Αυτό είναι το Special One του πρωινού

Στα 14 μου, πρωινό σήμαινε ένα ποτήρι γάλα άντε και ένα τοστ. Στα 21 μου, πρωινό ήταν ένα κρουασάν σοκολάτας και ένας νες από το κυλικείο του Πανεπιστημίου. Στα 27 δεν έτρωγα απολύτως τίποτα, όχι από κάποια Σπαρτιάτικη πειθαρχία αλλά γιατί απλά δεν έτρωγα τίποτα. Πλέον, στα 31 μου αντιμετωπίζω το πρωινό όπως κάθε άλλο γεύμα της ημέρας. Ως κάτι που οφείλει να είναι απολαυστικό και να απαντήσει στην ανάγκη που έχω εκείνη την ώρα.

Στο εξής λοιπόν, τα πρωινά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στα χρήσιμα που είναι και τα συχνότερα και στα απολαυστικά. Και αν ως χρήσιμο ορίζω ένα μπωλ granola με γάλα, λίγο Μακεδονικό Χαλβά ή ένα γιαούρτι με ένα τοστ, στα απολαυστικά έχω τα άλλα. Εκείνα που δεν είναι για κάθε μέρα. Εκείνα που πατάς ένα μικρό pause στο χρόνο για να τους δώσεις την προσοχή που τους αξίζει.

Προσπερνώντας τα brunch που δεν είναι πρωινό, πάω κατευθείαν σε σφολιάτες, κρουασάν και άλλα καλούδια που θα βρεις σε ένα τυροπιτάδικο. Κι ακριβώς επειδή δεν είμαι ο τύπος που θέλει μια τυρόπιτα για να ξυπνήσει, οι στιγμές που απολαμβάνω κάτι παρόμοιο είναι και πιο σημαντικές. Ε λοιπόν κάτι τέτοιες στιγμές έχω αποφασίσει σε αυτή τη ζωή ότι τις αξίζει πάνω από όλα αυτό το Κρουασάν Σπέσιαλ στα Γρηγόρης Μικρογεύματα. Αυτό που στο εξής θα αποκαλώ Special One.

Δεν θα μπω στον κόπο καν να το παρομοιάσω με τον Πορτογάλο τεχνικό αν και δανείζομαι λαθραία το παρατσούκλι του. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν μπορεί να γραφτεί και κάποιος μεγάλος τόμος για το συγκεκριμένο κρουασάν. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι είναι βαθιά μέσα στις καρδιές πολλών ανδρών και νομίζω ότι ο μόνος λόγος που δεν (πρέπει να) είναι το best selling item του Γρηγόρη είναι ακριβώς το ότι είναι πολύ πληθωρικό σε όψη, γεύση και ουσία.

Μιλάμε για ένα κρουασανοειδές και όχι ένα σφολιατοειδές όπως πολλοί βάναυσα το κατηγορούν. Η ετικέτα γράφει για ζύμη μαγιάς, για χοιρινή ωμοπλάτη, για ημίσκληρο τυρί και gouda. Αλλά όλη η μαγεία αγαπητοί και πιστεύω θα συμφωνήσετε μαζί μου, είναι στο τελευταίο συστατικό. Σε αυτή τη μπεσαμέλ που προξενεί όλη τη ρευστότητα της συγκεκριμένης πανδαισίας. Σε αυτή τη μπεσαμέλ που ζεματάει στην πρώτη μπουκιά και που απελευθερώνει όλα τα αρώματα και όλη τη γεύση όταν αρχίσεις να σκάβεις προς το εσωτερικό.

Το κρουασάν σπέσιαλ είναι μια υπερβολή. Με κάθε βεβαιότητα. Αλλά για αυτές τις υπερβολές δεν ζούμε; Για κάτι που θα σε βγάλει από τη ρουτίνα της τυρόπιτας. Για κάτι που θα σε κάνει ακόμα και μια απλή Δευτέρα να τη γιορτάσεις σαν να ‘ναι Κυριακή.

Πες με υπερβολικό αν θες για το συγκεκριμένο. Αλλά ο καθένας έχει τα κολήμματά του. Κι εγώ τα τελευταία χρόνια αν έχω μια ένοχη απόλαυση στο πρωινό είναι αυτή. Όχι για κάθε μέρα. Όχι για όλους.

Έτσι Jose;