ORIGINALS

4 διάσημα ελληνικά τραγούδια που στην πραγματικότητα περιγράφουν ψυχασθένειες

Τι κοινό έχει ο Καζαντζίδης με τον Μιχάλη Ρακιντζή;

Για διαφημιστικούς καθαρά λόγους, κλασικότατα ελληνικά τραγούδια μας έχουν πλασαριστεί ως ερωτικά, αλλά στην πραγματικότητα, ξέρεις τι είναι; Μια ωδή στα διαχρονικά ψυχολογικά προβλήματα όλων μας.

Καμία υπερβολή. Μιλάμε οι τύποι έχουν θεματάρες, όχι αστεία.

Τσέκαρε 4 διάσημα ελληνικά τραγούδια που όλοι νομίζουν ότι μιλάνε απλώς για έναν παθιασμένο έρωτα, ενώ μιλάνε για περιπτώσεις βαριάς ψυχασθένειας.

1. Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Σ’ ακολουθώ

Το ‘Σ’ ακολουθώ‘ είναι το ελληνικό ‘Every breath you take’, το τραγούδι που όοοοοοολοι νομίζουν ότι μιλάει για αγάπες και αρκουδοζουζουνάκια, αλλά μάντεψε…

ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΜΜΟΝΙΚΟ STALKER ΠΟΥ ΓΛΙΣΤΡΑΕΙ ΣΑΝ ΤΟ ΔΙΦΡΑΓΚΑΚΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟΝ ΛΑΙΜΟ (ή κάτι τέτοιο).

Απλά στάσου στον στίχο “και πάνω σου κολλάω”… Δεν λέω ότι δεν μπορείς να βρεις την αγάπη στο κολλητήρι ενός εφαψία, αλλά πόσους ανθρώπους μπορεί να “αγγίξει” πραγματικά αυτός ο στίχος; Ποιος βρήκε τον έρωτα μέσα στο 605, τη στιγμή που πάτησε φρένο ο οδηγός, βούτυρο στο ψωμάκι του κάθε κολλημένου με το τρίψιμο;

Για το φανελάκι το καλοκαιρινό που στάζει ιδρωτίλα μέσα στο λεωφορείο, θα τα πούμε άλλη φορά, μάλλον σε κάποιο θέμα με τίτλο “ρομαντικοί στίχοι που όμως δεν είναι και τόσο ρομαντικοί, όταν κάνει πολύ ζέστη” ή κάπως έτσι.

(Ρομαντικό, ε;)

2. Μαρινέλλα – Για σένανε μπορώ

Κλασική περίπτωση αυτοκτονικού προσώπου. Τα μισά που λέει μέσα στο τραγούδι οδηγούν σε βέβαιο θάνατο, τα άλλα μισά που ‘για αυτόνανε μπορεί’, οδηγούν σε μόνιμη αναπηρία. Κάποια άλλα απλώς αναφέρονται γιατί προκαλούν σιχαμερές εικόνες (μη φιλάς λεπρούς, μωρή σουρτούκω).

Ουσιαστικά, η Μαρινέλλα ψάχνει έναν λόγο να βλάψει τον εαυτό της και προβάλει πάνω στο αντικείμενο του πόθου της, αυτή την επιθυμία της. Πραγματικά στεναχωρημένη θα είναι μόνο αν δεν την παρατήσει με όλα αυτά τα παλαβά που του αραδιάζει, που μεταξύ μας τώρα, τρέχα να σωθείς μαν, μην κοιτάξεις πίσω, εκτός κι αν κρατάει τίποτα αιχμηρό και σκοπεύει να στο πετάξει, οπότε κοίτα για λίγο μπας και το αποφύγεις και αν ναι, συνεχίζεις κύριος. Αλλιώς RIP, τα λέμε, καλά ήταν όσο κράτησε.

Ειδικά αυτή η επανάληψη ότι θα αφήσει το αίμα της να τρέξει σαν νερό, προβληματίζει και αναστατώνει.

Απλά τα πράματα. Δεν πρόκειται για ένα τραγούδι τρελού έρωτα και θυσίας, αλλά μία κραυγή απελπισίας μέσα απ’ το βαθύ σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης, που ίσως να έλεγε και κάποιος ποιητής (αρκετά ατάλαντος είναι η αλήθεια).

 

3. Στέλιος Καζαντζίδης – Υπάρχω

Εδώ μιλάμε για ακραία ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας, δεν σώζεται με τίποτα λέμε, είναι ένα τεράστιο κρίμα ολόκληρος.

Ο Ζλάνταν Ιμπραΐμοβιτς, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης και ο Πάνος Μουζουράκης μαζεύτηκαν όλοι σε ένα δωμάτιο και αυτή η υπερσυγκέντρωση εγωκεντρισμού, αντί να ανατινάξει τον πλανήτη, γέννησε τον βασιλιά των νάρκισσων, το ‘Υπάρχω’.

(Ξανά)δες τους στίχους για να καταλάβεις για τι αγιάτρευτη περίπτωση μιλάμε:

“σκλάβα τη ζωή σου θά ‘χω

 κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς”

Χαρακτηριστικό γνώρισμα ναρκισσισμού αυτή η ματαιόδοξη επιθυμία να ασκείς εξουσία πάνω στους άλλους και κυρίως στις σχέσεις σου, που έχεις μάθει ΜΟΝΟ να σε θαυμάζουν.

“Είμαι της ζωής σου ο ένας,

δε με σβήνει κανένας”

Αυτοπεποίθηση που ξεπερνάει κάθε λογική, ο ορισμός της μεγαλομανίας, ούτε Αμερικανοί ράπερς δεν μιλάνε έτσι για το πόσο γαμάτα είναι τα ζαντολάστιχά τους.

Ξεκάθαρα προβληματική περίπτωση ο ήρωας του τραγουδιού. Περνάμε στον επόμενο.

( Όχι στον επόμενο νάρκισσο, ηρέμησε εσύ)

4. Μιχάλης Ρακιντζής – Εγώ κι ο Πουφ

Τι να πούμε τώρα εδώ, να κάτσουμε να εξηγήσουμε μωρέ; Τα αυτονόητα; Κλασική περίπτωση ‘ακουστικών ψευδαισθήσεων’ που μπορεί να σημαίνουν μέχρι και σχιζοφρένεια και εν προκειμένω, την χειρότερη του είδους, τη ‘ρακιντζίδικη’.

Όπως λέει και ένας παλιός ψυχιατρικός κανόνας, το περίεργο δεν είναι να μιλάς εσύ στον Πουφ. Το περίεργο είναι όταν αρχίσει ο Πουφ να σου απαντάει. Αν αρχίσει κιόλας να σε ρωτάει από μόνος του για τη ζέστα που έβρισκε στην αγκαλιά της, λυπάμαι, αλλά έχουμε θέμα. Αποδεδειγμένα.

“Με κοιτάζει λυπημένος και αυτός

Δε φαντάζεσαι το πόσο μας λείπεις”

Ο Μιχάλης στο ‘Εγώ κι ο Πουφ’ όχι μόνο ακούει φωνές, αλλά βλέπει και πράγματα που δεν υπάρχουν πχ κινούμενες κόρες ματιών, εκεί που κανονικά η κούκλα έχει δύο κουμπότρυπες. Τα πράγματα χειροτερεύουν απότομα. Παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις, διαταραγμένη όραση, όλα κρυμμένα μέσα σ’ αυτό το ιδιοφυές εσωτερικό του κεφαλιού του Μιχάλη.

Περαστικά, μπρο.