‘Mπαμπά μην πας δουλειά, μείνε σπίτι μαζί μου’

Εννιά στα δέκα πράγματα στα οποία ξοδεύουμε ώρες καθημερινά στερούνται αξίας και νοήματος. Αλλά χρειάστηκε το βλέμμα του ‘εγκαταλελειμμένου’ σπλάχνου μου, καθώς ξεκινάω το πρωί να πάω δουλειά, για να το συνειδητοποιήσω.

‘Είναι απλά μια  φάση, θα το ξεπεράσει’, ‘Πως κάνεις έτσι; Είσαι υπερβολικός και το ξέρεις. Πάλι περίοδο έχεις;’, ‘Καλά, περίμενε να μπει για πρώτη φορά στο σχολικό και θα δεις. Θα κάνει φίλες και θα σε ξεχάσει στο λεπτό’. Μερικές μόνο από τις απαξιωτικές απαντήσεις που έχω δεχτεί από άλλους μπαμπάδες όταν τόλμησα να τους αναφέρω πόσο χάλια νοιώθω σταθερά τον τελευταίο χρόνο όταν μπαίνω το πρωί στο αυτοκίνητο.

Συνοδεία πάντα σπαραξικάρδιων ατακών από το στόμα μιας 3χρονης πριγκίπισσας όπως ‘Που πας; Γιατί με αφήνεις;’, ‘Γιατί φεύγεις μακριά; Δεν με αγαπάς;’ ‘Πάρε με και εμένα στην δουλειά μαζί σου. Θα κάνω καλή δουλειά. Ξέρω’.

Αν και το χαιλάιτ έρχεται το βράδυ, όταν με περιμένει στην πόρτα (σ.σ. για την ακρίβεια ακριβώς πίσω από την εξώπορτα) να επιστρέψω στο σπίτι. Εκεί όπου, επί μήνες, αναπαράγουμε στα όρθια (με εκείνη να με κοιτά μουτρωμένη) την ίδια στιχομυθία

‘Που ήσουν;’

‘Στην δουλεία’

‘Γιατί;’

‘Για να βγάλω λεφτά να έχω να σου παίρνω πράγματα’

‘Μα δεν θέλω πράγματα, εσένα θέλω’.

Το ξέρω πως είμαι  υπερβολικός. Όπως σε οτιδήποτε αφορά  την κόρη μου. Αλλά η παραπάνω στιχομυθία, στο μυαλό μου, λειτουργεί ως ξυπνητήρι. Με κάνει να σκέφτομαι που ξοδεύω, κάθε στιγμή της ημέρας, το κάθε -ξαφνικά πολύτιμο- λεπτό.

Γιατί κάθε λεπτό  που περνώ κουτσομπολεύοντας για την ξανθιά bimbo στο γραφείο, σταματώντας στο δρόμο να πάρω ένα πιροσκί πεπερόνι ή μπαίνοντας στο facebook για να δω τι τραγούδι αρέσει σήμερα στον συμμαθητή μου από το γυμνάσιο είναι ένα λεπτό λιγότερο μαζί της.

60 δευτερόλεπτα  μέσα στα οποία μπορεί να  πει την μεγαλύτερη σοφία του  κόσμου. 60 δευτερόλεπτα που ένα  ανθρωπάκι με έχει ανάγκη και  εγώ δεν είμαι εκεί. 60 δευτερόλεπτα  που κανείς δεν μπορεί να  μου δώσει ποτέ πίσω. Με άλλα  λόγια, 60 δευτερόλεπτα που πούλησα  πολύ φθηνά.

Θα μου πεις ‘χαλάρωσε, φιλαράκι. Και άλλοι έγιναν μπαμπάδες  και δεν το πήραν τόσο βαρέως. Κοίτα να είσαι χαρούμενος που έχεις μια δουλειά για να πας’.

Και θα σου πω και  πάλι ότι έχεις απόλυτο δίκαιο. Αλλά γιατί δεν είναι σωστό  για ένα μπαμπά να νοιώθει γαντζωμένος  στο παιδί του; Που είναι γραμμένο ότι μόνο οι μανάδες έχουν δικαίωμα να αισθάνονται;

H καρμική ειρωνεία είναι ότι, τώρα που γράφω για το πόσο που λείπει, είμαστε κάπου εκτός Αθηνών και την έχω ακριβώς δίπλα μου, στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, να την μαλώνει η μαμά της γιατί με ενοχλεί και δεν μπορώ να τελειώσω την ‘δουλειά’ μου.

Όπου ‘ενοχλεί’  σημαίνει να πετάει τα παιχνίδια της  στο πάτωμα προκειμένου να με δει να τα πιάνω. Τι τα θες, είναι και αυτός ένας τρόπος να με αναγκάσει να ασχοληθώ λίγο μαζί της.

Οπότε θα με συγχωρήσεις  που δεν συνεχίζω για πολύ την παραπάνω ενοχική ελεγεία.

Για να μην σου  πω υποκριτική και ‘ξεμπροστιαστούμε’ εντελώς.

Βλέπεις το εναλλακτικό  μπαμπο-θέμα που είχα προτείνει στα παιδιά του ONEMAN είναι το ‘Παραδέξου ότι βαριέσαι να είσαι καλός μπαμπάς’.

Και αυτό γιατί, όταν όντως έχω χρόνο να παίξω μαζί της, βαριέμαι στο μισάωρο. Όχι μόνο γιατί είμαι εξαιρετικά κουρασμένος, αλλά επειδή απλά πάντα βάζω τις δικές μου βασικές ανάγκες (ύπνος, φαγητό, game of thrones) πριν από όλων των άλλων.

Η ενοχή, από την  άλλη, είναι εντελώς τσάμπα. Οπότε  κάνω με χαρά μακροβούτι σε αυτή και  αφήνω αυτούς που με ακούν να πιστεύουν  ότι είμαι πολύ καλύτερος άνθρωπος (και μπαμπάς) από ότι η πραγματικότητα και η εμπειρία έχει δείξει.