Ο δυσκολότερος αντίπαλος που καλείσαι να ξεπεράσεις είναι ο εαυτός σου

Θα σου αποκαλύψω ένα μικρό μου πάθος. Τρελαίνομαι για ιστορίες ανθρώπων που ξεκίνησαν από το πουθενά και ξεπερνώντας διαρκώς τις προσδοκίες που υπήρχαν γι’ αυτούς κατάφεραν να πετύχουν.

Δεν είναι ανάγκη η επιτυχία αυτή να μεταφράζεται σε κάτι εντυπωσιακό. Μπορείς να είσαι πετυχημένος ακόμα κι αν δεν γίνεις πρωθυπουργός μιας χώρας, αστέρι του σινεμά, τρανός τραγουδιστής, πρώτος σκόρερ της Ρεάλ Μαδρίτης ή CEO ενός επιχειρηματικού κολοσσού.

Την προσωπική του επιτυχία την ορίζει ο καθένας μόνος του. Βάζεις έναν στόχο και δουλεύεις σκληρά για να τον πετύχεις. Είναι ωραίο να έχεις όνειρα και να τα κυνηγάς, είτε είσαι 20 χρονών, είτε 40.

Τώρα αν εσένα το όνειρό σου είναι να γίνεις ο πιο πετυχημένος ψαράς πέστροφας στη λίμνη Τριχωνίδα ή ο πιο καταξιωμένος κουρέας μπαλών του τένις στην ευρύτερη περιοχή της Καστέλλας, μικρή σημασία έχει.

Για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου χρειάζεσαι κίνητρα και συνεχή προσπάθεια. Επειδή όμως αν συνεχίσω να μιλάω έτσι στον αέρα για κίνητρα και προσπάθειες λογικά θα σε πάρει ο ύπνος και θα μοιάζω με τον Joey όταν έγραφε τους όρκους του γάμου του Chandler, είπα να χρησιμοποιήσω μια τακτική που μας έλεγαν οι καθηγητές μας να εφαρμόζουμε στο σχολείο.

“Κωνσταντίνε παιδί μου, για να ζωντανέψει ένα κείμενο χρειάζεται παραδείγματα”, μου έλεγαν και ομολογώ ότι ένα είναι το παράδειγμα το οποίο μου έρχεται αβίαστα στο κεφάλι. Βασικά από τότε που την είδα, η ταινία αυτή δεν βγήκε ποτέ από το κεφάλι μου.

Πρόκειται για το εξαιρετικό “Whiplash”, την ταινία αποκάλυψη της περσινής χρονιάς, η οποία παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο όλο τον αγώνα που κάνεις για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, ακόμη κι αν μερικές φορές για να βρεις το κίνητρο που χρειάζεσαι πρέπει να φτάσεις (ή στην περίπτωση της ταινίας να σε φτάσουν) στα όριά σου.

Σε περίπτωση που δεν το έχεις δει ακόμα, έχεις τώρα την ιδανική ευκαιρία, αφού μια από τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες ταινίες των τελευταίων ετών, κάνει πρεμιέρα στα κανάλια Novacinema την Κυριακή 25 Οκτωβρίου. Μην ξεχνάς ότι υπάρχει πάντα και η δυνατότητα εγγραφής με τον αποκωδικοποιητή NovaBox+.

Χωρίς καμία διάθεση για spoilers, θα σου μεταφέρω όσα μου άφησε η ταινία, πέρα από ανατριχίλα και μια παράξενη αίσθηση κενού στο στομάχι. Στο “Whiplash” λοιπόν, βλέπουμε την ιστορία του Andrew, ενός εξαιρετικά ταλαντούχου ντράμερ της τζαζ, ο οποίος γίνεται δεκτός σε μια από τις κορυφαίες μουσικές ακαδημίες της Νέας Υόρκης. Σύντομα καταλήγει στο τμήμα του καλύτερου και πιο αυστηρού καθηγητή, Fletcher. Τι εννοώ “πιο αυστηρού”; Τίποτα μωρέ, απλά όταν χάνει το ρυθμό ο Andrew, του πετάει μερικές καρέκλες για να συνέλθει. Όχι, δεν έχει εισαγωγικά η λέξη καρέκλες, μιλάω κυριολεκτικά.

Στην ταινία παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τον διπλό αγώνα του Andrew, τον οποίο ενσαρκώνει ο Miles Teller. Έναν αγώνα για να γίνει αρχικά αποδεκτός από το σκληρό καρύδι καθηγητή του (ο J.K. Simmons είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του καθηγητή, κατακτώντας δικαιότατα το αγαλματάκι του Όσκαρ) και στη συνέχεια για να γίνει ο ίδιος καλύτερος ντράμερ, μουσικός και άνθρωπος.

Δεν θα σου αποκαλύψω περισσότερα για την εξέλιξη της ιστορίας, αν δεν το έχεις δει είναι πραγματικά κρίμα να σου χαλάσω και το παραμικρό στοιχείο της διαρκούς έκπληξης που θα αισθάνεσαι παρακολουθώντας την.

Θα σταθώ λίγο στο νόημα της ταινίας. Ο “κακός” καθηγητής, ο οποίος φτάνει στα άκρα και γίνεται προσβλητικός προς τον μαθητή, του δίνει έτσι κίνητρο να δουλεύει πιο σκληρά για να φτάσει στα οριά του, να ξεπεράσει τον εαυτό του και να γίνει ακόμα καλύτερος.

Είναι αυτός ο σωστός τρόπος για να δώσεις κίνητρο σε κάποιον; Οι φωνές, η βία, ο βούρδουλας (πόσο υπέροχη είναι η λέξη whiplash αλήθεια, δηλαδή ο ήχος που κάνει το μαστίγιο, το λες και ταυτόχρονα σχεδόν ακούς τον ήχο). Σίγουρα είναι ένας τρόπος.

Το έχουμε δει άλλωστε σε πολλές περιπτώσεις. Δάσκαλοι που φωνάζουν στους μαθητές για να τους κάνουν να διαβάσουν περισσότερο, προπονητές που ουρλιάζουν στον σταρ της ομάδας για να τον αφυπνίσουν, γονείς που τιμωρούν το παιδί τους για να του δώσουν κίνητρο. Ίσως κι εσύ χρειάστηκες μια παρατήρηση από τον προϊστάμενό σου κάποια στιγμή για να “σκιστείς” και να παρουσιάσεις στην ώρα της μια αναφορά.

Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι, για να γίνουμε καλύτεροι, για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, χρειαζόμαστε εξωτερική παρότρυνση, βούρδουλα και παρατηρήσεις; Προφανώς και όχι, έχω να πω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό.

Το μεγαλύτερο κίνητρο και τη μεγαλύτερη παρότρυνση, στη δίνει πάντα ο ίδιος σου ο εαυτός. Ο ίδιος σου ο εαυτός είναι αυτός που θα αποφασίσει “τώρα πάω να κάνω το κάτι παραπάνω, θα δουλέψω πιο σκληρά, θα προσπαθήσω πιο πολύ, θα γίνω καλύτερος”. Το μόνο που αλλάζει στον καθένα μας, είναι ο τρόπος που αφυπνίζεται ο εαυτός του για να πειστεί να δώσει το κάτι παραπάνω.

Το κίνητρο θα πρέπει πάντα να είναι το ίδιο: Προσπαθώ να γίνω καλύτερος για να πετύχω τους δικούς μου στόχους, τα δικά μου όνειρα, τις προσωπικές μου επιδιώξεις. Σε καμία περίπτωση δεν προσπαθώ περισσότερο επειδή κάποιος μου φώναξε ή μου άσκησε βία. Στο σημείο αυτό να βγάλω από τη μέση το προφανές: Η βία, ποτέ μα ποτέ δεν είναι λύση.

Ακόμα και χωρίς βία, ποτέ κανείς δεν θα σε κάνει να γίνεις καλύτερος αν αυτό δεν είναι που θέλεις εσύ ο ίδιος. Ο Andrew στο “Whiplash” κοιμόταν και ξυπνούσε με τα ντραμς στο κεφάλι του. Η πίεση του Fletcher τον έσπρωξε περισσότερο προς μια κατεύθυνση την οποία είχε ήδη πάρει.

Για να ξεπεράσεις λοιπόν τον εαυτό σου, πρέπει να προσπαθείς συνεχώς για να βρεις τα κίνητρα. Μόνο που τα κίνητρα αυτά, θα τα βρεις μέσα σου, ακόμη κι αν χρειαστεί κάποιος εξωτερικός παράγοντας για να σε βοηθήσει να τα εξωτερικεύσεις.

Η όλη αντιμετώπιση του Fletcher στον Andrew μπορεί να γεννήσει συζητήσεις ωρών, ίσως και ημερών. Άλλος θα συμφωνήσει κι άλλος θα διαφωνήσει.

Γι’ αυτό, μη χάσεις την ευκαιρία που σου προσφέρουν τα κανάλια Novacinema. Το “Whiplash” κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 25 Οκτωβρίου στις 23.00 στα κανάλια Novacinema. Ακόμη κι αν έχεις κάνει άλλα σχέδια για το βράδυ της Κυριακής,  ο αποκωδικοποιητής NovaBox+ σου δίνει τη δυνατότητα εγγραφής για να την απολαύσεις κυριολεκτικά όποτε θέλεις.

Οπότε κάνε μου τη χάρη, δες το και έλα να το συζητήσουμε.