Τίποτα από όσα ζούμε δεν είναι φυσιολογικό

2020. Μια χρονιά που έχει λάβει διαστάσεις αρχαίας κατάρας και μορφή κακού του σινεμά και συνδυάζει ταυτόχρονα όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις. Μια χρονιά που δεν έχει ταξίδια, δεν έχει αγκαλιές, δεν έχει πολλές επαφές με τους φίλους σου. Μια χρονιά που αν δεν είσαι τυχερός, έχει απώλεια, έχει μοναξιά, έχει δάκρυα.

Και μέσα σε όλα αυτά, προσπαθείς να συνεχίσεις να ζεις. Προσπαθείς να πας μπροστά, να περάσεις καλά μέσα σε αυτές τις απαίσιες δύο λέξεις που προσπαθούν να γίνουν καθημερινότητα. Το ‘New Normal’. Που πλέον δεν είναι και τόσο new και ποτέ δεν θα γίνει normal.

Προσπαθείς να ερωτευτείς ή να μείνεις ερωτευμένος, να γίνεις ή να μείνεις δημιουργικός, να διασκεδάσεις, να ξεχαστείς. Προσπαθείς να βελτιωθείς, προσπαθείς να μην νιώσεις ότι ζεις μέρες που δεν έχουν νόημα, ανούσιο χρόνο που τελειώνει.

Αγχώνεσαι για σένα, για τους γονείς σου, για τα παιδιά σου. Και όλα τα άλλα άγχη δεν πάνε πουθενά. Εξακολουθείς να τρως απογοητεύσεις με τη δουλειά σου, να ξενερώνεις με τα γκομενικά σου, να ψάχνεις τα λεφτά για να βγάλεις το μήνα, να βρίζεις τον Παπανικολάου όταν του φεύγει η ντρίμπλα και στην επόμενη φάση να τον αποθεώνεις επειδή έβαλε τρίποντο. Γιατί η ζωή συνεχίζεται. Ή προσπαθεί τέλος πάντων να συνεχιστεί, όσο πιο φυσιολογικά γίνεται.

Εδώ είμαστε τώρα όμως. Μπερδεμένοι, αγχωμένοι, νευριασμένοι, διχασμένοι, αλλά προσπαθώντας να ξεχάσουμε τι συμβαίνει, προσπαθώντας να πάμε κάπως τη ζωή μπροστά, να μην χάσουμε χρόνο, να τη ζήσουμε.

Τίποτα από αυτά δεν είναι φυσιολογικό. Το New Normal είναι μια τεράστια παπαριά όσων θέλουν να πετάνε μεγάλες λέξεις για να περιγράφουν καταστάσεις και αποφάσεις. Δεν είναι φυσιολογικό να μην ακουμπάς τον άλλον, δεν είναι φυσιολογικό να κάνεις μίτινγκ με τις πιτζάμες, να τους βλέπεις όλους μέσα από μια κάμερα. Όλα είναι προσωρινά και να σου πω και κάτι; Δεν τρέχει και τίποτα να μην προσαρμοστείς, να μην το συνηθίσεις, να αισθάνεσαι πάντα παράξενα, ακριβώς γιατί δεν είναι φυσιολογικό και η αποδοχή είναι μια μικρή προσωπική ήττα.

Όχι. Κάνε υπομονή, πρόσεχε εσένα και τους γύρω σου, προσπάθησε να ακούς τους ειδικούς, απομόνωσε όσους ψεκασμένους λένε μπαρούφες και συνέχισε να ζεις, όσο μπορείς, χωρίς να θέτεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου και όσους αγαπάς. Μην νιώθεις τύψεις που θέλεις να ζεις, μην νιώθεις άσχημα που δεν θέλεις να χαραμίζεις το χρόνο σου, γιατί όλοι έχουμε μετρημένο χρόνο και κανένας δεν θα μας δώσει τους χαμένους μήνες πίσω.

Ζήσε, κάνε υπομονή και μην σε νοιάζει να το αποδεχτείς. Είναι ΟΚ να μην το συνηθίσεις ποτέ, δεν πειράζει να έχεις συνέχεια νεύρα. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι φυσιολογικό.