Με σάλτσα ή με κιμά;

Κάποιοι έγραψαν ωδές στον τσιγαρισμένο κιμά, κάποιοι έκαναν επίκληση στην λαϊκή σοφία που ταυτίζεται με το κεφαλοτύρι, κάποιοι έκαναν μια δύσκολη αναρρίχηση στο μακαρόβουνο,  κάποιοι έγραψαν από “συνήθεια” και κάποιοι το είδαν ως ευκαιρία να κρατήσουν Θερμοπύλες. Να πέσουν οι μάσκες κυρίες και κύριοι.

Με κιμά η Ρομίνα Δερβεντλή

Σκέφτηκα να γράψω ποιήμα. Όχι, σοβαρά. Σκέφτηκα να απαντήσω με ποιήμα-ωδή στο πιο μεστό, στο πιο ολοκληρωμένο, στο πιο λαχταριστό γεύμα που μπορεί να φάει ο άνθρωπος στο πέρασμά του πάνω στη γη. Οι σκέψεις που μου έρχονται πολλές. Στην προσπάθεια να τις μεταφράσω σε λέξεις, χάνομαι. Χάνομαι στην ανάμνηση της γεύσης των παραδεισένιων κόκκων τσιγαρισμένου κιμά στο στόμα μου. Πως να περιγράψεις την βασίλισσα μακαρονάδα, την απόλυτη σταρ των τροφών, την ηγεμόνισσα του οισοφάγου, την Ιθάκη του στομαχιού; Μπορεί κανείς να περιγράψει την απόλυτη ευτυχία; Όχι. Δεν μπορεί κύριοι. Δεν θέλω να μιλήσω άλλο. Η συγκίνηση με έχει κατακλύσει.

Υ.Γ. Μακαρονάδα με κιμά, ξέρεις κάτι; Σε αγαπώ.

Μακαρόνια με κιμά ο Πάνος Κοκκίνης

Αυτό υποσχέθηκε να φτιάξει ο λαικός φιλόσοφος Σάκης στο γνωστό άσμα. Αυτό έδινα και εγώ παραγγελιά στην μάνα μου όταν μεγάλωνα. Και, πιο σημαντικό, αυτό ζητάει επίμονα η 2 1/2 ετών κόρη μου από την γυναίκα μου κάθε φορά που την ρωτάμε τι θέλει να φάει την επόμενη μέρα. Είναι το φαγητό που ενώνει. Εντελώς, στο μυαλό μου, οικογενειακή, ελληνική, Κυριακάτικη και χουχουλιάρικη υπόθεση. Ειδικά όταν από πάνω του βρέχει ασταμάτητα ΠΟΠ κεφαλοτύρι, όπως είναι ο τρόπος που το προτιμώ. Σαν χιονισμένη βουνοκορφή. Γιατί μπορεί το πέστο να είναι η Ιταλίδα γκόμενα που γνώρισα μεγάλος και καψουρεύτηκα σφοδρά (σ.σ. σε σημείο που η κάβα από την οποία αγοράζουμε κουκουνάρι μας ρωτάει αν έχουμε εστιατόριο), αλλά τα κιμαδο-μακάρονα είναι μάλλον το τελευταίο πράγμα που θα ζητούσα να γευτώ από τον μάταιο αυτό κόσμο, αν ήμουν μελλοθάνατος. Αρκεί να τα έφτιαχνε η πεθερά μου και όχι η μάνα μου (που γενικά δεν το’χει με το al dente).

Με κιμά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η μάνα μου φτιάχνει την πιο νόστιμη κόκκινη σάλτσα για μακαρόνια. Τόσο νόστιμη από το σκόρδο και τον βασιλικό που τσαντίζομαι που δεν έχω καταφέρει ακόμα να την αντιγράψω στην ολότητά της. Αλλά ήταν άλλη η κατσαρόλα που με ανάγκαζε να δρω μυστικιστικά. Βλέπεις κάθε φορά που είχαμε μακαρόνια με κιμά, έτρωγα γρήγορα γρήγορα το πιάτο μου και – πάντα, μα πάντα – σε κάποια στιγμή που δεν κοιτούσε κανένας, τρύπωνα στην κουζίνα, έπαιρνα το πιο μεγάλο κουτάλι που έβρισκα και βούταγα στην κατσαρόλα με τον κιμά. Το στόμα γέμιζε τσιγαρισμένα κρεμμύδια, χοντρά κομμάτια κιμά και μπαχάρια. Ο κιμάς που φτιάχνω εγώ τώρα είναι τίμιος. Όχι σαν της μάνας μου ή σαν της Ρομίνας αλλά τίμιος. Και αποτελεί το καλύτερο συνοδευτικό κάτι Δευτέρες βράδια που χώνομαι στον καναπέ να δω σειρές.

ps: Α ναι. Σε λίγο καιρό θα γράψω και για μπασταρδέματα στον κιμά. Γιατί σε μια βραδιά σουρεαλιστικής συνεργασίας με την Ελιάνα στην κουζίνα, μπήκαν και κάτι σωταρισμένα φιλετάκια κοτόπουλου να σιγοβράσουν στον κιμά και είδαμε ότι σηκώνει πολλά η κατσαρόλα.

Με κιμά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι τα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα είναι ένα από τα πιο στενάχωρα πράγματα που χωράνε σε ένα πιάτο. Δεν είναι τυχαίο δε που την εν λόγω μακαρονάδα την λένε και ‘ορφανή’. Νομίζω. Δεν θα επεκταθώ πολύ. Θα σταθώ μονάχα στην σπουδαιότητα που έχουν παίξει τα ‘μακαρόνια με κιμά’ στην αναγώριση του κιμά στην πορεία της ζωής μας (κανένας δεν γνώρισε-αγάπησε τον κιμά λόγω του παστίτσιου, και επί τη ευκαιρία, κανένα παστίτσιο). Αν δεν υπήρχε αυτή η σκούρα αχνιστή λάβα να πέφτει απ’ την κορυφή του μακαρονόβουνου αργά προς τα κάτω, θα είχε αποσυρθεί από την αγορά το 86,1% των ζυμαρικών. Αιώνες τώρα. Τόσο απλά.

Με κιμά (προφανώς) ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ωραία τα λέτε, αλλά μπορεί να μιλήσει τώρα ο κάτοχος του ρεκόρ ταχύτητας στην κατανάλωση μακαρονιών; Μακαρόνια (από Νο7 μέχρι και με υδροσωλήνα του Πετζετάκη), πικαντίζων κιμάς και 2-3 γεμάτες φτυαριές τυριού (εδώ δεν τα χαλάσουμε: παρμεζάνα, κεφαλοτύρι, αλλά και μυτζίθρα δέχομαι) είναι από τα καλύτερα πιάτα που μπορεί να γευτεί ο άνθρωπος. Δεν είναι ένα από τα καλύτερα πιάτα, είναι από τα καλύτερα πιάτα, διότι όπως λέει κι η διαφήμιση με τα πατατάκια “κανείς δεν μπορεί να φάει μόνο ένα”.

Εντάξει, τώρα, να μην αδικήσουμε τη σάλσ(τ)α. Ειδικά αν είναι αυτή από τα χεράκια μου τότε μπορεί να σε ξετινάξει. Κυριολεκτικά (όπως εκείνη τη φορά που είχα βάλει όλο το σκόρδο του κόσμου και έπεσε η πίεση σε όλη την πολυκατοικία) και μεταφορικά. Άντε να σας πω και το μυστικό μου: κανέλα και βασιλικός. Αλλά όχι, όχι, μην με πιέζετε δεν μπορώ να πω άλλα.

Ο κιμάς, απλά, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Σαν να λέμε καλός παίκτης ο Σπανούλης (ή ο Διαμαντίδης) και μετά να τους συγκρίνουμε με τα αστέρια του ΝΒΑ. Ε, λοιπόν,το μακαρονια-με-κιμά είναι ο ΛεΜπρόν Τζέιμς των ζυμαρικών, πως να το κάνουμε δηλαδή;

Με κιμά ο Θανάσης Κρεκούκιας

Οι σάλτσες είναι αυτό που λέει το όνομά τους: σάλτσες. Κόκκινες, πράσινες, άσπρες (δίνω ρέστα για μια σωστή καρμπονάρα). Είναι ωραίο πράγμα η σάλτσα, αλλά δεν παύει να είναι σάλτσα, ένα συμπλήρωμα στα μακαρόνια. Το άλλο όμως δεν είναι συμπλήρωμα αδερφέ. Μια μακαρονάδα με κιμά είναι από τη μία τα μακαρόνια και από την άλλη ο πρωταγωνιστής του πιάτου, ο κιμάς. Ποια σάλτσα μπορεί να υποστηρίξει το ίδιο; Καμία. Θα αρχίσει να γκρινιάζει πάλι ο Μάνος, αλλά εγώ έχω να πω ότι αν μπεις στο μαγειρείο του Βασιλάκη του Μίγγα στο Μάραθο και δεις την κατσαρόλα με τα μακαρόνια και δίπλα τον κιμά, θα πάθεις τέρτελο. Αν μάλιστα την τιμήσεις, τότε θα παραδεχτείς ότι δεν υπάρχει πιο μανιτζέβελο πράγμα στον κόσμο όλο. Κατέβα Μανωλάκη στο χωριό και θα με θυμηθείς. Μακαρόνια με κιμά μαν. Αμήν με υπόκλιση. Και τουλάχιστον δυο μερίδες. Και για γλυκό μια τρίτη!

Με κιμά ο Μάνος Μίχαλος

Για πάρα πολλά χρόνια, ίσως και σε όλη την (προ)εφηβική μου περίοδο, δεν τον ήθελα τον κιμά, κάτι με ενοχλούσε και τον έφτιαχνε αρκετά decent η μητέρα μου. Χίλιες φορές με σάλτσα θα απαντούσα τότε, αν ερχόταν ένα Αιώνιο Δίλημμα να μου χτυπήσει την πόρτα. Τώρα, στο σπίτι που ζω, φτιάχνεται ο καλύτερος κιμάς των νοτίων προαστίων (και δεν το λέω για να μην με πλακώσει – το σπίτι μου), κάτι που σχεδόν έχει παραδεχθεί ο Τριαντάφυλλος προκαλώντας breaking news στο μυαλό του Χωριανόπουλου (“ο Στέφανος παραδέχθηκε κάτι, περισσότερα σε λίγο”). Αυτή η εξέλιξη, με έκανε να πιστέψω στον κιμά, να αναγνωρίσω την έννοια του καβουρδίσματος, τη συμμετοχή του κρεμμυδιού και το όργιο γεύσης που κάνει η κανέλα όταν προστίθεται σε αυτόν. Και όπως είπε ο Πάνος Κοκκίνης, το “θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας” είναι μια μεγάλη αλήθεια, που έχει πει ο Sakis. Μια ωραία αντρική υπόσχεση. Όχι, όμως το υπόλοιπο ρεφρέν: βαριέμαι του θανατά να κάνω μασάζ.

Με κιμά η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Έχετε μετοχές στα μοσχάρια και θέλετε να βγάλουμε 100%, δεν εξηγείται αλλιώς. Για ποιον άλλο λόγο να βάλεις το υπέρτατο να κονταροχτυπηθει με το κατώτατο; Δίπλα σε μια καρμπονάρα, να πω ναι, θα προβληματιστώ. Αλλα και πάλι μακαρόνια με κιμά θα ψηφίσω. Με κατακόκκινο, πεντανόστιμο κιμά (το μυστικό ειναι στο γαρύφαλλο), που κάθε φορά που η μαμά μου τον μαγείρευε φώναζε “κλείσε τις πόρτες, θα μυρίσει όλο το σπίτι” και εγώ δεν καταλάβαινα, γιατί να μην μυρίσει όλο το σπίτι αυτή τη θεσπέσια μυρωδιά; Σας παρακαλώ, μη μου βάζετε στο ρινγκ αυτό το φαγητό-ποίημα (ναι ρε Ρομίνα, ποίημα, έτσι) με την ποταπή μακαρονάδα με σάλτσα. Ειναι βέβαιο πως θα την κάνει κιμά.

Με σάλτσα ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μα καλά δε σας έχει μάθει τίποτα το Master Chef. Δύο σεζόν και μία τζούνιορ και ακόμα να πάρετε πρέφα για ισορροπία/αρμονία στο πιάτο.

Είναι δυνατόν να έχετε μείνει στις μακαρονάδες με κιμά που κανονικά πρέπει να λέγονται (έτσι τουλάχιστον όπως τα φτιάχνει η Ελληνίδα Μάνα) κιμάς παστωμένος στο τυρί με ντρέσινγκ μακαρόνια;

Είναι δυνατόν να έχετε μείνει στις γαβάθες αντί να κάνετε ένα ωραίο στήσιμο και να σκουπίζετε το πιάτο από τα περιττά;

Αυτοί που αγαπάνε το μακαρόνι, κύριοι και κυρίες, το συνοδεύουν πάντα με μια κόκκινη σως με ένα διακριτικό άρωμα βασιλικού χωρίς λαδίλα, με μια καταπράσινη πέστο που να βγάζει λίγο κουκουνάρι και να σε μεταφέρει στη Σικελία.

Και απαραίτητα ένα χαλαρό δροσερό λευκό που να “συμφωνεί” στους αρωματικούς τόνους.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΜΕ ΚΙΜΑ ΜΕ 89%

Καμία μάχη δεν είναι χαμένη πριν αρχίσει. Εκτός από τη μάχη των Θερμοπυλών και τη συγκεκριμένη!

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟ TWITTER

ή