Στον Βόλο, η «δικαιοσύνη» συγκρούστηκε με τη δικαιοσύνη
Αυτό που μένει στο τέλος, πέρα από το τραγικό γεγονός στον Βόλο, είναι η κανονικοποίηση της αυτοδικίας και η μη εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη.
- 10 ΙΑΝ 2024
Είναι από τις περιπτώσεις που μία κατάσταση τοποθετείται -αναγκαστικά- σε μία ζυγαριά και γίνεται κτήμα όλων. Παρ’ όλα αυτά, οι μη έχοντας ανάμειξη σε αυτή την κατάσταση, την εξετάζουν από μακριά και εκ του ασφαλούς, ορμώμενοι από την κοινή πορεία που χαράσσεται στα social media.
Ουσιαστικά, η άποψη που σχηματίζουν βασίζεται στις απόψεις των άλλων και όλοι μαζί, τροφοδοτούν αυτή που σταδιακά θα κυριαρχήσει. Κανείς δε μένει ανεπηρέαστος, όλοι κάνουμε σκέψεις και τις μοιραζόμαστε οπότε είναι απόλυτα λογικά η αρχική μας τοποθέτηση για κάτι να παρεκκλίνει. Η δύναμη του πλήθους, του διαδικτυακού πλήθους.
Η περίπτωση του Βόλου, ειδικά αυτή, δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική κατάληξη. Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό ότι ένας 50χρονος έκλεισε ραντεβού θανάτου με τον 33χρονο κουνιάδο του γιατί, όπως υποστηρίζει ο πρώτος, βίαζε για περίπου μια δεκαετία τη 18χρονη σήμερα κόρη του, οι περισσότεροι -αν κρίνουμε από τα social media- τάχθηκαν υπέρ του.
Ο θάνατος του 33χρονου, σύμφωνα με τα όσα διαβάζουμε, δεν ήταν απλά μια μορφή δικαιοσύνης, ήταν η λογική εξέλιξη απέναντι στην ανυπόφορα μη λογική πραγματικότητα που έζησε ένα 9χρονο τότε παιδί. Η αντανακλαστική πρώτη αντίδραση που μάλλον έκανε η πλειοψηφία του κόσμου στο άκουσμα της είδησης, είναι να δείξει απάθεια για τον θάνατο του κουνιάδου πριν περάσει στο αμέσως επόμενο στάδιο, αυτό της αηδίας, μόλις πληροφορήθηκε τις πράξεις του.
Και ναι, δεν θα κατηγορήσει κανείς τον διπλανό του για τα όσα σκέφτεται, ούτε θα αντιδράσει κάπως στο «και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του» που, οι πιθανότητες να ειπωθεί στο απογευματινό μας καφέ, είναι υπερβολικά πολλές. Δεν βρισκόμαστε όμως στη θέση του πατέρα και ίσως δεν βρεθούμε ποτέ και αυτός από μόνος του, είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος να μείνουμε, έστω και για λίγο, μακριά από το πληκτρολόγιό μας.
Από μια σύντομη βόλτα από το X, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο νόμος βρίσκεται στα χέρια αυτού που έχει το δίκιο με το μέρος του. Η ζυγαριά, με λόγια λόγια, γέρνει πάντα υπέρ του, άσχετα αν όλοι γνωρίζουμε ότι ο τρόπος που ενήργησε ο πατέρας δεν είναι ο σωστός. Δεν είναι ο σωστός, αλλά ήταν ο δίκαιος. Και κάπου εδώ, χάνουμε την μπάλα διότι αυτόματα, η τελική σκέψη που κάνουμε όλοι, είναι πού οδηγείται μια κοινωνία η οποία δεν εμπιστεύεται τη δικαιοσύνη.
Αυτό που μένει στο τέλος, πέρα από το τραγικό γεγονός και αποτέλεσμα στο Βόλο, είναι η κανονικοποίηση της αυτοδικίας και ναι, αυτό θα έπρεπε να μας προβληματίσει έντονα. Από την άλλη, η ευαισθητοποίηση και η παρόρμηση που δείχνουν οι γονείς που είναι υπέρ του «καλά του έκανε», είναι μέχρι ενός μεγάλου βαθμού δικαιολογημένη.
Και κάπου εδώ, εμφανίζεται η ζυγαριά της εισαγωγής. Ο καθένας έχει τη δική του, ζυγίζει τις καταστάσεις και το πώς θα λειτουργούσε αν βρισκόταν σε παρόμοια θέση με τον 50χρονο πατέρα. Γι’ αυτό όμως υπάρχει και ο νόμος, για να παίρνει τη θέση τους. Οι ζυγαριές της δικαιοσύνης, σε ένα κράτος που αποδεδειγμένα δεν δείχνει να τη συμπαθεί ιδιαίτερα, μπορούν να γίνουν επικίνδυνες.
