Όχι άλλα πάρτι σε ταράτσες και μπαλκόνια

Δε γράφουμε συχνά rants αλλά, να, είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που ξεκινάνε τα πάρτι στα μπαλκόνια.

Δηλαδή είναι εκείνη η εποχή του χρόνου εδώ και δέκα εβδομάδες που, ξέρεις, αποκλείεται να βρέξει, η άδεια είναι μακρινό ενδεχόμενο, τα μελτέμια το ίδιο, που σε κάθε παρέα υπάρχει κάποιος να πετάξει το γνωστό “τι φανταστικά που είναι στα θερινά σινεμά,” ή “μήπως να κάναμε ένα μπιτς πάρτι,” ή “που να τρέχουμε τώρα… ας κάνουμε ένα πάρτι στο ρετιρέ να σπάσουμε τα νεύρα του δίπλα.”

Αυτός ο τύπος, ξέρεις, από εκείνους τους παλιούς Αθηναίους, από Παγκράτι ως Κυψέλη, που ενώ έχουν τα γκαφρά να πάνε στην Παλλήνη και να κάνουν τα πάρτι τους όπως όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι και να ενοχλούν τις αρκούδες -δε λέω να νοικιάσουν καμιά υπόγα για να μην ακούγονται- δεν μπορούν. Έχουν κολωφτιάξει τη μπαλκονάρα στο κένρο και θα τη ζήσουν. Γιατί είναι και παιδί της πόλης. Και όταν αυτός κάνει πάρτι υποφέρει όλο το τετράγωνο.

Και λέω Παγκράτι, Κυψέλη και Κολωνάκι γιατί εκεί κυρίως έχεις το φαινόμενο των ρετιρέ. Και των απέναντι των ρετιρέ. Για ναι μεν ο ανώνυμος αρχιτέκτονας του εξήντα είχε αυτή τη φαεινή ιδέα να τραβήξει λίγο πίσω τους τοίχους για να ανοίξει το μπαλκόνι και να χωράει σεζλόνκγ στο βάθος απλά, να, δε ρώτησε τον ανώνυμο πολεοδόμο του εβδομήντα που έχτισε άλλες σαράντα ίδιες πολυκατοικίες σε απόσταση αναπνοής.

Τέλος πάντων, μια κατηγορία μόνος του ο τύπος έτσι. Ο Dj Voulis, που θα νοικιάσει επαγγελματική κονσόλα λες και παίζει σε μαγαζιά, επαγγελματικά ηχεία και ενισχυτές των δεν ξέρω και εγώ πόσων watt, από αυτά που τραβάς ρεύμα από την κουζίνα για να μη ρίξεις το γενικό της πολυκατοικίας, που έχει σπίτι με αυτά τα παλιά ρετιρέ, τα οκτώ επί τρία στο κέντρο της Αθήνας, που μένει δίπλα σου. Και δίπλα μου.

Και μετά σου λέει ήταν το πάρτι των αρραβώνων του.

Ούτε αρραβωνιάστηκες, ούτε γιορτάζεις, ούτε παντρεύεσαι. Απλά, να, θες να κάνεις πάρτι στο ρετιρέ γιατί είναι καλοκαιράκι.“

Δεν είναι μόνο ο θόρυβος. Είναι και η μουσική σου που παίζει αυτός ο τύπος. Νομίζει ότι επειδή έπαιξε το “Lonely Boy” των Black Keys θα συγκινηθούμε; “Μας κάνεις να μισούμε τους  Black Keys.” Ή ότι επειδή έπαιξε το “Boys Don’t Cry” ή το “Big Mouth Strikes Again” θα ψαρώσουμε.

Και στο τέλος θα πουλ μουρ επειδή βάζει μπιτάκια ανάκατα με ντίσκο και ποπάκια. “Σιγά μαν αυτή είναι η αλφαβήτα. Και αν θέλεις να μάθεις μπαλίτσα, να μάθεις καλά την τέχνη του τουρλού, να σου συστήσω το Δεμέτη και τον Αναστασιάδη που παίζουν στο Κ44 στις 26 (θα είναι και η Νikki Hayia μαθαίνω). Πήγαινε μια βόλτα. Καλό θα σου κάνει.”

Μετά είναι και το κουδούνι του. Νομίζετε ότι το απαντάει; Όχι, γιατί όταν έχεις καλέσει την Άρτα και τα Γιάννενα δε σε παίρνει. Με κινητά συνεννοείται ο τύπος και κάποιος θα κάνει την αγγαρεία να κατέβει και να ανοίξει ή έστω από τη θυροτηλεόραση. Αν χτυπήσει το κουδούνι από κάτω είναι ένα από τρία τινά:

-Κάποιος party crasher (ναι κατσικώνονται άσχετοι στα μεγάλα πάρτι δεν είναι μυστικό)

-Η αστυνομία που την έχω φωνάξει εγώ

-Εγώ (που είμαι γνωστός party crasher)

Και δε με έχει καλέσει. Δεν είχε καν τη στοιχειώδη ευγένεια να βάλει ένα χαρτάκι στην πόρτα που να γράφει “ξέρετε, να, κάνουμε ένα πάρτι, συγνώμη εκ των προτέρων για την ενόχληση και φυσικά είστε καλοδεχούμενοι να έρθετε.”

”Και όταν γυρίσω από εκεί που θα γυρίσω, Παρασκευή βράδυ, και παρά το ό,τι έχω κράξει τις μουσικές σου επιλογές, προτιμώ να έρθω στο δικό σου ρετιρέ.

Στο δικό μου μάταια θα προσπαθώ να κοιμηθώ.”