Ο ωραίος, ο μεγάλος, ο αληθινός, ο μεσημεριανός ύπνος

Υπάρχουν κάποιες αξίες στη ζωή που αναγνωρίζονται μόνο από τους “μεγάλους”. Πράγματα που σιχαινόσουν να κάνεις μικρός, αλλά απολαμβάνεις όσο αυξάνεται η ηλικία, τα κιλά και οι ευθύνες.

Το συκώτι και η σπανακόπιτα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία (οι μελιτζάνες από την άλλη όχι,  για αυτές δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία), όπως φυσικά και ο μεσημεριανός ύπνος που κατέχει μετά από δημοκρατικές διαδικασίες την πρώτη θέση σε αυτή τη λίστα των παιδικών μας “mea culpa”.

Από το απόλυτο καλοκαιρινό βασανιστήριο στην απόλυτη ηδονή. Μπορεί να μας πήρε τελικά μερικά χρόνια, αλλά η απόσταση από το ναδίρ στο ζενίθ, καλύφθηκε ολοσχερώς. Και θα είχε ιδιαίτερη πλάκα -αν ποτέ εφευρεθούν οι μηχανές του χρόνου- να ταξίδευες πίσω στο χρόνο για να πεις κάποια πράγματα στον μικρό σου εαυτό.

Το βλέπω μπροστά μου: ανήσυχος να στριφογυρίζω στο κρεβάτι περιμένοντας να περάσει η ώρα για να σηκωθώ και να πάω να παίξω μπάσκετ, να κάνω ποδήλατο και να φάω παγωτίνια (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) και ξαφνικά το άσπρο δωμάτιο να γίνεται ακόμη πιο άσπρο από τους καπνούς. Και μπαμ! Όπου μπαμ το πρώτο σκαμπίλι. Κοιμήσου θα κάνω ρυτίδες ο μεγάλος Στέφανος, μα/τι/ποιος/πως (τα παιδιά έχουν φαντασία σου λένε μετά) ο μικρός. Νέο μπαμ και νέο debate: ένα “κοιμήσου ρε τώρα που μπορείς” και ένα “μα δεν θέλω”. Αυτά θα προλάβουμε να πούμε, μετά θα δημιουργεί ρήγμα στον χωροχρόνο και μια μαύρη τρύπα θα καταπιεί το ηλιακό σύστημα, μαζί και την οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα και ξαφνικά θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι.

Μικροί ήμασταν, δεν ξέραμε. Ο μεσημεριανός ύπνος είναι το απόλυτο φετίχ. Ειδικά το καλοκαίρι, εκεί που κάνει εκπληκτική παρέα με τον ήλιο, τη θάλασσα, το καλαμαράκι και τη μπύρα. Το ένα φέρνει, το άλλο και εσύ βρίσκεται ξαφνικά να έχεις κάνει πέσει “μπετό” στο κρεβάτι και να σηκώνεσαι ακριβώς στην ίδια θέση μετά από 2 ώρες, για να ακολουθήσει η καθιερωμένη διαδικασία: επικοινωνία με μουγκρητά για τα επόμενα 45 λεπτά και αναζήτηση οτιδήποτε γλυκού υπάρχει σε απόσταση βολής.

Συμβουλή: Ο ιδανικός ύπνος το μεσημέρι, η σιέστα που λένε, είναι 1 ώρα και 15 λεπτά. Δεν χρειάζεται παραπάνω. Οτιδήποτε περισσότερο ισοδυναμεί με πρόβα θανάτου και τελικά καταλήγει να σε χαλάει.

Έτσι το είχα στο μυαλό μου επί σειρά ετών, όταν δηλαδή είτε δεν δούλευα, είτε είχα άδεια, είτε ήμουν σε κατάσταση ξεκουραστικών (δικό μου!) διακοπών. Όταν ήμουν στη φάση, δηλαδή, που γράφουν οι αθλητικές εφημερίδες “φορτίζουν τις μπαταρίες τους”. Φαί και στα καπάκια κρεβάτι.

Κακά τα ψέμματα οι άλλες οι διακοπές στα νησιά, με τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια σύμφωνα με το άσμα Χρήστου Κυριαζή, δεν σηκώνουν τέτοιες πολυτέλειες. Εκτός αν με τον όρο μεσημεριανό ύπνο εννοούμε το κλείνω τα μάτια μου στην ξαπλώστρα μέχρι κάποιος γελοίος να με μπουγελώσει, που είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία.

Συμβουλή: Μην κοιμηθείς πάνω σε στρώμα θαλάσσης .Θα ζαλιστείς. Δεν το λένε οι γιατροί, ούτε καν ο γλάρος από τη διαφήμιση με τα σκουπίδια και τα πλαστικά. Το λέω εγώ. Εκ πείρας.

Ο σοφός λαός λέει ότι ο ύπνος τρέφει τα παιδιά. Και τους σούμο. Σύμφωνα με δημοσιεύματα η μέθοδος εκπάχυνσης, την οποία ακολουθώ πιστά χρόνια τώρα, προστάζει οι σούμο να φάνε το μεσημέρι και αμέσως μετά να κοιμηθούν για μεσημέρι. Η διαφορά είναι ότι αυτοί λατρεύονται σαν θεότητες και εγώ έχω φάει τα χρόνια μου στις δίαιτες (διπλής). Μήπως τελικά δεν είμαι χοντρός και απλά γεννήθηκα σε λάθος ήπειρο;

Ιατρικά, πάντως, εξηγείται το θέμα. Αν φας πολύ το στομάχι υπερ-αιματώνεται και μοιραία νιώθεις μια εξάντληση, μια κούραση, ένα σβήσιμο, ένα κάλεσμα του Μορφέα στο Skype, ένα με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά. Επιστημονικά δεν ξέρω πως λέγεται, εμείς το λέμε πάντως “φάση βόας”. Όπως το φίδι έχει καταπιεί το θήραμα και την πέφτει σε λήθαργο, έτσι κι εσύ έχεις πιει τις μπύρες σου, έχει φάει τους κεφτέδες σου και ψάχνεις γωνία. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας: αν έχεις φάει καλά το μεσημέρι, αν μπορούσες και ήταν καθαρά θα έπεφτες απευθείας από την καρέκλα με μπλον-ζον και θα κοιμόσουν στο πλακάκι (που έχει και δροσιά).

Συμβουλή: Επιστρέφεις στο δωμάτιο από τη θάλασσα. Πριν φας ή πριν πας για να βγάλεις τα αλάτια/χλώριο άνοιξε το αιρ-κοντίσιον και κλείσε την πόρτα. Και ναι όντως, το προσυπογράφω. Κάπως έτσι είναι στον παράδεισο.

Η ίδια συζήτηση πολλές φορές και στο γραφείο. Γίνεται σύρραξη στην κουζίνα και εκεί που ψάχνουμε τασάκια να σβήσουμε τα πιρούνια πέφτει η ατάκα “να ‘χαμε και ένα κρεβατάκι”. Ψέμματα είναι; Πόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήμασταν αν είχαμε ένα ντιβανάκι, εκεί στο μέσα δωμάτιο δίπλα από το φωτοτυπικό και μπορούσαμε να την πέσουμε για ένα μισαωράκι; Γιατί ως γνωστόν ο μεσημεριανός ύπνος μετριέται στη διάλεκτο -άκι (εκ του Βουγιουκλάκη, πιθανότατα: τεταρτάκι, μισαωράκι, διωράκι κτλ

Οι Γιαπωνέζοι, που όπως αναφέρθηκε παραπάνω τους τιμούμε γιατί θα με είχαν σαν θεό, το έχουν κάνει σύστημα. Υπάρχουν ειδικοί χώροι που ο καθένας μπορεί να νοικιάσει ένα μικρό κρεβάτι (σαν κουκέτα πλοίου – μην τρελαίνεσαι) και να ξεκουράσει λίγο τα μάτια του για λίγη ώρα. Πέρα από το lunch break έχουν θεσπίσει και το sleep break ή κάτι τέτοιο.

Συμβουλή προς φαντάρους: Ο ύπνος μειώνει τη θητεία (fact)

Για να μην αρχίσω για τον στρατό… Ποιος είπε “πάλι”; Π-Ο-Ι-Ο-Σ  Ε-Ι-Π-Ε  Π-Α-Λ-Ι;

Στον στρατό καλείσαι να τρως χρόνο, όπως τρώει το πάκμαν τις κουκίδες, οπότε ο ύπνος γίνεται ιερός. Σαν αυτό που έλεγε ο Χέμινγουεϊ ότι “λατρεύω τον ύπνο, γιατί όταν είμαι ξύπνιος η ζωή μου διαλύεται”. Κάτι τέτοιο.

Ειδικά το μεσημέρι, όπου καλείσαι να ισοσκελίσεις ώρες ξύπνου και να κάνεις παράλληλα το πιο δημιουργικό πράγμα που μπορείς. Εκτός να δουλεύεις στην ιχθυόσκαλα και το να ξυπνάς στις 03.00 είναι κάτι τρομερά φυσιολογικό.

Δεν είναι πάντως μόνο το σωματικό του θέματος. Είναι θέμα ισορροπίας. Πέφτεις στο κρεβάτι και σβήνεις το διακόπτη. Ξεκουράζεσαι και πνευματικά. Κάνεις ένα σημαντικό διάλειμμα στη μέρα σου και είσαι έτοιμος να ξανατραβήξεις προς τη δόξα. Ή τέλος πάντων την πιο κοντινή καφετέρια.

Γενικά, θεωρώ πολύ ευτυχισμένους αυτούς που μπορούν να το κάνουν: να έχουν δηλαδή τη δυνατότητα να κοιμούνται το μεσημέρι, έστω και κάποιες φορές τη βδομάδα. Μια-δυο ώρες το μεσημέρι και δεν σε πειράζουν ούτε ξενύχτια ούτε τίποτα. Ίσως για αυτό ζηλεύω τους αθλητές (όχι τόσο για τη δόξα, τα χρήματα ή για το ότι πληρώνονται για να παίζουν το αγαπημένο τους σπορ), διότι απλούστατα έχουν αναγάγει τη σιέστα σε κομμάτι της δουλειάς τους.

Οπότε τι μένει; Είτε να αυξήσω δραματικά το ποσοστό μου στο τρίποντο στο 95% ή να βάλουμε ένα ντιβανάκι εδώ δίπλα. Για ένα μισαωράκι μόνο, όχι για παραπάνω.