Κόρη ή γιο;

Κάποτε, το να δώσει μια γυναίκα στον άντρα της έναν γιο, ήταν ιερό καθήκον. Με τον καιρό σοβαρευτήκαμε λίγο. Τώρα, ως συντάκτες του ONEMAN, καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στα δύο. Οι μεν να επιλέξουν τι θα ήθελαν να είναι το πρώτο τους παιδί και οι δε να κατασταλλάξουν ως γονείς στο τι είναι προτιμότερο.

Κόρη ο Πάνος Κοκκίνης

Έχω ήδη μια και σκοπεύω, αν αξιωθώ, να τις κάνω σύντομα σετάκι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό σε αυτή την ζωή από το να γυρίζεις σπίτι και να ακούς οτιδήποτε πρόταση ξεκινάει με το ”Μπαμπούλη”. Και όχι να βλέπεις ένα μπουνταλά γιο με τσιρότο στο μέτωπο από άλλη μια ”σούπα” που έφαγε επειδή δεν πρόσεχε καθώς έπαιζε με τους κεραυνούς μακούιν του.

Προφανώς και σκέφτομαι από τώρα την στιγμή που θα μου φέρει να μου συστήσει τον πρώτο της γκόμενο. Και ξυπνάω ιδρωμένος από τον φόβο. Αλλά, μέχρι τότε, σκοπεύω να απολαύσω τα δώδεκα επόμενα χρόνια στα οποία θα είμαι ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής της.

Κάθε φιλί (προκειμένου να τσιμπήσει Κίντερ από το ψυγείο), κάθε ψεύτικο δάκρυ (προκειμένου να πάμε άλλη μια βόλτα από τον Μουστάκα), κάθε φορά που λέει σε κάποιον άγνωστο ότι είμαι ”μαστοράκος” (ενώ εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω είναι να αλλάζω μπαταρίες).

Γιο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Και μάλιστα τον περιμένω πως και πως. Όχι άμεσα, δηλαδή – δεν ανακοινώνω μέσω ONEMAN την εγκυμοσύνη μου (αν και πλάκα θα είχε να το κάνω και να έστελνα στον πατέρα το λινκ) – αλλά μελλοντικά. Η σκέψη πως ίσως τον αποκτήσω μια μέρα μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα ενθουσιασμού, προσμονής, αγωνιάς και τρόμου, καθώς είμαι βέβαιη πως μιλάμε για το μεγαλύτερο challenge που θα αναλάβω ποτέ. Το να μεγαλώσεις ένα γιο και να τον μετατρέψεις από μικρό, γλυκό αγοράκι σε άντρα υπεύθυνο, αξιόλογο, ενάρετο, ευγενικό, χρήσιμο στην κοινωνία, μάγκα αλλά όχι γουρούνι, ευαίσθητο αλλά όχι emo, κομψό αλλά όχι τζιτζιφιόγκο, ιδιαίτερο αλλά όχι hipster, φαντάζει το πιο δύσκολο project του κόσμου. Πιο δύσκολο, μη σου πω, και απ’ το να βρεις αυτόν τον άντρα εκεί έξω, ώστε να θέλεις να κάνεις τα παιδιά του.

Κόρη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Καλά, γερό να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι, που λέει κάθε τίμια θεί(τσ)α αυτού του κόσμου, αλλά κόρη. Κατ’ αρχήν, θα σώσει το γάμο σου. Οι πιθανότητες να μην ξανακοιτάξεις γυναίκα άπαξ και παντρευτείς είναι απειροελάχιστες -γιατί όλοι έχουν μάτια και βλέπουν- άρα η κόρη, ίσως η πιο καθοριστική γυναίκα της ζωής σου, μπορεί να σε (σας) βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Δεύτερον, μπαμπάς δεν γίνεσαι κάθε μέρα. Ούτε χαζομπαμπάς. Κι επειδή κάθε άντρας νομίζω ότι αδημονεί για τη στιγμή που ένας φίλος θα του χτυπήσει φιλικά τον ώμο και θα του πει “καλά, είσαι ο μεγαλύτερος χαζομπαμπάς που γνώρισα ποτέ”, αν ο “ένοχος” είναι κορίτσι, πιστεύω ότι η τιμή είναι μεγαλύτερη.

Τρίτον, κάθε άντρας που τιμάει τις ποπ αναφορές του, μεγαλώνει με το όνειρο να γίνει ο (υπερ-)ήρωας κάποιου. Είναι φιλοδοξία βαθιά ριζωμένη στο αντρικό dna. Ταυτόχρονα, η κόρη χρειάζεται έναν ήρωα και σίγουρα θα τον ψάξει στην αγκαλιά του μπαμπά κι έτσι όλοι έζησαν καλά κι οι μανάδες με την ελπίδα να κάνουν αγοράκι και να πάρουν τη ρεβάνς.

Γιο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Προφανέστατα θέλω και γιο και κόρη. Αλλά θα επιλέξω γιο. Γιατί ενώ πριν 5-6 χρόνια έκανα αστειάκια στον πατέρα μου λέγοντάς “σου την πηδάνε την κόρη πατέρα”, δεν είμαι σίγουρος ότι θα μου φανεί το ίδιο αστείο σε καμιά 20αριά χρόνια που θα μου το πει ο γιος μου. Το κορίτσι θα είναι η γυναίκα της ζωής μου, θα είναι όμορφη και ξέρω ότι θα μου έχει αδυναμία και θα τρέχει σε εμένα την ίδια στιγμή που θα τσακώνεται με την μάνα της. Και ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας το δίλημμα. Αλλά επειδή είμαι άνθρωπος που ονειρεύεται, καλώς ή κακώς μέχρι τώρα έχω ονειρευτεί πιο πολλές εικόνες με έναν γιο.

Μια ωραία σκατόφατσα που θα μου βγάλει την πίστη τα πρώτα χρόνια της πατρότητας αλλά θα με ανταμείψει μεγαλώνοντας. Και μακάρι να βγει τόσο μαλάκας όσο εγώ και οι κολλητοί μου. Κι εκεί σε καμιά 40αριά χρόνια, να βρει ένα ξεχασμένο CD με τον “Φώτη” του Φοίβου Δεληβοριά και να με σκεφτεί.

Γιο ο Πάνος Βελαχουτάκος

Ησυχάστε. Έχω και από τα δύο και ξέρω. Δεν υπάρχει δίλημμα. Τα αγαπάς το ίδιο. Παιδιά είναι, ψυχούλες. Βέβαια αυτό είναι ατιμία, υπεκφυγή. Πρέπει να επιλέξω. Παιδί ή κόρη; Σόρι είμαι από τη Μάνη.

Γιος. Να του μάθεις να κλωτσάει τη μπάλα και να κάνει ποδήλατο. Σε λίγα χρόνια να παίζετε μαζί Call of Duty. Να είστε φίλοι. Να του δείξεις τις κακοτοπιές. Να του μάθεις να αγαπάει και να σέβεται τις γυναίκες. Να γίνει σωστός και δίκαιος. Να προσπαθήσεις να τον προφυλάξεις να μην κάνει τις μαλακίες που έκανες εσύ αλλά όμως να τον αφήσεις να κάνει λάθη και να μάθει από αυτά. Μετά θα μεγαλώσει και φύγει. Και ίσως να κοιτά σχετικά σπάνια πίσω σε σένα. Και πάντα θα ελπίζεις να γίνει ο άντρας που εσύ θα ήθελες να ήσουν. Καλύτερος σε όλα.

Κόρη. Χαριτωμένη. Τη βλέπεις και λιώνεις. Σου κάνει ματάκια. Τόσο γλυκιά. Μια ζωή θα αισθάνεσαι πως έχει ανάγκη την προστασία σου. Θα έχεις συνέχεια την αγωνία με ποιον είναι και που είναι. “Πρόσεχε κόρη μου”. Άπειρες φορές θα βγει από τα χείλη σου. Και μετά θα την πας στην εκκλησία να παντρευτεί τον καλό της. Αλλά δεν θα σε αφήσει ποτέ. Πάντα θα έχει το νου της σε σένα.

Στο μυαλό μας οι πατεράδες το έχουμε το κορίτσι πως θα είναι για πάντα δίπλα μας. Θα μας φροντίσει στα γεράματα. Οκ τα κορίτσια αγαπάνε τους πατεράδες και τα αγόρια τις μητέρες. Το ξέρουμε. Έτσι φαίνεται. Είναι έτσι; Θα μου πεις πως αγαπάω πιο πολύ την κόρη μου από το γιο μου λόγω φύλου; Αγαπάς τα παιδιά το ίδιο σε ποσότητα, αν μετριέται, αλλά διαφορετικά.

Μέσα μας ίσως έχουμε όλοι ένα αγαπημένο παιδί όμως προσπαθούμε να μην το ξέρει κανείς αυτό. Και αυτό αλλάζει κιόλας όσο περνά ο καιρός. Υπάρχουν δεσίματα. Διαφορετικά με το κάθε παιδί.

Γιος. Ρώτα με όμως πάλι του χρόνου.

Κόρη ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Μεγαλώνοντας ήμουν από τους κομπλεξικούς του θέματος. Σκεφτόμουν πάντα ότι ήθελα γιο, για να γίνει μεγάλος και τρανός μπασκετμπολίστας. Κλασική περίπτωση του βγάζω τα απωθημένα μου στο παιδί μου. Ήμουν μικρός, δεν ήξερα. Με την πάροδο των χρόνων, όμως κι όταν ήρθε στον κόσμο η ανιψιά, κατάλαβα ότι τα κοριτσάκια έχουν άλλη χάρη. Είναι πιο γλυκά, κάνουν λιγότερες ζημιές, δεν σπάνε χέρια/πόδια, είναι πιο ήσυχα (θεωρητικά). Εντάξει, μπορεί να μην είναι τόσο εύκολοι χαρακτήρες (γυναίκες γαρ), να μην τους αρκεί μια μπάλα για να είναι ευτυχισμένα, αλλά και πάλι επειδή γενιούνται θυληκά αποκτούν αυτόματα το manual στο “πως να κάνω τον άλλον ότι θέλω”. Όσο για το γνωστό πρόβλημα, του τι θα γίνει στην εφηβεία, έχει βρεθεί ήδη λύση: κλείδωμα στο σπίτι από τα 15 ως τα 18. Καλή θέληση να υπάρχει.

Κόρη ο Μάνος Μίχαλος

Αν βλέπατε το σπίτι μου τα πιο παλιά χρόνια, με έναν προπονητή πόλο, δύο παίκτες μπάσκετ, μπάλες πορτοκαλί Molten, αλλά και κίτρινες Mikasa, ρούχα που έπρεπε να πλυθούν και ιδρωμένες κάλτσες που έπρεπε να φρεσκαριστούν για την επόμενη προπόνηση, θα καταλαβαίνατε τι πάει να πει τεστοστερόνη, αγόρια και γενικώς μια ατελείωτη παιδική (αλλά με καθόλου νάζι) χαρά. Η μητέρα μου; Στο κέντρο να μοιράζει μπλούζες, σαν δεκάρι επιπέδου Έφενμπεργκ.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν θέλω γιο. Το είπε και ο Αναστασιάδης, αλλά προφανώς καλά να ‘ναι και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία. Άλλωστε, σε ποιόν θα μάθει να σουτάρει τρίποντα, να τρελαίνεται για μια νίκη και να αρρωσταίνει από μια ήττα; Όμως, στις μελλοντικές σεκάνς του μυαλού μου, αυτά τα αμοντάριστα πλάνα που παίζουν όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω μια ψιλοκαστανή μικρή κυρία, να μου κάνει μούτρα, επειδή δεν της πήρα αυτό που ήθελε, τη γυναίκα μου να λέει “μην τολμήσεις και της το πάρει” κι εγώ με το που στρίβει η γυναίκα μου, να μπαίνω μέσα και να της παίρνω και αυτό που ζήτησε και το άλλο, που θα ζητήσει την επόμενη φορά.

Ναι, ναι ξέρω, δεν είναι καλό να σε κάνει μια γυναίκα ό,τι θέλει,  αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ θα παίζω μέχρι και κουζινικά μαζί της.

Γιο η Έλενα Μπουζαλά

Πάντα νόμιζα ότι ήθελα κόρη. Θεωρούσα ότι, ως γυναίκα, θα ήμουν πιο κοντά στην ψυχολογία της. Τώρα που έχω γιο, καταλαβαίνω όσες μου έλεγαν ότι έχουν ερωτευτεί το αγόρι τους και τις κορόιδευα. Είναι τέλειος. Έτσι θα πρέπει να είσαι ερωτευμένη με τον άντρα που αγαπάς. Φυσικά, δεν είναι το ίδιο, αλλά ο έρωτας και η αγάπη που του έχω είναι πρωτόγνωρη. Στα κλισέ που διαβάσατε μέχρι τώρα προσθέτω και το γερό να ‘ναι και ό,τι να΄ναι (ακόμα κι αν ο Ηλίας με πει θείτσα). Σας λέω ακόμα, όσοι δεν έχετε παιδιά δεν μπορεί να το ξέρετε, είτε γιο κάνετε, είτε κόρη, πολύ σύντομα διαπιστώνετε ότι έχετε παραλάβει ένα “πακέτο”, που ακόμα και να θέλετε να του μάθετε μπάσκετ από τα δύο του (τού έχω πάρει ρακέτα ήδη), αυτός έχει αποφασίσει από την κοιλιά της μάνας του με τι θα ασχοληθεί.

Κόρη ο Μάνος Χωριανόπουλος

Τα παιδιά είναι μπελάς. Πραγματικό βασανιστήριο. Μέχρι την εφηβεία. Μετά αρχίζει ο εφιάλτης. Αν λοιπόν αποφασίσεις να γίνεις πατέρας και μέχρι το παιδί σου να φτάσει τα 14 –κατάλληλη στιγμή για να αρχίσεις τα ψυχοφάρμακα- είναι νομίζω καλύτερα να έχεις ζήσει με ένα χαριτωμένο και γλυκό κοριτσάκι, παρά με έναν μονίμως λασπωμένο εξολοθρευτή, που παίζει μπάλα στο σαλόνι.  Ξέρω ότι η εικόνα του γιου, που θα τον παίρνεις στο γήπεδο, είναι δέλεαρ για κάθε πατέρα, αλλά φίλε μου θα συμβαίνει μόνο όταν είσαι η μόνη επιλογή. Μόλις υπάρξει δεύτερη (φίλοι κλπ), πάλι με τον κολλητό σου, που σου γκαντεμιάζει τα ματς θα καταλήξεις. Όσον αφορά τέλος, την πιθανότητα να έρθει κάποιο τσογλάνι για να «βγει» (τσέπες γεμάτες προφυλακτικά) με το κοριτσάκι σου, τη λύση έχει δώσει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος. Κλείδωμα στο σπίτι από τα 15 έως τα 18 (και βλέπουμε).

Γιο ο Άλκης Βασιλείου

Το δίλημμα των διλημμάτων. Από χθες το βράδυ έχω αλλάξει 10 φορές γνώμη. Στην αρχή σκέφτηκα γιο για να παίζουμε μπάσκετ, να πηγαίνουμε να βλέπουμε μπάσκετ και να μιλάμε για μπάσκετ (πώς να πείσεις έναν 5χρονο το 2018 ότι ένας κοντός τυπάκος με τρίχες στην πλάτη και στενό σορτσάκι, ονόματι Γκάλης είναι ο καλύτερος μπασκετμπολίστας στην ιστορία του σύμπαντος) και γενικά να κάνουμε ότι κάνει ένας μπαμπάς με τον γιο του. Μετά το συζήτησα με τη γυναίκα μου και με έπεισε ότι η καλύτερη επιλογή είναι η κόρη. Σου γελάει, σου κάνει νάζια, σου κάνει παιχνίδια και κυρίως μου υποσχέθηκε ότι αν κάνουμε κόρη θα μοιάζει με την ίδια, οπότε… ok, it’s a good deal!

Λίγο αργότερα άρχισα να διαβάζω τις απόψεις των προλαλήσαντων και στάθηκα στον Φώτη του Δεληβοριά, οπότε σκέφτηκα “τέρμα θέλω γιο” και μετά ήρθε αυτός ο άτιμος ο Μίχαλος με την εικόνα από το μαγαζί (απλώς η δική μου κόρη θα είναι ξανθιά σαν τη μαμά της) και κατέληξα οριστικά στην κόρη. Κάθομαι λοιπόν να γράψω την απάντησή μου και εκείνη την ώρα ο σκύλος μου μπαίνει στο δωμάτιο καμαρωτός καμαρωτός με μια μπάλα στο στόμα! Bingo… Σκύλος, μπάλα, μπάσκετ, γιος! Γιο λοιπόν, αλλά στην τελική είναι αδιάφορο και δεν με νοιάζει καθόλου αν είναι κλισέ. Γερό να είναι κι ό,τι να ναι!

Α και να μοιάζει στη γυναίκα μου! Ακόμα κι ο γιος…

Κόρη η Ρομίνα Δερβεντλή

Η αλήθεια είναι ότι -πλέον- δεν έχω προτίμηση. Μεγάλωσα όπως σχεδόν όλα τα κοριτσάκια που θέλουν μια ζωντανή κούκλα να την ντύνουν, να της φτιάχνουν τα μαλλιά, να συζητάνε μαζί κοριτσίστικες αηδίες. Κάπου στα 20 κάτι μου, συνειδητοποίησα ότι η εποχή “ντύνω την Barbie” θα τελειώσει. Και μετά θα έχει δίαιτες, μαμά-είμαι-ωραία;, μαμά-δεν-με-θέλει-ο-Γιώργος, και γενικά όλο το πακετάκι της γυναικείας ανασφαλούς εφηβείας.

 Οπότε λέω, θα ήθελα γιο, που είναι πιο “εύκολη” περίπτωση και που όπως λένε όλες η μαμάδες αγοριών, αυτός θα είναι ο άντρας της ζωής σου. Μετά σκεφτόμουν όλα αυτά τα καλομαθημένα ελληνόπουλα που βγαίνουν μαμάκηδες και αν τους αφήσεις μια μέρα μόνους στο σπίτι δεν μπορούν ούτε ένα πιάτο να βάλουν στο νεροχύτη. Και όσο κι αν λες ο δικός μου ο γιος δεν θα γίνει έτσι,  μπορείς άραγε να αντισταθείς στον πειρασμό να έχεις την πλήρη προσοχή κι αγάπη ενός άντρα;

Κάπου ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις, μπλόκαρα. Και μετά θυμήθηκα την κόρη που πάντα ήθελα. Ναι, σίγουρα, υγεία πάνω από όλα, αλλά αν τελικά μπορούσα να επιλέξω, συνειδητοποίησα ότι ένα 60% του εαυτού μου θα επέλεγε κόρη. Επίσης, κατάλαβα ότι όσο κι αν προσπαθείς, δεν μπορείς να το εξηγήσεις με αντικειμενικά κριτήρια, ούτε με λίστες συν και πλην. Βέβαια, ωραία τα λέω εγώ, ωραία τα λέμε κι εμείς, αφού είμαι σίγουρη ότι θα κάνω γιο. Κι αυτό επειδή όντως, όταν κάνεις -τέτοια- πλάνα ο θεός γελάει. Μεταξύ μας, κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του..

Κόρη η Ιωάννα Μαμάη

Είμαι έξω, χτυπάει το κινητό. Νέο mail. “Κορίτσια, γιος ή κόρη θα είναι το νέο δίλημμα για το Oneman”, λέω στην παρέα μου και αμέσως ξεκινάμε συζητήσεις περί γάμου και παιδιών. Ποια είναι υπέρ, ποια κατά, πως θα είναι γαμήλιο γλέντι και αν θα ήθελε κάποια από εμάς παιδιά. Το δεύτερο mail με την απάντηση του Πάνου έμελλε να αγγίξει ίσως ένα από τα ευαίσθητα κομμάτια της ψυχής μου. Γιατί περιέγραψε κάτι πολύ όμορφο, που για μένα θα είναι πάντα ξένο και ένα όνειρο που ποτέ δε θα πραγματοποιηθεί. Λόγω κάποιων συνθηκών η ανάγκη να αποκτήσω κάποια στιγμή οικογένεια είναι έντονη αλλά ξέρω πως πρέπει να κάνω υπομονή γιατί ακόμα είμαι πολύ μικρή και έχω πολύ δρόμο μπροστά μου.

Θα ήθελα ωστόσο το πρώτο μου παιδί να είναι κόρη. Να βλέπω τα μαλλάκια της να μακραίνουν και να αρχίσω να της κάνω κοτσιδάκια. Να της φοράω ροζ φορεματάκια ή φορμούλες. Η πρώτη λέξη που θα πει να είναι μαμά και να ακουστεί ναζιάρικα. Μετά να με μισήσει και να θέλει να με εξοντώσει όταν την πιάσει το σύνδρομο της Ηλέκτρας. Και όταν καταλάβει πως ο μπαμπάς δεν μπορεί να την παντρευτεί όταν εκείνη μεγαλώσει, να επιστρέψει ξανά στην αγκαλιά μου. Να μου πει για το αγοράκι από το πρώτο θρανίο που της αρέσει και τον λένε Γιωργάκη. Στη συνέχεια, να έχει λόγο στο στυλ του ντυσίματός της, να μου κλέβει τα ρούχα όταν θα λείπω από το σπίτι και όταν γυρίζω να τα βλέπω μεν στη θέση τους αλλά στιβαγμένα και τσαλακωμένα. Να με ρωτάει πως κλίνεται το τάδε ρήμα και ήδη να την έχουν πιάσει τα νεύρα της στο κατώφλι της εφηβείας. Να είμαι η πρώτη στην οποία θα πει ότι της ήρθε περίοδος. Και όταν γυρίσει σπίτι από το ραντεβού της, για το πρώτο της φιλί. Να κλάψει στην αγκαλιά μου όταν θα απογοητευτεί και ντροπαλά να μου μιλήσει για την πρώτη της φορά. Να ακούω τα τακούνια της τα ξημερώματα όταν γυρίζει από το club και τότε να κοιμάμαι (και ας προσποιούμαι ότι με έχει πάρει ο ύπνος).

Να μου μιλάει για τα όνειρά της και όταν τα χρόνια περάσουν να μου πει ότι με ένιωσε πολύ κοντά της όλα αυτά τα χρόνια και πως έζησε σε μια οικογένεια πλήρη και αγαπημένη.

Εκεί, πιστεύω θα έχω ολοκληρωθεί ως οντότητα και θα έχω επιτελέσει το καθήκον μου. Και μέσα από όλα αυτά, η ψυχή μου θα έχει ηρεμίσει.

Κόρη ο Στέλιος Αρτεμάκης

Θυμάμαι μια φορά που μας είχε πάρει η μάνα μου, εμένα και τον αδερφό μου, στην εκκλησία, για μια επαγγελματική υποχρέωση του πατέρα μου. Αυτός ήταν πιο μπροστά με κάτι προύχοντες της τοπικής κοινωνίας, εμείς στο προσκύνημα στην είσοδο της εκκλησίας. Σε κάποια στιγμή χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς να ειπωθεί τίποτα απολύτως, μέσα σε απόλυτη θρησκευτική κατάνυξη, αρχίζουμε τα κλωτσίδια.

Θα σου πω και για μια άλλη φορά. Ηταν η κηδεία μιας ξαδέρφης μου, πάλι η μάνα να σέρνει τους γιους. Η κηδεία τελειώνει και οι συγγενείς επιστρέφουν με τα πόδια όλοι μαζί. Εδώ έπεσαν σφαλιάρες. Ή κλωτσιές πρώτα και μετά σφαλιάρες. Ή κάποιος συνδυασμός, τέλος πάντων. Μετά αρχίσαμε το κυνηγητό, με τη μάνα μου να αφήνει τη μαυροφορεμένη πομπή για να μας μαζέψει.

Θες ακόμα γιο;

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΚΟΡΗ ΜΕ 61,5%

Ναι, είναι επίσημο. Τα νάζια για μία κίντερ παραπάνω, τα ψεύτικα δάκρυα και τα ροζ φορεματάκια είναι πιο σημαντικά από το έχεις παρέα για pro ή μπάσκετ.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ…

ή