Πρωτάθλημα ή ξεβράκωμα; Ξεβράκωμα στους κάφρους

Τα πράγματα δεν είναι καλά στον Παναθηναϊκό. Η χρονιά έχει ξεκινήσει με έναν ολέθριο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, το θέαμα στο χορτάρι είναι οικτρό και η γιούχα στο παιχνίδι με τον Πλατανιά είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού υποφέρουν, ο Γιάννης Αναστασίου μένει μέχρι να φύγει και η αυτοπεποίθηση των παικτών έχει κρυφτεί στον Τάφο του Ινδού, που πήρε πια το όνομα του Παύλου Γιαννακόπουλου.

Μισό λεπτό να μας πει ο Χατζηιωάννου πώς το έζησε από το γήπεδο και επανέρχομαι οργισμένος:

“Είναι η πρώτη φορά μετά από περίπου 5 χρόνια που πραγματικά πονάει ο εγκέφαλός μου με αυτό που βλέπω στο χορτάρι. Είναι η πρώτη φορά στα οκτώ χρόνια που έχω διαρκείας, που συμμετείχα σε γιουχάρισμα, πρώτη φορά που θεωρούσα σωστό οι οργανωμένοι να τραγουδούν 45 λεπτά για τη βαριά φανέλα. Ο Γιάννης Αναστασίου είναι 2 χρόνια και 5 μήνες στην ομάδα. Τον στήριξα, τον στηρίξαμε, του δώσαμε μια χρονιά άλλοθι για τα λάθη των προηγουμένων αλλά το να αποκλείεσαι δις από την Ευρώπη μέσα σε ένα μήνα από ομάδες που θεωρητικά ‘έχεις’ και να παρουσιάζεις τέτοια άθλια εικόνα σε παιχνίδια με τον Λεβαδειακό και τον Πλατανιά, συγγνώμη αλλά δεν το δέχομαι.

Είναι η πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια που νιώθω ότι μου κλέβουν τις Κυριακές μου. Που πάω για να χαρώ την ομάδα μου και φεύγω ξενερωμένος. Που νιώθω ότι στην προπόνηση παίζουν δηλωτή. Για να εξηγηθώ. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σου πει τι γίνεται λάθος στον Παναθηναϊκό. Και πέρυσι είχα αναθαρρήσει γιατί μετά από πολύ καιρό έβλεπες την μπάλα να πηγαίνει ορθολογικά από την άμυνα στην επίθεση, έργο Αναστασίου αυτό. Αλλά αυτή τη στιγμή έχουμε μια ομάδα που έχει κολλήσει δημιουργικά. Κι έναν προπονητή ο οποίος μετά από αποκλεισμούς και κακές εμφανίσεις, σου δίνει την εντύπωση ότι σε κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα σου με τις δηλώσεις του.

Συμφωνώ με όσα γράφει ο Ηλίας παρακάτω περί φιλάθλου, έχω αρκετούς τέτοιους τριγύρω μου στη θύρα αλλά αν δεν θες ως Γιάννης Αναστασίου να είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος, μην έρχεσαι στο γήπεδο με στολή τράγου και κέρατα. Ευχαριστώ Ηλία, ξαλάφρυνα, συνέχισε τώρα…”

Τα δέχομαι όλα μέχρι εδώ. Το μόνο που δεν δέχομαι και που μου σήκωσε την τρίχα ήταν αυτό το ‘Πρωτάθλημα ή ξεβράκωμα’ που φώναζαν μερικοί κάφροι πάνω από τον Αναστασίου ενώ έκανε δηλώσεις στην τηλεόραση.

Μπες λίγο στη φιλοσοφία του ‘Πρωτάθλημα ή Ξεβράκωμα’. Δεν διαμαρτύρομαι για τις γιούχες. Οι γιούχες και τα πανηγύρια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το γήπεδο δεν είναι ούτε εκκλησία ούτε χώρος συγκέντρωσης του παγκόσμιου think tank. Αλλά αυτό το ‘Πρωτάθλημα ή Ξεβράκωμα’, αυτή η ελληνικότατη ψευτομαγκιά είναι όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η ηλίθια βεβαιότητα ότι η ομάδα μας μας ανήκει.

Αν οι σούπερ μάγκες που φώναζαν ‘Πρωτάθλημα ή Ξεβράκωμα’ βρίσκονταν δίπλα στον Αναστασίου και όχι από πάνω, πιθανότατα θα μετέφραζαν τον θυμό σε καμιά τραμπούκικη σφαλιαρίτσα. Γιατί η Πανάθα είμαστε εμείς, άρα και ο προπονητής θα κάνει ό,τι του πούμε, άρα θα τις φάει και τις ψιλές του αν η ομάδα πηγαίνει κατά διαόλου.

Εν τω μεταξύ, ο Παναθηναϊκός έχει 4/5 στο πρωτάθλημα. Σίγουρα πονάνε τα μάτια των φίλων του, αλλά για φαντάσου να ‘χε και δυο γκέλες παραπάνω. Οι ομαδάρχες θα ήταν με τις σούβλες στο χέρι πάνω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού. Γιατί είπαμε, η ομάδα τους ανήκει.

Τίποτα δεν μας ανήκει. Οι ομάδες δεν ανήκουν πουθενά. Ούτε στους ιδιοκτήτες τους. Αλλά αυτή είναι μια πιο προχωρημένη κουβέντα, δεν χρειάζεται να το πάμε εκεί. Όσον αφορά εσένα κάφρε οπαδέ που ζεις μόνο για την Πανάθα ή για το Θρύλο ή για την ΑΕΚ, δεν σου ανήκει επειδή πληρώνεις εισιτήριο (αν πληρώνεις βέβαια). Αν δεν σου αρέσει το θέαμα, αποδοκίμασε, φύγε ή κάνε αποχή.

Δειλοί και μάστορες του πώς να κρύβεσαι ικανοποιητικά στον όχλο, οι εμπνευστές του ‘πρωτάθλημα ή ξεβράκωμα’ μου θυμίζουν κάτι τύπους κρυμμένους στο πλήθος που απλώνουν το χέρι και χτυπάνε κάποιον προπηλακισμένο που δεν τους βλέπει, ενώ στο ελεύθερο χρόνο τους είναι σίγουροι ότι τους ανήκουν κι άλλα εκτός από την ομάδα. Η γκόμενά τους, για παράδειγμα. Εκτός αν δεν έχουν, οπότε η αρρώστια για την ομάδα γίνεται διπλή.

Είναι άπειρες οι φορές που σαν ΑΕΚτζής σκέφτομαι ότι δεν τους αξίζει καμία επιτυχία της ομάδας. Ούτε στην μπάλα, ούτε στο χάντμπολ, ούτε στο μονόζυγο. “Δεν γίνεται μια γκολάρα του Σκόκο να δίνει χαρά στους κάφρους. Τίποτα δεν πρέπει να τους δίνει χαρά”, σκεφτόμουν όταν έβαζε γκολάρες ο Σκόκο. Μετά θυμόμουν ότι ταυτόχρονα ο Σκόκο στεναχωρούσε ένα μάτσο άλλους κάφρους και ένιωθα κάπως καλύτερα.

Καλωσήρθατε στην μπάλα της εποχής του μνημονίου

Και πες ότι ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου παίρνει τελικά το πρωτάθλημα και ευτυχής ο κόουτς επιστρέφει στην οικογένειά του και λέει “Ουφ, οικογένεια, το γλίτωσα το ξεβράκωμα. Ελάτε να φάμε μεσημεριανό”. Θα τον συγχωρήσει ο Avenger της εξέδρας; Θα κάνει την κωλοτούμπα που του αρμόζει; Θα την κάνει, γιατί δεν έχει προσωπικότητα. Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα.

Δεν μπορεί γιατί είναι φωναχτά μια μνημονιακή ομάδα, γιατί έχει πάρα πολύ συγκεκριμένο, οικονομικό ταβάνι που με τον αποκλεισμό απ’ την Καμπάλα και την απόκτηση του Abeid ξύστηκε και πλέον φαίνεται ο ουρανός και γιατί δεν πιστεύω ότι ο επόμενος κόουτς -όποιος κι αν είναι- θα ακουμπήσει με το ραβδί τους παίκτες που παιδεύονται στο γήπεδο και θα δούμε μπαλάρα.

Κατά περιόδους, ο ΠΑΟ του Αναστασίου έχει παίξει πολύ συμπαθητικό ποδόσφαιρο. Αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, ήταν και το ταβάνι της συγκεκριμένης ομάδας με την συγκεκριμένη προσέγγιση. Εκτός αν μπορείς να βρεις έναν φτηνό Μπεργκ για κάθε θέση, κάτι που ισοδυναμεί με το να πιάσεις τρία συνεχόμενα τζακ-ποτ στο Τζόκερ.

Και μιας και είπαμε για Τζόκερ, να κάνω κι ένα μικρό σχόλιο για την έτερη μνημονιακή ομάδα του πρωταθλήματος, την ΑΕΚ. Η διαφορά της με τον Παναθηναϊκό είναι ότι τον Μάιο ερχόταν με τρελά μπάτζετ και φοβερές μεταγραφές. Γρήγορα έγινε φανερό ότι κι εδώ έχουμε μνημόνιο, αλλά χωρίς πρότερη εξήγηση όπως συνέβη με τον ΠΑΟ του Αλαφούζου.

Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις τη φετινή ΑΕΚ. Ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος. Οι φαν του απαισιόδοξου έδωσαν τα ρέστα τους μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ. Μια πρωτοφανής απογοήτευση και κριτική στον Δέλλα λες κι έχασε από τον Ποσειδώνα Μηχανιώνας. Έχασε από μια καλύτερη ομάδα, με ανατροπή μετά από χαζό πέναλτι στο 84′ και μετά την πιο άνευρη εμφάνιση της ΑΕΚ την τελευταία τριετία. Ο αισιόδοξος τρόπος να δεις τα πράγματα είναι η σκέψη ότι τόσο βαριεστημένη ΑΕΚ δεν θα ξαναδείς πουθενά φέτος και ότι παρά την τραγική εμφάνιση σχεδόν έφυγε με βαθμό ή βαθμούς από την Τούμπα. Ας βάλουμε λίγο τις αναλογίες να δουλέψουν στο μυαλό μας.

Η μία εκτίμησή μου είναι ότι το ‘μνημονιακό’ ρόστερ της ομάδας δεν μπορεί να τερματίσει κάτω από την τέταρτη θέση και ότι οι προσευχές στο θεό της Βροχής για να βρέξει χρήμα θα αρχίσουν εκ νέου, με αμφίβολα πάντως αποτελέσματα.

Η άλλη εκτίμηση είναι ότι αν η ΑΕΚ δεν καθαρίσει από το παλιό, αποκλείεται να τη δούμε κάποιον απ’ τους επόμενους Μαΐους όσο ψηλά της πρέπει. Δεν θέλω πολύ. Μέχρι να ακούσω το πρώτο ‘Πρωτάθλημα ή Ξεβράκωμα’ στον Δέλλα είναι. Μετά θα ‘μαι ΑΕΚ μόνο στο μπάσκετ.