Τι έχει πάει τόσο στραβά στον πλανήτη το 2016;

Ζούμε σε έναν πλανήτη με πολλά, αληθινά, προβλήματα. Με πολέμους, με φτώχεια, με πείνα, με θρησκευτικό φανατισμό, με σεξισμό, με αδικίες κι ανισότητες. Σκατά γενικά.

Κάπως έτσι όμως, λειτουργούσε πάντα ο κόσμος. Διχασμένος, άδικος και σκληρός. Πάντοτε υπήρχαν σκληροί και καταπιεστικοί ηγέτες, άρρωστοι άνθρωποι δολοφονούσαν στο όνομα κάποιας θρησκείας (ναι, ακόμα και Χριστιανοί) κι υπήρχαν πρόσφυγες που αναζητούσαν καλύτερη τύχη σε μια πιο ασφαλή χώρα (μάντεψε, κι οι Έλληνες έχουμε υπάρξει πρόσφυγες σε πολλές περιπτώσεις της ιστορίας μας, κι ας γκρινιάζουν σήμερα μερικοί για τα ανοιχτά σύνορα).

Ίσως αυτό το “πάντοτε” σου φαίνεται λίγο υπερβολικό, το δέχομαι. Κάποτε οι άνθρωποι σκοτώνονταν για πιο πρωτόγονους λόγους, όπως για την τροφή τους κι οι πόλεμοι δεν γίνονταν για θρησκευτικές αιτίες, αλλά για απλή και καθαρή εδαφική κυριαρχία. ΟΚ. Το θέμα είναι ότι σε αυτόν τον πλανήτη που ονομάζεται Γη, οι άνθρωποι έχουν κάνει πολλά καλά, αλλά έχουν και την τάση να σκοτώνονται για μερικούς τρομερά ηλίθιους λόγους. Όχι ότι υπάρχουν φυσικά και μη ηλίθιοι λόγοι για να σκοτώνει κανείς, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Θα περίμενε κανείς ότι η εξέλιξη κι η πρόοδος του γένους μας θα βελτίωνε την κατάσταση. Πως αρκετά απ’ τα προβλήματα που κουβαλάει η ανθρωπότητα στο DNA της σιγά-σιγά θα εξαλειφθούν. Πως κάποια στιγμή, η ιστορία θα πάψει να επαναλαμβάνεται, αλλάζοντας απλά πρωταγωνιστές και κρατώντας το ίδιο, βαρετό κι ιδιαίτερα βίαιο κι ωμό σενάριο.

Ναι, όπως υπέροχα έγραψε ο Θοδωρής ζούμε σε μια sci-fi δυστοπία. Μόνο που το πραγματικά καινούριο στην όλη υπόθεση, είναι το sci-fi στοιχείο, γιατί η πορεία της ανθρωπότητας μοιάζει με μια μόνιμη διαδρομή από δυστοπία σε δυστοπία.

Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, γιατί έτσι όπως το πάω το μόνο που μένει να γράψω είναι ένα “τα είχε πει ο Παΐσιος όλα αυτά” και να ζητήσω δημοσίευση απ’ την Ελεύθερη Ώρα. Ας μείνουμε στο σήμερα. Ένα σήμερα, που μας βρίσκει να παρακολουθούμε σχεδόν καθημερινά τραγωδίες σε ζωντανή μετάδοση, μέσα απ’ τις τηλεοράσεις και τους υπολογιστές μας.

Το προσφυγικό δράμα, απόρροια ενός φρικτού πολέμου, η τρομοκρατία, η οποία βράζει στο ίδιο καυτό καζάνι απ’ το οποίο βγαίνει όλο αυτό το κοκτέιλ μίσους, τρόμου και θανάτου, οι κατ’ επίφαση δημοκρατίες τύπου Ερντογάν. Προβλήματα τα οποία εμείς οι Έλληνες ζούμε είτε στο πετσί μας (όπως το προσφυγικό), είτε σαν τουρίστες, μέσα απ’ τα δελτία ειδήσεων και τις διηγήσεις των γνωστών και των φίλων μας στις χώρες που βρίσκονται στο επίκεντρο του προβλήματος.

Δυστυχώς όμως, το τελευταίο διάστημα, το πρόβλημα τείνει να γίνει λίγο πιο ιδιωτικό. Εκτός των τρομοκρατών, εκτός των δικτατόρων, εκτός των εγκληματιών με την επιστημονική έννοια του όρου, ο πλανήτης έχει γεμίσει ερασιτέχνες δολοφόνους, οι οποίοι βρίσκουν ένα όπλο, εφευρίσκουν κι έναν λόγο και σκορπάνε το θάνατο σε αθώους ανθρώπους.

Τα κρούσματα πλέον, είναι καθημερινά. Άνδρας στη Νίκαια νοικιάζει φορτηγό και περνάει πάνω από ανθρώπους. Νεαρός στο Μόναχο μπαίνει σε εμπορικό κέντρο και σκοτώνει. Άνδρας στην Ιαπωνία μαχαιρώνει μέχρι θανάτου κοντά στους 20 ανθρώπους με αναπηρία. Μέχρι και στην Ταϊβάν, άνδρας που διαγνώστηκε με μη ιάσιμη ασθένεια, αποφάσισε πως είναι καλή ιδέα να κατασκευάσει μια αυτοσχέδια βόμβα και να την πυροδοτήσει μέσα στο μετρό.

Θάνατοι που δεν έχουν να κάνουν με πόλεμο, είτε με την παραδοσιακή έννοια του όρου, είτε με την ιδεολογική. Θάνατοι που γεννιούνται μέσα σε άρρωστα μυαλά και εκτελούνται χωρίς καμιά αναστολή, “ένα ακόμη τυχαίο βράδυ Σαββάτου”.

Φαντάζομαι ότι πάντοτε υπήρχαν πειραγμένα μυαλά που σκόρπιζαν το θάνατο για λόγους που εκείνα έκριναν σωστούς. Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι οι περιπτώσεις ήταν τόσο συχνές, τόσο συνεχόμενες και τόσο προοδευτικά πιο άρρωστες.

Είναι λες κι ο ένας τρελός παίρνει θάρρος απ’ τον άλλον και σκέφτεται “χμ, αφού αυτός στην Γαλλία πήρε φόρα και σκότωσε τόσους, γιατί να μην βρω κι εγώ ένα όπλο και να σκοτώσω μερικούς;”.

Εκτός από Twitter και Instagram celebrities, ο πλανήτης έχει γεμίσει απ’ ανθρώπους που θέλουν να τραβήξουν πάνω τους τα φώτα σκορπώντας το θάνατο. Από τύπους που μισούν θανάσιμα ό,τι είναι διαφορετικό και προτιμούν να το εξαφανίσουν απ’ το να προσπαθήσουν να το κατανοήσουν.

Αν θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα, οφείλουμε να κατανοήσουμε κι εμείς τι προκαλεί τόσο μίσος, γιατί ο κόσμος διχάζεται τόσο εύκολα και γιατί δημιουργείται αυτή η πόλωση στον πλανήτη. Πόλωση η οποία παίρνει πλέον κι εφιαλτικές διαστάσεις στο παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό με την άκρα δεξιά και τους ρατσιστές, διχαστικούς ηγέτες να κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Πού να έρθει κι ο Τραμπ.

Επειδή όμως δεν είμαι ο κατάλληλος για να προχωρήσω σε μια εις βάθος κοινωνικοπολιτική ανάλυση, θα μείνω σε αυτά που βλέπω. Κάτι πάει τρομερά στραβά στον κόσμο που ζούμε. Το θρίλερ δεν παίζεται πια στις μεγάλες οθόνες, αλλά στην πραγματική ζωή και κοντεύουμε να αποκτήσουμε ανοσία στη θέα της τραγωδίας.

Ο γενναίος νέος κόσμος, τα κάνει όλα πιο εύκολα και άμεσα. Ακόμα και το θάνατο. Κι η δυνατότητα για ζωντανή μετάδοση αυτού, τον καθιστά αυτόματα πιο ελκυστικό στα μάτια του κάθε εν δυνάμει δολοφόνου.

Είτε αυτός είναι μέλος κάποιας ιδεολογικής τρομοκρατικής οργάνωσης, είτε είναι ένας “καθημερινός” άνθρωπος, ο οποίος δεν άντεξε τη δική του δυστυχία κι αποφάσισε να την μοιράσει κι αλλού.

Με λίγα λόγια, πάντα υπήρχαν μισαλλόδοξοι, τρελοί, φανατικοί και βίαιοι άνθρωποι. Ξαφνικά όμως, είναι σαν να τους έδωσε κάποιος το πράσινο φως να βγουν έξω και να εκδηλώσουν έμπρακτα την οργή τους.

Ο άνθρωπος είναι μιμητικό ον κι η δύναμη της δημοσιότητας βοηθά τη μίμηση και κάνει πιο ελκυστικό το αποτέλεσμα στα μάτια του πιθανού δολοφόνου. Δεν ξέρω πού πάει αυτός ο κόσμος, ξέρω όμως ότι δεν μ’ αρέσει, ότι δύσκολα θα ξαναβαρεθούμε κι ότι η κανονικότητα έχει χαθεί για τα καλά. Κάθε μέρα, ένα νέο “WTF” μπαίνει στη ζωή μας.

Το γεγονός ότι όταν ξεκίνησα χθες να γράφω αυτές τις γραμμές, ξέσπασε η υπόθεση ομηρίας σε εκκλησία της Γαλλίας και σημειώθηκαν πυροβολισμοί σε πανεπιστημιακή κλινική στο Μόναχο, ενώ αργότερα το βράδυ σημειώθηκε νέα επίθεση στη Σουηδία, μιλάει από μόνο του.

Καλωσορίσαμε στη νέα εποχή του πλανήτη, εκεί όπου η τραγωδία είναι μερικά δευτερόλεπτα κι ένα κλικ μακριά.