Οι κλόουν της χαρμολύπης

Αδυνατώ να θυμηθώ την προηγούμενη φορά που έβλεπα τους φίλους μου, τους δικούς μου, τους συναδέλφους μου τόσο προβληματισμένους. Παγιδευμένους σε ατάκες κάποιων άλλων, κρεμάμενους από υποσχέσεις τρίτων, ανήμπορους να σχηματίσουν άποψη όχι για το αν έπραξε καλά ο Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας αλλά για το τι θέλουν να γίνει από δω και πέρα στη χώρα.

Όποια κι αν είναι ρεαλιστικά η επόμενη ημέρα για τον καθέναν από εμάς, όποιες κι αν θα είναι οι επιπτώσεις των μέτρων που θα παρθούν μέχρι την Τετάρτη ή και μετά από αυτή, αυτό που έχει αφήσει ανεξίτηλο το μέχρι τώρα καλοκαίρι του 2015 στον καθέναν από εμάς είναι ένα βαθύτατο αίσθημα θλίψης και προσωπικής ανικανότητας να ορίσεις το μέλλον σου.

Κι αν κάποιος εδώ πέρα θεωρεί ότι είναι κύριος του μέλλοντός του και του εαυτού του, ας απαντήσει έστω σε μία από τις παρακάτω τρεις πολύ απλές ερωτήσεις. Πόσα χρήματα μπορείς να σηκώσεις σήμερα από τον λογαριασμό σου; Πόσο νιώθεις ότι επηρέασε η άποψή σου στο δημοψήφισμα της προηγούμενης Κυριακής όσα εκτυλίχθηκαν αυτό το Σ/Κ στις Βρυξέλλες; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα από δω και πέρα;

Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Από εκείνους τους περίεργους που στο 87 ενός αγώνα που χάνεις 3-0 πιστεύουν στην ανατροπή. Και μέσα σε αυτό το διάστημα των τριών εβδομάδων δεν ήθελα ούτε στον εαυτό μου να παραδεχτώ ότι θα βγούμε χαμένοι από αυτή τη διαπραγμάτευση. Κυρίως γιατί ήταν προς το συμφέρον και των συνομιλητών μας το να μείνουμε ζωντανοί. Όσο κι αν ορισμένοι από τους εταίρους ονειρεύονται την Ευρώπη των λίγων και τρέφονται από την Schadenfreude (χαιρεκακία) τους.

Επιλέγω να παραμένω αισιόδοξος για όσα θα συμβούν από δω και πέρα στη χώρα. Όχι για να μην μπω στο γκρουπ εκείνων των δημοσιογράφων που τρομοκρατούν τον κόσμο αλλά γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι σε αυτή τη χώρα, εκείνοι που έφεραν ό,τι καλό έχει έρθει τα τελευταία 20 χρόνια, θα καταφέρουν να ανασυγκροτήσουν την όποια κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική συνοχή. Αφήνοντας στο πλάι εκείνους που μας οδήγησαν ως εδώ.

Για να φτάσουμε όμως να παράγουμε, για να φτάσουμε να είμαστε ξανά έστω και ψευδεπίγραφα κύριοι του εαυτού μας και εθνικά κυρίαρχοι ως χώρα, πρέπει να ξεπεράσουμε ως λαός την τωρινή φάση του μουδιάσματος. “Comfortably numb” άκουσα να σχολιάζει ο Ηλίας όταν συζητούσαμε το θέμα. Γιατί αυτό είμαστε αυτοί τη στιγμή. Μουδιασμένοι. Σαν πόδι που έχει κυριευθεί από το μούδιασμα και φοβάται να πατήσει στο έδαφος.

Βλέπω κόσμο τριγύρω μου να αναλώνεται σε αντιλογίες και τσακωμούς, βλέπω την ίδια μου την παρέα να διαφωνεί, βλέπω κόσμο ο οποίος το ένα δευτερόλεπτο πανηγυρίζει το ότι το ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων δεν θα έχει έδρα εκτός Ελλάδος και το αμέσως επόμενο ξεσπά σε κλάματα για τον ΦΠΑ που έρχεται. Βλέπω χιλιάδες ανθρώπους να χτυπούν ο καθένας το δικό του δέντρο και να μην μπορούν να δουν το δάσος. Όχι γιατί δεν το βλέπουν αλλά γιατί το δέντρο μπροστά τους είναι τόσο μεγάλο που θα τους πάρει καιρό να το προσπεράσουν.

Περάσαμε μερικές εβδομάδες να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε με τις ειδήσεις ανοιχτές, με τα live blog του News247.gr καρφωμένα σε κινητά και υπολογιστές. Να χαιρόμαστε για τις μικρές και μεγάλες νίκες, να μελαγχολούμε σε κάθε μικρή συνειδητοποίηση του εύρους του προβλήματος. Μέσα σε αυτόν τον μήνα μάθαμε να ανεχόμαστε το capital control, να ανεχόμαστε τις ύβρεις του κάθε Ευρωπαίου που (δίκαια ή άδικα) βαρέθηκε να ακούει για το ελληνικό πρόβλημα.

Δεν θα την αντέξουμε για πολύ καιρό ακόμα αυτή την χαρμολύπη. Έχουμε ανάγκη να δούμε λίγο φως μπροστά. Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Έχουμε ανάγκη να σταματήσουν τα σκωτσέζικα ντους κάθε φορά που νιώθουμε ότι κάτι αλλάζει. Τον Γενάρη ο κόσμος πίστεψε ότι κάτι αλλάζει. Την Κυριακή του δημοψηφίσματος ο κόσμος πίστεψε ότι κάτι αλλάζει. Την Παρασκευή που μας πέρασε, με την Βουλή να δίνει εξουσιοδότηση στον Τσακαλώτο, ο κόσμος πίστεψε ότι κάτι αλλάζει. Για να έρθουν σε κάθε μία από αυτές τις φορές οι καταστάσεις να ανοίξουν το κρύο νερό στο ντους.

Η συμφωνία που επισημοποιήθηκε σήμερα το πρωί και έχει πολύ δρόμο ακόμα για να εφαρμοστεί είναι ένα βήμα. Ένα βήμα που κάποιοι θα το κάνουν αναγκαστικά και κάποιοι πρόθυμα γιατί συμφωνούν ότι αυτός είναι ο δρόμος προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Θέλω να ελπίζω ότι είναι ένα βήμα για να βγούμε από αυτό το μούδιασμα, να βγούμε από τα πρώτα στάδια της κατάθλιψης, για να μπορούμε να ατενίσουμε την επόμενη μέρα με την αισιοδοξία που βλέπαμε τις επόμενες μέρες τόσα χρόνια τώρα, αδιάφοροι ή απλά ανήξεροι για τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να σταθούμε στα πόδια μας και τα συναισθήματά μας να μην είναι έρμαια των αποφάσεων άλλων. Να αποδράσουμε από το τσίρκο της χαρμολύπης και να νιώσουμε ικανοί να ορίζουμε εμείς το μέλλον μας και όχι οι άλλοι. Έχουμε μάθει άλλωστε σαν λαός να βλέπουμε το θετικό σε κάθε αποτυχία. Ας κρατήσουμε λοιπόν όσα πρέπει να κρατήσουμε από αυτό το δύσκολο καλοκαίρι κι ας πορευτούμε ατομικά και κοινωνικά προς αυτό που ο καθένας από εμάς ορίζει ως φως.

Ποιος ξέρει; Ίσως συναντηθούμε.