H πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά

Τις πρώτες σου εικόνες στο σινεμά δε τις ξεχνάς ποτέ. Για πάντα θα θυμάσαι εκείνο τον δεινόσαυρο που έμοιαζε αληθινός ή εκείνα τα κινούμενα σχέδια που σε σημάδεψαν ή εκείνη την επική ιστορία που σε συγκίνησε. Η πρώτη μας ταινία στο σινεμά είναι μια εμπειρία ζωής που μας ακολουθεί για πάντα.

Οι δημοσιογράφοι του ΟΝΕΜΑΝ ανατρέχουν στις αναμνήσεις τους και μιλούν για την πρώτη τους φορά στη σκοτεινή αίθουσα.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών για τον Χρήστο Χατζηιωάννου

Θυμάμαι να φεύγουμε από τη Βούλα και να οδηγεί ο πατέρας μου προς το κέντρο της Αθήνας. Οι μόνοι λόγοι για να πάμε ως τότε στο κέντρο ήταν το να τον επισκεφτούμε στο γραφείο του και το να πάμε στη γιαγιά μου. Κανένας άλλος λόγος απολύτως, στη Βούλα τα περνάγαμε ως παιδιά μια χαρά, δεν θέλαμε να μας πολυμετακινούν. Εκείνο το βράδυ όμως ήταν διαφορετικό. Θα ήμουν ψεύτης αν σου έλεγα ακριβώς τι σκεφτόμουν πριν την ταινία. Θυμάμαι όμως να βγαίνω από τον κινηματογράφο σε ηλικία 8 ετών, σοκαρισμένος από τη μία για όλα τα βάναυσα φονικά που είχα δει, μαγεμένος δεν από την ιστορία, την μουσική, την αίθουσα του κινηματογράοφυ. Το πώς μπορούσα να δω σε μία τοσο μεγάλη οθόνη κάτι τόσο καθηλωτικό. Το ξέρω ότι για άλλους μια τέτοια αντίστοιχη στιγμή τους οδήγησε στο να γίνουν ακριβοπληρωμένοι σκηνοθέτες σε αντίθεση με εμένα που είναι απλά άλλη μια ανάμνηση μαζί με το ποτήρι το Hemo κάθε πρωί και τα ταξίδια στη Σικελία αλλά τι να κάνω. Δεν σας χάλασε που ο πρώτος ηθοποιός που είδα στην μεγάλη οθόνη είναι ο μόνος με 3 Όσκαρ Ά Ανδρικού.

Ο “Υδάτινος κόσμος” για τον Γιώργο Μυλωνά

Είχα πάει σινεμά μερικές φορές με τους γονείς μου, αλλά δεν τις θυμάμαι καν. Η μεγάλη μου πρεμιέρα στους κινηματογράφους, ήταν η πρώτη φορά που πήγα ΧΩΡΙΣ τους γονείς μου. Εγώ και άλλο ένα αλάνι, γιατί ήμασταν αλάνια που πηγαίναμε σινεμά μόνοι μας στην πρώτη γυμνασίου, πήγαμε και είδαμε τον “Υδάτινο κόσμο” με τον Κέβιν Κόστνερ στον “‘Αστρον” στους Αμπελοκήπους, σινεμά που δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Το μόνο που θυμάμαι από την ταινία ήταν ότι υπήρχε παντού νερό, γιατί μάλλον είχαν λιώσει οι πάγοι. Ποιος νοιάζεται; Ήταν η πρώτη μου φορά χωρίς γονείς στο σινεμά! Είτε έβλεπα τον “Θίασο” του Αγγελόπουλου είτε το “Σούλα έλα ξανά” δεν υπήρχε καμία διαφορά. Το θέμα ήταν η σακούλα που είχαμε γεμίσει από το απέναντι σούπερ μάρκετ με σοκολάτες, ζελεδάκια, πατατάκια και κοκα-κόλες και είχαμε κρύψει μέσα στα φλάι για να τις περάσουμε μέσα στην αίθουσα και η 1 1/2 ώρα έκστασης στην οποία βρισκόμουν, όσο περιέγραφα το βράδυ στην μητέρα μου την ταινία που είχα νωρίτερα δει. Τον πρώτο μήνα της μαγικής κινηματογραφικής μου “ανεξαρτησίας” ακολούθησαν οι προβολές του “Apollo 13”, του “Casper” και του “Jumanji”.

Jackie Chan ο Πάνος Κοκκίνης

Νομίζω πως ήταν το ‘Ο πιο γρήγορος μπάτσος της Ανατολής’. Αλλά δεν παίρνω και όρκο. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι το είδα το καλοκαίρι πριν απαιτήσω να μου πάρουν VHS για το δωμάτιό μου,σε ένα θερινό κινηματογράφο της πλάκας στο Αιάντειο (ο πιο κοντινός στο εξοχικό μου) μαζί με τα δυο μεγαλύτερα παιδιά (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) του γείτονά μας. Μας πήγε ο πατέρας μου με το οικογενειακό μας Lada (το ίδιο καλοκαίρι που μου έμαθε να οδηγώ). Θυμάμαι τις άβολες καρέκλες. Θυμάμαι το μέτριο ποπ κορν. Θυμάμαι τον ουρανό από πάνω και τον Jackie να κάνει τα ακροβατικά του ακριβώς μπροστά μου. Αλλά αυτό που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσω είναι η αίσθηση ότι βρήκα κάτι με το οποίο θα ήμουν φανατικά καψουρεμένος για την υπόλοιπη ζωή μου.

Jurassic Park. To πρώτο. Για τον Χρήστο Δεμέτη

Το 1993 ήμουν δέκα χρονών. Πέμπτη δημοτικού. Η πρώτη επίσκεψη μου σε κινηματογραφική αίθουσα, ήταν με συμμαθητές από το 7ο Δάφνης που εκείνο τον καιρό είχε και φοβερή ομάδα μπάσκετ. Κινηματογράφος, Μετροπόλιταν. Αιωνία του η μνήμη. Λειτούργησε από το 1970 έως το 2005 και σήμερα το κτίριο παραμένει όπως ήταν όταν έκλεισε. Μία από τις μεγαλύτερες σε χωρητικότητα αίθουσες της πόλης, με ταινίες πρώτης προβολής. Φιλμ: Jurassic Park. To πρώτο. Την ίδια σεζόν είχα πάει με το σχολείο στο Μουσείο Γουλανδρή σε έκθεση με δεινοσαύρους. Όπως καταλαβαίνεις, η παιδική πώρωση είχε χτυπήσει level 11/10. Τυραννόσαυροι παντού. Ομολογώ πως την ταινία δεν την είχα δει και πολύ “ευχάριστα” τότε. Τη μισή για την ακρίβεια μάλλον δεν την είδα, ή την παρακολουθούσα τέλος πάντων στα κλεφτά πίσω από τα δάχτυλα του χεριού μου. Για την εποχή τα γραφικά ήταν άψογα, η δράση καταιγιστική, οι δεινόσαυροι, νόμιζα πως ήταν ρεαλιστικοί. Στα χρόνια του δημοτικού άλλωστε, όλα ρεαλιστικά μοιάζουν. Η απόλυτη “θεωρία του χάους”. Τίποτα στη φύση δεν είναι σταθερό, ελεγχόμενο και προβλέψιμο. Μετά τον E.T. τον εξωγήινο και τις “Στενές επαφές τρίτου τύπου”, ο Steven Spielberg είχε γίνει ο αγαπημένος σκηνοθέτης της παιδικής μου ηλικίας. Και ένας από τους αγαπημένους μου γενικά, μέχρι σήμερα δηλαδή. Εν ολίγοις, από εκείνα τα χρόνια, περισσότερο αναπολώ το Μετροπόλιταν της παλιάς μου γειτονιάς, για να επιστρέψω στην αρχή. Εκεί που είχα δει και τον πρώτο “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”. Αλλά μας έφαγαν τα multiplex, τι να κάνεις. Τουλάχιστον οι κοντινοί Ατλαντίς και Νανά επιβιώνουν μέσα από τη μετάλλαξη τους. Σαν παλιοί, καλοί Βροντόσαυροι.

Lion King, ο Γρηγόρης Μπάτης.

Σκέφτηκα να αναφέρω την πρώτη μη παιδική ταινία που είδα στο σινεμά. Να μην συμπεριλάβω ζωγραφιές που έγιναν κινούμενες εικόνες και ιστορίες με ανθρώπους, ζώα, δέντρα και αντικείμενα που μιλούν την ίδια γλώσσα. Αναλογιζόμενος όμως, πόσο διδακτική, πόσο σημαντική και πόσο ωραία στημένη (παιδική) ταινία ήταν το Lion King, το θεώρησα αδικία να την απορρίψω. Δεν θα σου πω το κλασικό “δεν βγαίνουν πια τέτοιες παιδικές ταινίες”, για τον απλούστατο λόγο πως και να βγαίνουν δεν τις βλέπω, όμως θα σου γράψω και θα με καταλάβεις αν το έχεις δει, πως το Lion King, είναι η κατάλληλη ταινία για να σε περάσει ομαλά από τον (αθώο) κόσμο του παιδιού, στη (σκληρή) πραγματικότητα. Κι αυτό δεν αφορά μονάχα το story της ταινίας, δηλαδή την απώλεια του πατέρα και την απότομη/αναγκαστική ενηλικίωση ενός ορφανού, αλλά μεταξύ άλλων και το μήνυμα για το πόσο σημαντική είναι η φιλία και η οικογένεια στη ζωή. Ακόμη και το χιούμορ είναι τόσο ιδιαίτερο, που “ξυπνά” τα παιδιά και χαλαρώνει τους μεγάλους. Κι αν το μακρινό 1994-95, ήταν η πρώτη μου εμπειρία από σινεμά, παρέα με ποπ κορν, ζαχαρωτά και τους συμμαθητές μου από το φροντιστήριο Αγγλικών “Γιαννουλάτου”, το κοντινό 2016 το σινεμά έγινε συχνή στάση και το Lion King, παραμένει μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις/ταινίες.

O Forrest Gump, για τον Ηλία Αναστασιάδη

Το πιο σημαντικό πράγμα που μου είχε συμβεί μέχρι τον Οκτώβριο του ’94 που πήγα για πρώτη φορά στο σινεμά, ήταν το Μουντιάλ των ΗΠΑ στο οποίο διασύρθηκε η αρμάδα του Αλκέτα. Μου πήρε εβδομάδες, μήνες για να ξεπεράσω αυτό το κάζο. Ήμουν σίγουρος ότι η εθνική ποδοσφαίρου δεν θα έχει την ευκαιρία να μας προσφέρει καμία αληθινή συγκίνηση και -ευτυχώς- χρειάστηκαν μόλις δέκα χρόνια για να διαψευστώ. (Και με τι τρόπο έ;). Τέλος πάντων, ο νονός μου ο Γιώργος έβλεπε ότι έχω περιέλθει σε προεφηβική κατάθλιψη και σκεφτόταν συνέχεια τρόπους να με ανεβάσει. Ο καλύτερα χειρότερος ήταν η ιδέα του να πάμε στο Ατλαντίς στη Βουλιαγμένης και να δούμε το Forrest Gump. (Είναι προφανές ότι ήθελε πώς και πώς να δει ο ίδιος την ταινία, οπότε συνδύασε τη χαρά με την ‘υποχρέωση’). Πνιγμένος από δύο κουβάδες ποπ κορν και μια κόκα κόλα που δεν ήταν κόκα κόλα, έβλεπα τον αγαθό Forrest σε ένα παραλήρημα περίεργων -για τα 11χρονα μάτια μου- σκηνών. Ταυτίστηκα σε αυτή με το τρέξιμο, ειδικά εκεί που άρχισαν να ξεκολλούν σίδερα από τα πόδια του, θεώρησα πάρα πολύ κουλ το κούρεμα του Χανκς, αλλά δεν κατάφερα να μπω ποτέ στην ταινία. Τα περισσότερα παιδάκια έχουν θύμησες από πρώτα σινεμά με παιδικό και παραμύθια. Εγώ έχω από Forrest Gump και από έναν νονό πολύ μπροστά από την εποχή του. (Μου πήρε λίγα χρόνια να το καταλάβω. Το αυτό ισχύει και για την ταινία). Το πιο γλυκό είναι ότι μας θυμάμαι να καθόμαστε στο Ατλαντίς και να ακούμε από το βάθος αυτό το ‘Run Forrest Run’ κάθε φορά που περνάω έξω από τον κινηματογράφο. 22 χρόνια και ένα Ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο, μετά.

H Πεντάμορφη και το Τέρας, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Θα είμαι τίμιος. Δεν είμαι 100% βέβαιος ότι αυτή ήταν η πρώτη ταινία που είδα ποτέ στο σινεμά. Επειδή όμως όταν βγήκε ήμουν μόλις 5 χρονών, κι επειδή δεν με θυμάμαι να βλέπω κάποια άλλη ταινία που βγήκε πριν από αυτή στο σινεμά, καταλήγω στο συμπέρασμα πως κατά 95%, αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία σε κινηματογράφο. Αν θυμάμαι καλά και πάλι (συγγνώμη αλλά έχουν περάσει 24 ολόκληρα χρόνια, εδώ δεν θυμάμαι που ήμουν πριν μια εβδομάδα) ήμουν με την μητέρα μου και τον μεγαλύτερο αδερφό μου και μου άρεσε πολύ. Με θυμάμαι κιόλας να ζωγραφίζω ένα λευκό φυλλάδιο που μου έδωσαν και να με συγκινεί πολύ η εξέλιξη της ιστορίας. Όσο μπορεί να συγκινηθεί τουλάχιστον ένα πεντάχρονο παιδί από μια ταινία. Πάνω κάτω, αυτά θυμάμαι παιδιά. Αν κρίνω πάντως από το γεγονός ότι εξελίχθηκα σε μεγάλο φαν της εμπειρίας του να πηγαίνω στο σινεμά, το πείραμα του 5χρονου Κωνσταντίνου στον κινηματογράφο, κρίνεται απόλυτα πετυχημένο.

Ο μπράβος, ο Μάνος Μίχαλος

Όχι δεν είμαι εγώ ο μπράβος, ό Πάτρικ Σουέιζι ήταν. Και ναι, αυτή είναι η πρώτη ταινία που είδα στο σινεμά ή τουλάχιστον αυτή θυμάμαι ως πρώτη ανάμνηση. Μάλιστα ήταν σε θερινό, κάπου εκτός Αθηνών που βρισκόμασταν μαζί με γονείς. Δεν θυμάμαι πολλά από την ταινία, πέραν του ότι είχε αρκετό γυμνό και πηδήματα, πράγματα ακατάλληλα για ένα παιδί 6-7 ετών, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας μου δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία στην υπόθεση και πρέπει να αιφνιδιάστηκε κι αυτός με το περιεχόμενο. Όμως, κουλ ήταν τα πράγματα, είδαμε την ταινία, εγώ πίστεψα ότι ο Σουέιζι ήταν κάτι πολύ ουάου για να έχει γυναίκες, να δέρνει κόσμο και να είναι πολύ και καλά τύπος, αλλά με το πέρασαμα των ετών και με εξαίρεση το Dirty Dancing δεν τον νομίζω να τον είδα κάπου αλλού. Τα είχα δει “όλα” άλλωστε.

H Πεντάμορφη και το Τέρας και για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Λες να ήμουν στην ίδια προβολή με τον Αμπατζή;

Για τα όσα χρόνια της ζωής μου ήμουν ανήλικος θεατής το μόνο αληθινά δεδομένο ετήσιο ραντεβού στις αίθουσες ήταν το οτιδήποτε έβγαζε η Disney στα ’90s, αρχής γενομένης από αυτό το αριστούργημα, το οποίο τόσα χρόνια μετά συνεχίζει να είναι αριστούργημα. Σημαντικό το πρώτο πράγμα που βιώνεις στο σινεμά να είναι κάτι αληθινά τέλειο, δηλαδή εμένα προσωπικά με σημάδεψε τρομερά πολύ. Θυμάμαι ακόμα που ψάχναμε τα εκπτωτικά κουπόνια στα περιοδικά Disney του Τερζόπουλου κάθε φορά που έβγαινε κάποια ταινία στις αίθουσες, ώστε να πάμε κατευθείαν, οικογενειακά, να τη δούμε. Υποθέτω χάρη στο πόσο πολύ αγάπησα το Beauty and the Beast και τις μετέπειτα, η τριπλέτα Beauty – Aladdin – Lion King πρέπει να είναι 3 από τις 5 ταινίες που έχω δει περισσότερο στη ζωή μου. Το ντισνεϊκό animation canon παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά πάθη της ζωής μου (έχω δει κάθε ταινία πολλές φορές), ένα προ ετών αφιέρωμα στην Αναγέννηση της Disney στο περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ (βασισμένο την επαναθέαση του Beauty and the Beast) παραμένει από τα αγαπημένα μου πράγματα που έχω γράψει. Γενικά ναι, ας πούμε πως εκείνη η Πρώτη Φορά Σινεμά μάλλον με σημάδεψε κάμποσο.

Την Παναγία των Παρισίων η Έρρικα Ρούσσου

Στα εννιά μου χρόνια, κατενθουσιασμένη από την αμεσότητα του θεάτρου και τη δυνατότητα του να επισκέπτομαι μετά το πέρας μίας παράστασης τους πρωταγωνιστές και να τους ρωτώ ‘πώς θυμούνται τα λόγια τους’ (πάντα και μόνο αυτό) μπήκα στην αίθουσα του κινηματογράφου με την απύθμενη χαρά ότι θα συναντήσω από κοντά τον Σάκη Ρουβά aka φωνή του Γκουασιμόδου. Και αλήθεια λέω. Το τι απογοήτευση έφαγα όταν συνειδητοποίησα ότι πίσω από το πανί, πίσω από τις τουαλέτες, έστω πίσω από το κτίριο δεν βρίσκεται ο Σάκης ή κάποια άλλη ‘φωνή’ του έργου δεν μπορώ να το περιγράψω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τα είχα βάλει με την μαμά μου ‘ότι με κορόιδεψε’ και φυσικά, πήρα όρκο βαρύ να μην την ξαναπιστέψω ποτέ. Εντάξει, ήμουν εννιά. Και πάλι καλά να λέμε γι αυτήν την αντίδραση. Αν στη θέση του Σάκη (για τον οποίο εντάξει, δεν τρελαινόμουν) ήταν ο Μαρκουλάκης τότε πιθανότατα θα είχα φύγει και από το σπίτι. Για απεργία πείνας μπα, δεν με έχω ικανή.

Ποια ήταν η δική σου πρώτη ταινία;