Πώς επιλέγεις με ποια οικογένεια θα περάσεις τα Xριστούγεννα
Το ‘μέχρι τα 9 άτομα από δυο οικογένειες’ αποτελεί μεγάλη και τρανή ευκαιρία να σκεφτείς ποιους πραγματικά θέλεις στην ζωή σου.
- 24 ΔΕΚ 2020
Η μεγάλη παύση του 2020, την οποία και συνεχίζουμε όλοι μας να βιώνουμε στο πετσί μας, ειδικά σε εορταστικές περιόδους όπως τα Χριστούγεννα, υποχρέωσε ακόμη και τους πιο επιφανειακούς από εμάς να κάτσουμε και να σκεφτούμε το πώς ζούμε, γιατί τρέχουμε όλη την ώρα από το ένα μέρος στο άλλο και, πάνω από όλα, ποιοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας. Εκείνοι που μας έχει λείψει να αγκαλιάσουμε, να τσουγκρίσουμε το ποτήρι μας μαζί τους, να τους ταΐσουμε στο στόμα (λέμε τώρα), να κάνουμε μαζί καφρίλες / πανηγυρίσουμε την νίκη της ομαδάρας, να κάνουμε μαζί σχέδια για τις επόμενες διακοπές (ενώ θυμόμαστε τα best of των προηγούμενων που μοιραστήκαμε μαζί) ή να γράψουμε μαζί ιστορία.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, οι φετινές γιορτές (τα Χριστούγεννα, η Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ότι παίζει ενδιάμεσα), αυτές όπου οι ειδικοί επιμένουν ότι πρέπει να περάσουμε μαζί με μία μόνο επιπλέον οικογένεια προκειμένου να μην σπάσουμε την ΄κοινωνική φούσκα’, είναι η ιδανική ευκαιρία να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι κάτι παραπάνω μάθαμε τελικά από όλη την φάση της πανδημίας. Ότι γνωριστήκαμε καλύτερα με τους εαυτούς μας και συνειδητοποιήσαμε τι είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά χαρούμενους.
Όλο αυτό με την προϋπόθεση ότι δεν ανήκεις ακόμη σε εκείνους που ακόμη δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κορωνοϊός ή/και δεν έχεις καμία πρόθεση να βρεθείς να κρύβεσαι στους θάμνους στον λόφο Πανί όταν η αστυνομία μπουκάρει μέσα για να διαλύσει το κορονο-πάρτι του οποίου είσαι καλεσμένος ή διοργανωτής (ναι, το ξέρω ότι είναι πολύ συγκεκριμένο το παράδειγμα, αυτό που λένε ‘βγαλμένο από τη ζωή’).
Επίσης όλο αυτό με την προϋπόθεση ότι δεν είσαι γονιός, αφού εκεί η επιλογή έχει ήδη γίνει για εσένα. Συγκεκριμένα, για ακόμη μια φορά, οφείλεις να θέσεις τις ανάγκες του παιδιού σου πάνω από τις δικές σου, επιλέγοντας ως Xmas buddy family (και ευχόμενος και η άλλη οικογένεια να αποδεχθεί το request σου) την καλύτερη φίλη του γιου/ κόρη σου. Εκείνη με την οποία το παιδί σου θα περάσει καλύτερα, αυτές τις χρονιάρες μέρες, ακόμη και αν εσύ απλώς συμπαθείς/ ανέχεσαι το άλλο ζευγάρι γονιών. Με άλλα λόγια ‘Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου’ (ή business as usual όπως το έλεγαν στο χωριό μου-την Καλλιθέα των 90s).
Επίσης η συγκεκριμένη κατάσταση είναι σχετικά υποφερτή αν είναι αμετανόητος μαμάκιας, μια κατηγορία στην οποία δεν ανήκω, αφού είναι δεδομένο ότι δεν παίζει να περάσεις τις γιορτές χωρίς μαμά ή πεθερά παρούσα. Αυτό που λένε ‘μου αρέσει να με κριτικάρουν, εμένα ή την γυναίκα μου (το πως έχουμε στολίσει το δέντρο, τι γέμιση μπήκε στην γαλοπούλα κτλ) γίνομαι καλύτερος’. Αν και εκεί το δίλημμα είναι, για φέτος, ποια από τις δυο θα διαλέξεις. Για την ακρίβεια με ποια από τις δυο είσαι πιο ΟΚ με το να κάνει να σου μιλήσει μέχρι το επόμενο Πάσχα και βάλε (επειδή ακριβώς προτίμησες την άλλη).
Για όλους τους υπόλοιπους ο ‘μέχρι τα 9 άτομα από δυο οικογένειες’ είναι κρίσιμος. Και θέλει σκέψη το ζήτημα και αποτελεί ευκαιρία να κάνεις ένα rapid test στο power dynamic ανάμεσα σε εσένα και την σύντροφό σου. Καλείς τον δικό σου καλύτερο φίλο; Ή την δική της κολλητή; Ή μπαίνεις στην φάση να συμβιβαστείς, με το να καλέσεις εκείνο το ζευγάρι με το οποίο και περνάτε σχετικά ΟΚ και οι δυο όταν βγαίνετε έξω μαζί; (σ.σ. έξω είναι κάτι που έκαναν παλιότερα οι άνθρωποι, πριν ο πρώτος Κινέζος επιλέξει να δαγκώσει την πρώτη λαχταριστή ψητή νυχτερίδα βρέθηκε μπροστά του).
Και εντάξει, πες πως τίποτα από αυτά δεν σε αφορά. Ότι σου είναι κρυστάλλινο ξεκάθαρο ποιος θέλεις να είναι ο δικός σου Xmas buddy. Kαι ότι εκείνος τρέφει τα ίδια αισθήματα με εσένα, οπότε το ντιλ έκλεισε και κλειδώθηκε. Τι γίνεται μετά; Πως το ανακοινώνεις στους υπόλοιπους της παρέας; Πως δικαιολογείς δηλαδή το γεγονός ότι διάλεξες τον ένα κολλητό και όχι τον άλλο; Αυτό, να ξέρεις, είναι κάτι που μπορεί ανεπανόρθωτα να επηρεάσει τη δυναμική της παρέας σου γιατί σε αναγκάζει, εδώ και τώρα, να πάρεις θέση. Και άντε μετά να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα.
Ουσιαστικά η μόνη δικαιολογία που έχεις, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις (και ένα από τα κριτήρια για την απόφασή σου) είναι το κατά πόσο ο άλλος είναι προσεκτικός. Ότι αν ο ένας φίλος σου έχει να δει το φως του ήλιου από τον Νοέμβριο και ο άλλος επιμένει να πηγαίνει στην δουλειά ‘αμάσκωτος’ και να σφίγγει το χέρι καθενός που συναντά σαν να μην πέρασε μια ημέρα, τότε προφανώς έχεις δικαίωμα να προτιμήσεις τον πρώτο.
Εντάξει, δεν πρόκειται να γίνω γραφικός και να ισχυριστώ ότι όλο αυτό είναι φάση ‘Η εκλογή της Σόφι’. Ας πούμε ότι σε κάνει να αισθάνεσαι περίπου σαν τον Μπράτη στο GNTM ή τον Γαβαλά στο My Style Rocks. Πρέπει να επιλέξεις. Και, κατά συνέπεια, πρέπει να έχεις και την ευθύνη για την επιλογή σου. Στην τελική το ζητούμενο είναι να έχεις ‘διαγωνιζόμενους’. Ανθρώπους που αγαπάς και που θέλεις να μοιραστείς αυτές τις ημέρες. Γιατί μην ξεχνάς ότι αυτό δεν είναι δεδομένο για πολλούς από τους συνανθρώπους μας εκεί έξω. Για εκείνους που ο αποκλεισμός αυτός που νοιώθεις τώρα εσύ, δεν ισχύει μόνο φέτος.
