Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε την ψήφο μας λίγο πιο σοβαρά;
Οι διάφορες περιπέτειες των Ελλήνων ευρωβουλευτών, εκτός από τα κόμματα θα πρέπει να προβληματίσουν και τους ψηφοφόρους τους.
- 18 ΑΠΡ 2023
Ήταν ένα γεμάτο Πάσχα για τους Έλληνες ευρωβουλευτές. Η Εύα Καϊλή αποφυλακίστηκε υπό ηλεκτρονική επιτήρηση τη Μεγάλη Παρασκευή με τις κατηγορίες σε βάρος της φυσικά να παραμένουν, ενώ λίγες ημέρες αργότερα, τη Δευτέρα του Πάσχα, δημοσιοποιήθηκαν βαριές κατηγορίες κατά του Αλέξη Γεωργούλη για σοβαρά αδικήματα σεξουαλικής φύσεως, τρία χρόνια πριν.
Προφανώς, οι πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται οι δύο παραπάνω ιδιαίτερα προβεβλημένοι ευρωβουλευτές, θα πρέπει να προβληματίσουν τόσο τους ίδιους, όσο και τις παρατάξεις που τους επέλεξαν για να τις εκπροσωπήσουν στο ευρωπαϊκά όργανα. Και όσο κι αν οφείλουμε να περιμένουμε τις επίσημες αποφάσεις της δικαιοσύνης πριν καταδικάσουμε τον οποιοδήποτε, υπάρχει ένα συμπέρασμα για το οποίο δεν πρέπει να περιμένουμε καθόλου πριν το καταθέσουμε.
Εκτός από τα κόμματα, αυτοκριτική πρέπει να κάνουμε και όλοι οι ψηφοφόροι, ζυγίζοντας καλύτερα πού και σε ποιον θα δώσουμε την ψήφο μας. Ο Αλέξης Γεωργούλης κέρδισε την εμπιστοσύνη 162.974 ψηφοφόρων. Για ποιο λόγο αλήθεια; Επειδή είναι όμορφος, επειδή τον αγάπησαν στο Είσαι το Ταίρι μου ή επειδή για κάποιο λόγο τους έπεισε ότι μπορεί να προσφέρει από το μετερίζι του ευρωβουλευτή;
Φαντάζομαι την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι. Άλλωστε και πριν από τον Γεωργούλη, στη βουλή και στην ευρωβουλή έχουν μπει ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, με μοναδικό τους παράσημο στο βιογραφικό την πρότερη αξιόλογη(;) καριέρα τους και την αναγνωρισιμότητά τους. Μια αναγνωρισιμότητα η οποία φυσικά δεν μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη σε κανέναν, όταν πια κερδίσουν την εκλογή τους.
Για να είμαι δίκαιος, σε σκάνδαλα έχουν εμπλακεί κατά καιρούς και κομματικά στελέχη τα οποία προέρχονταν από λιγότερο προβεβλημένους χώρους, οπότε μιας και βρισκόμαστε μπροστά σε μια σειρά από εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο εγχώριες όσο και στην ευρωβουλή, ας κρατήσουμε ένα χρήσιμο αξίωμα.
Το κριτήριο βάση του οποίου θα πρέπει να ψηφίσουμε, ας είναι η σοβαρότητα, οι γνώσεις και το βιογραφικό του υποψήφιου, και όχι το επώνυμο, το αν ανήκει σε κάποιο κομματικό τζάκι, αν έχει παίξει σε τηλεοπτική σειρά ή αν βρίσκεται σε ένα κόμμα από τα τσικό του. Το αν και κατά πόσο θα προσφέρει στην πράξη όποιος του εμπιστευόμαστε την ψήφο μας, όταν πια καθίσει στα έδρανα, μπορεί να αποδειχθεί μόνο στην πράξη και να κριθεί από την ιστορία.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς ωστόσο, είναι να μειώσουμε όσο μπορούμε το ρίσκο και να αυξήσουμε τις πιθανότητες επιτυχίας μιας θητείας, επιλέγοντας με τα σωστά κριτήρια το πού θα βάλουμε τους σταυρούς μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προστατευτούμε όσο μπορούμε από την επιπολαιότητα των κομμάτων στις επιλογές στελέχωσης των ψηφοδελτίων τους και την ανευθυνότητα όσων παίρνουν τελικά το χρίσμα.
Σε τελική ανάλυση, επειδή προφανώς το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για κάθε στραβό που συμβαίνει θα το έχουν πάντα τα κόμματα και τα στελέχη τους, καλό θα είναι όσο μπορούμε οι πολίτες και οι ψηφοφόροι να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, με τον μόνο τρόπο που μπορούμε: επιχειρώντας έστω να δώσουμε το δικαίωμα να μας εκπροσωπήσουν, άξιοι άνθρωποι και όχι απλά διάσημοι.
Ίσως τότε, γίνουν όλα λίγο καλύτερα.
