Έρωτας στα χρόνια της σεζόν
Ναυαγούν οι έρωτες στο Αιγαίο; Δύο αγόρια και τρία κορίτσια μοιράζονται σκέψεις και συναισθήματα για τις σχέσεις που αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν για σεζόν και για εκείνες που αδιαφορούν για τα ναυτικά μίλια απόστασης και τους περιμένουν στην επιστροφή.
- 12 ΙΟΥΛ 2025
Ακόμα και οι λίγο πιο αργοπορημένοι σεζονίστες έχουν πια αγκυροβολήσει στο νησί της θερινής εργασίας. Η αποβίβαση στο λιμάνι δεν συνοδεύεται πάντα από ενθουσιασμό και πολλές φορές τα όνειρα για μια επιστροφή στην εξωτερική πλευρά της μπάρας συγκρούονται με μια πραγματικότητα που μετράει τα μεροκάματα για να βγάλει τον χειμώνα.
Τα ίδια μάτια σήμερα κοιτάζουν αλλιώς την ομορφιά ενός τόπου, γιατί όταν επισκέπτεσαι ένα μέρος για δουλειά, το φίλτρο αλλάζει και δε μοιάζει με του Instagram. Μπορεί να ξυπνάς με θέα το απέραντο γαλάζιο και να βλέπεις το φως να ανατινάζεται αλλιώς τις Κυριακές τα μεσημέρια, αλλά η ζωή του σεζονίστα έχει και αρκετές Τρύπες. Και εκεί, δεν ακούς την αγάπη.
Δύο αγόρια και τρία κορίτσια άκουσαν τις σκέψεις τους και τις μετέφεραν αυτούσιες στο OneMan. Σκέψεις γύρω από τους έρωτες που αφήνουν πίσω στο λιμάνι του Πειραιά λίγο πριν σαλπάρουν και λόγια για τους έρωτες που αψηφούν τα ναυτικά μίλια που τους χωρίζουν και δε ναυαγούν κάπου στο Αιγαίο.
Τα ονόματά τους είναι φανταστικά αλλά οι διηγήσεις τους αληθινές, σε ιστορίες που ίσως σας έχουν συμβεί.
«Κατερινάκι μου, νομίζω πως τα έχω με ναυτικό. Τι θα γίνει;»
Δεν είμαι απλά ένας άνθρωπος που δουλεύει «σεζόν», η ζωή μου όλη είναι μια σεζόν, καθώς η φύση της εργασίας μου είναι αυτή και έτσι βρίσκομαι μονίμως σ’ ένα ταξίδι, όπου και αν είναι αυτό. Στην Ελλάδα; Σε κάποια άλλη ήπειρο; Ποιος ξέρει. «Ουάου!» θα πει κάποιος στην αρχή. Μα τι τέλεια δουλειά! Και έχεις πάει; Και για πες ιστορίες. Ειδικά αν πρόκειται και περί έρωτα είναι ένα plus εντυπωσιασμού, σύμφωνα με την εμπειρία μου πάντα. (Pls don’t flex)
Αναρωτιέμαι λοιπόν κάθε φορά από μέσα μου. Άραγε έχει καταλάβει ότι ενώ μένουμε στην ίδια πόλη θεωρητικά, θα λείπω πιο πολύ απ ότι θα είμαι εδώ; Η απάντηση είναι όχι. Κάπως έτσι πεθαίνει άδοξα και ο έρωτας γιατί ο καθένας θα προτιμούσε να βλέπει τον άλλον από κοντά και όχι από μια κάμερα.
Επίσης, σίγουρα θα προτιμούσε να πηγαίναμε βόλτα οπουδήποτε και όχι κάθε λίγο στο Ελ. Βενιζέλος. Έτσι έπαθε και ο πρώην μου (ονόματα δε λέμε) που στην αρχή είχε εντυπωσιαστεί «και τι ωραία και να πας και να γυρίσεις και υπέροχη η δουλειά σου» κλπ. και τελικά μου είπε: «Κατερινάκι μου, νομίζω πως τα έχω με έναν ναυτικό. Τι θα γίνει;». Οφείλω να ομολογήσω πως είναι από τις λίγες φορές που δεν ήξερα τι να απαντήσω.
Πολλοί δύσκολοι οι έρωτες παιδιά, είτε είσαι ναυτικός είτε όχι. Ούπς. Προχωράμε! Καλό κουράγιο σε όλους του σεζονίστες <3.
Κατερίνα, 30 ετών, Ικαρία.
«Κάθε φορά που πέφτω πάνω σε ένα βλέμμα που παλιότερα θα υπέκυπτα σκέφτομαι εκείνη»
Ρε φίλε ξέρεις τι, όταν μου έστειλες το θέμα «έρωτας στα χρόνια της σεζόν», γέλασα. Ξέρεις, μετά από κάποιες σεζόν που έκανα το έχω νιώσει πολύ αυτό το πράγμα. Τι να πρωτοπείς για αυτό.
Καλοκαίρι. Νησί. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Θάλασσα, ποτό, πάρτι. Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτό το χάος, σκάει ένα «τι κάνεις μετά τη δουλειά;».
Όταν είσαι ελεύθερος, την καλοκαιρινή σεζόν όλα είναι πιθανά. Κάθε μέρα μπορεί να είναι η αρχή για κάτι καινούργιο. Είσαι πιο αυθόρμητος, πιο ανοιχτός, σε φάση «ό,τι κάτσει». Το «όχι» δεν το ξέρεις. Δεν το σκέφτεσαι πολύ γιατί δεν έχεις τίποτα να χάσεις όταν όλα κυλούν τόσο γρήγορα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να το ζήσεις και να το θυμάσαι σαν εμπειρία. Από μια απλή γνωριμία μέχρι το summer love που φεύγεις από το νησί και λες «ώπα κάτσε τι γίνεται εδώ».
Φέτος όμως είναι αλλιώς. Εκείνη είναι στην Αθήνα και εγώ στην Τήνο. Η σεζόν όπως την ξέρουμε, εγώ αλλού. Αυτή η χύμα κατάσταση που υπήρχε τις άλλες χρονιές φέτος μοιάζει πιο μακρινή. Όχι γιατί την αναζητώ αλλά γιατί κρατιέμαι από κάτι.
Κάθε φορά που παίζει να πέσω πάνω σε ένα βλέμμα που παλιότερα θα υπέκυπτα με ευκολία, σκέφτομαι εκείνη. Εκείνη που καίγεται στην Αθήνα, με σκέφτεται και με περιμένει. Και μέσα σε αυτόν το χαμό και την παράνοια, εγώ είμαι cool.
Έχω κάτι σταθερό μέσα μου. Μια γαλήνη. Και αυτό δε θέλω να το αλλάξω για ένα χαμόγελο και ένα βλέμμα στο μπαρ. Τέλος πάντων, ήρωας δεν είμαι. Δύσκολο είναι.
Ο έρωτας στη σεζόν, ρε φίλε, είναι περίεργο πράγμα. Μπορεί να ‘ναι ένα σκάλωμα που κρατάει τρεις μέρες ως και 2 μήνες, ή μια φάση που αρχίζει και τελειώνει το ίδιο βράδυ. Αλλά καμιά φορά είναι και αυτός που δεν είναι μαζί σου αλλά σε κρατάει σταθερό μέσα στο χάος. Με ένα «καληνύχτα» κάθεσαι και σκέφτεσαι μέσα στη γενική τρέλα ότι «ε ναι ρε φίλε είμαι καλά, αξίζει».
Ορέστης, 28 ετών, Τήνος.
«Φεύγεις σεζόν, αποστασιοποιείσαι από κάτι και το σκέφτεσαι λογικά»
Αρχικά να ξεκινήσω με το ότι εδώ και 5 χρόνια πάω σεζόν σε ένα νησί συγκεκριμένο. Φεύγω Μάιο, επιστρέφω Οκτώβριο. Δεν είμαι σε σταθερή σχέση τα τελευταία χρόνια.
Ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει όταν ξέρεις ότι θα φύγεις, αλλά δυστυχώς κάπως πρέπει να μπει μια κάποια ταμπέλα που σβήνει την ανεμελιά.
Τους προηγούμενους δύο χειμώνες μέχρι καλά-καλά να ξεκινήσει κάτι έπρεπε κάπως να συζητηθεί το πώς θα είναι όταν θα φύγω. Και αυτό κάπως ορίζει τα πράγματα, κάτι το οποίο μπορεί να μην είναι απαραίτητα λογικό για το χρονικό διάστημα που γνωρίζεις κάποιον. Να πιεστείς και εν τέλει να ορίσεις τη λήξη πριν τον καιρό της.
Μένουν πίσω όμορφες αναμνήσεις ή και απωθημένα. Γενικά μια άλλη ζωή. Μια ζωή που κάπως ξεχνάς ότι τη ζεις και αυτήν. Βέβαια, όταν επιστρέφεις, αν το affair είναι δυνατό μπορεί να είναι πάλι εκεί, τον χειμώνα. Να σε περιμένει να πιείτε ένα ποτό στην μπάρα που γνωριστήκατε, να ξανακοιταχτείτε.
Το πρόβλημα με τη σεζόν είναι ότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος για να διαχειρίζεται κανείς άλλα πράγματα πέρα από τα τρέχοντα. Ειδικά σε θέσεις ευθύνης όπως η δική μου. Πολλά τα ωράρια και τα μέτωπα. Οπότε εάν η σχέση είναι ναυάγιο θα βουλιάξει. Δεν είναι όμως όλες οι σχέσεις ναυάγια. Είναι και αυτές που βάζουν πλώρη και πάνε!
Αν έχει αλλάξει ο τρόπος που προσεγγίζω τον έρωτα; Σίγουρα. Ήμουν άτομο που ερωτευόμουν πάντα καλοκαίρι. Αυτό τώρα έχει αλλάξει ριζικά. Όχι ότι δε θα μου συμβεί αλλά εγώ θα είμαι πιο λογική στο νησί. Βλέπεις, για μένα αυτό το νησί, είναι η δουλειά μου. Και σε ένα μικρό μέρος τα κουτσομπολιά είναι πιο έντονα.
Οπότε είμαι πιο μετρημένη το καλοκαίρι και πιο ελεύθερη τον χειμώνα. Συνολικά, έχω γίνει πιο λογική. Ο χρόνος είναι περιορισμένος για καταστάσεις που διαιωνίζονται. Φεύγεις σεζόν, αποστασιοποιείσαι από κάτι και το σκέφτεσαι λογικά. Αξίζει, δεν αξίζει;
Οι εποχές αλλάζουν, εμείς μεγαλώνουμε αλλά παραμένουμε αθεράπευτα ρομαντικοί. Μόνο έτσι μένουμε συντονισμένοι.
Ράνια, 29 ετών, Σκύρος.
«Δεν τελειώνει τίποτα λόγω της σεζόν. Οι καλύτερες σχέσεις ανανεώνονται από μια τετράμηνη απουσία»
«Το καλοκαίρι γενικά έχει έναν απολογιστικό ρόλο στη ζωή μου. Κάθεται όλη η πληροφορία του χειμώνα και γίνεται ένα γερό ξεσκαρτάρισμα, υποσυνείδητα τουλάχιστον. Μεγαλώνοντας σταμάτησα να αποχαιρετάω ανθρώπους και καταστάσεις φεύγοντας για σεζόν, γιατί σταμάτησα να μεγαλοποιώ τον χρόνο της απουσίας.
Με το που πατάς το πόδι στο νησί ο χρόνος της πόλης σταματά και συνεχίζεται όταν επιστρέφεις. Γενικά θεωρώ ότι πηγαίνοντας για σεζόν στο νησί δεν αφήνεις τίποτα πίσω. Απλά βρίσκεις νέα μπροστά. Νομίζω ότι οι άνθρωποι τείνουμε να αποχαιρετάμε επηρεασμένοι από τη νοσταλγική μας λαγνεία, την ανάγκη μας να θεωρούμαστε «σημαντικοί». Δεν τελειώνει τίποτα λόγω της σεζόν.
Οπότε μη δίνετε γράμματα, μην κάνετε εξομολογήσεις, μην αποχαιρετάτε με υποσχέσεις. Φύγετε με ένα γλυκό «τα λέμε» και την υπόσχεση ότι θα περάσετε καλά. Οι καλύτερες σχέσεις ανανεώνονται από μια τετράμηνη απουσία. Στη σεζόν σταματάει ο χρόνος, κυρίως αν είσαι σε νησί και ειδικά, σε μικρό. Οι μέρες δεν υπάρχουν, οι ηθικές υποχρεώσεις περί επικοινωνίας θάβονται.
Μια φορά, έδωσα ένα εξομολογητικό γράμμα μια μέρα πριν φύγω και το κουβαλούσα μέσα μου όλο το πρώτο εικοσαήμερο. Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να το έχω φυλαγμένο στο συρτάρι μου. Ο αποχωρισμός είναι πλασματικός και ό,τι αφήνεις πίσω γεννάει προσδοκίες που στο νησί σε κρατάνε μόνο πίσω.
Ο νησιωτικός έρωτας έχει εντελώς διαφορετικό τρόπο προσέγγισης από αυτόν της πόλης. Πάρε παράδειγμα τη μουσική που ακούς στο ένα και στο άλλο. Όπως είπε και ο Kώστας Κουτσολέλος «πριν προλάβεις να ερωτευτείς κάποιον στο νησί σκέψου τον για μια ώρα στην Πανεπιστημίου».
Ο έρωτας στο νησί κρατάει συνήθως 4-6 μέρες. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεσαι μια μέρα να γνωριστείς με τον άλλον, άρα μετά μένουν τρεις ποιοτικές μέρες. Αν βάλουμε και τις ώρες που δουλεύεις, οι μέρες ουσιαστικά λιγοστεύουν. Αυτό έχει και τη γοητεία του, ειδικά όταν το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει έρχεται στο χώρο της δουλειάς σου. Είναι και αυτός ένας τρόπος φλερτ».
Λουκάς, 27 ετών, Δονούσα.
«Οι άνθρωποι στο νησί είναι συνηθισμένοι στο εφήμερο, σε έρωτες που πάνε κι έρχονται εν μία νυκτί»
Τα πράγματα έχουν μια ημερομηνία λήξης όταν πρέπει να φύγεις, οι αναμνήσεις, τα συναισθήματα, και οι σχέσεις όμως μπορούν και να μην έχουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι έρχονται στο νησί για δουλειά ή για διακοπές έχοντας αφήσει κάτι πίσω στο οποίο ξέρουν πως θα πρέπει κάποτε να γυρίσουν, είτε είναι σπουδές, είτε δουλειά, είτε οικογένεια.
Εγώ έπρεπε να φύγω αλλά η φυγή μου δε σήμαινε τη λήξη, αντιθέτως, έφευγα για να ξαναγυρίσω, ως μόνιμη πια, στο νησί. Ως μόνιμη λοιπόν τα τελευταία τρία χρόνια, δε λέω ότι θα μείνω για πάντα, αλλά ξέρω πως λογικά θα φύγουν οι άλλοι πριν από εμένα.
Έτσι, ναι, βλέπω με μια έννοια μια ημερομηνία λήξης, και ίσως και να αποφεύγω πλέον να επενδύσω σε σχέσεις με ανθρώπους που ξέρω πως θα φύγουν, αλλά πρώτον το εφήμερο έχει πάντα μια άλλη, δική του γοητεία και δεύτερον έμαθα πως όσοι μπορούν να μείνουν μένουν, κι όσοι δεν μπορούν κάποια στιγμή ξαναγυρίζουν.
Οι άνθρωποι στις πόλεις ξεχνάμε πιο εύκολα, νομίζω. Τέτοια momentum βρίσκονται και χάνονται πιο γρήγορα, πιο ανώδυνα, πιο καθημερινά σε μεγάλους τόπους. Έτσι, όταν φεύγεις από το νησί είναι πιθανό να μείνεις με μια γλυκιά, ρομαντικοποιημένη ανάμνηση ενός affair που, ναι μεν το θυμάσαι, αλλά δε δυσκολεύεσαι να το αφήσεις πίσω καθώς σε παρασέρνει η καθημερινότητα.
Παράλληλα, οι άνθρωποι στο νησί είναι συνηθισμένοι στο εφήμερο, σε έρωτες που πάνε κι έρχονται εν μία νυκτί, παύουν νωρίς να το ρομαντικοποιούν – αλλά δύσκολα ξεχνάνε. Συχνά γυρνάς και σε αντιμετωπίζουν σα να μην έλειψες ποτέ, σαν ο χειμώνας που μεσολάβησε να ήταν απλώς ένα διάλειμμα για διαφημίσεις και τώρα ξαναπιάνετε το momentum από ‘κει που τ’ αφήσατε.
Δεν έχει αλλάξει ο τρόπος που προσεγγίζω τον έρωτα. Μπαίνω στον έρωτα εξίσου απερίσκεπτα και επιπόλαια όσο και πριν. Απλώς τώρα υπάρχει και ένα επιπρόσθετο επίπεδο ανάλυσης που είναι «τι θα πει το χωριό». Όσο παράξενο και παράταιρο κι αν ακούγεται στο «πρωτευουσιάνικο» μυαλό μου, στις μικρές κοινωνίες αυτό το επίπεδο είναι σημαντικό, αν όχι για εσένα για τους άλλους, κι έτσι γίνεται αδύνατο να το αγνοήσεις – ή απλώς μεγάλωσα.
Αν αλλάζουν οι έρωτες όπως οι εποχικές εργασίες; Τι να σου πω, αυτό διαφέρει από άτομο σε άτομο, ανάλογα στην προσωπικότητα και το object permanence του καθενός. Εγώ είμαι άνθρωπος που ερωτεύεται σπάνια και πολύ, οπότε όχι δε θα μπορούσα να παρομοιάσω τον έρωτα με τις εποχικές εργασίες και ούτε έχω καταφέρει να συντονιστώ με αυτό τον ρυθμό – όσο κι αν προσπάθησα. Παράλληλα, αν και όταν ερωτεύομαι δεν τίθεται θέμα εποχικότητας, αν πειστώ πως με θες θα τα παρατήσω όλα και θα έρθω μαζί σου ως την άκρη του κόσμου.
Μάρω, 31 ετών, Πάρος.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
