Τα “ναι, αλλά γι’ αυτούς δεν λέτε τίποτα” των Ραπτόπουλων είναι πολύ βολικά
Πώς γίνεται η Μάγδα Φύσσα να κάνει όλον αυτόν τον αγώνα χωρίς χρήμα; Πώς γίνεται να είναι τόσο πολύ καλύτερη από όλους αυτούς;
- 14 ΟΚΤ 2020
Τις ημέρες πριν την απόφαση μια φανταστική ατμόσφαιρα επικρατούσε στους δρόμους αυτής της πόλης. Σε δρόμους, στα social media, στις συζητήσεις υπήρχε μια κοινή παραδοχή: Ο φασισμός είναι εχθρός μας. Είναι πρώτα εχθρός όλων εκείνων/-ες τους οποίους/-ες στοχοποίει. Είναι όμως τελικά και εχθρός ολόκληρης της κοινωνίας. Και αυτό η κοινωνία άργησε να το καταλάβει, τουλάχιστον σε τόσο μαζικό επίπεδο, αλλά τουλάχιστον ευτυχώς το κατάλαβε.
Εκείνες τις μέρες επικρατούσε, λοιπόν, τέτοια ατμόσφαιρα. Υπήρχε και μια πρωτοφανής σιωπή στους ίδιους χώρους και ιδίως στα social media από όλους εκείνους τους “Δεν είμαι Χρυσή Αυγή αλλά καλά τα λέει και αυτή”. Αυτούς που κάθε φορά που δείχναμε το 2012 και το 2013 και το 2014 την εγκληματική δράση της οργάνωσης είτε σφύριζαν αδιάφορα είτε μάλιστα χαίρονταν. Την υπερασπίζονταν. Ίσως και να την ψήφιζαν για να ρίξει και μια-δύο μπάτσες εκεί μέσα. Όλοι αυτοί είχαν κρυφτεί αυτές τις λίγες μέρες. Δεν εμφανίζονταν πουθενά.
Με την ανακοίνωση της απόφασης και με τα πανηγύρια του τεράστιου πλήθους που συγκεντρώθηκε έξω από τα δικαστήρια τα πράγματα άλλαξαν. Κάποιοι από αυτούς άρχισαν δειλά-δειλά να εμφανίζονται. Αγανάκτησαν πια. Πάλι φορώντας αυτό το εκπληκτικά βολικό ΟΜΩΣ πίσω από το οποίο τόσοι και τόσοι (υποθέτουν ότι) κρύβονται. Άρχισαν, λοιπόν, τα δήθεν ειρωνικά “στο Εφετείο δεν κολλάει ο κορονοϊός ΟΜΩΣ”. Ακολούθησαν οι συμψηφισμοί και τα whataboutisms στα οποία έχει πάρει διδακτορικά όλοι αυτοί οι μονίμως εξαγριωμένοι σχολιαστές. “Για τη Marfin δεν λέτε τίποτα όμως”. “Για τον Κατσίφα δεν λέτε τίποτα όμως”. Για τον Αξαρλιάν. Δεν ξέρω και εγώ για ποιον άλλο.
Αυτό είχε και τα θετικά του. Μέσα σε όλο αυτό το αντιφασιστικό κλίμα. Μέσα στα διάφορα αληθινά ή πλασματικά τείχη της δημοκρατίας που υψώθηκαν μπροστά στον νεοναζισμό είχαμε ξεχάσει όλους εκείνους που κάποτε τον υποστήριξαν. Ευτυχώς, λοιπόν, που βγήκαν οι “ναι αλλά για τον τάδε δεν λέτε τίποτα”. Με όλη αυτή τη μουγγαμάρα των προηγούμενων ημερών είχα αρχίσει να υποπτεύομαι ότι αυτά τα απίστευτα ποσοστά του κοντά στο 10% στις Ευρωεκλογές του ’14 τα είχαν δώσει τα παγκάκια, τα δέντρα και οι νεκροί. Όχι όμως. Λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν βρέθηκαν 536.913 συμπολίτες μας που τους ξαναφήφισαν. Και η αλήθεια είναι ότι γι’αυτούς δεν λέμε τίποτα όμως.
Το βολικό υπαρξιακά ψέμα
Στο τελευταίο επεισόδιο όλης αυτής της παρωδίας και ο γνωστός δημοσιογράφος Ραπτόπουλος. Ήρθε να πάρει και να αναπαράγει μια νέα θεωρία που βρήκε χιλιάδες κοινοποίησεις στα social media. Η Μάγδα Φύσσα λέει δήθεν πήρε 800.000 ευρώ αποζημίωση (για κάποιον λόγο μάλιστα από το δημόσιο). Το ότι είναι ένα καταφανές ψέμα δεν θα χρειαστεί να το συζητήσουμε. Δεν μας νοιάζει εν προκειμένω τόσο η κριτική ικανότητά όλων αυτών να διακρίνουν την αλήθεια από το ψέμα. Θα κρίνουμε αυτό το “όμως”. “Αλλοι όμως δεν πήραν” που λέει και ο Ραπτόπουλος που τόσο αστείος μας φαίνεται και αυτός όταν βάζει μέλι στο κεφάλι του. Ξεχνώντας πόσοι και πόσοι πήραν αγροτικό στην cultίλα πριν ξεχυθούν και αρχίζουν να λένε τέτοια.
Τι όμως σκέφτονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πρώτα από όλα προφανώς θέλουν με κάποιον τρόπο να αντιδράσουν. Είπαμε. Το κοντά 10% της Χρυσής Αυγής είναι κοντά. Μόλις 6 χρόνια πριν. Οι ευθύνες όσων τους ψήφισαν είναι μεγάλες και η άρνηση της πραγματικότητας ή, ακόμα καλύτερα, η διαστρέβλωση της γίνεται λύση αλήθειας. Είναι όμως και κάτι άλλο. Γιατί πράγματι πολλοί από αυτούς δεν ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Αυτό μπορώ να το πιστέψω και για τον Ραπτόπουλο. Είναι μια επίθεση προς το ίδιο το πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα και όλων όσοι αγωνίστηκαν πλάι της.
Βλέπετε αυτός ο τελείως κυνικός κόσμος δεν ταιριάζει σε Μάγδες Φύσσες. Θέλουν να πείσουν πρώτα από όλα τους εαυτούς τους και μετά εμάς ότι κάτι βρομάει εδώ. Δεν τους αρκεί ότι μια μάνα τρέχει στα δικαστήρια κάθε μέρα. Δεν τους πείθει ότι απλά πονάει για τον θάνατο του γιου της. Όχι. Σίγουρα κάτι παίζει. “Στο λέω εγώ ρε, δεν γίνεται αλλιώς”.
Δεν γίνεται να είναι τόσο καθαρός ο αγώνας της, που σημαίνει δεν γίνεται να είναι τόσο καλύτερη από όλους αυτούς. Αυτή. Μια γυναίκα που σήκωσε πάνω της έναν αγώνα για δικαίωση του γιου της και για να μην χαθούν και άλλοι όπως δολοφονήθηκε αυτός. Και αυτοί. Πλήρως παραδομένοι σε ό,τι τους ταϊσει το ίντερνετ και έτοιμοι να κάνουν κάθε είδους γελοίο και εξοργιστικό συμψηφισμό, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Ας τους δώσουμε όμως κλείνοντας ένα ελαφρυντικό. Εδώ που τα λέμε είναι πράγματι απίστευτα χαώδης η διαφορά τους.
