Η στιγμή που έγινα Larrys

Οι αναμνήσεις ενός άνδρα είναι εκείνες που τον χαρακτηρίζουν, εκείνες που διαμορφώνουν την προσωπικότητά του, εκείνες που περιγράφουν γλαφυρά τη ζωή του. Και ως άνδρες είμαστε πάντα λαλίστατοι για εκείνες τις στιγμές της ζωής μας για τις οποίες νιώθουμε περήφανοι. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μαύρες στιγμές, εκείνες που θέλουμε να ξεχάσουμε αλλά ακριβώς επειδή είμαστε ωραίοι τύποι, δεν φοβόμαστε να τις παραδεχτούμε. Σήμερα θα μιλήσουμε για αυτές τις μαύρες σελίδες της ιστορίας του καθενός που η παρέα μας θα μπορούσε άνετα να μας φωνάζει Larry.

Δες αυτό το βίντεο για να πάρεις μία εικόνα του πώς μοιάζαμε εμείς στις αντίστοιχες καταστάσεις.

Πάμε μια ομαδική γιούχα στον Larry μέσα από το www.larrys.gr και συνεχίζουμε με τις δικές μας μικρές και μεγάλες στιγμές ντροπής.

Στον επικό τελικό της Λίβερπουλ ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είμαι United οπότε από την αρχή είχα πάρει στραβά το συγκεκριμένο παιχνίδι με την Μίλαν. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν το είδα. Έχω δει τελικούς και τελικούς που δεν με ενδιαφέρουν μόνο και μόνο για την παρέα ή την παραγγελία. Στον συγκεκριμένο όμως, ντρεπόμουν για λογαριασμό μου. Είχα κανονίσει με την κοπέλα μου να τα πούμε εκείνο το βράδυ. Και σαν τεράστιο γατάκι, δεν υπήρχε περίπτωση να της το ακυρώσω. Πήγα λοιπόν στα Applebees της Γλυφάδας με το κορίτσι μου, έκατσα μακριά από τις τηλεοράσεις, τύπου “δεν με ενδιαφέρει καθόλου αγάπη μου, μόνο εσύ υπάρχεις στον κόσμο για εμένα” και απολαύσαμε ένα φανταστικό δείπνο (RIP Applebees Γλυφάδας). Επιστρέφοντας σπίτι, άκουσα το σκορ στο ραδιόφωνο, άκουσα για την μεγαλύτερη ανατροπή της ιστορίας, άκουσα όσα μαγικά είχαν συμβεί και κοπάναγα το κεφάλι μου που εκείνη την ημέρα είχα υπάρξει τόσο Larrys.

Στον πρόσφατο τελικό Κυπέλλου ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η σχέση μου με την ΑΕΚ περνά την πιο κρίσιμη καμπή της και σε συνδυασμό με το ελληνικό ποδόσφαιρο που έχει προκόψει και διοργανώνει τελικούς κεκλεισμένων των θυρών, το πράγμα έκανε απ’ το πρωί της Τρίτης (17/5). Δεν είχα καμία όρεξη να δω τον τελικό, δεν είχα καμία αγωνία για το αποτέλεσμα, τίποτα, μια απογοήτευση και μισή (ήμουν). Εν τω μεταξύ, ένας πρώτος μου ξάδερφος από τα ξένα βρισκόταν για λίγες μέρες στην Ελλάδα και είχε καταθέσει σαφές αίτημα να τον βγάλω σε κάτι τουριστικό(;), τρέντι(;), ωραίο(;). Σε κάτι τέλος πάντων που είχε θέα στην Ακρόπολη. Και τον έβγαλα. Και περάσαμε φανταστικά. Και δύο ή τρεις φορές, έπιασα το κινητό μου και κοίταξα το σκορ και είδα ότι η ΑΕΚ προηγείται. Και δεν ένιωσα καλά. Ούτε άσχημα ένιωσα. Μπήκα στο instagram και φυλάκισα τη στιγμή. Ιστορική στιγμή.

Στον τελικό του Παναθηναϊκού στην Μπολόνια, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

15 Απριλίου του 2002, ανήμερα του Πάσχα. Λίγες ημέρες πριν, ο Ολυμπιακός έχει αυτοκτονήσει πανηγυρικά, μένοντας εκτός του Final 4 της Μπολόνια, εξαιτίας μιας εντός έδρας ήττας στο ΣΕΦ από την παντελώς αδιάφορη Ολύμπια Λουμπλιάνας. Την ήττα αυτή εκμεταλλεύτηκε ο Παναθηναϊκός, παίρνοντας μια ανέλπιστη πρόκριση, φτάνοντας εν τέλει μέχρι τον τελικό με αντίπαλο το μεγάλο φαβορί της διοργάνωσης και οικοδέσποινα του Final 4, Κίντερ Μπολόνια. Ε λοιπόν, αυτόν τον τελικό δεν είχα καμία όρεξη να τον δω, κι έτσι προτίμησα να πάω σινεμά να δω Spiderman, απ’ το να παρακολουθήσω τον Λάζο να γίνεται ήρωας. Κοίτα να δεις που κι έγω κι οι φίλοι που με ακολούθησαν στο σινεμά (προφανώς κανείς τους δεν ήταν Παναθηναϊκός) γίναμε Larrydes σε ένα τόσο ιστορικό τελικά παιχνίδι. Ομολογώ πάντως πως για το μόνο που μετανιώνω, είναι για το γεγονός πως έχασα το ρεσιτάλ μετάδοσης του σπουδαίου Γιάννη Φιλέρη.

Στον τελικό Μουντιάλ ο Πάνος Κοκκίνης

Τι εννοείς ποιον; Σε κάθε τελικό εδώ και 25 χρόνια. Από τότε δηλαδή που σταμάτησα να τους βλέπω στο μπαλκόνι του εξοχικού μου στη Σαλαμίνα, σε μια μικρή πορτοκαλί τηλεόραση, μαζί με τον πατέρα μου -πριν πάθει τα δυο εγκεφαλικά και αρχίσει να μπερδεύει τις ομάδες. Αυτό δηλαδή που ήταν το τελευταίο σημαντικό αθλητικό γεγονός το οποίο ‘πίεζα’ τον εαυτό μου να παρακολουθήσει. Γιατί όλα τα υπόλοιπα (ελληνικό πρωτάθλημα, τελικοί ΝΒΑ, Ολυμπιακοί Αγώνες) είχα ήδη αποφασίσει ότι δεν με αφορούν. Και ότι δεν υπήρχε πλέον λόγος να προσποιούμαι ότι με νοιάζουν μόνο και μόνο για να μην καταλάβει ο κόσμος ότι, όσον αφορά τα αθλητικά, είμαι εντελώς metrosexual.

Στο Euroleague Final Four το 2011 ο Μάνος Μίχαλος

Το αντικείμενο της δουλειάς μου όλα αυτά τα χρόνια δεν μου επιτρέπει να γίνω εύκολα Larrys, γιατί είναι σαν να ήθελα να γίνω Λούης, δηλαδή να γλιτώσω δουλειά ή έστω να έχω μια άποψη ακόμα και για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα ή για άλλες μεγάλες διοργανώσεις. Όμως, το 2011 αντί να περιμένω το Final Four του 2011 και τις μάχες του Παναθηναϊκού, της Μακάμπι, της Ρεάλ και της Σιένας, πήρα τα βουνά στην κυριολεξία και βρέθηκα σε ένα απομακρυσμένο χωριό πάνω από τη Λαμία. Ανάμεσα σε λαγκάδια και ποτάμια, προφανώς ούτε και το 3G ήταν εύκολο (4G δεν υπήρχε τότε), οπότε με τα χίλια ζόρια κατάφερα να έχω μια επαφή (γιατί την Κυριακή θα έπρεπε να γυρίσω όπως και να ‘χει) και όταν μάλιστα ο Παναθηναϊκός πέρασε στον τελικό άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι πολύ πιθανό να χάσω κατάκτηση τροπαίου και τότε θα είναι όντως #fail από πλευράς δουλειάς. Βέβαια, ήταν πολύ ωραία εκεί στο χωριό, παρότι το πρώτο βράδυ δεν είχαμε ρεύμα και ξεπαγώσαμε στο σπίτι, οπότε ναι θα γινόμουν και πάλι Larrys. Άλλωστε, το θέμα είναι να γίνεσαι Larrys και να μην ντρέπεσαι γι’ αυτό.

Στον τελικό Πόρτο-Μονακό ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ξέρω, αν είναι από κάποιον τελικό να έχει λείψει κάποιος αυτό θα ήταν το μικρότερο παράπτωμα επειδή ΟΚ, μικρά μεγέθη ομάδων, καμία αίγλη, που είναι οι Μπάγερν, που είναι οι Μπετόβεν, σωστά; Ε, ναι, αλλά έλα που από το ίδιο εκείνο καλοκαίρι κιόλας δεν έχω σταματήσει να δηλώνω φανατικός και πιστός ακόλουθος του Ζοζέ Μουρίνιο μετά τον ερχομό του στην Τσέλσι, οπότε ήταν πάντα για μένα πολύ μελανό σημείο ότι έχασα τον τελικό εκείνο που τον έκανε Ζοζέ Μουρίνιο. Ήμασταν σχολή τότε ακόμα, 2ο-3ο έτος, κάπου εκεί, υπήρξε η μεγάλη πίεση του “έλα σιγά τις ομάδες πια” και αντ’αυτού κάναμε κάτι άλλο που ούτε θυμάμαι. Αλλά έτσι είναι η ζωή και το ποδόσφαιρο. Όλα εδώ πληρώνονται. Τώρα θα ζω για να το μετανιώνω. Και να περιμένω το επόμενο τρόπαιο φυσικά. Τι ποιο τρόπαιο; Όλα.

Σε τελικό Κυπέλλου και ο Χρήστος Δεμέτης

Στην Ηλιούπολη ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε Παναθηναικούς και Ολυμπιακούς. Περίπου 50-50 σε αναλογία. Έτσι, εκείνο το βράδυ όταν άκουγα λοιπόν πανηγυρισμούς, δεν ήξερα ποιος είχε βάλει γκολ. Ήξερα όμως πως είχαμε δύο ώρες στη διάθεση μας μέχρι να γυρίσει η μάνα της. Έφτασα στο σπίτι της την ώρα που ξεκινούσε ο αγώνας. Θυμήθηκα ότι παιζόταν τελικός από τις φωνές “γκολ” και “γκολ” και “γκολ”. Στο 89 άνοιξα την τηλεόραση για να δω το σκορ. Πάνω αριστερά στην οθόνη έγραφε Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 3 – 1. Ήταν Σάββατο 8 Μαΐου του 2004. Σε εκείνο το παιχνίδι ο ένας και μοναδικός Αλέφας έκανε αλλαγή στην αλλαγή τον Χούτο και παραλίγο να κάνει τρεις αλλαγές στο πρώτο ημίχρονο. Σε εκείνο το παιχνίδι επίσης υπήρχαν ακόμα οπαδοί και των δύο ομάδων στις κερκίδες. Ωραία χρόνια, Αλέφα λείπεις από τα γήπεδα.

Η δική σου στιγμή που έγινες Larrys, ποια είναι; Γράψε τη δική σου στα σχόλια και ετοιμάσου για τη γιούχα μας.