Λευτεριά στο παρκούρ

Θα ξεκινήσουμε με μία υπόθεση. Γιατί μόνο με μία υπόθεση μπορείς να εξηγήσεις πώς φτάσαμε χθες βράδυ να βάζουμε hash tag #iptamenoi_anarxikoi και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στις γιαγιάδες μας τι είναι το παρκούρ και γιατί δεν πρέπει να το φοβάται. Αλλά για να μπεις στο κλίμα της κουβέντας, πριν κάνουμε κι εμείς την υπόθεση, ας παίξει το βίντεο.

Στο ρεπορτάζ αυτό ακούγονται εκφράσεις όπως “Αερομεταφερόμενο τάγμα αναρχικών”, “Μοίρα ιπτάμενων αλεξιπτωτιστών”, “Κομάντο αναρχικών”. Και ειλικρινά δεν έχω κανέναν απολύτως πρόβλημα με τη φρασεολογία αυτή, ίσα ίσα τη βρίσκω εξαιρετικά ευφάνταστη, περιγραφική και κυρίως λογοτεχνική. Αλλά παιδιά, μην λέτε ότι έκαναν παρκούρ οι αναρχικοί γιατί θα σηκωθούν οι πλάκες στην Καλντέρα να μας δείρουν.

Πάμε στην υπόθεση που λέγαμε. Για το πώς φτάσαμε σε αυτή την είδηση.

Ο κλασικός ψευτάκος αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει:

“Τους είδα, πήδαγαν από ταράτσα σε ταράτσα”

Κάποιος νεανίας πηγαίνει την πληροφορία ένα βήμα παραπέρα:

“Πώς το λένε αυτό ρε μαλάκα; Παρκούρ ρε χαχαχαχα. Ναι, ναι, παρκούρ”

Το ρεπορτάζ γράφει:

“Επιθέσεις κατά των ΜΑΤ με παρκούρ στις ταράτσες των Εξαρχείων”

Σκέφτηκα πολλά πράγματα από χθες το βράδυ που παρακολουθούσα όσα γλαφυρά γράφονταν. Γιατί να το παραδεχτούμε, οκ, ένα ρεπορτάζ ήταν, εδώ έχουμε βιώσει μάνα raver και φραπελιές, στη λανθασμένη χρήση του παρκούρ θα κολλήσουμε. Αλλά ήθελα να μιλήσω με κανέναν αθλητή παρκούρ. Να πάρω τους κριτές του παγκοσμίου πρωταθλήματος να δώσουν συμβουλές στις αστυνομικές δυνάμεις. Αλλά θα βάλουν τα γέλια οι άνθρωποι. Οπότε πάμε με ένα “parkour for dummies”.

Αφού βάλουμε τη σωστή μουσική υπόκρουση.

Parkour. Ή free running. Τέλος πάντων, αυτό

Η λογική του parkour είναι πάρα πολύ απλή. Είναι η προσπάθεια του να φτάσεις από ένα σημείο σε ένα άλλο, σε μία διαδρομή που εμφανίζει εμπόδια, χρησιμοποιώντας το σώμα σου. Μία πιο εξελιγμένη μορφή του parkour ονομάζεται free running και είναι άθλημα και έχει και πρωτάθλημα και έχει και Έλληνα στην κορυφή για φέτος, ΕΛΑ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΥΡΣΑΝΙΔΗ.

*ξανακάθεται

Το πηδάω ταράτσες δεν λέγεται parkour

Δηλαδή θα μπορούσε και να λέγεται parkour αλλά σε γενικές γραμμές λέγεται “πηδάω ταράτσες”. Και σίγουρα όποιοι βρέθηκαν σε ταράτσες της περιοχής των Εξαρχείων δεν είχαν στο μυαλό τους το να καταπλήξουν κάποιο κοινό ή να πραγματοποιήσουν εντυπωσιακές φιγούρες.

Parkour έκαναν ο Raymond Belle, ο David Belle και ο Sebastien Foucan τη δεκαετία του 80 και ξεκίνησαν μία μόδα η οποία βασίζεται στην πλαστικότητα του σώματος, στους υπολογισμούς και στην εξάσκηση. Αν πάω εγώ να πέσω στο κενό από τα 2 μέτρα θα σπάσω κάτι, αν το κάνει ένα parkourίστας, θα προσγειωθεί στις μύτες, θα κάνεις μια τούμπα για να απορροφήσει την πτώση και θα σηκωθεί να συνεχίσει το δρόμο του. Θα κάνει τέλος πάντων κάτι τέτοιο.

Parkour με κουκούλα μόνο στο Assasin’s Creed

Δίκαιη η σύγχυση, δεν λέω. Αλλά τα παιδιά που κάθε χρόνο γυρνάνε σπίτια τους με μελανιές, γδαρσίματα και σπασμένα κόκαλα προσπαθώντας μέρα με τη μέρα να γίνουν καλύτεροι, όλοι εκείνοι που αγαπάνε το free running και υπηρετούν το “μια μορφή έκφρασης” που δίνει ο ορισμός του, δεν φοράνε κουκούλες. Κι αν τις φοράνε, τις φοράνε για τον λόγο που δημιουργήθηκαν. Για το κρύο ξερωγώ.

Η μόνη κουκούλα του parkour ήταν όταν αυτός ο μικρός Θεός, ο davidsupertramp δημιούργησε ένα βίντεο για να παντρέψει το parkour με τον αγαπημένο χαρακτήρα από το Assasin’s Creed.

Team Schmidt

Θα κλείσω αυτή τη μικρή αναφορά στο parkour με αυτό που οι περισσότεροι μπορούμε να κάνουμε. Γιατί το parkour είναι κάτι πολύ ωραίο, fun και υγιές για να το βάζουμε σε οιαδήποτε συζήτηση ενέχει φασαρίες, μολότοφ και αστυνομικούς.

Κάνε λίγο parkour ρε Schmidt