Πότε πρέπει να τελειώσει το The Bear;

Αφότου επέλεξε να παραμείνει στο Bear αντί να αποχωρήσει για νέα, λιγότερο αχαρτογράφητα νερά, η Syd έρχεται αντιμέτωπη με τον Carmy όταν μαθαίνει πως έχει αφαιρέσει τον εαυτό του από συνιδιοκτήτη του εστιατορίου, σηματοδοτώντας -και στη συνέχεια επιβεβαιώνοντας- ότι δεν σκοπεύει να μείνει εκεί μακροπρόθεσμα. (Ο Carmy θα παραμείνει στο Bear μέχρι να καταφέρουν να κρατήσουν το μαγαζί σε λειτουργία χωρίς την επένδυση του Cicero).

Όλα εκτυλίσσονται σαν θεατρική παράσταση, με τον Richie και τη Sugar (Abby Elliott) να συναντούν τον Carmy και τη Syd στο πίσω μέρος του εστιατορίου. «Δεν ξέρω ποιος είμαι έξω από την κουζίνα, Richie» λέει ο Carmy, υπογραμμίζοντας έτσι πως αυτή του η απόφαση αφορά περισσότερο την αυτοβελτίωση παρά την ανατίναξη του κοινού τους οράματος. Το φινάλε κορυφώνεται με τη Syd να ζητάει από τον Richie να προστεθεί ως συνιδιοκτήτρια και με την τετράδα να καταλήγει στην ίδια σελίδα, καθώς το ρολόι του Cicero μηδενίζει.

Μέχρι το τέλος της 4ης σεζόν, το Bear έχει αρχίσει να λειτουργεί σαν καλολαδωμένη μηχανή, άρα θα μπορούσε να επιβιώσει και μόνο του. Ως αποτέλεσμα, αυτή η αίσθηση ικανοποίησης για τους ανθρώπους που το διευθύνουν θα μπορούσε να είναι ένα ταιριαστό – αν και κάπως αντικλιμακτικό – τέλος για τη σειρά. Τι σημαίνει καν καλό τέλος για το The Bear όμως;

Ίσως το να τηρήσει πραγματικά το μάντρα “every second counts” και να ωθήσει τους χαρακτήρες της προς νέες κατευθύνσεις. Πώς θα έμοιαζε το Bear αν η Syd ήταν επικεφαλής του εστιατορίου; Θα ζητήσει ποτέ ο Richie από την Jessica να βγουν ραντεβού; Θα συμφιλιωθεί ο Marcus με τον πατέρα του; Ποια θα ήταν η ζωή του Carmy εκτός κουζίνας;

Είναι προορισμένος να εργάζεται σε αυτήν σύμφωνα με τη Syd και τον Richie. Εκεί είναι ροκ σταρ, και όσα καταφέρνει να κάνει είναι η ουσία του The Bear. Γι’ αυτό ίσως το φινάλε της 4ης σεζόν ξένισε μέρος του κοινού και της κριτικής. Επειδή είναι αντι-τηλεοπτικό. Ο Carmy καταλήγει σε ένα οργανικό συμπέρασμα – πως ο μόνος τρόπος για να βρει τον χώρο να θεραπευτεί, είναι να απομακρυνθεί από ένα περιβάλλον σαφώς ανθυγιεινό για εκείνον. Δεν είναι απαραίτητα ζουμερή τηλεόραση, είναι όμως ένας πολύ ανθρώπινος τρόπος να αντιμετωπίσει την ψυχική του υγεία, άρα και απολύτως πιστευτός.

Τι συνιστά όμως ζουμερή τηλεόραση στις μέρες μας;

Το The Bear, όπως πολλές σειρές που αφορούν τη δημιουργικότητα, φαίνεται να εμπεριέχει την ίδια του την κριτική. Η διχοτομία μεταξύ Beef και Bear ενσωματώνει τη διαφωνία για το πώς να κάνεις τέχνη, και ισχύει σε μεγάλο βαθμό για τη σειρά και αποτελεί ως ένα βαθμό και τη θεματική της.

Αφορά τη φιλοδοξία έναντι της εμπορικότητας, την αλλαγή έναντι της επανάληψης, τη συνέπεια έναντι του ρίσκου, την πολυπλοκότητα έναντι της απλότητας. Τι θέλεις όταν παρακολουθείς τηλεόραση, ένα φανταστικό σάντουιτς ή ένα απαιτητικό μενού γευσιγνωσίας; Beef ή Bear;

Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της, η prime time τηλεόραση ήταν το Beef. Οι τηλεοπτικές σειρές – κωμωδίες, αστυνομικά σόου και άλλα procedurals – σέρβιραν ένα πράγμα τη φορά. Με κάποιες ελάχιστες σειριακές αφηγήσεις και λίγες αποκλίσεις στη μορφή. Αυτό δεν σημαίνει επουδενί πως δεν είχε ποιότητα ή προκλήσεις. Άλλωστε το να φέρνεις πίσω το κοινό βδομάδα τη βδομάδα όταν θα σερβίρεις περίπου την ίδια συνταγή, είναι από μόνο του τέχνη που πραγματικά δεν μπορεί να κάνει ο καθένας. Ποιος θα πει στα Φιλαράκια ή στα X-Files ότι δεν έκαναν, συνήθως έστω, καλά τη δουλειά τους;

Καθώς όμως δίκτυα όπως το HBO άλλαξαν τόσο την επιχειρηματική όσο και την αφηγηματική μορφή της τηλεόρασης, το μέσο μεταβλήθηκε, και έτσι το The Bear είναι τελικά η τηλεόραση της Bear πλευράς του εστιατορίου του. Δεν είναι απλώς μία παρεΐστικη κωμωδία που μπορεί να τρέχει επ’ αόριστον. Χρειάζεται αφηγηματική δυναμική. Να πάει κάπου και, τελικά, να τελειώσει.

Αυτό θα γίνει ίσως με την 5η σεζόν της σειράς, με το επεισόδιο Goodbye να προτείνει ουσιαστικά ένα τελικό αφηγηματικό τόξο στο οποίο ο Carmy παραδίδει το εστιατόριο στη Sydney, με την υπόσχεση ενός αστεριού Michelin να πλανάται ακόμα στον ορίζοντα. Αν το καλύτερο μέρος του The Bear είναι το πόσο ανθρώπινο και αληθινό μοιάζει, δεν υπάρχει τίποτα πιο ειλικρινές από έναν χαρακτήρα που ουσιαστικά συμφωνεί με το κοινό πως η ζωή του δεν είναι βιώσιμη.

Δεν λύνει τα προβλήματά του με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τους τηλεοπτικούς μας χαρακτήρες, όπου μπορεί να καταλήγουν σε θαυματουργές αφυπνίσεις για τη ζωή τους μετά από μία, ας πούμε, μόνο συνεδρία θεραπείας, όμως το Bear είναι στα φόρτε του όταν αποφασίζει να μην ακολουθήσει τις κλισέ τηλεοπτικές φιοριτούρες (πράγμα που δεν συμβαίνει καν συχνά πια στη σειρά).

Ίσως έτσι να απέκτησε μία ευκαιρία να ξαναβρεί την ισορροπία ανάμεσα στο Beef και το Bear. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, όπως στην πρώτη και τη δεύτερη σεζόν, μία σειρά μπορεί να είναι καλλιτεχνικά ευρηματική, ενώ ταυτόχρονα να εξακολουθεί να σερβίρει χορταστικές απολαύσεις όπως γέλιο, κάθαρση και εξέλιξη.

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.