Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο

Δεν ξεχνιούνται. Η θύρα που κάθισες. Το κασκόλ που φορούσες. Το ‘ωωωωωωωω’ της κερκίδας στην πρώτη χαμένη φάση της ομάδας σου. Ο πανηγυρισμός στο πρώτο γκολ ή στο πρώτο καλάθι. Τα πατατάκια και η κοκακόλα στο ημίχρονο. Όλα τα κομμάτια που φτιάχνουν το παζλ της πρώτης σου φοράς στο γήπεδο, δεν ξεχνιούνται με τίποτα.

Με αφορμή την αξέχαστη ‘Πρώτη Φορά’ που προσφέρει η Τράπεζα Πειραιώς στους κατόχους πιστωτικών καρτών Olympiacos F.C. Mastercard & Gold, οι δημοσιογράφοι του Oneman, θυμηθήκαμε την πρώτη μας φορά στο γήπεδο.

Αγέννητος σε Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ο Θέμης Καίσαρης

Δεν θυμάμαι. Ντρέπομαι, αλλά δεν θυμάμαι και δεν μπορώ να πω ψέμματα. Το πράγμα είναι θόλο, γιατί εξαιτίας του φάδερ το να πάω στο γήπεδο δεν ήταν και πολύ μεγάλη είδηση. Κάποια στιγμή άρχισε να με παίρνει μαζί του στη δουλειά, δηλαδή στα δημοσιογραφικά, κυρίως στο ‘Καραϊσκάκης’, αλλά και στη Ριζούπολη, που για κάποιο λόγο την έχω επισκεφτεί πολλές φορές μικρός. Βέβαια, μπορεί να μην έχει γίνει έτσι. Μπορεί η πρώτη φορά στο γήπεδο να είναι με τη μάνα μου, που ως φανατική του ποδοσφαίρου ήθελε κάθε χρόνο να βλέπει τουλάχιστον τα ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Ο φάδερ έβρισκε εισιτήρια, ‘στο κέντρο, στους ανάμεικτους’ και η μάδερ με έπαιρνε μαζί της στο γήπεδο.

Το πιο παλιό ματς που θυμάμαι έντονα μαζί της στο γήπεδο είναι το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 1-2 του 1985-96. Κατάμεστο ‘Σπύρος Λούης’, 80.000 κόσμου, πανικός. Μια κεφαλιά του Βαΐτση που φύγαμε απ’ το γήπεδο και ακόμα δεν ξέραμε αν είναι δικό του γκολ ή αυτογκόλ του Καρούλια, η γκολάρα του Μητρόπουλου με κούρσα απ’ τη σέντρα, μείωσε ο Χαραλαμπίδης στο τέλος. Με τη λήξη του αγώνα τα μεγάφωνα του γηπέδου έπαιζαν το ‘Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός’, τεράστιο χιτ απ ‘τα Παιδιά απ’ την Πάτρα.

Μπορεί να είναι αυτό, δεν ξέρω. Τιμής ένεκεν όμως, θα βάλω ένα άλλο ντέρμπι. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-1, Δεκέμβριος του 1976 και η μάνα μου πήγε οκτώ μηνών έγκυος στο ‘Καραϊσκάκης’, δεν ήθελε να το χάσει και να το ακούσει στο ράδιο. Η ίδια λέει πως κόλλησε η κοιλιά της στα τουρνικέ και φοβήθηκε πως θα γίνει κανά κακό. Εγώ λέω πως η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο οφείλεται σ’ εκείνη όσο οφείλεται στον πατέρα μου.

Η φιέστα με την Καβάλα στο παλιό Καραϊσκάκη για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Σε άλλο κείμενο έχω γράψει αναλυτικά για την πρώτη μπασκετική μου φορά στο γήπεδο. Ήρθε η ώρα για την πρώτη ποδοσφαιρική. Αν και στην πραγματικότητα, δεν ήταν τόσο πολύ αγώνας αυτό που είδα, όσο γιορτή. Μάιος του 1997 και ο Ολυμπιακός δίνει επιτέλους ένα τέλος στα πέτρινα χρόνια, φτάνοντας στο πρώτο του πρωτάθλημα μετά από 11 χρόνια. Το παλιό Καραϊσκάκη, στην τελευταία σεζόν που η ομάδα έπαιξε εκεί, κατάμεστο, με τον κόσμο να περιμένει όσο τίποτα αυτό το ξέσπασμα της λύτρωσης, την μοναδική ίσως αληθινή φιέστα όλων αυτών των χρόνων. Το τελικό 6-0 με την Καβάλα, δεν είχε καμία σημασία. Όλη η ουσία εκείνης της Κυριακής ήταν το πάθος της εξέδρας που διοχετευόταν μέσα από τις διαρκείς εισβολές μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πριν καν ο αγώνας λήξει. Εισβολές χαράς και πανηγυριού. Τα 11 χρόνια ήταν πολλά και κανένας δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Έπρεπε να γιορτάσει εδώ και τώρα το τέλος της κατάρας. Με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και μια ελαφριά απορία στο βλέμμα, παρατηρούσα τις έξαλλες αντιδράσεις χωρίς να καταλαβαίνω πολλά. Ήξερα μόνο ότι δεν θα με κοροϊδεύουν πια στο σχολείο για την ποδοσφαιρική μου ομάδα, είχα δει και έξι γκολ από κοντά και αυτό αρκούσε για να γυρίσω σπίτι χαρούμενος.

Ο Παναθηναϊκός στας Ευρώπας για τον Ηλία Αναστασιάδη

Όλο μου το σόι είναι Παναθηναϊκοί. Μπαμπάς, αδερφός, πρώτα ξαδέρφια, όλοι Παναθηναϊκοί. Ο πρώτος συγγενής μου που έγινε ΑΕΚ γεννήθηκε το 1994 και αποφάσισε τι ομάδα είναι μετά το 2000. Το 2000 ήμουν 17 χρονών και πήγαινα ήδη μόνος μου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Αυτή η εισαγωγή καταδεικνύει πόσο αναπόφευκτο ήταν το να πάω για πρώτη φορά γήπεδο, αλλά να μη δω την ομάδα μου. Τι σου είναι το ίντερνετ όμως… Γκουγκλάρεις ‘Παναθηναϊκός’ και ‘Shelbourne’ και απαντάς με στοιχεία. 15 Σεπεμβρίου 1993, ΟΑΚΑ, μαζί με τον κατά 11 χρόνια μεγαλύτερο και Παναθηναϊκότατο ξάδερφο Ηλία, στο πάνω διάζωμα του ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός φιλοξενεί την ιρλανδική Shelbourne για τη φάση των 32 του Κυπέλλου Κυπελλούχων και κερδίζει με το άνετο 3-0.

Τρία πράγματα που θυμάμαι ακόμα: το πόσο φυσικά όμορφο είναι το ΟΑΚΑ στα πράσινα, οι ανηλεείς κούρσες του Γιώργου Δώνη, λίγα χρόνια πριν την κούρσα στο Άμστερνταμ και οι ήπιοι πανηγυρισμοί του ξάδερφου Ηλία. Το τρίτο σίγουρα δεν αφορά κανέναν, το καταλαβαίνω.

Το Ελλάδα-Δανία για τον Γιώργο Μυλωνά

Πήγα εκδρομή στο Ελλάδα-Δανία τον Οκτώβρη του 1997. Εκδρομή με το σχολείο. Ο γυμναστής του 2ου γυμνασίου Αμπελοκήπων αποφάσισε να πάει εκδρομή τους μαθητές του 2ου και του 3ου (εγώ πήγαινα στο 3ο), τα οποία συστεγάζονταν, στο ματς που με νίκη η Εθνική μας θα περνούσε στα τελικά του Μουντιάλ του 1998, στη Γαλλία.  Όταν φτάσαμε στο χώρο γύρω από το ΟΑΚΑ συνειδητοποίησα ότι δεν είχα δει ποτέ ξανά στη ζωή μου τόσο κόσμο μαζεμένο. Καθίσαμε σε κάποια θύρα του πάνω διαζώματος και εκεί αντιλήφθηκα για πρώτη φορά ότι είχα μυωπία, αφού -αν και είχα συμπληρώσει το αντίστοιχο άλμπουμ της Panini- με δυσκολία καταλάβαινα ποιος παίκτης ήταν ποιος. Ίσως, βέβαια, να έφταιγε και το ότι βρισκόμουν στο πάνω διάζωμα. Όσον αφορά το ματς, θυμάμαι να σπάμε τα δοκάρια και τον Σμάιχελ να πιάνει τα άπιαστα. Α, βρίζαμε και τον, τότε ακόμα, χασογκόλη Αλεξανδρή. Το τελικό 0-0 έστειλε στη Γαλλία τη Δανία και την Κροατία. Εκ των υστέρων μοιάζει απόλυτα δίκαιο.

Το Κάδμος-Χαλκίδα για τον Κώστα Μανιάτη

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη μου φορά στο γήπεδο, αλλά σίγουρα δεν ήταν για την αγάπη τη μία τη μεγάλη τη συγκλονιστική, την ΑΕΚ την κιτρινομαυροφορούσα. Μεγάλωσα στη Θήβα, οπότε το τοπικό καμάρι μας είναι ο Κάδμος, η μπασκετική ομάδα της περιοχής που μπορεί να μην έκανε ποτέ το μεγάλο μπαμ, αλλά τι το θες το μπαμ, όταν είσαι ριζωμένος στην καρδιά του κάθε Θηβαίου; Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή; Ήταν, λοιπόν, σε ένα ντέρμπι με τον δικό μας αιώνιο, την Χαλκίδα, όπου μας πήγε ο πατέρας ενός φίλου, παρέα με τον φίλο και κάτι άλλους φίλους. Ήμανε κάπου στο Δημοτικό. Δεν θυμάμαι πόσο ήρθε, αλλά θυμάμαι ένα παίκτη της Χαλκίδας που τον έλεγαν Χαραλαμπίδη και όλοι του φώναζαν ότι είναι μεγάλο… ξέρετε τι, εύκολη ρίμα, πιο εύκολη και απ’ αυτές που φτιάχνει ο Βουρλιώτης. Πλέον δεν πάω ποτέ να δω μπάσκετ, μόνο μπάλα μπάλα μπάλα, αλλά αυτός ο αγώνας νομίζω καθόρισε εν γένει τη μετέπειτα οπαδική συμπεριφορά μου. Κόσμια συμπεριφορά με ξαφνικά ξεσπάσματα έξαρσης, αγνής και βοιωτικής. Περήφανος.

Το πρώτο ντέρμπι για τον Λευτέρη Ελευθερίου

Τα παιδιά που ντύνονται με πουλόβερ και πουκάμισο δεν πάνε σε ντέρμπι. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μία παρουσία: το 2008-09, όταν ο Ολυμπιακός ήθελε να συντηρήσει ένα προβάδισμα στην κορυφή της Super League και το παιχνίδι, αν εξαιρέσεις ότι ήταν Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, δεν είχε κάτι άλλο να θυμάσαι (0-0). Εκτός, φυσικά, από το ότι ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν ο προπονητής των ‘ερυθρόλευκων’.

Η πρώτη φορά, όμως, που πήγα σε ντέρμπι συγκρίνεται μόνο με τα σπασίματα του Γκάλη. Πριν αρχίσει ο τελικός του Κυπέλλου του 1988 η δημόσια τηλεόραση έδειχνε πλάνα από την Αθήνα, από τους δρόμους  γύρω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Κοίταζα με ανοικτό το στόμα την τηλεόραση (το ξέρω ότι ήταν ανοικτό διότι το κάνω ακόμα, μόνο που τώρα είναι λόγω της συνολικής αποχαύνωσης) και σκεφτόμουν, ‘σε αυτόν τον τόπο θέλω να ζήσω’. Ούτε καν ήξερα πού ήταν. Και μετά, ήρθε η ματσάρα με τα τρία πέναλτι που εκτέλεσε και τα δύο που σκόραρε ο μακαρίτης ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες και η τελική έκσταση, με το εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Νίκου Σαργκάνη, που χάρισε το Κύπελλο στον Παναθηναϊκό, 4-3 στα πέναλτι και 2-2 στην κανονική διάρκεια, ως τερματοφύλακας διέλυσε κάθε παιδική λογική. Εκείνο το βράδυ, όμως, μπορούσες να γίνεις κάποια ομάδα. Οποιαδήποτε από τις δύο. Αναρωτιέμαι πόσοι γίναμε.

Το Παναθηναϊκός-Φραμ για τον Πάνο Σεϊτανίδη

Όπως και ο Ηλίας, είχα την ατυχία να προέρχομαι από Παναθηναϊκή οικογένεια, πράγμα που δημιούργησε πολλές συγκρούσεις μέσα μου στα άγουρα και αθώα παιδικά χρόνια. Ίσως υποσυνείδητα να αντιλαμβανόμουν πως κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό το έργο και γι’ αυτό, οργώνοντας κάθε αλάνα της γειτονιάς παίζοντας μπάλα, αντί για να ταυτίζομαι με ‘πράσινους’ παίκτες, πάντα ταυτιζόμουν με ποδοσφαιριστές του εξωτερικού. Λες και ενδόμυχα ήξερα πως το τριφύλλι δεν ήταν για μένα κι ας ασχολούνταν όλοι γύρω μου με τον Σαραβάκο, τον Μπατσινίλα και τον Χουάν Ραμόν Πουμπλή. Επίσημη πρώτη στο γήπεδο τη μαγική αγωνιστική σεζόν 1991-1992, ένα δροσερό βράδυ του Οκτώβρη. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται το ‘μεγαθήριο’ της Φραμ στο πλαίσιο του πρώτου γύρου του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Έχοντας αποσπάσει 2-2 στο Ρέκιαβικ, ο βάζελος γεμίζει το ΟΑΚΑ, όπως συνέβαινε τότε στα γήπεδα ακόμα κι αν έπαιζες με αντίπαλο τις Κουκουβάουνες. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία πλησιάζοντας το στάδιο, θυμάμαι πως για έναν πιτσιρικά οι γεμάτες κερκίδες, ο παλμός, τα συνθήματα, προκαλούσαν δέος. Όχι όμως και όσα συνέβαιναν εντός γηπέδου όπου παρακολουθήσαμε μία συγκλονιστική σούπα με δύο κουλούρες στο τελικό αποτέλεσμα.

Κάπου εκεί είχε έρθει στο λιμάνι ο σπουδαίος Ζάρκο Πάσπαλι και επειδή δεν θα ήθελα να εξελιχθώ στον ‘ανώμαλο’ που δεν του μιλάει ο Τάκης ο Τσουκαλάς, επειδή άλλα υποστηρίζει στη στρογγυλή Θεά, άλλα στη σπυριάρα, αποφάσισα πως ότι κι αν έλεγαν οι γύρω μου, εγώ έπρεπε να είμαι γαύρος. Κι ας περνούσε τα πέτρινα χρόνια ποδοσφαιρικά. Δεκαέξι χρόνια, αμέτρητες χαρές και τίτλους μετά, ξέρω πως εκείνη ήταν η πιο σημαντική φαινομενικά ασήμαντη απόφαση της ζωής μου.

Ποια ήταν η δική σου πρώτη φορά;

(Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi.gr)