Lucky number Seven: διαλέγουμε το αγαπημένο μας εφτάρι
Το Oneman κλείνει τα εφτά και το γιορτάζει με ένα αφιέρωμα στα μαγικά εφτάρια που σημάδεψαν τις ζωές μας.
- 20 ΝΟΕ 2018
Είναι κάπως παράξενα τα έβδομα γενέθλια ενός site. Δεν πρόκειται για μια ‘βαριά’, μια στρογγυλή επέτειο, όπως είναι τα 5 ή τα 10 χρόνια, ωστόσο ο αριθμός 7 έχει μια δική του ξεχωριστή γοητεία. Ένας αριθμός σημαδιακός που σε αρκετές περιπτώσεις θεωρείται από ιερός μέχρι μαγικός. Το 7 συνοδεύει την ανθρωπότητα σε κάθε της δραστηριότητα. Εμφανίζεται στη μυθολογία, στις θρησκείες, στην επιστήμη και στη μεταφυσική. Εφτά είναι οι μέρες της εβδομάδας, οι σοφοί της αρχαίας Ελλάδας και τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, οι ουρανοί του Ισλάμ, τα θανάσιμα αμαρτήματα του Χριστιανισμού (εφτά είναι και οι αρετές), τα χρόνια της φαγούρας και τα κακά της μοίρας μας.
Αντί για κάποιο άλλο αφιέρωμα ή έναν επετειακό απολογισμό της επταετίας, το Oneman αποφάσισε να γιορτάσει τα φετινά του γενέθλια κάπως διαφορετικά, αποδίδοντας ένα φόρο τιμής στο εφτά. Επιλέξαμε λοιπόν τα αγαπημένα μας εφτάρια, από τον Κούκοτς και τον Καντονά μέχρι το ‘Seven’ και τους Μυστικούς Εφτά, ο καθένας από εμάς κατέγραψε το 7 που είναι για εκείνον μαγικό, ιερό και κάπως πιο εκλεκτό από τα υπόλοιπα.
Το 7ο Φρέντι Κρούγκερ, ο Σταύρος Καραΐνδρος
Πέντε ταινίες έπρεπε να περάσουν για να δούμε μία αξιοπρεπή συνέχεια του Nightmare on Elm Street. Κι αφού ξεπεράσεις το σοκ που πιθανόν δεν γνώριζες πως ο Φρέντι έφτασε μέχρι το 7 (συν εκείνη τη σουρεαλιστική ταινία που τον έβαλαν να μονομαχήσει με τον Τζέισον, συν το προ ολίγων ετών, αποτυχημένο, reboot), να σου πω ότι το “7” κατά κόσμον “Νέος Εφιάλτης” είναι το μοναδικό αξιόλογο και φτιαγμένο από τον δημιουργό του original, Γουές Κρέιβεν, σίκουελ του Φρέντι. Στο “7” ο Φρέντι έχει πιο διαβολική φάτσα, περισσότερη “90τιλα”, τρομερή καπαρντίνα και την καλύτερη σκηνή στη σειρά, όταν ο Κρέιβεν εξομολογείται τα όνειρά του στη “Νάνσι”. Ηταν το πραγματικό “Miss me?” Τώρα που το σκέφτομαι, το “New Nightmare” στεκόταν μια χαρά για νέα “Φρεντιλογία”. Ηταν το Scream πριν το Scream. Το Oneman είναι ακριβώς αυτό. Τo original, το πρωτογενές. Χρόνια του πολλά.
Το 7 του Τόνι Κούκοτς, ο Ηλίας Αναστασιάδης
To παραδέχομαι, το 7άρι μου είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά. Ξαφνικά, όταν το μυαλό πρέπει να διαλέξει από έναν ωκεανό παρόμοιων πραγμάτων, παθαίνει κρίση πανικού. Παρ’ όλ’ αυτά, το 7άρι μου για τα γενέθλια του Oneman έχει σοβαρή σύνδεση με το σάιτ και μια χαρά επιχείρημα. Δεν είχα ποτέ κάποια ιδιαίτερη τρέλα με τον Κούκοτς, αλλά οι πρώτες εφηβικές μου ανατριχίλες (φαντάζομαι, και εκατομμύρια άλλων) προήλθαν από τη φαντασμαγορική είσοδο της πεντάδας των Bulls στο United Center. Το ‘Sirius’ των Alan Parsons Project και το βραχνιασμένο ‘And Now…’ του εκφωνητή του γηπέδου είναι μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του ποπ πολιτισμού από καταβολής ανθρώπου, και ο Κούκοτς ήταν κομμάτι της τα πιο δοξασμένα χρόνια. H σοβαρή σύνδεση του Κούκοτς, των Bulls και της θρυλικής παρουσίασής τους με το Oneman είναι καταφανής. Στο κομμάτι της πίτας του ελληνικού ίντερνετ που μιλάει ελληνικά, το Oneman έχει υπάρξει ως οι Bulls. Πρωτογενές περιεχόμενο before it was cool, ομάδα συγχρονισμένη σε επίπεδα Phil Jackson, θέαμα και ουσία στο παρκέ. Το ποιος είναι ο Κούκοτς, ποιος ο Ρόντμαν και ποιος ο Τζόρνταν του Oneman όλα αυτά τα χρόνια, λίγη σημασία έχει. Πιθανότατα, είναι όλοι, ανάλογα τη μέρα.
Οι Μυστικοί Εφτά για τον Αντώνη Τζαβάρα
Ήμουν πάρα πολύ έτοιμος να επιλέξω ως αγαπημένο μου 7άρι τις επτά σεζόν των ‘Mad Men’, τις οποίες μόλις ολοκλήρωσα μετά από μια δίμηνη νυχτερινή παρακολούθηση, αλλά λόγω γενεθλίων προτίμησα να πάω πιο πίσω. Θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που την ώρα που σβήνουν τα κεράκια κοιτάζουν μπροστά και βλέπουν υπέροχα μέλλοντα, αλλά ομολογώ ότι για μένα λειτουργούν περισσότερο ως καλειδοσκόπιο αναμνήσεων. Το πρώτο 7άρι που αναδύθηκε σήμερα μέσα από τα μπερδεμένα χρώματα ήταν παραχωμένο στη βαλίτσα της κατασκήνωσης, στριμωγμένο ανάμεσα στα κόμικς και στο ηλεκτρονικό με το Donkey Kong.
Οι ‘Μυστικοί Εφτά’ ήταν μια παρέα παιδιών που έλυναν μυστήρια σε μια σειρά βιβλίων την Ένιντ Μπλάιτον. Τα μυστήρια δεν ήταν ποτέ πολύ τρομακτικά ή φοβερά πολύπλοκα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι διαβάζαμε τα βιβλία για να νιώθουμε λίγο μέλη της παρέας κι επειδή ήμασταν κρυφά ερωτευμένοι με την Τζάνετ. Κι επειδή κάπως έπρεπε να περάσει το μεσημεριανό δίωρο της υποχρεωτικής κατάκλισης. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω αν γίνεται να διαβάσεις ‘Μυστικούς Εφτά’ χωρίς να ακούς τζιτζίκια απ’ έξω και ροχαλητά από τα διπλανά κρεβάτια. Υποθέτω ότι γίνεται – όταν είσαι παιδί, όλα γίνονται, άλλωστε. Απ’ αυτήν την άποψη, το Oneman είναι στην πιο προνομιακή φάση της ως τώρα ζωής του. Είναι μόλις επτά και τα έχει όλα μπροστά του. Επιπλέον, έχει και μια φοβερή παρέα για να μοιραστεί τις περιπέτειες και τα μυστήρια που θα βρεθούν στο δρόμο του μέχρι τα επόμενα γενέθλια. Και είναι σίγουρο ότι θα τις μοιραστεί. Αυτό κάνει από τη μέρα που γεννήθηκε.
Το 7 του Νίκου Μίχαλου (bonus τα μικρά νιντζάκια), Ο Μάνος Μίχαλος
Θα μου επιτρέψετε μια προσωπική, οικογενειακή επιλογή. Το 7 άλλωστε στην μπασκετική παιδική ηλικία μου ήταν αυτό που έβλεπα διαρκώς στις προπονήσεις και τους αγώνες του αδερφού μου, όταν εκείνος έπαιζε στον Ολυμπιακό, ενώ το φόρεσε και στις περισσότερες (από τις πολλές είναι η αλήθεια) ομάδες που έπαιξε ως επαγγελματίας. Το φόρεσα και εγώ σε ορισμένες σεζόν της μπασκετικής πορείας μου, αλλά περισσότερο συνδέθηκε με τον Νίκο. Τόσο που νομίζω φέτος που εκτός απροόπτου θα κρεμάσει τη φανέλα του, θα του ζητήσω ένα 7αρι να το ετοιμάσω για έναν από τους διαδόχους. Δεν μπορεί, είτε ο μεγάλος, είτε ο μικρός θα κολλήσει το μικρόβιο του 7. Ένας αριθμός που σε συνδυασμό με τον Τόνι Κούκοτς (που γράφει ο Αναστασιάδης), τον Καντονά (που γράφει ο Χατζηιωάννου) και τα 7 μικρά νιντζάκια, μπορεί να τυλίξει όλη την ευαίσθητη σε προσλαμβάνουσες προεφηβική ηλικία.
To 7o album των Radiohead o Nίκος Σταματίνης
Για τα 7 χρόνια του Oneman διαλέγω το ‘In Rainbows’, το 7ο studio album των Radiohead, που βγήκε και το ’07. Σταθερό ανάμεσα στο ξύλο που γίνεται για το ‘Οk Computer’ και το ‘Κid A’ και το άλμπουμ που κατάλαβε γρηγορότερα από όλους το προς τα πού πηγαίνει η δουλειά με τη δισκογραφία στη νέα digital εποχή (pay-what-you-want στρατηγική), ας πούμε περίπου όπως το Oneman κατάλαβε πιο γρήγορα πού πηγαίνει η δουλειά με τα media και τα αντρικά περιοδικά. Το ‘Ιn Rainbows’ είναι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ των Radiohead. Καταλαβαίνω τη γραφικότητα και τη μιζέρια του να διαλέγεις ένα άλμπουμ των Radiohead σε μια μέρα γιορτής και χαράς, αλλά εδώ που τα λέμε προκαλέις, όταν έχεις γενέθλια τον δεύτερο, μετά τον Φεβρουάριο, πιο radioheadικό μήνα του χρόνου. Προσπάθησα να κάνω σύνδεση με το Despacito, αλλά δε μου βγήκε. Μέσα Νοεμβρίου σπείρατε, νιουρίσματα Thom Yorke θα λάβετε. Χρόνια πολλά στο Oneman και καλή συνέχεια στην προσπάθεια για ποιοτική και ταυτόχρονα fun ύλη.
Το 7 του Δημήτρη Σαραβάκου ο Θανάσης Κρεκούκιας
Η μεγάλη αδυναμία μου από το ελληνικό ποδόσφαιρο και προφανώς από τον Παναθηναϊκό. Ο υπέροχος “μικρός”, ένας εκπληκτικός παίκτης που σε άλλες εποχές (πιο κοντινές στο σήμερα) θα πρωταγωνιστούσε οπωσδήποτε σε κάποιο (πολύ) μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο, ο ποδοσφαιριστής που έγινε σημείο αναφοράς στη μεγάλη ομάδα των “πράσινων” της δεκαετίας του ’80, φτάνοντας μέχρι το τέλος των ’90s (με πέρασμα και από την ΑΕΚ), αυτός που πρόσφερε ατελείωτες στιγμές μαγείας μέσα στα γήπεδα Ελλάδας και Ευρώπης. Η ταχύτητά του, η τρομερή του επιτάχυνση, η μοναδική τεχνική του, τα φοβερά του σουτ, τα υπέροχα φάουλ του, τα σεμιναριακά του πέναλτι και βέβαια ο χαρακτηριστικός πανηγυρισμός του στα γκολ με το άλμα και την προτεταμένη γροθιά. Σημάδεψε τα νιάτα μου, σημάδεψε τη γενιά του, σημάδεψε το ελληνικό ποδόσφαιρο, σίγουρα έχει μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων παικτών μας στην ιστορία του αθλήματος και βέβαια μέσα στην καρδιά μου! Όπως μέσα στην καρδιά μου βρίσκεται και το ONEMAN, ο “Σαραβάκος” των sites ανδρικού/ποικίλου περιεχομένου στην Ελλάδα. Από το μακρινό 2007 και το ΜΕΝ24, μέχρι τα τελευταία 7 χρόνια που με την τωρινή του ονομασία, χαρίζει απλόχερα υπέροχα κείμενα στους αναγνώστες του. Χρόνια πολλά και πάντα τέτοια!
Τα 7 βιβλία του ‘The Dark Tower’ ο Γιάννης Σαχανίδης
Εμπνέεται από ένα ποίημα του 1855, ξεκινά ως γουέστερν, συνεχίζει ως επιστημονική φαντασία, προχωρά ως τρόμος και είναι τελικά ένα επικό αριστούργημα φανταστικού. Ο ‘Dark Tower’, το magnum opus του Stephen King, γράφτηκε μέσα σε 26 χρόνια, αργά και αβέβαια στην αρχή αλλά με όλο και περισσότερη ορμή στην πορεία. Είναι ο στύλος που στηρίζει ολόκληρο το έργο ενός πολυγραφότατου συγγραφέα. Το κεντρικό κομμάτι στο μοναδικό παζλ που έστηνε για χρόνια ο King. Η πηγή και η κατάληξη όλων των αφηγήσεών του. Η ιστορία των ιστοριών που μιλά για τη δημιουργία σε έναν κόσμο παρακμής, όπου συναντιούνται η μαγεία με την τεχνολογία. Ο Roland, σίγουρα ένας από τους σπουδαιότερους χαρακτήρες που έχουν εμφανιστεί στη λογοτεχνία τα τελευταία 50 χρόνια, αναζήτησε τον Μαύρο Πύργο και στην πορεία του βρήκε τη δική του οικογένεια, το Ka-Tet του, μια ομάδα δεμένη από τη μοίρα. Το Oneman είναι ένα Ka-Tet, όπως ακριβώς ο Roland και η παρέα του. Και σίγουρα εκείνοι θα ευχόταν τώρα μεταξύ τους “long days and pleasant nights, gunslingers.” Long days and pleasant nights λοιπόν κι από μένα για τα 7 χρόνια του Oneman.
Το 7 του Βασίλη Σπανούλη, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Δεν θυμάμαι αντίστοιχη περίπτωση αθλητή στην Ελλάδα εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Ο άνθρωπος πήρε ένα τεράστιο ρίσκο, πήρε μια επιλογή που όταν την έκανε έμοιαζε ακατανόητη και τελικά κατάφερε να αλλάξει την σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς αυτόν. 8 χρόνια μετά, ανήκει ήδη στους πρωταγωνιστές-σύμβολα του συλλόγου, ένα υπόδειγμα επαγγελματία και νικητή. Άλλαξε στρατόπεδο επειδή ήθελε να είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και δικαιώθηκε απόλυτα. Πλέον, οι λίγοι που τον βρίζουν και τον ειρωνεύονται, μοιάζουν απλά γραφικοί κι εκείνος ακάθεκτος συνεχίζει να κυνηγάει τίτλους και διακρίσεις. Μιας και ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι η μεγάλη μου αδυναμία, δεν θα μπορούσα να μην έχω αδυναμία και στον Σπανούλη, χάρη -και- στον οποίο η ομάδα αναστήθηκε και έζησε ξανά στιγμές δόξας. Ναι, έχει μεγαλώσει, ναι πρέπει να παίζει λιγότερο, ναι, δεν πειράζει να κάθεται και στον πάγκο καμιά φορά, αλλά μεταξύ μας, ό,τι θέλει θα κάνει. Το έχει κερδίσει αυτό το δικαίωμα. Στο Oneman δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος Σπανούλης, ή αν το ίδιο το site είναι ένας Σπανούλης: παίρνει ρίσκα, θέλει να είναι πάντα με τους καλύτερους και κυνηγάει το καλύτερο αποτέλεσμα. Το καλό με τα site μάλιστα, είναι ότι δεν μεγαλώνουν, αλλά ωριμάζουν.
Το 7 του David Beckham ο Ευθύμιος Σαββάκης
Δεν ξέρω πόσο τρελός πρέπει να είσαι για να αποφασίσεις να “κληρονομήσεις” το 7 του Cantona (μάλλον άπειρα), αλλά μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να καταφέρει όσα ο David Beckham. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα ποδοσφαιρικά του προσόντα, όπου το τρεμπλ του 1999 με τη Γιουνάιτεντ είναι μία από τις ομορφότερες παιδικές μου αναμνήσεις, αλλά και στον τρόπο που δόμησε την καριέρα του, τη ζωή του και γενικότερα το brand name του (ένα από τα ισχυρότερα στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού). Ο τύπος έζησε 7 ζωές, μπορεί να κάτσει τώρα σε έναν καναπέ άπραγος και να ζήσει (αυτός και η οικογένειά του) πλουσιοπάροχα άλλες 7 και απέδειξε ότι ένα καλό brand name είναι ικανό να σε οδηγήσει από μόνο του. Και το Oneman είναι ένα καλό brand name. Και έχει πολλά διαδικτυακά τρεμπλ να σηκώσει ακόμα. Πολλά.
‘Seven, seven, seven!’ για την Ιωσηφίνα Γριβέα
Δεν έχω παίξει ποτέ Lucky Seven, αλλά τo 7 είναι υποτίθεται ο αριθμός που σχετίζεται περισσότερο με την τύχη. Θα πω ότι στο Oneman δεν έχει γίνει τίποτε ακριβώς τυχαία και τίποτε ασφυκτικά οργανωμένα. Η Monica το περιγράφει καλύτερα. Η καλή ιδέα συνήθως ξεκινά με μια απορία σαν του Chandler, οικοδομείται με πλάνο από κάποιον έμπειρο όπως η Monica, τελειοποιείται με τη βοήθεια του κοινού όπως με τη Rachel, και αφού ζεσταθεί καλά-καλά τερματίζει μετά ιαχών. Μπήκα στην ομάδα για να ενισχύσω την εμμονή της με την ποπ κουλτούρα κι έτσι είπα στην επέτειο να διαλέξω ένα σημείο (no pun intended) αναφοράς για όποιον έχει ανοίξει την τηλεόρασή του τα τελευταία 25 χρόνια. Seven, seven, seven και εις ανώτερα.
Το 7ο του Παναθηναϊκού ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Επειδή είμαι μαζόχας και ενθουσιάζομαι περισσότερο με τους ηρωισμούς και το κυνηγητό της επιτυχίας παρά με τα ίδια τα τρόπαια (επειδή, έτσι κι αλλιώς, ό,τι έμαθα για τον αθλητισμό, το έμαθα από το πέναλτι του Μπάτζιo, το αγαπημένο μου in-joke για πάρα πολλά χρόνια ήταν το “ράβουμε το έβδομο”. Το δυσθεώρητο μέγεθος του μπασκετικού Παναθηναϊκού της εποχής Ομπράντοβιτς είναι φυσικά αυταπόδεικτο, και το ότι διήκρησε για τόσες σεζόν έδωσε σε όλους τους φανς την ευκαιρία να μπορούμε να συγκρίνουμε εποχές, θρύλους και συγκινήσεις δίχως να χρειάζεται να ανατρέχουμε σε διηγήσεις των παππούδων μας. Ήταν όλα σύγχρονα. Και πάντα, το μόνο πιο συναρπαστικό από το να μιλάμε για τις τεράστιες στιγμές του παρελθόντος (Βερολίνο! Μπολόνια!), ήταν το να κοιτάζουμε το μέλλον με αυτή την χαλαρή βεβαιότητα (που αναπόφευκτα αποκτάς κάποια στιγμή στην πορεία ως υποστηρικτής μιας ομάδας που κερδίζει τόσο συχνά) πως σίγουρα, τα επόμενα χρόνια θα κρύβουν ακόμα μεγαλύτερες συγκινήσεις. Το “ράβουμε το έβδομο” ήταν μια ατάκα, ένα συναίσθημα, ένα state of being στην πραγματικότητα, με τον τρόπο που ήταν ας πούμε και το “it’s coming home” των Άγγλων στο περασμένο Μουντιάλ. Δεν είναι τόσο φράση που κρύβει σοβαρή, ουσιαστική πρόβλεψη (αν και στα βάθη της καρδιάς μας, ήταν), όσο μια κατάσταση διαρκούς νιρβάνας. Δεν είχε σημασία πότε και αν θα έρθει το έβδομο, όπως δεν είχε σημασία αν Θα Έρθει Σπίτι- το σημαντικό ήταν πως μπορούσαμε να είμαστε σε μια κατάσταση τέτοιας προσμονής. Ήταν αυτοσαρκασμός, αγάπη, προσμονή και ευγνωμοσύνη, όλα μαζί.
Το έβδομο μπορεί να μην ήρθε (και όταν, κάποτε, έρθει, θα είναι πια ένα άλλο έβδομο, μιας άλλης ομάδας -που προσωπικά μιλώντας δε θα με αφορά πλέον γιατί αδυνατώ να υποστηρίξω την ομάδα αυτού του προέδρου-, σε μια άλλη κατάσταση, σε έναν άλλο κόσμο) αλλά το ορκίζομαι, η προσμονή του ήταν γλυκιά σαν κατάκτηση.
Well, σχεδόν.
7 σεζόν Buffy the Vampire Slayer ο Θωμάς Ζάμπρας
Είναι η σειρά που ξεκλείδωσε για μένα την βαθύτερη ενασχόληση με τις σειρές. Μια σειρά με έναν campy τίτλο που ξεκίνησα μη μπορώντας να καταλάβω γιατί αρέσει τόσο. Μια σειρά που μου γνώρισε τον Whedon που έμελε να γίνει ένας από τους αγαπημένους μου δημιουργούς. Μια σειρά που μου έδειξε ότι μπορείς να έχεις έναν απίστευτα ουσιαστικό και βαρύ πυρήνα, οποίο και να είναι το περιτύλιγμα της δημιουργίας σου. Μια σειρά που έγινε από τις αγαπημένες μου και κίνητρο δημιουργικότητα. Ευχαριστώ Buffy.
Το 7 του Λούις Σουάρες ο Θέμης Καίσαρης
AP Photo/Clint Hughes
Ο Ζάρκο και ο Τζέραρντ φορούσαν το 8, το αγαπημένο. Με το 7 δεν είχα μεγάλη σχέση, μέχρι που εμφανίστηκε ο Σουάρες. Ο Ουρουγουανός είναι ο σύγχρονος γιος του διαβόλου, ο παίκτης που λατρεύεις μόνο αν παίζει στην ομάδα σου και σίγουρα θα τον μισούσες ως αντίπαλο. Αυτός που θα γκρινιάξει στον διαιτητή στο 90′ σε ματς που κερδίζει 4-0. Αυτός που ντριμπλάρει όχι χάρις στην τεχνική του, αλλά χάρις στη φωτιά μέσα του που του λέει “πέρασέ τον, βρες τρόπο, ρίξε τον τοίχο”. Αυτός που είναι εγωιστής και αλτρουϊστής μαζί, κωλόπαιδο και αρτίστας, θεατρίνος και σκληρός. Αυτός που όταν ήταν 16 χρόνων αποχαιρέτησε με κλάματα σε μια στάση λεωφορείου το κορίτσι που αγαπούσε, γιατί εκείνη έφυγε με τους γονείς της από το Μοντεβιδέο για να πάει να ζήσει μόνιμα στη Βαρκελώνη. Αυτός που τότε ορκίστηκε πως θα γίνει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που μπορεί, με μοναδικό στόχο να πάρει μεταγραφή στην Ευρώπη, για να πάει να βρει το κορίτσι. Στα 19 του είπε ναι στη Χρόνιγκεν μόνο και μόνο επειδή ήταν ευρωπαϊκή ομάδα και το πρώτο Σαββατοκύριακο που εξασφάλισε άδεια από την ομάδα του, πήγε στη Βαρκελώνη για να βρει το κορίτσι και να το πάρει μαζί του στην Ολλανδία.
Ο Λούις είναι ακόμα μαζί με τη Σοφία, πρόσφατα απέκτησαν το τρίτο τους παιδί. He is one man.
Tο Seven του David Fincher, ο Πάνος Κοκκίνης
Aψεγάδιαστο. Ατμοσφαιρικό. Τρομακτικό. Ανυπέρβλητο. Αυτό σκεφτόμουν όταν βγήκα από το Ετουαλ στην Καλλιθέα, πίσω στο 1995 που πρωτοπροβλήθηκε. Αυτό συνεχίζω να πιστεύω κάθε φορά που το βλέπω ξανά (υπολογίσε περίπου μια φορά κάθε χρόνο) από τότε έως και σήμερα. Μιλάμε για μια ταινιά από εκείνο το σπάνιο είδος που επηρεάζουν τόσο τα πράγματα (και έχουν τόσα copies μετά) ώστε μπορούμε να μιλάμε για π.S. (προ Seven) και μ.S (μετά Seven) εποχή. O Morgan. Ο Kevin. Και, πάνω από όλα, ο Brad να φωνάζει σπαρακτικά να μάθει τι στο καλό είναι μέσα στο τιμημένο το κουτί. Έπος.
Το 7 του Ερίκ Καντονά για τον Χρήστο Χατζηιωάννου
AP Images
Το 1991, σε ηλικία 7 ετών φόρεσα για πρώτη φορά μια εμφάνιση της Manchester United για να παίξω μπάλα στο δρόμο με τους φίλους μου. Το 1992 ο Eric Cantona υπογράφει στην ομάδα και το 1993 η United των Peter Schmeichel, Steve Bruce, Denis Irwin, Parker, Neville, Pallister, Butt, Beckham, Giggs, Gillespie, Ince, Kanchelskis, Robson, Hughes, McClair και Sharpe κερδίζει την Premier. Παρότι 9 χρονών τότε θυμάμαι φάτσες, ονόματα, συνθήματα του πρώτου τίτλου. Και τα επόμενα χρόνια ζω το όνειρο που η ομάδα που μου διάλεξαν (μιας και ένας οικογενειακός φίλος με γέμιζε δώρα από το Manchester σε κάθε του ταξίδι στην Ελλάδα) κατακτά τον έναν τίτλο μετά τον άλλον. Κι αν ξεχνώ σχεδόν όλα τα άλλα που συνέβαιναν σε εκείνη την ηλικία, δεν μπορώ να ξεχάσω το πώς ένιωθα πιτσιρικάς όταν έβλεπα τον Cantona να αγγίζει την μπάλα με το 7 στην πλάτη. Με το Old Trafford να σύεται, όπως παραδέχτηκε κάποια στιγμή ο Ferguson, και τον Γάλλο να κάνει κάθε φορά το απρόσμενο, το εξωφρενικό. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα κωλόπαιδα του ποδοσφαίρου αλλά στον Cantona σήκωνα τα χέρια ψηλά. Ακόμα και στο περιστατικό του 95 με την καρατιά, ο έφηβος οπαδός μέσα μου αδυνατούσε να πιστέψει ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε να παίζει μπάλα για μια σεζόν. Με το μυαλό που έχω τώρα, ο Cantona έπρεπε να μην ξαναπαίξει μπάλα μετά από αυτό. Με το μυαλό που έχω τώρα, ο Giggs είναι ο αγαπημένος μου παίκτης της United όλων των εποχών. Με το μυαλό που έχω τώρα, το 7 του Beckham μοιάζει πιο μεγάλο από εκείνο του παραληρηματικού πλέον Γάλλου παλαιμάχου. Αλλά το χρωστάω σε αυτόν τον χαζό πιτσιρικά με την κόκκινη φανέλα να πω Cantona. Γιατί το δικό του όνομα φώναζε κάθε φορά που έστελνε τη μπάλα ανάμεσα στις πέτρες στην αλάνα της γειτονιάς.
Και οι 7 ήταν υπέροχοι, για τον Βαγγέλη Πολυμερόπουλο
Τον Σαραβάκο μού τον πήραν, όπως και τους μυστικούς 7, (τα 7 της Γιούβε είναι σκληρό οπότε λέω να μην το βάλω χρονιάρες μέρες). Τι έμεινε; Και οι 7 ήταν υπέροχοι (το παλιό εννοείται). Το απόλυτο γουέστερν το οποίο το έχω δει καμιά 20αρια φορές. Οι Avengers των 60s. Ένα καστ γεμάτο τεστοστερόνη. Στιβ Μακουίν, Γιουλ Μπρίνερ , Τσαλρς Μπρόνσον, Ρόμπερτ Βον, Τζειμς Κόπερν. Την πρώτη φορά που το είδα με είχε δασκαλέψει ο πατέρας μου, λέγοντάς μου ότι θα πάθω πλάκα, και όντως την έπαθα. Θυμάμαι ότι το είχε γράψει ο πατέρας μου σε κασέτα και το έβλεπα σχεδόν κάθε εβδομάδα σε τρομερό βίντεο με κοντρόλ που ενώνεται με καλώδιο στο μηχάνημα και το πορτάκι άνοιγε προς τα επάνω με θόρυβο που ξυπνούσε το γείτονα. Πάντα θα θυμάμαι τον γκαντέμη Τσαρλς Μπρόνσον ο οποίος πεθαίνει με την τελευταία σφαίρα. Όποτε το βλέπω Πάντα θα λέω ‘Σκύψε ρε Τσάρλς’.
To πιο refuse to lose νούμερο 7 του Draft, ο Δημήτρης Μπούτσικος
AP Images
O Stephen Curry θεωρείται κατά πολλούς ο κορυφαίος σουτέρ όλων των εποχών. Ευστοχεί με ανοιχτά και με κλειστά μάτια, μετά από ντρίπλα αλλά και ασφυκτικά μαρκαρισμένος. Οι αντίπαλες άμυνες έχουν ξεμείνει από αμυντικά πλάνα και τακτικές. Απλώς επιβλέπουν από μία διακριτική απόσταση τις κινήσεις του και ποντάρουν σε μία ξαφνική αδιαθεσία που θα του στερήσει τη συμμετοχή. Ο Curry όμως δεν είχε υπογράψει κάποιο κλειστό συμβόλαιο με την επιτυχία και την αποθέωση. Αναμετρήθηκε με την κατάθλιψη. Πάλεψε με (σχεδόν) μη αναστρέψιμους μυϊκούς τραυματισμούς. Διασύρθηκε με φονικές σταυρωτές από τον Eric Gordon και τον Seph Curry, ο οποίος καθαρά συμπτωματικά είναι αδερφός του.
Εικάζω ότι το Oneman δεν δοκιμάστηκε στον βαθμό που δοκιμάστηκε ο Stephen Curry. Είναι δεδομένο πάντως πως πέρασε κι αυτό με τη σειρά του μέρες εσωστρέφειας και προβληματισμού. Δίχως βέβαια αυτές τις ανήσυχες και παράξενες μέρες, κάποια από τα καλύτερα longreads και τις to the point συνεντεύξεις του ίσως να μην είχαν γραφτεί ποτέ. Το Oneman λοιπόν είναι ένα υπέροχο site που άρθρο με το άρθρο, συνέντευξη με τη συνέντευξη και longread με το longread γίνεται ακόμη πιο υπέροχο. Πως το πετυχαίνει αυτό; Απλούστατα, αρνείται να χάσει αποδεικνύοντας και στην πράξη ότι είναι το πιο refuse to lose site (σαν πολλές άγνωστες λέξεις να μαζεύτηκαν) που θαυμάζω και αγαπώ.
Το Επτά επί Θήβας για τον Κώστα Μανιάτη
Γραφικός, αλλά είμαι απ’ τη Θήβα. Έχω μεγαλώσει εκεί, το σπίτι μου και οι γονείς μου είναι εκεί, οπότε είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ για κάποιον που έχει ματώσει τα γόνατά του σ’ αυτήν την πόλη (“καλώς τον Νίκόλα τον Ξανθόπουλο. Κάθισε”), μόλις ακούει τη λέξη ‘Επτά’, να μην κολλάει νοητά και το “επί Θήβας” δίπλα της.
Το συναισθηματικό μου δέσιμο όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι όταν μιλάμε για αυτήν την τραγωδία του Αισχύλου, μιλάμε ουσιαστικά και για το μυθικότερο prequel όλων των εποχών. Όλοι διδασκόμαστε την ‘Αντιγόνη’, όλοι ξέρουμε τη μάχη που έδινε απέναντι στους νόμους των ανθρώπων και των θεών για να θάψει τον αδερφό της, αλλά λίγοι ξέρουμε πώς έπεσε νεκρός τέλος πάντων αυτός ο αδερφός της. Γιατί τον σκότωσε ο Ετεοκλής; Ποια είναι τα γεγονότα που προηγήθηκαν; Πώς πείστηκαν 6 στρατηγοί να ακολουθήσουν τον “προδότη” Πολυνείκη και να πολιορκήσουν τις επτά πύλες της Θήβας (και να την κάνουν πανηγυρικά για τον άλλο κόσμο); Και δεν είναι μόνο τα γεγονότα που εκτυλίσσονται και περιγράφονται στην τραγωδία, είναι και εκείνα που αφορούν τον μύθο στο σύνολό του. Για παράδειγμα, οι περιπτώσεις του Αμφιάραου και του Άδραστου -του μόνου που ‘απέδρασε’ ζωντανός και ορκίστηκε εκδίκηση- αποτελούν από μόνες τους πολύ ενδιαφέροντα επεισόδια για να διαβάσει κανείς.
Τη σύνδεση του ‘Επτά επί Θήβας’ με τα 7 χρόνια του Oneman θα τη σταματήσω εδώ, γιατί δεν νομίζω ότι θα θέλει κανείς από εδώ μέσα να του πω “εσύ είσαι ο Ετεοκλής”, “εσύ η Ισμήνη”, “εσύ η Σφίγγα που σκότωσε ο πατέρας του Ετεοκλή ο Οιδίποδας”, “α κι εσύ ο Οιδίποδας” κτλ. Λυπάμαι.
Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα για τη Ναστάζια Καπέλλα
Η Ιωσηφίνα μου πρόλαβε το “seven, seven, seven” της Μόνικα, οπότε θα πω το δεύτερο που σκέφτομαι: Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Και θα αποκαλύψω και το δικό μου αμάρτημα, που είναι η οκνηρία. Και ακριβώς επειδή θα μπορούσα άνετα να κάτσω στο καναπέ και να κοιτάω το ταβάνι μέχρι να πεθάνω, χαίρομαι που είμαι εδώ, γιατί την καταπολεμώ συνέχεια.
Εικαστική σύνθεση: Ειρήνη Αναδιώτη