Η σειρά που παράτησα

Πάρα πολλές σειρές, πολύ λίγες ώρες μέσα στην ημέρα για να τις δούμε όλες. Κάποιες πρέπει να κόψουμε, δεν είναι προσωπικό, ούτε σημαίνει ότι δεν τις θεωρούμε αξιόλογες.

Αυτές είναι οι δύσκολες αποφάσεις της ζωής, τι να πεις. Οι δημοσιογράφοι του Oneman, θυμούνται μία σειρά που παράτησαν στη μέση (ή και λίγο πριν το φινάλε) και εξηγούν τους λόγους.

Περιττό να πούμε ότι περιμένουμε και τη δική σου προσθήκη στα σχόλια. Δεν μπορεί εσύ να μην έχεις σταματήσει ποτέ σειρά, άνθρωπος είσαι.

Το Homeland ο Γιώργος Μυλωνάς

Είμαι μάστορας στο να παρατάω σειρές. Έχω παρατήσει το Rome στα 20 λεπτά του πρώτου επεισοδίου και το Battlestar Galactica στη μέση της δεύτερης σεζόν. Στο μεσοδιάστημα έχω παρατήσει όλες τις υπόλοιπες. Game of Thrones, Girls, The Americans, The Wire, The Sopranos, How I met your mother, The Strain, Hannibal…Η λίστα είναι ατελείωτη και για μένα φυσιολογική. Δεν θεωρώ παράξενο να παρατάς μια σειρά, αλλά να την τελειώνεις, αφού ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης είχε αρχικά οραματιστεί κάτι για 1-2 σεζόν και το κανάλι του είπε να το ξεχειλώσει σε 4-5. Οπότε πώς μπορεί να κρατάει την αρχική της ποιότητα; Τελοσπάντων. Η σειρά που με πείραξε περισσότερο που με ανάγκασε να την παρατήσω ήταν το Homeland. Μετά από μια αριστοτεχνική πρώτη σεζόν, που όφειλε να τελειώσει όλη η σειρά με τον Μπρόντι να πατάει το κουμπί, είχαμε και μια δεύτερη αρκετά καλή. Κάπου εκεί άρχισε η παρωδία. Μια τρίτη σεζόν που οι του Homeland είχαν χάσει τον μπούσουλα ανάμεσα σε Βενεζουέλες, παιδοφιλίες, ναρκωτικά, κρεμάσματα … και μετά μας φαίνεται ακραίος ο Παπακαλιάτης. Το Homeland της 3ης σεζόν, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι έδωσα μια ευκαιρία στην αρκετά καλή 4η σεζόν του, δεν με σεβάστηκε καθόλου σαν τηλεθεατή. Και πες εμένα με έχει γραμμένο. Με στενοχώρησε που δεν σεβάστηκε τον εαυτό του και από εκεί που πήγαινε να γίνει μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών, μετατράπηκε σε μια ακόμα σειρά με x εις την ν σεζόν που σε λίγα χρόνια δεν θα θυμάται κανείς.

‘Arrow’ για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Βασικά ήθελα να δω Green Arrow και κατέληξα να βλέπω κάτι σε γκομενιάρη Batman. Θα έπρεπε να είχα καταλάβει ότι μάλλον δε θα το πάνε καλά από την πρώτη σεζόν όταν ο Oliver Queen, ο θορυβώδης καραγκιόζης με χρυσή καρδιά που έχω αγαπήσει από παιδί, έκανε μισή σεζόν να σκάσει ένα χαμόγελο. Είπα είναι origin story, θέλουν να το κάνουν και λίγο δικό τους, η WB αλλάζει συχνά τα κόμικ και δεν είχες ποτέ θέμα, η δράση είναι καλή, τα flashbacks ενδιαφέροντα, κάνε λίγη υπομονή και σιγά-σιγά θα εξελιχθεί σε αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Τέσσερις σεζόν μετά παραμένω σε πολύ χλιαρά νερά με τον Oliver, ο Malcolm Merlyn έχει κουράσει, τα flashbacks πια δε βλέπονται και η τύχη της εμβληματικής Black Canary με έχει κάνει έξαλλη. Για να σώσω, λοιπόν, την οθόνη του υπολογιστή μου και πιο πολύ τις αναμνήσεις από τον αγαπημένο μου τοξοβόλο, αποχωρώ.

Αποχώρησε τραγουδώντας από το ‘Glee’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Με το που είδα το θέμα είπα στον Ηλία πως αν το είχε στείλει μια βδομάδα νωρίτερα θα απαντούσα περιχαρής ‘Girls’, όμως έλα που το ξανάπιασα και είδα 3 σεζόν μέσα σε ένα ΣΚ. Αυτό είναι ενδεικτικό της σχέσης μου με τις περισσότερες σειρές. Γενικά δηλαδή δεν παρατάω εύκολα σειρές, αν κάτι περάσει το αρχικό μου στάδιο σύνδεσης μετά πιθανότατα θα είμαστε φιλαράκια για καιρό. Όταν ας πούμε ξεκινά μια σειρά και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν θέλω να την ακολουθήσω και μετά τα 2-3 πρώτα επεισόδια, προτιμώ συνήθως να γέρνω προς το όχι, επειδή το ‘ναι’ θα σημαίνει ‘ναι’ για καιρό. Ακόμα και τις σειρές που παρατάω, συχνά με βρίσκω να επιστρέφω σε αυτές με κάποιο τρόπο και μορφή. Το ‘Office’ το παράτησα κάμποσο μετά την αποχώρηση του Στιβ Καρέλ, το ‘How I Met Your Mother’ μπούχτισα με τα φιλαρακικά ρομάντζα και το άφησα, το ‘House’ κάποια στιγμή κούρασε με τη φόρμουλά του, αλλά guess what, και τις 3 αυτές σειρές τις ξανάπιασα τελικά. Άλλη είδα όλη την τελευταία σεζόν, άλλη επίλεκτα επεισόδια, άλλη απλά το τελικό arc, αλλά αυτά τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά για μένα: Αν κάτι με νοιάζει για αρκετό καιρό, πιθανότατα με κάποιο τρόπο ή μορφή θα με νοιάζει μέχρι τέλους. Μέχρι και το ‘Nip/Tuck’ είδα ως το τέλος! Το οποίο με φέρνει σε αυτό:

Η σειρά που εμφατικά άφησα πίσω μου ρίχνοντας και το μικρόφωνο, ήταν το ‘Glee’. Το οποίο παρακολουθούσα για όλη την πρώτη του σεζόν με ένα συνδυασμό λατρείας και κούρασης (συναισθηματικό mix που συνοδεύει εξάλλου όλες τις σειρές του Ράιαν Μέρφι, μεταξύ των οποίων και το προαναφερθέν ‘Nip/Tuck’), είχε και τα τραγουδάκια, ήταν και μεγάλο σουξέ, ε, εκεί τη βγάζαμε. Στη 2η σεζόν, όπως συνηθίζεται, τα κουραστικά κομμάτια άρχισαν να μου κάθονται περισσότερο βαριά. Λίγοι χαρακτήρες με ένοιαζαν, μέχρι και με τη Σου Συλβέστερ είχα αρχίσει να κουράζομαι, είχα αρχίσει να το σκέφτομαι, μέχρι που τελικά ήρθε η αφορμή που ζητούσα: Η σειρά θα έκανε ένα ολόκληρο επεισόδιο με τραγούδια των Fleetwood Mac. Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, σκέφτηκα, και άμα είναι να βγει τουλάχιστον ας μην πάρει μαζί της και το αγαπημένο μου άλμπουμ όλων των εποχών, κρίμα είναι. Σταμάτησα το ‘Glee’ στο τελευταίο επεισόδιο πριν το ‘Rumours’, εκεί λίγο πριν το τέλος της 2ης σεζόν. Δεν έχω ακούσει ακόμα ούτε μια από τις διασκευές και σκοπεύω να μην αλλάξει ποτέ αυτό.

Όσο για το υπόλοιπο ‘Glee’; Δεν ξέρω. Όπως με κάθε σειρά που παράτησα, υπάρχει ένα επίπεδο ενοχής μέσα μου. Και ξέρω πως είδα μια ολόκληρη σεζόν ‘Supergirl’ λόγω του πόσο καλή είναι σε αυτό η Μελίσα Μπενόιστ, η οποία παίζει στις τελευταίες σεζόν του ‘Glee’. Αναρωτιέμαι…

*ρίχνει χαστούκι στον εαυτό του*

The Wire η Δώρα Τσαμπάζη

Πάντα υπάρχει λόγος που παρατάω σειρές. Συνήθως φταίει η προηγούμενη σειρά που είδα και η επιρροή της, που ήταν ακόμα έντονη. Υπό άλλες συνθήκες αυτή η σειρά θα ήταν μία από τις καλύτερες που έχω δει, γιατί έχει όλα τα φόντα. Το λάθος έγινε όταν αποφάσισα να την ξεκινήσω μερικές ημέρες μετά το Breaking Bad. Kαι είδα το Breaking Bad μονοκοπανιά, όλες τις σεζόν μαζί σε δύο μήνες, δεν την έβλεπα από την αρχή να κάνω παύση κάθε σεζόν και να αποσυμπιέζεται η κατάσταση. Έτσι, όταν μετά από δύο μήνες απόλυτης σειράς, άρχισα μερικές μέρες αργότερα, να ψάχνω τη “δόση” μου σε άλλες σειρές, το αποτέλεσμα ήταν να τις απορρίπτω όλες. Το Breaking Bad τριβέλιζε ακόμα το μυαλό μου, η εξωτική Αλμπουκέρκη ήταν νωπή ακόμα. Έβλεπα The Wire και σκεφτόμουν το Pollos Hermanos. Έτσι πήγε άκλαυτη. Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να την ξανά προσπαθήσω. Σίγουρα όταν τελειώσει το Better Call Saul.

Το How I Met Your Mother, ο Κωσταντίνος Αμπατζής

Μια σειρά που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ένα love story με πρωταγωνιστή έναν hopeless romantic και μια γυναίκα που όλα αυτά τα θεωρεί γλυκανάλατα, έναν ατόφια αστείο γυναικά που ήταν και ο πραγματικός σταρ της σειράς και ακόμη ένα ζευγάρι για να κλείσει η παρέα. Όλο αυτό το παρεΐστικο κλίμα είχε πλάκα, είχε ενδιαφέρον, θύμιζε και λίγο Friends, οπότε όλα καλά. Μετά ο Ted με τη Robin χώρισαν, ο Ted συνέχισε να ψάχνει τη γυναίκα της ζωής του, ο Barney τα έφτιαξε με την Robin και σταμάτησε να είναι αστείος και κάπου εκεί η σειρά κούρασε. Επειδή τα επεισόδια ήταν 20λεπτα δεν έλεγα να την παρατήσω, όμως αλήθεια, 9 σεζόν χωρίς να έχουμε μάθει ποια είναι επιτέλους αυτή η μητέρα, παραήταν πολλές. Και επιτέλους Ted ωρίμασε, δεν είσαι 16χρονος ερωτευμένος, καταντάς αστείος. Έχοντας μπει στην ένατη σεζόν και βλέποντας πόσο διεκπαιρεωτικά και αδιάφορα μας γνώρισαν τη μητέρα, τράβηξα τη γραμμή και το παράτησα. Έκτοτε, όλο λέω με τον κολλητό μου να κάνουμε την αγγαρεία και να το τελειώσουμε απλά για να βγάλουμε την υποχρέωση, όμως μέχρι στιγμής έχουμε προτιμήσει να παρακολουθήσουμε έναν φρεσκοβαμμένο τοίχο να στεγνώνει και μια χελώνα να διασχίζει την Κηφισίας. Πλέον ξέρω ότι κάποια στιγμή απλά θα δούμε το τελευταίο επεισόδιο και θα κλείσουμε για πάντα αυτό το κεφάλαιο.

Το Mr Robot η Έρρικα Ρούσσου

Δεν μπορώ να παρατάω σειρές. Σκάω να ξέρω ότι άφησα μία ιστορία στη μέση. Ναι, ίσως είναι λίγο ψυχαναγκαστικό έτσι όπως το γράφω, αλλά είναι αλήθεια. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, για να φτάσω στο σημείο να παρατήσω μία σειρά, αυτό σημαίνει ότι βαρέθηκα πολύ ή ότι μου σπάσανε τα νεύρα. Πολύ. Μέχρι τώρα, έχω παρατήσει δυόμιση σειρές (θα σου εξηγήσω τι εννοώ). Το Under The Dome, το παράτησα γιατί ενώ μου το άρχισε φανταστικά, εκεί γύρω στον τρίτο κύκλο (άντεξα, βλέπεις) μου το πέθανε στην επιστημονική φαντασία. Θα μου πεις, με Στίβεν Κινγκ τι περίμενες. Σωστά. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν το βλέπεις στον τίτλο μου. Το Girls το παράτησα και πάλι στον τρίτο κύκλο (ο τρίτος κύκλος είναι το ‘επτά χρόνια φαγούρα’ μου) γιατί άρχισα να πλήττω με τους ψυχαναγκασμούς της, ταλαντούχας δεν λέω, Λένας  πιο πολύ και από τη Σωσώ στα Εγκλήματα, αλλά, ΑΛΛΑ, με την προπαγάνδα Δημητρόπουλου – Αμπατζή για τον υπέρτατο πέμπτο κύκλο της σειράς, αποφάσισα να το συνεχίσω. Εξού και το δυόμιση. Και ερχόμαστε τώρα στο Mr Robot για να πω ότι αλήθεια, αν όταν το ξεκινούσα μου έλεγε κάποιος ότι θα το παρατήσω πριν καν ολοκληρώσω τον ένα και μοναδικό του κύκλου, θα έπεφτα κάτω από τα γέλια και θα γινόμουν και γκιφάκι. Ναι, τόσο πολύ μου άρεσε. Ο τύπος παίζει καταπληκτικά το ρόλο του weirdo κα τα πλη κτι κά. Και κατά πάσα πιθανότητα, αν δεν μου θύμιζε τόσο πολύ το Fight Club, δεν θα το παρατούσα τόσο εύκολα και κυρίως, τόσο γρήγορα. Αλλά, δεν άντεξα. Λύγισα. Εκεί γύρω στο όγδοο επεισόδιο ένιωσα την απίστευτη βαρεμάρα. Ήταν σαν να ξέρω τι θα γίνει στα επόμενα επεισόδια. Ουσιαστικά, δεχόμουν ένα ύπουλο σπόιλερ. Ε, υπάρχει χειρότερο πράγμα από τα σπόιλερ;