Η μέρα που προσπάθησα να αποδείξω ότι είμαι εγώ
Μια ιστορία ατυχίας από τον προαστιακό που κατέληξε σε πρόστιμο, υπαρξιακά ερωτήματα και μια αδικαιολόγητη ένταση.
- 23 ΙΟΥΛ 2025
Δεν είχα ιδέα πώς είναι να περνάς τη γραμμή της παρανομίας. Μέχρι που την πέρασα. Υποθέτω ότι όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους την περνούν. Και μόλις την περάσουν, δεν γυρίζουν ποτέ πίσω κι αν γυρίσουν, ένα κομμάτι της άλλης πλευράς, εκεί όπου κυριαρχεί ο παραλογισμός, επιπλέει μέσα τους.
Βρισκόμουν στον προαστιακό, ένα πρωινό του Ιουλίου όταν πέρασα στην άλλη πλευρά. Ο προαστιακός, για όσους δεν το γνωρίζουν, φημίζεται για την ικανότητά του να αποδιοργανώνει το παρόν, να το σπάει σε μικρά κομμάτια και να τα αντικαθιστά με θραύσματα του παρελθόντος χωρίς οι επιβάτες να καταλαβαίνουν το παραμικρό. Κάθε νέο δρομολόγιο, με λίγα λόγια, μοιάζει με το χθεσινό.
Με τα χρόνια, μιας και χρησιμοποιώ αδιάκοπα τον προαστιακό, βρήκα το φάρμακο ενάντια στη βαριά ασθένεια της πλήξης ώστε κάθε μου εξόρμηση στην Αθήνα να είναι όσο το δυνατόν πιο είναι ανώδυνη. Διαβάζω βιβλία. Όταν πέρασα στην άλλη πλευρά, στο μέρος όπου ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να αποδείξεις την αθωότητά σου, διάβαζα το Στόμα γεμάτο χώμα, μόνο που το στόμα της ελέγκτριας, αντί για χώμα, ήταν γεμάτο με αμφιβολίες. Δεν πίστευε ότι ήμουν αυτός που υποστήριζα ότι είμαι.
Την είδα από μακριά να διασχίζει τον διάδρομο, να κρατιέται από τις κορυφές των καθισμάτων, να συνομιλεί με άλλους επιβάτες και με το μηχάνημα που κρατούσε να σκανάρει τα εισιτήρια και τις μηνιαίες κάρτες στη χάρτινη και ηλεκτρονική μορφή τους.
Όταν έφτασε η σειρά μου έκλεισα το βιβλίο, άνοιξα το κινητό, μεγέθυνα τη μηνιαία κάρτα μου (screenshot), το λέιζερ της συσκευής της πέρασε πάνω από την οθόνη μου και ο ήχος της έγκρισης, αυτό το «μπιπ», διαπέρασε τα ακουστικά μου. Άνοιξα το βιβλίο μου.
– Ναι, με κοροϊδεύετε όμως.
– Δεν σας καταλαβαίνω.
– Κάνω αυτή τη δουλειά 17 χρόνια, θυμάμαι τα πάντα. Χτύπησα την ίδια κάρτα το πρωί, στο πρώτο δρομολόγιο.
Η ώρα ήταν 9:30, τέσσερις ώρες μετά το πρώτο δρομολόγιο κι έτσι προσπάθησα να της εξηγήσω ότι έχει γίνει κάποιο λάθος. Αντί να συγκινηθεί και να κλάψουμε μαζί για το πρωινό, με ελάχιστες δόσεις καφεΐνης στον οργανισμό μου, χτύπημα της μοίρας, που μας ήθελε να λύσουμε μαζί αυτό το μυστήριο αντί να κάνουμε το μπάνιο μας σε κάποια παραλία, ύψωσε τον τόνο της φωνής της. Είχα ήδη περάσει τη γραμμή της παρανομίας χωρίς να γνωρίζω πώς ακριβώς είχα παρανομήσει.
– Θυμάμαι πολύ καλά το όνομα και τον σταθμό. Δεν ξέρω πού έχετε δώσει την κάρτα σας, αλλά θα ζητήσω να την μπλοκάρουν.
– Έχω πληρώσει 109 ευρώ, για ποιο λόγο να την μπλοκάρουν;
– Θέλω το έγγραφο της κάρτας, όχι screenshot. Kαι την ταυτότητά σας, δεν θα με κοροϊδεύετε.
Φυσικά, όταν μια κατάσταση είναι κακή, γίνεται χειρότερη. Είχα ξεχάσει το πορτοφόλι στο σπίτι και σε αυτό είχα τόσο την κάρτα στην physical μορφή της όσο και την ταυτότητά μου. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου. Οι συνοδοιπόροι μου στο μίνι ταξίδι για την Αθήνα απολάμβαναν κάθε δευτερόλεπτο της παρεξήγησης που, ξεκάθαρα, μετατρεπόταν πλέον στην καταδίκη μου χωρίς ελαφρυντικά.
Τελικά, βρήκα την ταυτότητα σε μια φωτογραφία και το e-mail της Hellenic Train με την κάρτα στην ηλεκτρονική της μορφή, απ’ όπου είχα κάνει το screenshot. Για την ιστορία, πρώτη φορά ελεγκτής ή ελέγκτρια δημιουργεί πρόβλημα για κάτι τέτοιο καθώς όλοι οι συνεπιβάτες μου δείχνουν ακριβώς το ίδιο. Οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα της, για ακόμη μια φορά, βούιξαν σαν μέλισσες στα αφτιά μου. Τίποτα δεν έβγαζε νόημα.
– Ναι, εντάξει. Λοιπόν, θα πληρώσετε πρόστιμο γιατί δεν έχετε το έγγραφο της κάρτας και θα ζητήσω να την μπλοκάρουν.
– Είμαι όντως ο Κωνσταντίνος Δέδες, δεν έχω δώσει αλλού την κάρτα μου. Τι άλλο μπορώ να κάνω για να σας το αποδείξω;
Τελικά, πλήρωσα 15,50 ευρώ γιατί δεν κατάφερα, παρά τη φωτογραφία με την ταυτότητά μου αλλά και το e-mail από την ίδια τη Hellenic Train, να αποδείξω ότι είμαι εγώ. Στο κάθισμα ακριβώς δίπλα μου, κουλουριασμένο, σάπιζε το δίκιο μου ενώ η αίσθηση ότι όλα είναι πιο δυνατά από μένα και ότι κάθε αντίσταση είναι περιττή, με έριξε σε μια μαύρη τρύπα που, παρά τις απίστευτες βαρυτικές δυνάμεις, με κράτησε ζωντανό με μοναδικό σκοπό να υποφέρω από τα αλλεπάλληλα υπαρξιακά ερωτήματα όπως είναι το «ποιος είμαι;»
Η αντικειμενική ανάγνωση της κατάστασης λέει ότι, βάσει νόμου, μπορούσε να μου επιβάλλει πρόστιμο ενώ η υποκειμενική ότι αδικήθηκα κατάφωρα από τη στιγμή που δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να συνεργαστεί ή τουλάχιστον να ρίξει μια φευγαλέα ματιά στην ταυτότητά μου.
Όπως έμαθα λίγες ώρες αργότερα, βέβαια, ήμουν και εξακολουθώ να είμαι ο Κωνσταντίνος Δέδες. Μόνο που δεν είμαι ο μόνος Κωνσταντίνος Δέδες. Την ίδια μέρα και λίγες ώρες πριν επιβιβαστώ στο τρένο, ο πρώτος μου ξάδερφος, με το ίδιο ονοματεπώνυμο, από τον ίδιο σταθμό, αλλά με τη δική του κάρτα, χρησιμοποίησε τον προαστιακό και έτσι η ελέγκτρια, λανθασμένα και επιπόλαια, υπέθεσε ότι μπροστά της έχει έναν απατεώνα που έδωσε ή έλαβε μια κάρτα αξίας 109 ευρώ.
Η ιστορία αυτή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ταινία μικρού μήκους που εστιάζει στην αντανακλαστική μας ανάγκη να κρίνουμε αντί να εμβαθύνουμε, να προκαλούμε αντί να βάζουμε κάτω τα δεδομένα και τους μεταβλητούς παράγοντες.
Κι αν όλα αυτά που έγραψα σας φαίνονται περίεργα και καφκικά, είναι γιατί τα έγραψα λίγες ώρες μετά το περιστατικό, ζαλισμένος από το βαρύ ιδεώδες της νομιμότητας που, έστω και για λίγο, θεώρησα ότι έχασα ώσπου έπεσε με δύναμη στο κεφάλι μου για να μου υπενθυμίσει πως, κάποιες φορές, ακόμα κι αν επιμένουν ότι δεν είσαι εσύ, το μόνο που μπορείς να χάσεις είναι 15,50 ευρώ.
Ποιος έχασε όμως τα περισσότερα; Αυτός που δεν πιστεύει στον άνθρωπο και την κακή στιγμή ή αυτός που θέλει να αποδείξει ότι δεν είναι απατεώνας;
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
