ORIGINALS

Η αγαπημένη μου σκηνή από το ‘Jesus of Nazareth’

Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ μιλούν για την κορυφαία στιγμή του έπους του Τζεφιρέλι που κουβαλάνε πάντα μαζί τους.

Είναι από αυτές τις μέρες που σκέφτεσαι πόσες περισσότερες ταινίες θα μπορούσες να είχες δει αυτές τις μέρες, τόσα χρόνια, αν  κάθε είχε κανονικό πρόγραμμα και όχι το επικό 6ώροο του Φράνκο Τζεφιρέλι. Γι΄αυτό είπαμε να επιχειρήσουμε το ακριβώς ανάποδο. Να βρούμε στιγμές που μας άρεσαν και να γράψουμε γι’ αυτές.

Το έπος του Πίτερ Ουστίνοφ ξεχωρίζει ο Στέλιος Αρτεμάκης

“Τι ακριβώς είναι ο Μεσσίας;” Αυτό προσπαθεί να απαντήσει ο Ηρώδης και οι σύμβουλοι του αραγμένοι σε αραβικές μαξιλάρες. Ο Πίτερ Ουστίνοφ δίνει ένα ρεσιτάλ από αυτό που στο δικό μου μυαλό έχει καταγραφεί ως βρετανική θεατρική ερμηνεία απαθανατίζοντας τον κυνισμό της εξουσίας. Ο Ηρώδης του Ουστίνοφ είναι ευτυχής στην ισορροπία μεταξύ της Ρώμης και των πληθυσμών της περιοχής. Ξέρει πολύ καλά ότι για να παραμείνει Βασιλιάς πρέπει να εκτελεί τις διαταγές της Ρώμης και συγχρόνως να εμφανίζεται σαν προστάτης Εβραίων και των Φιλισταίων. Και να προσέχει να τι λέει. Είναι κακή διακυβέρνηση να προσπαθήσει να εξηγήσει στους Εβραίους ότι ο Μεσσίας δεν είναι παρά μια ουτοπία που θα συντρίψει σαν σκορπιό. Αργότερα θα σφάξει τα νεογέννητα τους αλλά αυτό δεν είναι κακή διακυβέρνηση. Έπος. (στο 14.53)

Ο εξορκισμός του Ρόμπερτ Πάουελ έμεινε στο Χρήστο Δεμέτη

Λεπτοδουλειά και μαεστρία από τον Φράνκο Τζεφιρέλι  σε μια σειρά που προβάλλεται εν είδει εκπαιδευτικής τηλεόρασης, υποχρεωτικά, κάθε εβδομάδα. Θες δεν θες, ουκ ολίγες σκηνές, σου μένουν στο μυαλό. Άσε που όταν σκέφτεσαι τις λέξεις, “Ιησούς”, “σινεμά”, “τηλεόραση”, το μυαλό σου πάει στον Ρόμπερτ Πάουελ. Ο φουκαράς, άντε να παίξει άλλο ρόλο μετά στη ζωή του. Από τη μίνι σειρά έκανε ένα μικρό πέρασμα και ο Γιώργος Βογιατζής αλλά ποιος το θυμάται; Ας μιλήσουμε όμως περί αγαπημένης σκηνής. Αν θυμάμαι κάποια πιο έντονα, πέραν εκείνης της Σταύρωσης, της ανάβασης στον Γολγοθά και της ανάστασης του Λαζάρου, εκείνη που μνημονεύω κάθε χρόνο, είναι η σεκάνς του εξορκισμού.  Δηλαδή αυτή >

666. Μάχη με το Κακό, Rpund 1. Fight.Ρόμπερτ Πάουελ ατάραχος. Με βλέμμα παγωμένο. Το βλέφαρο δεν τρεμοπαίζει καν. Ήρεμη δύναμη. Σε πείθει ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να γίνεται ένας εξορκισμός. Αν γίνεται εξορκισμός. Αλλά σε πείθει. Όχι δηλαδή, δες βλέμμα (jpeg)
Ιδών δε ο Ιησούς ότι επισυντρέχει όχλος, επετίμησε το πνεύμα το ακάθαρτον, λέγων προς αυτό· το πνεύμα το άλαλον και κωφόν, εγώ σε προστάζω, Έξελθε απ’ αυτού και μη εισέλθης πλέον εις αυτόν. Μακριά από εμάς.

Οι τίτλοι αρχής για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Άβολο να έχεις μια επική υπερπαραγωγή και να ξεχωρίζεις τους τίτλους αρχής της; Εντάξει όχι και τόσο, εγώ έχω φετίχ με τους τίτλους αρχής και πιστεύω πως οι σειρές που δεν έχουν κάνουν ιστορικό λάθος που θα το πληρώσουν με την υστεροφημία τους. #exallos Τελοσπάντων, αυτό εδώ το μεγαλούργημα δικαιούται να μνημονεύεται γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που δε το θυμάται ολόκληρο πώς πάει, που δε το έχει μουρμουρίσει, που έχει χαζέψει έναν έναν τους ηθοποιούς του αδιανόητου καστ. Μορίς Ζαρ, έγραψες. KΑΝΕΝΑΣ Τζον Γουίλιαμς.

Το ‘Λάζαρε Δεύρο Έξω’ ξεχωρίζει ο Ηλίας Αναστασιάδης

Σπουδαία η παράσταση του Ιησού στην Ιουδαία όπου πήγε ‘να ξυπνήσει τον φίλο του το Λάζαρο’, όπως ακριβώς είχε πει στους εμβρόντητους μαθητές του λίγες μέρες πριν, αλλά ολόκληρη η μαγεία και η επιβλητικότητα της σκηνής αναπαριστάται στα ανοιχτά χέρια του θεανθρώπου, ενώ λέει το περίφημο ‘Λάζαρε, Δεύρο Έξω’. Τέλειες γωνίες στα άκρα, ευθυτενές κορμί και όλη η δύναμη των λέξεων φωτίζεται από τον ήλιο που κρύβει το σώμα του Ιησού. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές του έπους του Τζεφιρέλι, η οποία σημειωτέον χτίζεται με έναν άκοπο τρόπο από τη μουσική επένδυση, αλλά και τις απόλυτες σιγές κατά τη διάρκειά της. 
Όχι Robert Powell εδώ. Robert Power καλύτερα.

Η σκηνή με τον Πιλάτο για τον Μάνο Μίχαλο

Καταρχάς, να πω κάτι: Βλέπω κάθε χρόνο τη σειρά, έστω και ένα επεισόδιο, όποιο κάτσει, έστω μια σκηνή από το τελευταίο. Κάθε χρόνο. Κάθε. Χέστηκα για τη Βίβλο του History Channel, πραγματικά γελάω με την ταινία του Μελ Γκίμπσον και γενικώς δεν με ενδιαφέρει κανένα άλλο θρησκευτικό pop culture δημιούργημα, πέρα από τη σειρά που με έπεισε σε πολύ μικρή ηλικία όχι απλώς ότι ο Ιησούς είναι έτσι, αλλά και ότι ο Απόστολος Πέτρος είναι ο Τζέιμς Φαρεντίνο. Από εκεί και πέρα, με βάζετε να διαλέξω σκηνή και ενώ θα έπρεπε να δυσκολεύομαι (το Ιησούς από το Ναζαρέτ, είναι το 2ο τηλεοπτικό σήριαλ που θυμάμαι καλύτερα μετά το Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς – εκτός από το Θεό πιστεύω και στο ιερό τρίγωνο Μπρέντα-Ντίλαν-Κέλι), τελικά μου ήρθε γρήγορα η απάντηση.

Η σκηνή όπου ο Ιησούς/Χριστός στέκεται στη μια πλευρά, ο Βαραβάς στην απέναντι και ο Πόντιος Πιλάτος, είναι αυτή που δεν μπορώ να ξεδιαλύνω στο κεφάλι μου. Για μένα αυτό το γεγονός (;) είναι το πιο πραγματικό όλης της ιστορίας, μια δίκη που δεν γίνεται να βγήκε από το κεφάλι κάποιων, οπότε θεωρώντας ως γενόμενη την όλη φάση, αδυνατώ να δεχθώ την ψήφο του όχλου. Όμως, αμέσως μετά, κοιτώντας το βλέμμα του Πιλάτου προς τον Ιησού, το κατεβασμένο κεφάλι του Πάουελ και το χαμόγελο του Βαραβά, συνειδητοποιώ, ότι από πάντα και για πάντα, ο όχλος δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση για όλα.

Τη Σταύρωση επέλεξε ο Πάνος Κοκκίνης

Πως είναι δυνατόν να μιλάμε για την ιστορία του Ιησού και να επιλέξω οτιδήποτε άλλο; Αφού αυτή η σκηνή έχει όλο το ‘ζουμί’. Εδώ που τον βλέπουμε να υποφέρει, να ματώνει, να υπομένει και να συνεχίζει. Τι, χαζός ήταν ο Mel Gibson που έστησε ολόκληρη ταινία (και έβγαλε και μισό δις ‘χαρτζιλίκι’) πάνω της; Επίσης σόρι, αλλά σιχαίνομαι τους λόγους. Ειδικά όταν έχουν θρησκευτική χροιά. Οπότε και πάλι καταλήγω εδώ.

 

‘Ιησούς, ο πρώτος διαδηλωτής’, λέει ο Μάνος Χωριανόπουλος

Σκεφτόμουν να βάλω τη σκηνή με τα ψάρια, αλλά μετά τα όσα έγιναν στην Τούμπα, ας το αποφύγουμε. Το “ντου” του Ιησού στον Οίκο του Πατρός του, που είχε μετατραπεί σε οίκο εμπορίου, είναι επικό.

Μόνος απέναντι σε όλους αρχίζει να τα σπάει και να προκαλεί χάος και ενθουσιασμό, διώχνοντας τους υποκριτές και τους εμπόρους. Οι Ρωμαίοι μένουν “παγωτό”, ωστόσο είναι κρίμα, που δεν υπήρχαν δελτία των 8 τότε.

“Άλουστος και ανάρμοστα ντυμένος γνωστός-άγνωστος, επιτέθηκε σε εμπορικό, ενοχλώντας τους έντιμους πολίτες και εμποδίζοντας την Ανάπτυξη. Ως πότε θα ανεχόμαστε τα άκρα;” θα έλεγε ο παρουσιαστής, πριν σκίσει τα ιμάτιά του.

Λίγες μέρες μετα, σε έναν τοίχο της Ιερουσαλήμ κάποιος αλληλέγγυος έγραψε: “Δεν κάναμε ακόμα, το τελευταίο ντου, αυτές οι νύχτες είναι, του Ιησού”