Το μήνυμα των εκλογών

Δε θυμάμαι να έχω πάρει περισσότερα μηνύματα από υποψήφιους για αυτοδιοικητικές εκλογές ποτέ. Δε μιλάω μόνο για τα μηνύματα στο κινητό, τα οποία επειδή κοστίζουν ήταν σχετικά λίγα: αναφέρομαι κυρίως στα ηλεκτρονικά μηνύματα, στα διάφορα mail, και στα πολλά που έρχονται στο Facebook κυρίως.

Ότι θα γίνονταν πανηγύρι το περίμενα καθώς ήδη στις προ διετίας εθνικές εκλογές το Facebook  είχε μετατραπεί σε πλατεία για προεκλογικά πανηγύρια – μια από εκείνες στις οποίες τα κόμματα μπορούν να έχουν τα εκλογικά τους κέντρα αντικριστά. Όμως στις εθνικές εκλογές οι υποψηφιότητες ήταν λιγότερες και οι σκληρές πολιτικές αντζέντες δεν άφηναν πολλά περιθώρια: τώρα δόθηκε η αληθινή μάχη του σταυρού, που βασίστηκε σε ένα βομβαρδισμό από μηνύματα που ανάλογός του δεν υπήρξε ούτε στο Λονδίνο στον καιρό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Βομβαρδίστηκα κυρίως από πολιτευτές στο Δήμο και στην Περιφέρεια της Αθήνας, αλλά και από υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους στη Νέα Σμύρνη και στην Καλλιθέα, τόποι διαμονής και δουλειάς. Δεν θα αποκαλύψω ονόματα γιατί σέβομαι τα βίτσια των ανθρώπων. Ωστόσο δεν μπορώ να μην μοιραστώ μαζί σας μερικά ενδιαφέροντα ευρήματα.

Υπάρχει ο γλυκός υποψήφιος, που συχνά είναι και γυναίκα και από κάπου γνωρίζεστε. Στέλνει ένα sms, που ενώ έχει ένα τόνο προσωπικό, ανακαλύπτεις ότι το έχει στείλει σε άλλους πέντε χιλιάδες τουλάχιστον. «Δεν σ έχω ξεχάσει ποτέ και σε θεωρώ ακόμα φίλο μου. Αν κι εσύ το πιστεύεις και θες να με βοηθήσεις ψήφισε με και πες το και στους φίλους σου» – μιλάμε για ελαφριά μαλαγανιά.

Υπάρχουν και πιο προχωρημένα. «Ανθρωποι σαν εμάς δεν χάνονται ποτέ. Οι εκλογές είναι μια ευκαιρία για να ξαναβρεθούμε. Σε περιμένω πρώτα στην κάλπη, αλλά μπορούμε να πιούμε κι ένα καφέ όποτε θες». «Ξέρεις την τεράστια εκτίμηση που σου έχω, περιμένω να δω και τη δική σου στο πρόσωπό μου. Μην με ξεχάσεις την Κυριακή, κατεβαίνω με το συνδυασμό κτλ». Κι ακόμα: «Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε από κοντά. Μου έτυχαν πολλά, λυπάμαι που χαθήκαμε. Κάνω μια νέα αρχή και κατεβαίνω με το συνδυασμό του κτλ. Θέλω να σου πω πως σε θέλω δίπλα μου».

Αυτή η πρακτική είναι αρκετά αποδοτική γιατί μπορεί όντως να πιστέψεις ότι το μήνυμα είναι αποκλειστικά για σένα. Αλλωστε ως άνδρας σωστός έχεις πιστέψει ότι είσαι ο τρίτος ή ο τέταρτος δεσμός της, που ψέματα δεν είναι, απλώς είχε ξεχάσει να προσθέσει ότι αναφέρονταν σε αυτό το μήνα.

Πιο συνηθισμένος βομβαρδιστής ο παίκτης ο επιθετικός. Σου μιλάει συχνά με κάμποσες προστακτικές τονίζοντας κάτι της από το συνήθως θολό όραμά του. «Με ξέρεις, μην διστάζεις, μην το σκεφτείς. Στις 18 Μαϊου φτιάχνουμε μαζί τη Νέα Καλλιθέα, όπως θα θελες εσύ να είναι: μοντέρνα, λειτουργική, πολυεπίπεδη, έτοιμη να υπηρετήσει το όραμα των νέων». «Όταν θα φτάσεις στην κάλπη ένα όνομα πρέπει να θυμάσαι: Σταύρος κτλ, δύναμη ελπίδας, δύναμη λευτεριάς, δύναμη ψυχής: η δική σου δύναμη». «Έλα κι εσύ με τους νικητές, έλα να τα αλλάξουμε όλα, έλα να πάμε παρακάτω». «Πες φτάνει πια, ψήφισε λευτεριά, δώδεκα χρόνια είναι πολλά». «Αθήνα μου Αθήνα μου, ως πότε θα υποφέρεις; Ηρθα για να σε υπηρετήσω να το ξέρεις».

Υπάρχει κι αυτός που προσπαθεί σε δυο σειρές να κάνει ανασκόπηση της καριέρας του νομίζοντας πως θα σε ψαρώσει: «Αρχιτέκτονας, σύζυγος, πατέρας, αγωνιστής και αύριο δημοτικός σύμβουλος». «Πάντα δίπλα σου, πάντα στο πλευρό σου. Δώδεκα χρόνια δημοτικός σύμβουλος, εργάτης και μαχητής». «Είμαι γιατρός, είμαι ο γιατρός σου. Ψήφισέ με γιατί μου χεις δείξει εμπιστοσύνη. Ξέρεις τι μπορώ και τι θέλω».

Μια ιδιαίτερη κατηγορία είναι ο καλός συντάκτης φυλλαδίου. Το φυλλάδιο έχει συνήθως μια φωτογραφία του που έχει τραβηχτεί είκοσι χρόνια πριν. Το φυλλάδιο περιέχει ένα βιογραφικό με τίτλους, που είτε είναι πομπώδεις και ασήμαντοι, είτε είναι αδύνατο να τσεκάρεις την αλήθεια τους. Συχνά σε αυτό περιέχονται μεγάλες φράσεις (συνήθως κλεμμένες από άλλους…), αλλά και το ιστορικό μιας οικογενειακής παράδοσης που στο μυαλό του υποψήφιου είναι ένας τρόπος για να σε πείσει ότι διεκδικεί τη θέση του δημοτικού συμβούλου γιατί έχει ένα κληρονομικό δικαίωμα.

Κι εδώ ο τόνος είναι βαθιά προσωπικός, αλλά ακόμα πιο πολύ πομπώδεις. «Όταν αποφάσισα να κατεβώ στην πολιτική σκέφτηκα το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και την αδικία που έζησε. Είπα όμως ότι ο λαός (σ.σ της Αθήνας, του Πειραιά, της Νέας Σμύρνης μικρή σημασία έχει) είναι τώρα πιο ώριμος και ότι αξίζει για αυτό το λαό να δώσω τις μάχες μου. Η μεγάλη μου δράση στο σύλλογο για την κατάργηση των ψεκασμών (ή κάτι τέτοιο…), η πίεση που δέχτηκα από φίλους και ψηφοφόρους ως αντιπρόεδρους του συλλόγου εμποροραφτών Νοτίου  Αττικής με οδήγησαν να πάρω την απόφαση να στρατευτώ στο συνδυασμό «Ανοιχτοχέρα Πόλη» κτλ».

Ακόμα πιο συνηθισμένα είναι τα φυλλάδια στα οποία περιγράφονται τα πολιτικά πιστεύω, ειδικά των ανεξάρτητων. «Πιστεύω στη δύναμη της ανάπτυξής, θέλω να βάλω προσωπικά τέλος στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, θα παλέψω από το μετερίζι του δημοτικού συμβουλίου για να φύγει η λιτότητα και να ανθήσει πάλι η αγορά μας. Είμαι ταγμένος στην κοινωνία και στα συμφέροντα της πιστεύω». «Οι κοινωνία μας έχει ανάγκη από ένα μεγάλο όχι. Οι Γερμανοί και τα μνημόνια μας πήραν το μέλλον των παιδιών μας, τον εθνικό μας πλούτο και την εθνική μας αξιοπρέπεια. Εγώ ο Κώστας Τσάκαλος, με ίνδαλμα τον Καραϊσκάκη και τον Ανδρούτσο (σ,σ το όνομα είναι συμβολικό, το κείμενο υπάρχει αυτούσιο) δεν θα επιτρέψω ποτέ να πάρουν και το δήμο μας». Άρρητα ρήματα κουκιά μαγειρεμένα.

Παλιά έκαναν θραύση οι αφίσες ή οι αποκλειστικές φωτογραφίες: ακόμα θυμάμαι μια ιστορική φώτο του δήμαρχου της Καλλιθέας κ. Ασκούνη με το Ζινεντίν Ζιντάν (!) και λεζάντα «ο Ζιντάν στηρίζει Ασκούνη». Τώρα οι προεκλογικές αφίσες ήταν λιγότερες και την πιο γενναία την κυκλοφόρησε ο συνάδερφος και φίλος Νίκος Τσώνης, σπορτκάστερ στίβου: ζητάει την ψήφο του λαού ντυμένος με κουστούμι, ενώ είναι έτοιμος να υπερπηδήσει εμπόδια σε κούρσα 110 μέτρων – μιλάμε για υπαρκτό σουρεαλισμό.

Κάποια άλλη στιγμή θα πρέπει ν ασχοληθώ και με το σάουντρακ των δημοτικών εκλογών. Πλέον ο Μίκης Θοδωράκης και τα σουξέ του δεν είναι κανόνας, καθώς κάνουν θραύση και τα «Μόνη ξανά δεν θα σ αφήσω», αλλά και τραγούδια όπως το «Ερχονται οι μέρες του φωτός», «Βάλε κόκκινο στη νύχτα» κτλ.

Το καλύτερο το άκουσα κάπου στην Καλλιθέα. Ενας με μια ντουντούκα φώναζε ότι κλείνει η παρένθεση κάποιου (δεν θυμάμαι αν αναφέρονταν σε δήμαρχο ή περιφερειάρχη) και στο τέλος έβαζε Σταμάτη Κόκοτα: «μια παρένθεση και μόνο μέσα στο δικό σου δρόμο πως  θα ήμουνα για σένα δεν φαντάστηκα». Συγκινήθηκα…