Πόσους ομοφοβικούς χωράει η Ελλάδα;

Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα με τα ταμπού σε αυτή τη χώρα. Ότι τα υπηρετούμε. Τυφλά, πιστά, χωρίς καμία λογική. Τα χρόνια, οι δεκαετίες, οι αιώνες περνούν και αν ανοίξεις τα παραθυρόφυλλά σου στην Πλάκα υπάρχει περίπτωση να δεις εικόνες από τον χρυσό (όσο και απάνθρωπο για τους σκλάβους) αιώνα του Περικλή, από τη σεξουαλική επανάσταση που δεν ήρθε ποτέ και από τη φοβισμένη μεταπολίτευση. Πρώτα απ’ όλα όμως θα δεις ένα Έθνος που κρέμεται από τα ράσα της Εκκλησίας του φοβούμενο κάποιον Θεό.

Παραθέτω αυτούσιες τις δηλώσεις Άνθιμου περί ομοφυλοφιλίας στην εκπομπή Καρντάσιανς. “Αυτό για την πίστη μας, αγιογραφικά, είναι θανάσιμο αμάρτημα. Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή, δεν χωράει κουβέντα“. Για να συνεχίσει λέγοντας “Τους ομοφυλόφιλους δεν θα τους κρίνω. Θα πω τη γνώμη μου και την ευχή μου και ας κάνουν ότι θέλουν. Αλλά να μου φέρουν απ’ έξω αυτό το προϊόν για να παρελάσει και μάλιστα πολλές φορές και με γυμνότητα μέσα στη δική μου την επαρχία, πνευματικά εννοώ δική μου, και να περάσει και από τις εκκλησίες όπως ήθελαν και δεν τους άφησα γιατί είπα ότι θα γίνει χαλασμός. Αυτό δεν ανέχομαι. Αλλιώς καλή μετάνοια να έχουν οι άνθρωποι. Και δικαίωμα έχουν να ζήσουν και να κάνουν ότι θέλουν“. Για να κλείσει με το “η αγκαλιά της Εκκλησίας είναι μεγάλη, αλλά είναι πολλοί και δεν τους χωράει όλους“.

Τα φάουλ του Άνθιμου μέσα σε λίγες μόνο προτάσεις είναι πάρα πολλά. 1) Θανάσιμο αμάρτημα. Με ένα φανταστικό “νίπτω τας χείρας μου” ότι το λέει η Αγία Γραφή και “δεν χωράει κουβέντα”. 2) Η επαρχία δεν ανήκει σε κανέναν, ούτε πνευματικά, ούτε πραγματικά, ούτε καν διοικητικά. Οπότε δεν δικαιούται κανείς – μη εκλεγμένος – να μιλά εξ ονόματος άλλων. 3) Το “θα γίνει χαλασμός” θυμίζει την επιστολή Θύμιου Λυμπερόπουλου κατά των ταξί Uber. Αδικαιολόγητη απειλή βίας και μάλιστα από έναν οργανισμό όπως η εκκλησία που θεωρητικά πρεσβεύει το “non violence”. Ξέρεις, όπως τότε με τις σταυροφορίες στην Αφρική που τους κατέκτησαν με σοκολάτες και ροδοπέταλα. 4) Η αγκαλιά της Εκκλησίας μάθαινα μικρός ότι τους χωράει όλους. Ότι δεν αφήνει κάποιους απέξω “γιατί είμαστε πολλοί”.

Λέω να μην ασχοληθώ άλλο με τον Άνθιμο γιατί ήταν απλά η αφορμή για αυτό το κείμενο. Και εν μέρει καταλαβαίνω την υποχρέωσή του να έχει μία τέτοια οπισθοδρομική ρητορική για να μην χάσει η εκκλησία τη δύναμη και την επιβολή της στις κοινωνίες. Εδώ και 5 αιώνες άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός της εκκλησίας είναι η γνώση. Η γνώση κάθε μορφής που κάνει τον άνθρωπο να ερευνά και εν τέλει να μην πιστεύει στα μεγάλα δόγματα. Το είχε πει τόσο ωραία ο Nietzsche στο Beyond Good and Evil: “The devil has the widest perspectives for God, and that is why he keeps so far away from him – the devil being the oldest friend of knowledge“.

Αλλά το θέμα μου σήμερα δεν είναι μόνο η Εκκλησία. Το θέμα μου είναι ότι η Ελλάδα είναι γεμάτη μικρούς Άνθιμους, γεμάτη ανθρώπους που βάλλουν ξεδιάντροπα εναντίον των ομοφυλοφίλων και όλοι το αντιμετωπίζουν σαν κάτι το φυσιολογικό. Τα site γράφουν τις δηλώσεις για να προκαλέσουν την κοινή γνώμη και δεν βρίσκεται ένας Χριστιανός (λολ) να μας ταρακουνήσει και να μας πει ότι τριγύρω μας δεν κάνει Μεσαίωνα. Κρύο ναι. Μεσαίωνα όχι.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε και να συνυπάρχουμε με οτιδήποτε μας ξενίζει. Είτε αυτό είναι ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που κάνει βόλτα στο κέντρο της πόλης, είτε είναι μια οικογένεια μεταναστών στο διπλανό από εμάς διαμέρισμα, είτε ένας μουσουλμάνος ο οποίος στρώνει το χαλί του στις 4 παρά πέντε το μεσημέρι για να προσευχηθεί. Ξέρεις, άνθρωποι σαν εμένα και εσένα. Αλλά ο Έλληνας έχει μάθει να ζει μόνο για τους δικούς του, να διεκδικεί μόνο για την πάρτη του, να σέβεται μόνο εκείνους με τους οποίους θεωρεί ότι ταιριάζει.

Και δεν ξέρω αν είναι πλέον θέμα χρόνου το να φτάσουμε σε ένα σημείο που δεν θα είμαστε ρατσιστές, που θα ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία θα σεβόμαστε τον διπλανό μας ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας ή σεξουαλικών προτιμήσεων.

Έχω φτάσει σε ένα σημείο που με εξοργίζουν ακόμα και οι ταμπέλες. Με εξοργίζει η έννοια της “μειονότητας”. Με εξοργίζει βασικά οτιδήποτε κατηγοριοποιεί και χαρακτηρίζει τους ανθρώπους με βάση ένα κοινό στοιχείο συμπεριφοράς ή εμφάνισης. Και στην τελική αν είναι να μπορούμε να φτιάχνουμε κατηγορίες κατά το δοκούν, ας χαρακτηρίσουμε εαυτούς μαλάκες γιατί είμαστε σίγουρα πλειοψηφία.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει τη γνώμη του. Όσο ακραία κι αν είναι αυτή. Τα λέγαμε και στο κείμενο περί Charlie. Οπότε δεν θα ήθελα ποτέ να σταματήσει ο Άνθιμος να λέει αυτά που λέει ή ο Νικολόπουλος να χαρακτηρίζει ανθρώπους “πουσταριά”. Εξάλλου η γελοιοποίηση αυτών των ανθρώπων, το να τους αφήνεις να ξεφτιλίζουν εαυτούς και ομοιδεάτες μπροστά στο “καφενείο” των πολιτών, είναι ο μόνος τρόπος για να απηυδίσει κάποια στιγμή η κοινωνία μαζί τους.

Όπως ακριβώς φτάσαμε να αηδιάσουμε με τους πολιτικούς και να αλλάξουμε πολιτικά τη σκέψη μας (ο ψηφοφόρος δεν φοβάται πια την αλλαγή), έτσι κάποια στιγμή θα καταφέρουμε και να αηδιάσουμε με όλους αυτούς τους ομοφοβικούς ρατσιστές που κάθονται στον κάθε λογής θρόνο τους και εξαπολύουν κατάρες.

Η χώρα μας κρύβει πάρα πολλούς ομοφοβικούς. Κρύβει πάρα πολλούς ανθρώπους που ζουν με τα πόδια στον μεσαίωνα, προστατευμένοι από νόρμες και πολιτικούς που φοβούνται να τσιγκλίσουν όχι τον Θεό στον οποίο πιστεύουν οι πολλοί αλλά τον τιμωρό Θεό που βολεύει τον κλήρο. Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα δεν χωράει τόσο κόμπλεξ, δεν χωράει τόση απανθρωπιά.

Ας κρατήσει η Εκκλησία την αγκαλιά της για εκείνους που την υπηρετούν. Έχουμε κι εμείς χέρια να κάνουμε μια αγκαλιά όποιον την έχει ανάγκη.