Καθώς αποχαιρετάμε το MTV Greece η συζήτηση πήρε φωτιά στα γραφεία για το πού τοποθετείται σε σχέση με το άλλο μεγάλο μουσικό κανάλι . Μιλάγαμε για παρουσιαστές, μιλάγαμε για φίλους, μιλάγαμε για τα πάντα. Και κάπως έτσι έγινε αναπόφευκτο: Έπρεπε να μετρηθούμε.
Ψήφισε εσύ ποιο από τα δύο έχεις τιμήσει περισσότερο και μετά ακολουθούν οι δικές μας απαντήσεις.
Το MAD ο Γιώργος Μυλωνάς
Το μόνο που ξέρω για το ελληνικό MTV είναι ότι είχε φέρει για το “άνοιγμα” του στην Ελλάδα τους “REM” και τους “Kaiser Chiefs” στο Καλλιμάρμαρο και αυτή ήταν η μοναδική συναυλία ξένων συγκροτημάτων που έχω δει στη ζωή μου και μάλιστα τζάμπα. Σ’ ευχαριστώ MTV. Κατά τα άλλα, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μην το έπιανε ποτέ η τηλεόραση μου. Όσον αφορά το MAD, με θυμάμαι στα μέσα του ’90 κάθε φορά που γύρναγα από το σχολείο να βάζω “Goody’s Club”. Θυμάμαι ότι το παρουσίαζαν, ένα μελαχρινό και ένα κοκκινομάλλικο κορίτσι. Το μελαχρινό ήταν η Αφροδίτη που ήταν η αδυναμία μου και έπαιζε και σε ένα video-clip που έχω σπάσει από χθες το κεφάλι μου να θυμηθώ, αλλά δεν μπορώ. MAD για το “Trash Tv”, MAD για τις αφιερωματικές ημέρες και MAD για τις εκπομπές που σου έβαζαν να επιλέξεις ποιο τραγούδι θα άκουγες μετά με sms. Κάθε τραγούδι είχε ποσοστά που ανεβοκατέβαιναν ανάλογα τις ψήφους-sms κι εγώ καθόμουν και τα έβλεπα με τις ώρες.
MAD ο Μάνος Μίχαλος
Μεγάλωσα με αυτό. Με αυτό και το G TV από το Γαλάτσι για να παίζει ελληνική μουσική στο εφηβικό δωμάτιο και με τις ανησυχίες και τους έρωτες. Όμως, επειδή το G TV δεν υπάρχει και ακόμα περισσότερο επειδή το MAD υπάρχει γιατί έκανε τα περισσότερα από αυτά που έπρεπε σωστά. Σίγουρα έκανε και λάθη, είχε/έχει και λάθος πρόσωπα αλλά αυτό συμβαίνει σε κάθε Μέσο και σε κάθε οικογένεια. Άλλωστε εδώ δεν συγκρίνουμε τις επιχειρήσεις ή τις επιλογές του κάθε διοικητικού team, αλλά το τελικό αποτέλεσμα και πως αυτό έφτασε στα μάτια και τα αυτιά μας. Στην περίπτωση μου το MAD είναι μια σχέση με την παλιά εποχή του σχολείου, τότε που η ελληνική δισκογραφία είχε ακόμα αξία, η ξένη είχε βάρος και αποτύπωμα και δεν είχαμε ούτε mp3, ούτε spotify, ούτε κινητά που μόνο συναυλίες που δεν έχουν διοργανώσει ακόμα από μόνα τους. Το MAD με secret concerts, με τα Mad Awards, με ενέργεια και ιδέα και με φρέσκα πρόσωπα ανά καιρούς, είναι μια έκφραση της ελληνικής τηλεόρασης που σε μια άλλη βιομηχανία θεάματος και όχι την ελληνική θα είχε εξελιχθεί σε απόλυτο καταλύτη του κλάδου. Τέλος πάντων το βάρυνα πάλι, αλλά μπορώ να πω ένα Γεωργαντάς και να το αλαφρύνω στο πι και το φι.
To MAD, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Έχοντας περάσει 3 χρόνια της ζωής μου στο MAD, δεν θα μπορούσα φυσικά να μην του χαρίσω ολόψυχα την ψήφο μου σε αυτό το δίλημμα. Έμαθα πράγματα εκεί, έκανα φίλους, πέρασα πολλές ωραίες στιγμές και φυσικά για μένα το MAD είναι κάτι πολύ παραπάνω από τις εκπομπές του και τους παρουσιαστές του. Κλέβω λίγο, αλλά το MAD δεν το ψηφίζω απλά σαν ένας παλιός τηλεθεατής του. Το κεφάλαιο MAD στη ζωή μου έκλεισε και μαζί με αυτό, αφήνω πίσω και τις όποιες άσχημες αναμνήσεις (γιατί πάντα υπάρχουν και τέτοιες), επιλέγοντας να κρατήσω μόνο τα καλά.
Ακόμα κι αν δεν είχα περάσει ποτέ την πόρτα του MAD πάντως και πάλι αυτό θα επέλεγα, επειδή το είχα τιμήσει αρκετά στα εφηβικά μου χρόνια, σε αντίθεση με το MTV, το οποίο δεν μπορώ να πω ότι μπήκα ποτέ στο κόπο να παρακολουθήσω ιδιαίτερα. Άσε που το MTV έδειχνε Jersey Shore, το οποίο αρκεί από μόνο του σαν λόγος για να μην το ψηφίσω ποτέ.
Το MTV, ο Ηλίας Αναστασιάδης
Οι μοναδικοί λόγοι για να ψηφίσω MAD είναι ο χαλκέντερος Κωνσταντίνος Αμπατζής και η φανταστική Μαρικρίνα, γνωστή και ως ΟΛΟ το γραφείο Τύπου του καναλιού. Όταν λέω οι μοναδικοί, εννοώ οι μοναδικοί. Σέβομαι αυτό που πέτυχε το MAD, να γίνει δηλαδή η πρώτη επιλογή για πολλούς συμμαθητές μου μετά το σχολείο, αλλά δεν με απασχόλησε ποτέ. Δεν είχα αγαπημένη εκπομπή, δεν είχα αγαπημένη παρουσιάστρια, δεν και δεν. Χωρίς μεν. (Ο πραγματικός λόγος είναι ότι τους παρουσιαστές που λάτρεψε το πανελλήνιο, τους έβρισκα αντιπαθείς, αλλά ευτυχώς κανείς δεν διαβάζει ποτέ τι γράφεται στις παρενθέσεις).
Όσον αφορά το MTV, βρέθηκα από το ξεκίνημά του κοντά σε βασικούς του VJs, έγινα φίλος με τη Ναυσικά, ένα από τα πιο έξυπνα και ξύπνια κορίτσια που ξέρω, αρκετά αργότερα γνώρισα τον βιονικό Άλεξ και στο τέλος, στα τελειώματα του MTV για την ακρίβεια, τον Σπύρο, τον Έλληνα Justin Timberlake όπως τον έχω βαφτίσει και πιθανότατα το μαθαίνει αυτή τη στιγμή. Θα φταίνε οι μικρές μπούκλες όταν μακραίνει το μαλλί, δεν ξέρω. MTV για τους φίλους μου που δεν το καβάλησαν και γιατί είμαι πάντα με τα underdogs. Τι underdog θα μου πεις, ο μισός ντουνιάς απορεί πώς έκλεισε πρώτο το MTV. (Ο άλλος μισός δεν έχει γνώμη). Τέλος πάντων. Είπα ό,τι είχα να πω.
Mad o Πάνος Κοκκίνης
Αυτό είχα μονίμως ανοιχτό στο background όταν υποτίθεται ότι διάβαζα για την εξεταστική στο πανεπιστήμιο (όχι, δεν του το χρεώνω ότι δεν τελείωσα το Οικονομικό Νομικής ποτέ). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορώ να ξεχωρίσω συγκεκριμένο παρουσιαστή ή εκπομπή. Άλλωστε, η σχέση μου με τη μουσική είναι ‘μακριά και αγαπημένοι’ φάση. Μπόνους, όσον αφορά το Mad, ότι με όσα παιδιά από εκεί μέσα διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας (βλέπε Λυδία και Alex), μου έκαναν την καλύτερη εντύπωση. Κατά τα άλλα μου αρέσει ότι είναι κάτι ελληνικό. Μου αρέσει που κατάφερε να φτιάξει brand από το τίποτα. Μου αρέσει ότι όλοι ασχολούνται με τα βραβεία του. Αντιθέτως το ελληνικό MTV ήταν κάτι που ήρθε πολύ αργά στη ζωή μου, ηλικιακά και από φιλοσοφία ή ελεύθερο χρόνο, για να με νοιάξει.
MAD η Έρρικα Ρούσσου
Γενικά, δεν είμαι αυτό που θα έλεγε κανείς ‘φαν των μουσικών καναλιών’. Το τιτανομέγιστο κόλλημά μου με τις ελληνικές σειρές δεν μου επέτρεπε να βρίσκομαι μπροστά από την τηλεόραση και να μην βλέπω κάποια. Χωρίς υπερβολή την περίοδο 95-05 δεν πρέπει να μου είχαν ξεφύγει και πολλές. Έπειτα μεγάλωσα, και ήμουν όλο και λιγότερο σπίτι. Μειώθηκε αισθητά ο αριθμός των σειρών και μαζί με αυτόν, και η επιθυμία μου να πατήσω το on στο τηλεκοντρόλ. Αν επιλέγω το MAD οφείλεται αποκλειστικά στην κολλητή μου η οποία δεν έκλεινε σχεδόν ποτέ την τηλεόραση στο σπίτι της. Για την ακρίβεια, δεν έκλεινε ποτέ το MAD. Μας θυμάμαι ώρες ατέλειωτες να λιώνουμε μπροστά από τον καναπέ μιλώντας για τα πρώτα μας φλερτ και εκείνη να με ακούει αφηρημένη με το βλέμμα να μην μπορεί με τίποτα να ξεκολλήσει από το βίντεο κλιπ που ‘έπαιζε’ παράλληλα με εμένα. Κάθε τρεις και λίγο μου έλεγε, ‘αχ, τώρα έβαλε το αγαπημένο μου’. Στην αρχή, ομολογώ ότι θύμωνα αλλά μετά, ήταν όντως καλό και έμενα αποσβολωμένη και εγώ να το παρακολουθώ. Κάπως έτσι, βρέθηκε το ‘MAD’ στον τίτλο μου.
MAD ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για πράγματα του παρελθόντος, έχω χρόνια να ανοίξω γενικώς ελληνική τηλεόραση πόσο μάλλον να βάλω μουσικό κανάλι κιόλας. (Γενικότερα αυτό το αστείο με την τηλεόραση που εκπέμπει σε συγκεκριμένες ώρες και μέρες ως πότε θα κρατήσει, τελείωνετε) Οπότε αφού μιλάμε για #τα_παλιά, ε, δεν πολυέχω επιλογές. Το MTV το θυμάμαι κυρίως επειδή είχα πάει στη συναυλία των R.E.M. στο Καλλιμάρμαρο (και της Γκαμπριέλα Τσίλμι! Πού πήγε αυτή η ψυχή) και επειδή στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισα τους δύο τότε νέους VJs, που είναι γαμώ τα παιδιά. Αλλά το MAD όντως το παρακολουθούσα πιο μικρός, άσχετα δηλαδή από προσωπικές φιλίες, θέλω να πω σίγουρα τη θυμάστε όλοι εκείνη τη μπλοκμπάστερ prime time ζώνη με Μαίρη και Λυδία. Τι έχουμε ζήσει ε. Γενικά το MAD τεράστιο φυτώριο. Το Funked ήταν η σπάνια τηλεοπτική εκπομπή που καθόμουν και έβλεπα όντως στην τηλεόραση. Τώρα, όλα τα τριγύρω… ας μην τα πιάσουμε. Αυτή είναι μια ψήφος που αφορά καθαρά αυτό που έβλεπα τα χρόνια που όντως έβλεπα τηλεόραση.
MAD TV ο Χρήστος Χατζηιωάννου
Αν έλεγα ότι βλέπω MTV τα τελευταία χρόνια, θα έλεγα ψέμματα. Μόνο διάφορα random βίντεο της Νικολέττας ή του Σπύρου που έδωσαν στο κανάλι την πνοή που χρειαζόταν. Αλλά αν δεις την εικόνα συνολικότερα, θα δεις ότι είναι το περιεχόμενο του MTV που έχασε τους Έλληνες, που έχασε τα μικρά κοινά, που δεν κατάφερε ελέω και της κρίσης να κάνει εκείνες τις παραγωγές που χρειαζόταν. Το MAD από την άλλη έχει χτίσει μια μακροσκελή ιστορία. Από την εποχή που έβλεπα τη Δήμητρα Χατζηγιαννάκη τα μεσημέρια, από τις εποχές του Ουγγαρέζου και της Τσιμτσιλή, του Βλάχου και της Μπουλέ, τις εποχές της Λυδίας, το MAD έχτιζε καριέρες και αναδείκνυε ανθρώπους που άξιζαν όσο κανένας άλλος να είναι στην τηλεοπτική μας πραγματικότητα. Οι σημαίες του MAD, ο Θέμης, η Μαίρη, ο Ηλίας και τόσοι άλλοι έδιναν σε κάθε γενιά, ακόμα και στην τωρινή της Ευαγγελίας, της Μαντούς και τόσων άλλων τα καλύτερα μαθήματα τηλεόρασης, τα καλύτερα μαθήματα του πώς να κερδίζεις τα νεανικά κοινά. Έχω γράψει και σε άλλα κείμενα ότι ο Ανδρέας και η Ρεγγίνα Κουρή, ό,τι κι αν δίκαια ή άδικα τους έχουν προσάψει στην πάροδο των χρόνων, δίνουν ανελλιπώς από τις 6 Ιουνίου του 1996 τηλεοπτική στέγη στην ελληνική μουσική βιομηχανία. Μπορεί το μακρινό 1996 να ξενυχτούσα με τις εκπληκτικές εκπομπές του MTV αλλά εντός των τειχών, δεν νομίζω να τέθηκε ποτέ δίλημμα.
Και η συχνότητα είναι με 87,5% το MAD
Ε, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτό θα έβγαινε.
