθηκαν γύρω από αυτή την επίσκεψη. Εν μέρει λογικό. Η ηγέτιδα της πιο μεγάλης χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης έρχεται στη χώρα μας.

Αυτό που με εντυπωσίασε όμως είναι η ευκολία με την οποία ανακοινώθηκε ότι πέντε σταθμοί, μερικοί από τους πιο κεντρικούς της πόλης και επίσης κεντρικοί δρόμοι σε Αθήνα, Πειραιά και παραλία θα κλείσουν για λόγους ασφαλείας της Καγκελαρίου. Έτσι απλά. Με μια ανακοίνωση. Μια πόλη 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων θα νεκρώσει. Χιλιάδες άνθρωποι θα αναγκαστούν να δουν τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις για να πάνε στη δουλειά τους. Άλλοι χιλιάδες χθες και σήμερα, λόγω του κλειστού Μετρό Συντάγματος, θα πρέπει να αλλάξουν γραμμή για να πάνε στον προορισμό τους προσθέτοντας 10 λεπτά παραπάνω στη διαδρομή τους. Και τι είναι 10 λεπτά θα μου πεις.

Είναι πολύ δύσκολο γράφοντας ένα κείμενο σαν και αυτό να μην ταυτοποιηθείς ως ο κλασικός γραφικός τύπος που γκρινιάζει για την κίνηση, κορνάρει και βρίζει τους Νεοέλληνες. Πράγματι, εδώ που τα λέμε, το να προσθέσεις 10 παραπάνω λεπτά στη διαδρομή σου δεν είναι και κάτι τρομακτικό. Από την άλλη, η πολιτική είναι και -ίσως και κυρίως- ζήτημα συμβολισμών. Ένας συμβολισμός, λοιπόν, λέει ότι χθες και σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν στην Αθήνα ταλαιπωρήθηκαν, από πολύ έως ελάχιστα, για την ασφάλεια της Μέρκελ. Και εδώ οι συμβολισμοί είναι πολύ ισχυροί.

Όποιοι και αν είμαστε, φοιτητές με ακουστικά στα αυτιά, δικηγόροι με φτηνά κουστούμια, μετανάστριες με μαντίλες, παππούδες με καμπαρντίνες και καπέλα. Έλληνες, Αλβανοί, Πακιστανοί, Νιγηριανοί. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Όσοι λάτρεψαν το Bandersnatch, όσοι μίσησαν το Bandersnatch, όσοι δεν ξέρουν καν τι σημαίνει Bandersnatch. Όσοι ακούνε δυνατά Παντελίδη, όσοι κοιτάνε επικριτικά επειδή ενοχλούνται, όσοι σνομπάρουν επειδή είναι κουλτουριάρηδες. Δεξιοί, αριστεροί, ΠΑΣΟΚοι. Όσοι παίρνουν το μετρό για να πάνε δουλειά, όσοι παίρνουν μετρό για να πάνε για καφέ, για να βρουν τον γκόμενό τους, να γυρίσουν σπίτι τους. Χαρούμενοι, μίζεροι, αγχωμένοι, ερωτευμένοι. Όσοι αλλάζουν μετρό για να πάνε Αργουρόπολη, Περιστέρι, Χαλάνδρι ή Χολαργό.

Δεν το καταλαβαίνουμε χαμένοι στον μικρόκοσμό μας, στη μουσική μας, στην αναμονή του μετρό και στις σκέψεις μας, στο ενοχικό άκουσμα ενός ηλίθιου τραγουδιού που μας χαλαρώνει, στην ανταλλαγή βλεμμάτων με τον απέναντι ή την απέναντι που μας κοίταξε στα μάτια, στην ουρά για να βγάλουμε εισιτήριο ή στον τσακωμό για το ποιος παραβίασε προτεραιότητα. Το ξεχνάμε έχοντας στο μυαλό μας το ξυπνητήρι, το άγχος να βολέψουμε στο πρόγραμμά μας όσους αγαπάμε, στην εγγραφή στο γυμναστήριο ή στην αναμονή του οδοντιάτρου.

Ό,τι και αν κάνουμε, απλά δεν τους νοιάζουμε.