Ευρώ ή δραχμή;

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ αποφασίζει σε ένα ακόμα δίλημμα, επιλέγοντας ανάμεσα στα δύο τελευταία νομίσματα της χώρας. Ναι, η τρομολαγνία των καιρών μας έκανε να βάλουμε αυτό το δίλημμα. Αλλά τα κριτήρια απ’ ό,τι θα δεις παρακάτω δεν είναι απαραιτήτως πολιτικά.

Διάλεξε εσύ και μετά δες τις δικές μας απαντήσεις.

Δραχμή ο Στέλιος Αρτεμάκης

Σπάνια υιοθετώ μια πλήρως αρνητική θέση αλλά ένα πράγμα δεν κατάλαβα ποτέ. Γιατί το κοινό νόμισμα πρέπει να λέγεται Ευρώ; Θέλω να πω έχεις το Ευρωσύνταγμα, την Ευρωβουλή, τους Ευρωβουλευτές, Ευρώνη λες και δεν υπάρχουν λέξεις ή όλα πρέπει να έχουν πρώτο συνθετικό αυτά τα τέσσερα γράμματα. Δηλαδή, οι Αμερικάνοι που λένε του μέγαρο του προέδρου Λευκό Οίκο και όχι Αμεροίκο και οι Ρώσοι που λένε το σιδηδρόδρομο τους υπερσιβηρικό και όχι Ρωσοσιδηδρομικό είναι τίποτα γατάκια. Λοιπόν, εδώ και τώρα να καταργηθούν όλες οι λέξεις με πρώτο συστατικό το Ευρώ. Και πρώτο να καταργηθεί το Ευρώ που δεν είναι καν σύνθετη λέξη αλλά σκέτο Ευρώ. Δραχμή λοιπόν. Τόσο απλά.

Ευρώ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν μπορώ τις θεωρίες, τον πανικό και το χάος, άρα δεν θα μπορούσα να αντέξω τη συσσωρευμένη βλακεία-έλλειψη ψυχραιμίας που θα προκαλούσε μια αλλαγή νομίσματος, ειδικά στην Ελλάδα. Μπορεί να τρολάρουμε κάθε φορά που φανταζόμαστε πώς θα ήταν να γυρίσουμε στη δραχμή (βλέπε γιαγιάδες που μπουκάρουν σε σουπερμάρκετ και γκρεμίζουν τα πάντα στο διάβα τους), αλλά είναι τέτοια η υπακοή του πλήθους στην τηλεόραση και τον εκάστοτε σκοπό που εκείνη παίζει, που καμία ελληνική εκδήλωση τρόμου δεν θα μου έκανε εντύπωση. Τώρα αν πρέπει να απαντήσω ποιο από τα δύο νομίσματα μου έχει φανεί πιο συμπαθές πρακτικά και πραγματολογικά, ε πάλι το ευρώ θα πω. Βλέπω κάτι παλιά κέρματα και χαρτονομίσματα και, αν εξαιρέσεις τη συναισθηματική τους αξία (μεγάλη στιγμή το κέρμα κατοστάρικο), μοιάζουν ογκώδη και ατσούμπαλα. Πρόσθεσε τη σταθερά μου να σιχαίνομαι τις πολύ μεγάλες (και άσκοπες) αλλαγές και νομίζω το ‘χουμε.

Δραχμή η Έρρικα Ρούσσου

Καμία αγάπη. Καλτ μόνο. Και κινδυνολογία φυσικά. Στον πνεύμα των ημερών λοιπόν.

Πληρώνουμε έναν καφέ με δύο Κολοκοτρώνηδες (φάση υποτίμηση του νομίσματος). Μετράμε καραβάκια aka δραχμούλες πριν πέσουμε για ύπνο. Οι πολύ large κρατάμε πάνω μας μόνο Γιώργο Παπανικολάου. Δεν έχουμε ψιλά. Από δεκαχίλιαρο και πάνω. Εντάξει, και το ευρώ καλό είναι αλλά πολύ μαζικό. Όλοι το ίδιο. Όλοι για ένα και (καν)ένα για όλους. Σόρι αλλά ποιος ασχολείται πια με τους τρεις Σωματοφύλακες; Εδώ κοτζάμ Whitney Houston έναν είχε και τον παράτησε. Δραχμή και πάλι δραχμή.

Απλώς, επίτρεψέ μου να εκφράσω μία απορία: Αν είχαμε δραχμή, θα ήμασταν υποχρεωμένοι να τυπώσουμε πάνω της και σύγχρονους ήρωες; Όχι γιατί αν είναι έτσι, την κάτσαμε. Δεν έχουμε.

Ευρώ ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Όταν έγινε η μετάβαση από δραχμή σε ευρώ θυμάμαι ότι είχα εθιστεί να μαζεύω καρτελάκια, κομπιουτεράκια και ότι άλλα μπιχλιμπίδια σε -άκια μπορείς να φανταστείς τα οποία με βοηθούσαν στην μετατροπή. Δεν είναι ότι δεν μπορούσα να κάνω την πράξη αλλά ξέρεις τώρα είναι όπως όταν κάνει συλλογή από σπιρτόκουτα. Δεν έχει κανένα νόημα αλλά συνεχίζεις και μαζεύεις. Βασικά τώρα που το σκέφτομαι τα περισσότερα πράγματα που οι άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν συλλογή δεν έχουν κανένα νόημα αλλά ποιος είμαι εγώ που θα σε κρίνω που μαζεύεις γραμματόσημα και πεταλούδες. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι με το ευρώ. Εγώ μαζί του ενθουσιάστηκα πρώτη φορά όταν πήγα εξωτερικό και δεν χρειαζόταν να κάνω συνάλλαγμα. Πόσο cool που έχεις λεφτά στην τσέπη και τα δίνεις στον Γάλλο και αυτός τα δέχεται. Άσε που μέχρι τότε έτρωγες 1-2 μέρες μέχρι να προσαρμοστείς στις τιμές. Ενώ τώρα ήταν όπως και στην Ελλάδα. Μάγκα μου, έλεγες, μεγαλεία, νιώθω τζαμάτος. Ένας δεύτερος ενθουσιασμός με το ευρώ ήρθε όταν είδα πρώτη φορά 500ευρω. Είναι η πρώτη φορά που είπα την λέξη όμορφο για ένα χαρτί. Ίσως να είχα υπερενθουσιαστεί τόσο τώρα που το σκέφτομαι, επειδή δεν είχα ξαναδεί και όλοι με ρώταγαν “έχεις δει μωβ;” (ναι η ατάκα της Ντάλιας με στοίχειωνε κι ας μην έβλεπα την σειρά). Η Δραχμή μου βγάζει μια hipsterιά, μια vintagιά. Ένα του τύπου “εμείς τότε με την δραχμή καίγαμε πεντοχίλιαρα”. Όχι φίλε, τώρα αξία δεν έχει το πεντοχίλιαρο, έχει το πενηντάευρω και είναι και πιο ωραίο.  Άσε που έχω μια συλλογή με νομίσματα και δραχμούλες από το πολύ παρελθόν και αν αλλάξουμε πάλι νόμισμα θα χάσουν την αξία τους.

Ευρώ ο Χρήστος Δεμέτης

Θα σου έλεγα δραχμή το 2010, θα σου έλεγα δραχμή το 2012. Τώρα θα σου πω ευρώ. Γιατί επιστροφή στη δραχμή σημαίνει και έξοδο από την Ευρωζώνη-απομόνωση από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. που είναι εντός της. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Μας χρεωκόπησαν, μας αφαίμαξαν, μας έκαναν άνεργους, παρακάτω δεν πάει. Αλλά εν προκειμένω, είναι ανεδαφικό το να μπαίνεις στη λογική της περιθωριοποίησης από το διεθνές παιχνίδι.

Πορεία επιστροφής στη δραχμή σημαίνει σοβαρή αποδυνάμωση της χώρας -σε μία κρίσιμη διεθνώς περίοδο- από τις παραδοσιακές γεωπολιτικές της συνδέσεις. Και δεν είναι καιρός για να ψάχνεις για νέους “φίλους” από Ρωσία μεριά, δεδομένου ότι και το Ρούβλι δεν είναι στα καλύτερα του.

Θα έλεγα “ναι” στην έξοδο από το ευρώ αν υπήρχε πλάνο συγκροτημένης και παράλληλης εξόδου από όλες τις χώρες του Νότου. Αλλά δυστυχώς, μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει πλάνο για κάτι τέτοιο από τις δυνάμεις εξουσίας που ήταν στο τιμόνι. Το μέλλον θα δείξει. Ευρώ λοιπόν, και ας είναι η “Δραχμή” ωραίο μπαράκι εκεί, στην πλατεία της παλιάς Βουλής, πίσω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη.

Υ.Γ. Να αποθάνει η κινδυνολογία. Τα πάντα είναι στυλ, που έλεγε ο Μπουκόφσκι. Και στρατηγική, συμπληρώνω εγώ. Βήμα βήμα τη φορά, το πάμε πιο ψηλά.

Ευρώ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Θα αφήσω την αγαπημένη μου ρητορική περί πολιτών του κόσμου, ανοιχτών συνόρων και ελαχιστοποίησης της εθνικής κυριαρχίας στην άκρη γιατί δεν είναι τόσο της παρούσης και θα πω απλά ότι μου αρέσει το ευρώ. Αισθητικά αλλά κυρίως πρακτικά. Και όπως παλιά δεν ήθελα να ξέρω την ισοτιμία με την λιρέτα ή δεν μου άρεσε να πρέπει να συνδιαλέγομαι με τον κάθε λωποδύτη στα ανταλλακτήρια χρημάτων, έτσι και τώρα οιαδήποτε προοπτική δραχμής μου μοιάζει τουλάχιστον αστεία. Το κοινό νόμισμα, ασχέτως πολιτικών συσχετισμών και του ποιος θα είναι στο τιμόνι της χώρας, είναι τουλάχιστον λογικό. Βασικά είναι τόσο λογικό όσο η απόφαση κάποτε να αποκτήσουμε νόημα για να αντικαταστήσει την ανταλλακτική οικονομία. Εφόσον έχουμε αποφασίσει να χρησιμοποιούμε ένα νόμισμα για τις συνδιαλλαγές μας, είναι τουλάχιστον κουραστικό, υπερφίαλο και εθνικιστικά στενόμυαλο, το να θέλουμε αυτό το νόμισμα να είναι το δικό μας.

Ευρώ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

“Θα αφήσω την αγαπημένη μου ρητορική περί πολιτών του κόσμου”, όχι όχι! Να την πιάσεις! Εμένα με καλύπτει πάντως. Ακόμα και πριν το ευρώ δεν ήθελα τη δραχμή. Θέλω να πω, δεν οραματίστηκα το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης στα 12 μου, αλλά από την πρώτη στιγμή που άρχισα να ταξιδεύω μου την έσπαγε η ίδια η ιδέα του να ανταλλάζουμε νομίσματα μπες-βγες στην κάθε χώρα. Όλοι άνθρωποι είμαστε. Και συγκεκριμένα η δραχμή, που για να πάρεις λίγες λίρες έπρεπε να βγάζεις χιλιάδες, λες και δεν είναι νόμισμα αλλά τσόφλια; Για να πας Αμερική ήθελες κυριολεκτικά εκατομμύρια! Ακούγεται ψεύτικο, σαν τα απιθανικομμύρια του θείου Σκρουτζ. “Πόσα λεφτά έχεις στον κουμπαρά σου; – ΕΚΑΤΟΝ ΟΓΔΟΝΤΑ ΕΦΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ”, σιγά ρε Dr. Evil.

Δραχμή ο Γρηγόρης Μπάτης

Η πρώτη σχέση μου με τα ευρά ήρθε στην 5ήμερη στην Ρόδο. Αν μου ζητούσαν 10 (ευρώ) για ένα σουβλάκι θα τα έδινα σαν χάνος και δεν θα έπαιρνα χαμπάρι. Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε και έντεκα και ένα ευρώ ίσον 340,75 δραχμές. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό τον αριθμό. Όπως δεν θα ξεχάσω πως το σουβλάκι από ένα κατοστάρικο, πήγε στο ένα ευρώ. Ή το μπουκάλι νερό πήγε από 50 δραχμές, 50 λεπτά (170 δραχμές δηλαδή). Αλλά ας μην πάω στο σοβαρό του θέματος, γιατί με κάλυψε απόλυτα ο συνάδελφος, φίλος και αδερφός Χρήστος Δεμέτης. Η δραχμή στη ζωή μου ήταν μέχρι τα 18. Δηλαδή μέχρι τα πιο ξένοιαστα χρόνια της νιότης. Έπειτα ήρθε το ευρώ, ήρθε ο στρατός, ήρθε η δουλειά, ήρθαν οι υποχρεώσεις. Οι δραχμές (των δικών μου) σήμαιναν διασκέδαση, τα ευρώ (τα δικά μου) σημαίνουν υποχρεώσεις. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι σε τι νόμισμα θα καλύπτουμε τις υποχρεώσεις μας από την Δευτέρα (και έπειτα), αλλά το ίδιο νόμισμα (ευρώ) να έχει και κάποια άλλη χρησιμότητα, εκτός της κάλυψης των απαραίτητων εξόδων. Να ζούμε και όχι απλά να επιβιώνουμε δηλαδή…

Ευρώ ο Πάνος Κοκκίνης

Αν δεν είχα παιδί, θα σου έλεγα δραχμή γιατί αυτό μας αξίζει. Το ευρώ (και η δυνατότητα που μας έδωσε να δανειζόμαστε με επιτόκιο σοβαρού κράτους και όχι ως η μπανανία που είμαστε), κατά τη γνώμη μου, είναι ένα προνόμιο που κακομεταχειρίστηκαμε όλοι μας. Ξεκινώντας από μένα που δεν έβαλε τις φωνές στον πρώτο περιπτερά ο οποίος, όταν γύρισε η ισοτιμία, άρχισε να πουλάει το μπουκαλάκι το νερό από 50 δραχμές, 50 λεπτά. Και μετά δεν έστησα αντίσκηνο μπροστά στο σπίτι αυτού που υποτίθεται ότι τον έλεγχε. Από την άλλη, τι ξέρω εγώ από οικονομικά; Μπορεί να πέρασα στο Οικονομικών Επιστημών, αλλά ποτέ μου δεν το τελείωσα. Οπότε, ας το πάω πιο απλά. Ευρώ γιατί βαριέμαι να κάνω συνάλλαγμα όταν είμαι εκτός Ελλάδας. Ευρώ γιατί έχει πιο ωραία χρώματα. Ευρώ γιατί, κάποτε που είχα πάει Νέα Υόρκη και ήταν στα χάι του, αισθανόμουν king of the world. Ευρώ γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχο νόμισμα (Βαλκάν ίσως;) των Βαλκανικών χωρών, στις οποίες ποτέ δεν πάψαμε να ανήκουμε

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΕΥΡΩ ΜΕ 66,6%

Το ΟΝΕΜΑΝ έδωσε τη λαϊκή του εντολή παιδιά.