OPINIONS

Συγγνώμη αλλά δεν γελάμε πια

Ένας δημοσιογράφος του Oneman αναρωτιέται από πού πηγάζει το θράσος της ελληνικής πολιτικής σκηνής για χιούμορ σε αυτή τη χρονική στιγμή.

Τα πολιτικά σποτ, η πολιτική επικοινωνία και η τέχνη του να στρέφεις την κοινή γνώμη προς το μέρος σου, είναι μία τεράστια ‘επιστήμη’ η οποία μπορεί να διδάσκεται σε πανεπιστήμια και σχολές αλλά κυριότερα εφαρμόζεται και μαθεύεται σε πραγματικό χρόνο μέσα από καμπάνιες, επιτυχημένες και αποτυχημένες προσπάθειες του ενός ή του άλλου πολιτικού προσώπου να κερδίσει τις εντυπώσεις. Στην Ελλάδα του 2015 όμως, οι συνθήκες δεν σηκώνουν εκείνα που σήκωναν οι προηγούμενες προεκλογικές περίοδοι.

 

Δεν θα δεις όλους τους πολιτικούς αρχηγούς παρακάτω. Κυρίως γιατί αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει να κρατήσω ίσες αποστάσεις. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα που να ακουμπά την πολιτική ευπρέπεια. Γιατί οργίζομαι κάθε φορά που βλέπω τον κάθε έναν να υπηρετεί τις προσταγές του κάθε άσχετου επικοινωνιολόγου που σκέφτηκε ένα τσιτάτο και έπεισε τον x ισχυρό άνδρα να πάει με αυτό μέχρι τις εκλογές.

Περίπτωση πρώτη. Το προεκλογικό σποτ Λαφαζάνη

 

Δεν θα σταθώ τόσο στο προεκλογικό σποτ σαν στήσιμο. Γιατί ο ταξιτζής χωρίς ζώνη και ο τύπος που κάνει σήμα στο ταξί λες και είναι ο συγχωρεμένος ο παππούς μου, φανερώνουν μόνο μία Ελλάδα του παρελθόντος. Αν αυτή θέλουμε, οκ, τέλειο το σποτ. Αλλά αλήθεια πάμε στο Νομισματοκοπείο; Με χαμογελάκι; Αλήθεια;

Σε μία χώρα που έχει φάει το δίλημμα ευρώ ή δραχμή επί σειρά ετών, σε μία χώρα που ψήφισε όχι στο μνημόνιο αλλά ναι στο ευρώ, σε μία χώρα που τρέμει την οικονομική αστάθεια η οποία έχει στερήσει ήδη την ρευστότητα από τόσες και τόσες επιχειρήσεις, τολμάμε να κάνουμε πλακίτσα για Νομισματοκοπείο; Δεν είναι η ίδια η δραχμή σαν πρόταση που με ενοχλεί. Γιατί είναι μία πολιτική θέση που έχει και κομματική εκπροσώπηση πλέον αλλά και μια μεγάλη μερίδα του κόσμου στο πλευρό της. Με ενοχλεί το αστειάκι του θέματος. Το χαμογελάκι, το τσιτάτο.

Αν υπάρχει αντιμνημονιακή λύση, θέλω πράγματι να την μάθω. Και σίγουρα θα ήθελα στα 37 δευτερόλεπτα του διαφημιστικού σποτ να έχω ακούσει κάτι σοβαρό για αυτή τη λύση. Κάτι παραπάνω από αυτό το οποίο κερδίζει μερικές δεκάδες χιλιάδων αντίστοιχα χαμογελάκια αλλά αφήνει τον κόσμο και πάλι ξεκρέμαστο.

Σε αντίστοιχο κλίμα και εκείνο που διακωμωδεί τον Σταύρο Θεοδωράκη και την εκπομπή του. Με έναν πάρα πολύ άβολο Λαπαβίτσα να μην μπορεί καν να εκπροσωπήσει το χιούμορ της διαφήμισης. Κλείνοντας και πάλι με το “έχουμε πολλά να σας πούμε”. Χωρίς όμως να μας τα λένε.

Περίπτωση δεύτερη: Το προεκλογικό σποτ Καμμένου

 

Ας δεχτούμε ότι το προεκλογικό σποτ του Ιανουαρίου ήταν μια τεράστια επιτυχία. Η οποία έδωσε τότε τεράστια ώθηση στους Ανεξάρτητους Έλληνες και προσωπικά στον Πάνο Καμμένο, ο οποίος ανάμεσα στον μπαλαδόρο Αντώνη Σαμαρά και έναν Αλέξη Τσίπρα που είχε καπαρώσει την αντιμνημονιακή ρητορική για τον εαυτό του, φάνηκε πιο ανθρώπινος και πιο ουσιαστικός μπροστά στο τρενάκι του μικρού. Τώρα όμως; Ποιος δεν αισθάνεται μια εξυπνάδα, μια κοροϊδία, ένα αίσθημα χαβαλέ στο καινούριο σποτ;

Το σπασμένο αριστερό χέρι, αυτό το ελαφρύ γελάκι πριν πει την ατάκα, όλο το σποτ βγάζει μια εξυπνακίστικη διάθεση η οποία μπορεί μεν να κερδίζει κάποιους που αρέσκονται να αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν ανάλογα τα σποτάκια αλλά φανερώνει απουσία ουσιαστικής πολιτικής τουλάχιστον σε εκείνους που μπορούν να δουν λίγο παραπέρα από την επιφάνεια της εξυπνάδας.

Με το πλέον πρόσφατο σποτάκι με τον Μεϊμαράκη να παίζει μπουζούκι και το σύνθημα να είναι ότι θα τους κόψουν τη μαγκιά, να είναι στο ίδιο μήκος κύματος ειρωνίας. Μόνο που δεν έχουν καταλάβει στους ΑΝΕΛ και στα άλλα κόμματα ότι έχουμε βαρεθεί να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον και προτιμάμε να ακούσουμε τι έχει ο κάθε ένας να προτείνει. Όχι στο σημερινό debate αλλά σε κάθε βήμα της καμπάνιας τους.

 

Οι άλλοι δεν κάνουν χιούμορ; Συγγνώμη αλλά το γελάκι του Αλέξη Τσίπρα και το γελάκι του Βαγγέλη Μεϊμαράκη το έχω ακούσει περισσότερο από το γέλιο των φίλων μου τον τελευταίο καιρό. Οι δύο πολιτικοί αρχηγοί ρίχνουν στην ειρωνεία ό,τι δεν μπορούν να αιτιολογήσουν ορθολογικά και με λόγο πολιτικό. Είναι πολύ εύκολο να ειρωνευτείς κάποιον για τα λάθη του. Είναι πολύ δύσκολο στη δεδομένη χρονική στιγμή να ορθώσεις λόγο πολιτικό. Και δεν τιμά κανέναν από τους δύο φιλόδοξους πολιτικούς το να επιλέγουν συνεχώς την εύκολη οδό.

Με αποτέλεσμα το τελευταίο δίμηνο, να νιώθω ότι κάθε λόγος, κάθε εμφάνιση στη Βουλή και εκτός αυτής να συνοδεύεται και από μερικές ατάκες που καλό θα ήταν να ειπωθούν για την ψυχαγωγία του κοινού, για το χειροκρότημα του καναπέ, για ένα ελαφρύ μειδίαμα. Από εκείνες τις ατάκες που τις κρατούσαν παλιά οι πρωθυπουργοί για να κλείνουν τους λόγους τους και να προκαλούν πανδαιμόνιο στα έδρανα.

Από κακό χιούμορ όμως χορτάσαμε σε αυτή τη σύντομη θητεία της Βουλής. Με την ειρωνεία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, με το στα τέσσερα του Καμμένου, με τα γουάου του Σαμαρά και τις ιαχές του Άδωνι, με το στραβό ύφος του Σταύρου Θεοδωράκη.

 

Αν ήθελα να γελάσω, κύριοι, θα έβαζα Louis CK να δω.

Με λυπεί πάρα πολύ το γεγονός ότι σε μία τόσο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση – μέχρι την επόμενη – με το δίπολο να έχει αλλάξει για τα καλά, με το ΠΑΣΟΚ ανύπαρκτο και τα κόμματα να εκφράζουν πλέον υπαρκτά διλήμματα (μνημόνιο ή όχι), οι πολιτικοί μας είναι για άλλη μια φορά κατώτεροι των περιστάσεων. Πέφτω από τα σύννεφα; Σίγουρα όχι. Εξάλλου τα περισσότερα από τα ονόματα στα οποία αναφέρθηκα παραπάνω κουβαλούν μαζί τους ό,τι κακό είχε να επιδείξει η ελληνική Βουλή την τελευταία εικοσαετία.

Αλλά είχα την ελπίδα ότι με τον κόσμο τρομοκρατημένο, με τον κόσμο ενεργό όσο ποτέ, θα έβλεπαν την ευκαιρία να μιλήσουν απλά και αληθινά για τα όποια προγράμματά τους και να μην ενεργοποιήσουν τώρα πολιτικές λογικές που γεννήθηκαν, ωρίμασαν και πέθαναν παρέα με τα 90s.

Αν ήθελα έναν κωμικό να ηγείται της χώρας θα έμενα και με τους προηγούμενους.