Κοίτα να δεις που το μπάσκετ θα μας κάνει ανθρώπους

Οι τελικοί της Α1 μπάσκετ τα τελευταία χρόνια, μοιάζουν με μία ατέλειωτη ημέρα της μαρμότας. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει συνεχώς τον Παναθηναϊκό, σε μια εξέλιξη πιο προβλέψιμη κι απ’ τη φετινή οσκαρική νίκη του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο.

Τη μία χρονιά έχει πλεονέκτημα έδρας η μία ομάδα, την επόμενη η άλλη, τη μία χρονιά ο τίτλος καταλήγει σε “ερυθρόλευκα” χέρια, την άλλη σε πράσινα (εντάξει, εντάξει, συνήθως καταλήγει σε πράσινα, τι θες τώρα;), όμως αυτή η αίσθηση ότι βλέπουμε συνεχώς το ίδιο έργο και το μόνο που αλλάζει ελαφρώς είναι οι πρωταγωνιστές και η εξέλιξη, ίσα-ίσα για να διατηρείται ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον, δεν φεύγει εύκολα απ’ το κεφάλι μου.

Μόνο που φέτος, κάτι φαίνεται να αλλάζει. Όχι, οι αντίπαλοι και πάλι οι ίδιοι είναι, ούτε είδαμε κάτι πρωτόγνωρο εντός του παρκέ. Το διαφορετικό ήρθε τη φορά αυτή εκτός των γραμμών του γηπέδου.

Φέτος βλέπεις είναι η τελευταία χρονιά του Δημήτρη Διαμαντίδη στα γήπεδα. Είτε τον συμπαθείς, είτε τον αντιπαθείς, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσεις πως πρόκειται για έναν απ’ τους σπουδαιότερους μπασκετμπολίστες που έχουμε δει ποτέ στα μέρη μας, μια ιδιοφυΐα του αθλήματος που ήδη αποτελεί έναν ζωντανό-μύθο και μία κληρονομιά για τις επόμενες “πορτοκαλί” γενιές.

Η πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού δεν συμπαθεί τον Διαμαντίδη. Η πλειονότητα των φίλων του Ολυμπιακού δεν γίνεται να συμπαθήσει τον Διαμαντίδη γιατί πολύ απλά στο μυαλό τους είναι ο αρχηγός του μεγάλου εχθρού, ο παίκτης που έχει πρωταγωνιστήσει σε μερικές απ’ τις πιο σκληρές ήττες της ομάδας τους. Δεκτό, έως και κατανοητό θα έλεγα.

Απ΄αυτό όμως, μέχρι το σημείο του να βρίζεις χυδαία την μητέρα του και να εύχεσαι με πανό και τραγούδια να πάθει καρκίνο, υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Μια απόσταση που στη χώρα μας καλύπτεται βέβαια πολύ εύκολα, αφού ο παίκτης του αντιπάλου είναι ο θανάσιμος εχθρός που δεν πρόκειται να χειροκροτήσεις και να αναγνωρίσεις ποτέ.

Ένας αθλητής λοιπόν που γνωρίζει το χειροκρότημα σε κάθε γήπεδο της Ευρώπης, με το που περνάει την πόρτα του ΣΕΦ γίνεται δέκτης κάθε απίθανης κατάρας, από ανθρώπους που πάνω στον Διαμαντίδη ξεσπάνε όλα τα προβλήματα της ζωής τους.

Η ζωή τα έφερε έτσι, που είναι πια πολύ πιθανό, η τελευταία αγωνιστική παράσταση του 3D να λάβει χώρα στο ΣΕΦ, μπροστά σε εχθρικό κοινό. Τα βρισίδια των φίλων του Άρη στον ημιτελικό, πρόλαβαν ήδη να ανοίξουν την κουβέντα περί σεβασμού προς το Μήτσο, θεωρώντας την νίκη της καφρίλας πιο βέβαιη από ποτέ.

Κι όμως, χθες το βράδυ στο ΣΕΦ, τα βρισίδια και οι κατάρες προς τον Διαμαντίδη και την μητέρα του περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Είναι αυτός λόγος για να χαιρόμαστε θα μου πεις; Ναι, είναι, θα σου πω εγώ. Στην Ελλάδα ζούμε, όχι στο Βέλγιο, ούτε στην Ισπανία και την Γαλλία.

Εδώ, δεν υπάρχουν τα αυτονόητα, όπως ο σεβασμός σε έναν μεγάλο αντίπαλο, κι όταν προκύπτουν από θαύμα, σαν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον θλιβερό κανόνα, τα αποθεώνουμε.

Ε λοιπόν, ευρισκόμενος χθες στο ΣΕΦ, το χάρηκα που οι οργανωμένοι σταμάτησαν το σύνθημά τους για τον Διαμαντίδη και σε όλη τη διάρκεια του αγώνα ασχολήθηκαν μαζί του μόλις μία φορά. Ναι, προφανώς και δεν τρέφω αυταπάτες, από μέσα τους οι περισσότεροι θα έβραζαν, θα είχαν το βρισίδι στην άκρη της γλώσσας τους, όμως στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα κρατήθηκαν. Έστω κι αν αυτό προέκυψε πιθανότατα από άνωθεν εντολή, είναι ένα βήμα κατά της καφρίλας.

Μέχρι (και αν ποτέ) να έρθει το χειροκρότημα αναγνώρισης και υπόκλισης προς τον αντίπαλο, αν τουλάχιστον εξαλείψουμε τα εμετικά συνθήματα, θα είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς το καλύτερο. Και το γεγονός ότι σε ένα κακό βράδυ για τον Ολυμπιακό, με εντός έδρας ήττα, τον Διαμαντίδη να ευστοχεί στο κρίσιμο τρίποντο και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να πανηγυρίζει έξαλλα δίπλα στον πάγκο, διατηρήθηκε η ψυχραιμία όλων και δεν είχαμε τις γνωστές εκρήξεις οργής είναι μία μεγάλη νίκη.

Επαναλαμβάνω, όσο αυτονόητα κι αν σου φαίνονται αυτά που γράφω, επειδή στην χώρα που ζούμε τίποτα δεν είναι αυτονόητο, κάθε μικρό βήμα προς τον πολιτισμό είναι καλοδεχούμενο.

Άλλο ένα τέτοιο βήμα άλλωστε, έγινε και μετά τον αγώνα, όταν ο Βλάντο Γιάνκοβιτς δήλωσε συγκλονισμένος με τον Πρίντεζη που αγωνίστηκε λίγες ώρες μετά το θάνατο του πατέρα του και με τον Ματ Λοτζέσκι που λίγη ώρα πριν το παιχνίδι έμαθε ότι χτύπησε σοβαρά ο γιος του.

Οι αθλητές είναι άνθρωποι και πίστεψέ με, ούτε κάτι να χωρίσουν έχουν, ούτε αισθάνονται όμορφα όταν 12.000 κόσμος βρίζει τη μητέρα του αντιπάλου τους. Ο Γιώργος Πρίντεζης απέδειξε πόσο σπουδαίος άνθρωπος και πόσο μεγάλο παλικάρι είναι, αφήνοντας στην άκρη το πένθος του και βγάζοντας τον καλύτερο εαυτό του στο παρκέ. Ο ίδιος ο Διαμαντίδης, αγκαλιάζοντας μαζί με τον Καλάθη τον Πρίντεζη ήρθαν να ρίξουν μια ακόμα τεράστια μούντζα στον οπαδισμό.

Μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε κι όλοι εμείς στις εξέδρες το ίδιο άνθρωποι με τους αθλητές; Τα μηνύματα απ΄τον πρώτο αγώνα είναι θετικά, αλλά είναι απλά μια μικρή αρχή. Αν όμως μπορείς να πείσεις τον κάφρο να μην βρίσει για 40 ολόκληρα λεπτά αυτόν στον οποίο μέχρι πέρσι έστελνε καρκίνους, τότε φίλε μου, όλα γίνονται.

Άλλωστε ο οπαδός είναι κατεξοχήν μιμητικό ον. Ακούει βρισίδια, ρίχνει βρισίδια. Έτσι έμαθε, έτσι συνήθισε, έτσι κάνει ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά του, έτσι θα κάνει κι αυτός. Αν σταματήσει να θεωρείται η κατάρα αυτονόητη, αν δεν ακούγεται σε κάθε γήπεδο, τότε θα πάψει να είναι ο κανόνας. Και μετά, βλέπουμε και για τα υπόλοιπα.

Κοίτα να δεις που αυτό το άθλημα τελικά θα μας κάνει ανθρώπους. Σιγά-σιγά, με αργά, ελληνικά βήματα, αλλά θα το καταφέρει. Ίσως τότε, χειροκροτήσω κι εγώ έναν αντίπαλο χωρίς να φοβάμαι ότι θα με στραβοκοιτάξουν, επειδή “παίζει στον Παναθηναϊκό, τι δεν καταλαβαίνεις;”