OPINIONS

Θα φέρει ο Donald Trump το τέλος του κόσμου;

Το ότι αυτό αποτελεί ακόμη πιθανότητα, έστω μικρή, είναι το πιο τρομακτικό από όλα.

Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουμε αρθρώσει ως ONEMAN λέξη, ως τώρα, για την απέραντη γραφικότητά του ‘εκκεντρικού’ δισεκατομμυριούχου που παραμένει φαβορί για την υποψηφιότητα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις επόμενες Αμερικάνικες προεδρικές εκλογές. Δεν θέλαμε να του δώσουμε αξία. Αλλά τώρα, που βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη νίκη, το αστείο παρατράβηξε.

Ουσιαστικά κρατήσαμε συνειδητά την ίδια ‘αποστασιοποιημένη’ στάση με τον John Oliver, τον πιο αξιοπρεπή και πολιτικοποιημένο από τους late night παρουσιαστές που -όπως και αρκετοί από τους κυριλέ κωμικούς- δεν ήθελαν να προσφέρουν στον Νεοϋορκέζο ‘μεγαλοεργολάβο’ με το πορτοκαλί λοφίο και άλλη τσάμπα δημοσιότητα.

Τόσο τσάμπα και τόσο ‘άπλετη’ που το παλικάρι έφτασε στο σημείο να περηφανεύεται δικαίως ότι κάνει καμπάνια χωρίς να χρειαστεί σχεδόν να ξοδέψει δολάριο από τα δικά του (σ.σ. οι αντίπαλοί του έχουν ξοδέψει τριπλάσια και βάλε ποσά προκειμένου να τον ‘κατεδαφίσουν’).

Ένα σνομπάρισμα που έλαβε συνολικά τέλος πριν μερικές μέρες, ταυτόχρονα με τις εννιά πολιτειακές εκλογές (σε κομματικό επίπεδο) που κέρδισε και την είδηση ότι και η Ku Klux Klan τον στηρίζει (λογικό αφού, μεταξύ άλλων, έχει αποκαλέσει τους Μεξικανούς βιαστές, έχει ζητήσει την απαγόρευση εισόδου όλων των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ και έχει υποσχεθεί να φτιάξει ένα τεράστιο τείχος στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού. Για τους Σύριους έχει πει ότι, θα κοιτάξει τα παιδάκια στα μάτια και θα τους πει να γυρίσουν πίσω από εκεί που ήρθαν).

Συγκεκριμένα ο John Oliver αφιέρωσε δυο -υπέροχα, ξεκαρδιστικά, αξίζει να τα δεις- ολόκληρα 20λεπτα σε αυτό που ονομάζει ‘Clowntown Fuck-the-World Shitshow 2016’ προσπαθώντας, αντί να χτυπήσει, να ξεφουσκώσει αυτό τον -φαινομενικά τεφλόν (σ.σ. ότι παλαβό και αν πει, κερδίζει στις δημοσκοπήσεις. Με αποτέλεσμα και οι συνυποψήφιοί του να λένε εξίσου παλαβά για να μην μείνουν πίσω) κλόουν.

 

Άξιο συμπαραστάτη του στην καμπάνια του “Make Donald Drumpf Again” (Drumpf είναι το κανονικό όνομα της οικογένειας του Trump) βρήκε τον Louis C.K. που, σε μια επιστολή στους fan του, δίνει εξαιρετικά επιχειρήματα γιατί δεν πρέπει να τον ψηφίσουν. Συγκρίνοντας τον αρχικά με τον Χίτλερ: “Μην ψηφίσετε τον Trump. Ήταν αστείο για λίγο, αλλά ο τύπος είναι Χίτλερ. Τι εννοώ; Ότι φερόμαστε σαν τους Γερμανούς στα 30s. Νομίζετε ότι εκείνοι ήξεραν τι σκατά θα γίνει ύστερα; Ο Χίτλερ ήταν απλά ένας αστείος τύπος με περίεργο χτένισμα που έλεγε ότι να’ ναι”.

Και, καπάκι, κάνοντάς του και ένα μίνι ψυχογράφημα: “O Τrump είναι ένας διαταραγμένος τύπος με μια τρύπα στην καρδιά που προσπαθεί να την γεμίσει με λεφτά και αναζητώντας την προσοχή των άλλων…. Δεν είναι τέρας. Είναι ένας θλιβερός άνθρωπος. Και αυτόν τον καθιστά τρομακτικά επικίνδυνο αν βγει πρόεδρος”.

 

Ενώ το λιθαράκι τους έβαλαν και τα παιδιά από το Saturday Night Live (που δεν τα έχουν πάει πολύ καλά σε αυτές τις εκλογές) με αυτή την υπέροχη faux διαφήμιση που δείχνει γιατί διάφοροι ρατσιστές σκοπεύουν να ψηφίσουν τον Trump.

 

Βέβαια όλα αυτά και μοιάζουν ψιλά γράμματα και απευθύνονται σε όσους από εμάς βρίσκονται στον καναπέ της κοινής λογικής. Τελικά το μόνο που μοιάζει ικανό να σταματήσει τον Trump από το να κερδίσει την υποψηφιότητα δεν είναι το ότι όλοι υπόλοιποι βαρόνοι του κόμματος έχουν ενωθεί εναντίον του (σ.σ. ο ίδιος είναι όντως ξένο σώμα), αλλά αν αλλάξουν ξαφνικά τους κανόνες και του την πάρουν μέσα από τα χέρια.

 

Κάτι που ακούγεται πολύ τις τελευταίες ώρες και το οποίο, αν το δεις με ψύχραιμο μάτι, και πάλι δική του νίκη είναι. Του ίδιου ή του επόμενου wannabe τυράννου με το δάχτυλο στο κουμπί εκτόξευσης των πυρηνικών διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων.

Το βασικό (εντάξει, όχι βασικό, πάντως μεγάλο) πρόβλημα είναι ότι το πελώριο παλικάρι με τα πολύ μικρά χέρια (και ότι αυτό συνεπάγεται), πέρα από ότι έχει το ακαταλόγιστο (πραγματικά πιστεύει όσα λέει-ακόμη και τα ψέματα) έχει ένα ταλέντο σπάνιο για πολιτικό. Είναι αστείος. Είναι ο αστείος νταής της παιδικής χαράς που λέει χοντράδες οι οποίες έχουν πλάκα. Γελάς μαζί του, γελάς -ενίοτε- με τα πετυχημένα που λέει και ξεχνάς -έστω στιγμιαία- ότι στο τέλος κάποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.