Χρειαζόμαστε πολύ τα χόμπι, κι ας μην είναι η «ψυχοθεραπεία» μας
Αν μου έλεγε κάποιος ότι θα φιλοσοφούσα λόγω του Beach Volley, θα γελούσα. Μπορεί να γέλασα όντως, αλλά κατάλαβα.
- 2 ΣΕΠ 2025
Αν δεν υπήρχε κανένα φίλτρο ετεροντροπής μέσα μου, αυτό το κείμενο θα είχε για τίτλο «το beach volley είναι η ψυχοθεραπεία μου».
365 μέρες πριν…
Ήταν, λοιπόν, μέρες σαν κι αυτές, επαναπροσαρμογής, αξιολόγησης, feedback, κι άλλων αντίστοιχων βαρετών λέξεων που ακούγονται σε ανιαρές συναντήσεις που θα μπορούσαν να αντικατασταθούν ωραιότατα με ένα email 25 λέξεων.
Ο περσινός Σεπτέμβρης που μοιάζει σαν χθες, έφερε στη ζωή μου ένα νέο χόμπι, που με βοήθησε να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους έχει ανέβει κατακόρυφα η μετοχή της κεραμικής, του padel, σε yoga, pilates κι άλλες ασχολιών που παρουσιάζονται (ή μήπως φλεξάρονται;) καθημερινά στο ινσταγκραμικό μας newsletter.
Με προτροπή του καλού φίλου Κωστή, ξεκίνησα προπονήσεις Beach Volley. Δεν ήταν ακριβώς παρότρυνση, αλλά οριακά με απήγαγε και με πέταξε στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. «Τώρα, βγάλτα πέρα μόνος σου», μου είπε. Πλάκα κάνω, θα ήμασταν συμπαίκτες.
Η ικανότητα μου στο βαλκάνιο beach volley που παίζαμε για πολλά σερί καλοκαίρια στα Αιγαιοπελαγίτικα στη Χαλκιδική, μου έδωσε ό,τι χρειαζόμουν για να μην ξεκινήσω από το μηδέν. Στην ουσία, ξεκίνησα από πιο χαμηλά, διότι η τεχνική μου ήταν χειρότερη κι από του Σιμάο Μάτε Τζούνιορ.
Να είναι καλά ο παππούς ο Κώστας που κουβάλησε, μας έδωσε το μπόι του και κατάφερα έτσι να φανώ ανταγωνιστικός. Στην πορεία, βρήκαμε και την τεχνική στα χτυπήματα και βγάλαμε και τα πρώτα νεύρα όταν τα καρφιά έβρισκαν φιλέ. Με τα πολλά και τα λίγα, υπήρχαν δύο ώρες μέσα στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα, που με απασχολούσε μόνο το πώς θα πηδήξω στο σωστό timing και πώς να μη λούσω την υποδοχή.
Δεν πήγαινα κάθε φορά όμως με αυτή τη διάθεση, ούτε το έβλεπα πάντα ως παιχνίδι, αλλά σαν υποχρέωση, την οποία έχω πληρώσει και πρέπει να στηρίξω. Υπήρχαν φορές που το σώμα μου ήταν πολύ βαρύ, που δεν μπορούσα να σηκωθώ από τον καναπέ, που δεν ήθελα να πάω πουθενά.
Όταν έχεις κάνει το ταβάνι του σπιτιού σου, ένα αόρατο σημειωματάριο, το δωμάτιο κλείνει όλο και περισσότερο και δε βρίσκεις χώρο ούτε για να αναπνεύσεις, ούτε καν για να υπάρξεις. Όσο πιο συχνά το αγνοείς όμως, τόσο περισσότερο στέκεται στο ύψος του, σε μια ασφαλή απόσταση, χωρίς να φοβάσαι ότι θα πέσει στο κεφάλι σου.
Ακόμα κι αν σερνόμουν πολλές φορές μέχρι το ΟΑΚΑ σαν βαρυποινίτης στο προαύλιο, η αόρατη μπάρα στο πόδι μου έφευγε μόνη της, όταν πατούσα την τεχνητή άμμο και έπαιρνε μαζί της υπαρξιακά, κι άλλα θέματα που δεν μπορούσα να λύσω, γιατί ήταν δημιουργήματα σε χρόνο μέλλοντα, άυλα προβλήματα, που δεν μπορείς να προσεγγίσεις, επειδή, (κρατάς μυστικό;), δεν υπάρχουν.
Σε όσα έτρεχαν στην επικαιρότητα της ζωής μου, το Beach Volley δεν έγινε αποκούμπι, ούτε κάποιο καταφύγιο. Ήταν όμως ένας χώρος στον οποίο ξεχνιόμουν και το μυαλό μου έφευγε. Οι καλύτερες μέρες ήταν μάλιστα όταν χάναμε και μετά συζητούσαμε για το τί πήγε λάθος και πώς θα παρουσιαστούμε πιο τίμιοι στην επόμενη προπόνηση. Γίναμε επαγγελματίες ερασιτέχνες του αθλήματος.
Όπου Beach Volley, μπορείτε να βάλετε οτιδήποτε ξεκινήσατε κάποτε. Τένις, κολύμβηση, τρέξιμο, οτιδήποτε.
Στην υπερπληροφορία που λαμβάνουμε καθημερινά, η οποία μπορεί πανεύκολα να μας διαλύσει, το να προσπαθείς για δύο ώρες την εβδομάδα να βελτιώσεις το σερβίς σου, το χρόνο στο Strava, τις αναπνοές στην πισίνα, ή οτιδήποτε, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.
Κι ας μη βελτιωθεί στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά. Δεν ξέρω αν ακούστηκε σαν άλλο ένα βαρετό TedX talk όλο αυτό, αλλά μακάρι να το θυμηθείτε την επόμενη φορά που θα βλέπετε το ταβάνι να κονταίνει.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
