«Ναι, είναι ευγενής αλητεία»: Ένα πρωινό με την Εθνική Ομάδα Skateboarding
Περάσαμε ένα Σάββατο στο Skatepark Αμαρουσίου με τον τεχνικό διευθυντή και αρχηγό της ομάδας, Γιώργο Καράμπελα και τέσσερα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ολυμπιακού αθλήματος, σήμερα: Πάνο Λούπη, Θάνο Χουλιάρα, Ζωή Λουκίσα, Χρήστο Κατσαβριά.
- 5 ΙΟΥΝ 2024
Μία από τις πρώτες -βραδινές- εικόνες που έχω από τη γειτονιά μου την Καλλιθέα ήταν και η πιο κουλ. Μία παρέα αγοριών και κοριτσιών να κάνουν skate στα σκαλιά της Εκκλησίας, απέναντι από την πολυκατοικία όπου μένω.
Ήταν Σεπτέμβριος του 2023, είχε ακόμα τρελή ζέστη και ήμουν στο μπαλκόνι. Είχαν βάλει μουσική από ένα ηχείο, αλλά ακουγόταν στο background κάπως αχνά. Την επισκίαζε συνέχεια ο θόρυβος από τη σανίδα που έσκαγε στο πλακόστρωτο μαζί με τα επιφωνήματα χαράς ή εκνευρισμού για το κόλπο που πέτυχε ή δεν πέτυχε.
Αυτή η εικόνα υπήρξε η αφορμή για να μάθω ότι υπάρχει Ελληνική Ομοσπονδία Τροχοσανίδας και να συναντήσω αρκετούς μήνες μετά, μία άλλη παρέα skaters σε ένα διαφορετικό skate spot, ένα ανοιξιάτικο πρωινό Σαββάτου. Τέσσερις αθλητές της Εθνικής Ομάδας Skate και τον τεχνικό διευθυντή και αρχηγό της ομάδας στο Skatepark Αμαρουσίου.
Ο τελευταίος είναι ο Γιώργος Καράμπελας και οι Πάνος Λούπης, Θάνος Χουλιάρας, Ζωή Λουκίσα και Χρήστος Κατσαβριάς, από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ολυμπιακού αθλήματος, σήμερα.
Ανέβηκαν στη σανίδα (όλοι εκτός από τον Πάνο που λόγω κρυολογήματος χρειάστηκε να ακυρώσει το ραντεβού και να τα πούμε σε δεύτερο χρόνο), έκαναν κόλπα, θυμήθηκαν την πρώτη τους επαφή με το skateboard.
Μίλησαν για την ιστορία και την κουλτούρα του, το πώς είναι να κάνεις skate στην Αθήνα των καταιγιστικών ρυθμών ζωής και των ελλείψεων σε υποδομές, καθώς και για τη νεοσύστατη Ελληνική Ομοσπονδία Τροχοσανίδας, τις βλέψεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λος Άντζελες το 2028 και τελικά, για το skate που είναι ευγενής αλητεία.
Ollie, kickflip και ιστορίες skateboarding
«Κάνω skate τα τελευταία 5 με 6 χρόνια», λέει ο 15χρονος Χρήστος Κατσαβριάς, μαθητής της Α’ Λυκείου. «Η πρώτη μου επαφή με τη σανίδα ήταν κατά λάθος, λόγω ατυχήματος. Έκανα ποδήλατο με φίλους στη γειτονιά μου, στο Πόρτο Ράφτη και έσκασε το λάστιχο. Πήγα στο υπόγειο του σπιτιού για να το φουσκώσω και έπεσα πάνω στο skateboard του αδερφού μου. “Και δεν ανεβαίνω”, είπα και το πήρα πάνω».
Επί δύο χρόνια, έκανε μόνος του skate στο Πόρτο Ράφτη. «Μέχρι που ξεκίνησα να κάνω παρέα με κάτι άλλα παιδιά που έπαιρναν τα ποδήλατα και ανοιγόντουσαν σε περιοχές εκτός της δικής μας. Εκεί, συναντήθηκα με άλλους skaters και σιγά-σιγά μπήκα στην κοινότητα».
Παρόμοια είναι και η ιστορία του 27χρονου Θάνου Χουλιάρα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ναύπακτο. «Αν δεν υπήρχε φάση με το skate στο Πόρτο Ράφτη πριν μία πενταετία, φαντάσου τι συνέβαινε πριν 17 χρόνια στην επαρχία».
Ο Θάνος ήταν 10 χρονών όταν ένας ξάδερφός του τού χάρισε τα πρώτα του DVDs με bmx, breakdance, skateboard. Είχε πώρωση από παιδί με τα extreme sports. «Ένας φίλος μού έδινε ανά διαστήματα το skate του. Απλά, ανέβαινα και τσούλαγα. Δεν ήξερα κόλπα. Δεν υπήρχε και κανείς να μου δείξει. Θυμάμαι να ζαλίζω τους γονείς μου για να μου αγοράσουν σανίδα και να είναι ανένδοτοι. “Είναι πολύ επικίνδυνο, αποκλείεται”, κάτι τέτοια μού έλεγαν, μέχρι που τελικά, τους έπεισα ότι θα προσέχω και μου αγόρασαν το πρώτο μου skateboard».
Skate ουσιαστικά έμαθε όταν ήρθε στην Αθήνα το 2015 για να σπουδάσει πληροφορική στην ΑΣΟΕ. «Στη Ναύπακτο ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω. Πολλή μοναξιά, δεν την άντεχα. Ήθελα παρέα. Μέχρι που ξεκίνησα μόνος μου να μαθαίνω ένα-δύο κόλπα και αυτό ήταν πωρώθηκα».
Ποιο είναι το αγαπημένο του; «Το nollie flip, που χτυπάς τη σανίδα με το μπροστινό πόδι για να σηκωθεί και με το πίσω εκτελείς την περιστροφή της στον αέρα».
Για τον Γιώργο Καράμπελα, που ανέβηκε στη σανίδα στα 8 του χρόνια, ήταν ένα άλλο κόλπο που είδε για πρώτη φορά να εκτελούν skaters και εντυπωσιάστηκε. «Θυμάμαι ακόμα εκείνη την πρώτη, πολύ έντονη εικόνα με κάτι τύπους να κάνουν kickflip και να πηδάνε δύο σκαλιά σε μία πλατεία στο Νέο Ψυχικό.
Ήμουν με τη μητέρα μου κι αυτό ήταν. Της είπα ότι θα ασχοληθώ με το skateboard. Ούτως ή άλλως μέσα μου διψούσα για κάτι πιο extreme, που να μπλέκει την ισορροπία μέσα και να μην είναι τόσο mainstream». Κι εκείνος μόνος του έμαθε στην αρχή τα βασικά κόλπα.
«Πήρα ένα skate, πήγαινα όπου έβρισκα γρασίδι, ώστε οι πτώσεις να είναι πιο μαλακές, και προσπαθούσα για μήνες να τελειοποιήσω το ollie, βασική κίνηση με τη σανίδα να ανυψώνεται στον αέρα. Όχι απλά δεν υπήρχε κάποιος να μου δείξει, δεν είχα και κάποιον να βλέπω για να τον μιμηθώ». Μέχρι που μια μέρα, στο τέρμα των λεωφορείων του Χολαργού στην πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως είδε 5-10 skaters να κάνουν τα δικά τους και ήταν λες και βρισκόταν στον παράδεισο. «Μπήκα στην παρέα και κάπως, όλα πήραν τον δρόμο τους».
Έκανε φανατικά μέχρι τα 16 του, όταν μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό χρειάστηκε να μείνει εκτός για να θεραπευτεί. Τότε ήταν που η σχέση του με το άθλημα επαναπροσδιορίστηκε. Πάτησε restart και ξεκίνησε από την αρχή. «Ήμουν λιπόσαρκος και άρχισα να γυμνάζομαι για να αποκτήσω αντοχή, δύναμη, να χτίσω ένα σώμα ανθεκτικό σε πιθανές πτώσεις». Όπως τονίζει το skate απαιτεί καλή φυσική κατάσταση. «Γενικά, η αερόβια γυμναστική είναι ιδανική, όπως το ποδήλατο και το τρέξιμο, σε συνδυασμό πάντα με ασκήσεις που ενδυναμώνουν τον κορμό και τα κάτω άκρα».
Μιλώντας για πτώσεις, τον ρωτώ πώς ξεπερνιέται ο φόβος του «θα πέσω και θα χτυπήσω». «Με την αδρεναλίνη, τον ενθουσιασμό και την άρση της πρώτης προσπάθειας. Οτιδήποτε καινούργιο δοκιμάζουμε, σχεδόν πάντα, σχεδόν σε όλους προκαλεί ένα αίσθημα φόβου. Με το που ξεκινήσουμε όμως να το προσπαθούμε, αρχίζουμε να φοβόμαστε και να αγχωνόμαστε όλο και λιγότερο, να βγαίνουμε από τη ζώνη ασφαλείας μας και να γινόμαστε πιο δυνατοί.
Επίσης, οι πτώσεις είναι αναπόφευκτες. Θα συμβούν. Από εκεί και πέρα, το σημαντικό για να μην τραυματιστεί κάποιος σοβαρά είναι να ακούει το σώμα του. Αν δηλαδή από ματαιοδοξία θέλει να πετύχει ντε και καλά ένα κόλπο, ενώ αντιλαμβάνεται ότι σωματικά έχει εξαντληθεί, αυτοσαμποτάρεται».
Τονίζει επίσης ότι είναι τέτοια η αδρεναλίνη και η πώρωση, που δεν σου αφήνει χώρο και ενέργεια για καταχρήσεις. «Σώζει ζωές το skate, όπως και ο αθλητισμός γενικότερα. Όχι μόνο γιατί σε βοηθάει να εκτονωθείς, αλλά κυρίως γιατί σε κοινωνικοποιεί, σε βάζει σε μία παρέα, σε μία κοινότητα ανθρώπων με τους οποίους μοιράζεσαι το ίδιο πάθος. Όταν δεν έχεις φίλους, δεν έχεις ενδιαφέροντα και δεν έχεις πώς να εκτονώσεις τους φόβους και την αδρεναλίνη σου, μοιραία μπορείς να οδηγηθείς σε μη υγιή, σκοτεινά μονοπάτια».
Συνομήλικος με τον Γιώργο είναι ο 32χρονος Πάνος Λούπης. «Κάνω ήδη 23 χρόνια skate», μου λέει στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε. «Πωρώθηκα με τη σανίδα όταν στα 10 μου είδα τον αδερφό μου και τους φίλους του να κάνουν skateboard και να το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο, να κάνουν θεαματικά κόλπα, να κατεβαίνουν σκαλιά. Τότε ήταν που είπα “skate for life”».
Η 18χρονη Ζωή Λουκίσα με τη σειρά της, που ετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις με στόχο να σπουδάσει Οικονομικά, συστήθηκε με τη σανίδα μέσω ενός στοιχήματος. «Κάνω skate εδώ και 3 χρόνια και κάτι. Πριν έκανα freestyle scooter στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, που ήταν και συνεχίζει να είναι από τα πιο δημοφιλή skate spots στην Αθήνα. Καμιά φορά, ανέβαινα στη σανίδα ενός φίλου έτσι για πλάκα, να κάνω βόλτα. “Αν καταφέρεις να βγάλεις το τάδε κόλπο σε μία ημέρα, την επόμενη θα αφήσεις το πατίνι και θα ξεκινήσεις skate”, μου είπε μία μέρα και έτσι, έγινε. Πέτυχα το κόλπο κατευθείαν και την επόμενη, εμφανίστηκα στην πλατεία με το δικό μου skateboard».
Όλοι ανεξαιρέτως είναι αυτοδίδακτοι. Άλλωστε, δεν υπάρχει σχολή skateboarding. Λειτουργούν όμως τμήματα για skating σε αθλητικούς ομίλους, ένας εκ των οποίων είναι και ο Έσπερος-Παναθλητικός Όμιλος Καλλιθέας, ενώ υπάρχουν instructors στους οποίους μπορεί κάποιος να απευθυνθεί και να εκπαιδευτεί – φαντάσου σαν να κάνεις personal training.
Όλοι ανεξαιρέτως επίσης ήρθαν στο ραντεβού με φαρδιά παντελόνια, T-shirts και hoodies. «Παλαιότερα, οι skaters είτε ήταν επηρεασμένοι μουσικά και ενδυματολογικά από τη ραπ σκηνή, είτε από τη ροκ. Όταν εγώ ξεκίνησα, αυτό υπήρχε πολύ έντονα. Μεγαλώσαμε με μουσικές και περιοδικά γύρω από το skate και αυτό επηρέαζε τη συμπεριφορά μας, τη σκέψη μας, το ντύσιμό μας. Τη νέα γενιά νομίζω δεν την ενδιαφέρει τόσο το κομμάτι της κουλτούρας. Βλέπει το skate από μία πιο αθλητική ματιά. Έχω περάσει και από τη φάση του ροκ και του ραπ». Ποια είναι τώρα η φάση του; «Ραπ ελληνικό και ξένο».
Το skate στην Αθήνα και η έλλειψη σε skate parks
Είναι γνωστό ότι το skate ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, συγκεκριμένα από την Καλιφόρνια και τη Νέα Υόρκη. «Ο πατέρας του ήταν το surf», λέει ο Γιώργος και εξηγεί: «Οι surfers έπρεπε κάπως να καλύψουν την επιθυμία και την ανάγκη τους να σερφάρουν όταν η θάλασσα δεν είχε κύμα και κάπως έτσι, πέρασαν από το νερό στο έδαφος.
Λέγεται ότι το 1976 με την Καλιφόρνια να πλήττεται από μία απίστευτη ξηρασία, εκδόθηκε διάταγμα από την πολιτεία που απαγόρευε τη σπατάλη νερού, με αποτέλεσμα οι πισίνες στις βίλες να μένουν άδειες. Έμπαιναν λοιπόν οι surfers κρυφά τα βράδια στα σπίτια που ήταν ακατοίκητα και έκαναν πάρτι με τις σανίδες τους. Έκαναν surf στο τσιμέντο. Μέχρι που ένα surf shop αποφάσισε να βάλει ροδάκια στις σανίδες και εγένετο το skateboard».
Πότε και πώς όμως ταξίδεψε στα μέρη μας; «Το skate στην Αθήνα ξεκίνησε στα τέλη των 80s, από τα Νότια Προάστια. Συγκεκριμένα από τη Γλυφάδα, όπου υπήρχε η Αμερικάνικη Βάση και τα παιδιά των στρατιωτικών έπαιζαν με τις σανίδες. Σιγά-σιγά μετέδωσαν την κουλτούρα και την αγάπη για το άθλημα στην ελληνική νεολαία και ξεπήδησαν τα πρώτα skate spots, εκτός Νοτίων, στην Πλατεία Αγίας Παρασκευής, στο Πεδίον του Άρεως, στην Κηφισιά και σε πολλά άλλα σημεία της πόλης».
Σήμερα, μπορείς να δεις skaters, είτε κάνουν street, είτε park skate (τις δύο κατηγορίες στις οποίες χωρίζεται το skateboarding), παντού. «Οπουδήποτε ακόμα και στην ταράτσα της πολυκατοικίας, όπου μένει, αν έχει καλό έδαφος. Σε σχολεία, σε εκκλησίες, σε πλατείες, ακόμα και έξω από θέατρα, όπως συμβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που είναι ένα από τα πιο δημοφιλή σημεία συγκέντρωσης».
Ωστόσο, ο Γιώργος επισημαίνει τη βασική έλλειψη σε skate parks εν έτη 2024. «Ουσιαστικά, το μεγαλύτερο εγχείρημα που έχει γίνει από skaters για skaters είναι το DYI Skatepark Άλσους Βεΐκου στο Γαλάτσι, που βέβαια δεν αρκεί για να καλύψει τις ανάγκες της κοινότητας, που μετρά χιλιάδες skaters στην Αθήνα. Υπάρχει επίσης το Skatepark Αμαρουσίου -εδώ που βρισκόμαστε τώρα, το οποίο επίσης δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες ολόκληρης της skate σκηνής. Υπάρχει επίσης το Skatepark Αμαρουσίου -εδώ που βρισκόμαστε τώρα- και το Skatepark Έσπερου στο Δέλτα Καλλιθέας και πολλά ακόμα πάρκα σε διάφορες περιοχές, από την Ηλιούπολη, μέχρι το Χαλάνδρι».
«Είμαστε πάρα πολλά χρόνια πίσω όσον αφορά τις υποδομές. Όχι μόνο στην ποσότητα, αλλά και στην ποιότητα», συμπληρώνει ο Θάνος. «Θέλω να πω ότι όχι μόνο δεν έχουμε αρκετά πάρκα, αλλά και από αυτά που έχουμε, πολλά είναι low budget κατασκευές. Επίσης, δεν συντηρούνται σωστά, με αποτέλεσμα να είναι επικίνδυνα. Ενώ δεν κάνεις skate στην άσφαλτο είναι τελικά σαν να κάνεις εκεί. Το τσιμέντο στο πάρκο πρέπει να γυαλίζει, ώστε αν πέσεις να γλιστρήσεις, να μην κολλήσεις στο έδαφος».
Και με το street skateboarding μες στην πόλη, τι γίνεται; «Η Αθήνα είναι μία υπέροχη πόλη για skate με τόσες πολλές ανεξερεύνητες γωνιές και ταυτόχρονα, είναι τρομερά επικίνδυνη για τους προφανείς λόγους που σε όλους μας έρχονται εύκολα στο μυαλό. Δηλαδή, εδώ είναι επικίνδυνη για τους οδηγούς αυτοκινήτων, δεν θα είναι για τους skaters που είναι εκτεθειμένοι από παντού;», λέει ο Γιώργος, που αυτή την περίοδο μάλιστα, δουλεύει το διδακτορικό του πάνω στο skate. Τίτλος του, «Το skateboarding ως όχημα αστικής περιπλάνησης – χωρικές πρακτικές και ευρετικοί μηχανισμοί στον σύγχρονο πολιτισμό».
Απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και διπλωματούχος μεταπτυχιακού «Ιστορία της Φιλοσοφίας» του Πανεπιστημίου Αθηνών, δέχτηκε την πρόταση του καθηγητή Θοδωρή Ζαφειρόπουλο στους Αρχιτέκτονες Μηχανικούς του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. «Θα εξερευνήσουμε τη σχέση του σώματος και της κίνησης με το αστικό τοπίο. Πώς το skate εμπλέκεται και συνυφαίνεται με τους ρυθμούς μίας σύγχρονης πόλης και πόσο μέσα από αυτή την κινησιολογική εμπλοκή δημιουργούνται πολιτισμικές πρακτικές.
Το skate είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού -έχει περάσει η κουλτούρα του μέσα στην τέχνη, τη μόδα, το σινεμά, τη μουσική (υπάρχει για παράδειγμα, το skate punk, είδος μουσικής που σχετίζεται με τη skate σκηνή της Καλιφόρνιας), τον χορό- κι αυτό είναι κάτι που έχει μελετηθεί πολύ μέσα στα χρόνια, αλλά χωράει πολύ περισσότερη μελέτη».
Η νεοσύστατη Ομοσπονδία και οι ελπίδες για τους Ολυμπιακούς του 2028
Το skateboarding είναι σήμερα και επίσημα ολυμπιακό άθλημα. Ήταν το ένα από τα πέντε συνολικά αθλήματα που συμπεριλήφθηκαν για πρώτη φορά στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο (θυμίζουμε ότι πραγματοποιήθηκαν το 2021 και όχι το 2020, λόγω της πανδημίας), με τους αθλητές να διαγωνίζονται τόσο στο street όσο και στο park.
Στα τέλη εκείνης της χρονιάς, ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Τροχοσανίδας (Ε.Ο.Τρ.), που αποτελεί τον επίσημο φορέα του αθλήματος στην Ελλάδα, εκπροσωπεί σωματεία από όλη τη χώρα, εκπροσωπείται στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και σε παγκόσμιο επίπεδο διοικείται από τη World Skate. Χάρη στην Ε.Ο.Τρ. υπάρχει πλέον και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Skate – μέχρι πρότινος, υπήρχαν μόνο τα πρωταθλήματα και οι αγώνες που διοργανώνουν brands, shops και εταιρείες συνυφασμένες με το άθλημα.
Το πρώτο διοργανώθηκε με επιτυχία τον περασμένο Νοέμβριο στο Πάρκο Άλσους Βεΐκου. Συμμετείχαν 81 αθλητές και οι αθλήτριες αναγνωρισμένων σωματείων (23) από διάφορα σημεία της Ελλάδας, που αγωνίστηκαν σε τρεις ηλικιακές κατηγορίες: κάτω των 14 ετών, κάτω των 18 και άνω των 19 ετών, στο street (72 συμμετοχές) και στο park (46 συμμετοχές). Μάλιστα, στους άντρες, ο Θάνος βγήκε πρώτος στο street άνω των 19 ετών, ο Πάνος δεύτερος στην ίδια κατηγορία και τρίτος στο park άνω των 19 ετών, ο Χρήστος δεύτερος στο street 14-18 ετών, ενώ στις γυναίκες, η Ζωή τερμάτισε στη δεύτερη θέση τόσο στο street 14-18 ετών, όσο και στο park 14-18 ετών.
Ο Γιώργος, που είναι ο τεχνικός διευθυντής και αρχηγός της Εθνικής Ομάδας, υπογραμμίζει ότι μόνο κάτι καλό μπορεί να βγει από την ίδρυση και την ύπαρξη της Ε.Ο.Τρ., ώστε να εξελιχθεί το άθλημα και να γίνει ένα πρώτο, σωστό βήμα όσον αφορά το κομμάτι των ελλείπων υποδομών, που είναι απαραίτητο. Και μου δίνει την καλύτερη πάσα για να του ζητήσω να σχολιάσει τις αντιδράσεις που υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν σχετικά με το ότι το skate έγινε επίσημα ολυμπιακό άθλημα, τόσο από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινότητα, όσο και από τα μέλη αυτής, τους ίδιους τους skaters.
Οι έξω έλεγαν ότι δεν είναι άθλημα, αλλά τρόπος ζωής και οι άνθρωποι της κοινότητας το έβλεπαν ρομαντικά ότι θα χάσει το underground στοιχείο του και την αίσθηση της ελευθερίας και θα μπει σε νόρμες, κουτάκια, κανόνες.
«Όσο και αν το skate και η κουλτούρα του έχει χρησιμοποιηθεί από τη βιομηχανία για εμπορικούς σκοπούς ή έχει κατηγοριοποιηθεί από θεσμικούς φορείς ως άθλημα, δεν έχει επηρεάσει, ούτε την πώρωση, ούτε την αγάπη των αναβατών.Η ένταξη του skateboarding από τους δρόμους των πόλεων στα πάρκα των Ολυμπιακών αγώνων, είχε πυροδοτήσει σωρεία συζητήσεων και μια μεγάλη φιλολογία μέσα στη skate κοινότητα. Πολλοί skaters ήταν επιφυλακτικοί ως προς τον πιθανό μετασχηματισμό του skateboarding από την τηλεοπτική προβολή των μεγάλων ανταγωνιστικών διαγωνισμών.
Ωστόσο, το skateboarding έχει ήδη μετασχηματιστεί από τη βιομηχανία με χιλιάδες εμπορικές εκστρατείες, έχοντας διανύσει –εδώ και δεκαετίες–τη διαδρομή από το underground στο mainstream.
Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό δεν έχει αποτρέψει κανέναν να βγαίνει στους δρόμους των πόλεων και να κάνει skate με τους φίλους του και όπως είχαν σχολιάσει πολλοί skaters, ανάμεσα σε αυτούς και ο Chris Cole: “Θέλω τα παιδιά να κάνουν skate, επειδή το αγαπούν, όχι για τα χρήματα, αλλά, η ανάπτυξη του αθλήματος και το να αφήσουμε αυτόν τον θησαυρό να φτάσει σε μάζες ανθρώπων είναι σημαντικό”».
Παράλληλα, η Ομοσπονδία συνεργάζεται με το υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού και μαζί κάνουν μία εκστρατεία ενημερωτικής αθλητικής δράσης για το skate ως ολυμπιακό άθλημα. Την εκστρατεία αυτή έχει αναλάβει ο Γιώργος. «Πηγαίνουμε σε σχολεία της Αττικής και ουσιαστικά γνωρίζουμε στους μαθητές το skate, τόσο θεωρητικά, όσο και πρακτικά. Αφού τους εξιστορήσουμε την ιστορία του, τους προσκαλούμε, όσους επιθυμούν, να δοκιμάσουν, να ανέβουν στη σανίδα πάντα με τη δική μας βοήθεια και καθοδήγηση».
Και με τη γυναικεία εκπροσώπηση στο skate, πού βρισκόμαστε; «Παραμένει ανδροκρατούμενο», λέει η Ζωή και συμπληρώνει ο Γιώργος: «Η πλειοψηφία των skaters είναι άντρες, αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο». «Το θετικό και το ευχάριστο είναι ότι τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο αυξάνονται οι γυναίκες», συνεχίζει η Ζωή. «Για παράδειγμα, η 16χρονη σήμερα Rayssa Leal από τη Βραζιλία είναι ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια του αθλήματος».
Στα 11 της, έγινε η νεότερη skateboarder που κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση στον γυναικείο τελικό του Street League Skateboarding Championship στο Λος Άντζελες και στο Τόκιο στα 13 της έγραψε ξανά ιστορία ως η νεότερη αθλήτρια που ανεβαίνει στο ολυμπιακό πόντιουμ (κέρδισε το ασημένιο στη γυναικεία κατηγορία του street).
Από την άλλη, όμως, όπως σημειώνει ο Γιώργος το skate έχει την εξής ομορφιά: «Το γεγονός ότι κάποιος είναι το No1 στο ranking, είναι ο αθλητής που έχει κερδίσει τους περισσότερους πόντους, τους περισσότερους διαγωνισμούς, δεν τον κάνει απαραιτήτως και τον καλύτερο skater για όλους. Μπορεί η επίδοσή του να είναι εξαιρετική, αλλά είναι επειδή έχει μετρηθεί με βάση κάποια standards.
Το όμορφο με το skate είναι ότι δεν αρκούν αυτά για να σε κατατάξουν αμετάκλητα σε μία καλή ή κακή θέση, γιατί μετράει πάρα πολύ το στυλ. Δεν έχει σημασία μόνο να καταφέρεις να πηδήξεις 20 σκαλιά, αλλά και το πώς θα το κάνεις. Θέλω να πω αυτό που μετράει είναι το στυλ και η πρωτοτυπία που δεν εξυπακούεται ότι τη διαθέτουν πάντα οι πολύ καλοί skaters».
Επιστρέφοντας τη συζήτηση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εξηγεί ότι «στο Παρίσι δεν προλαβαίνουμε να πάμε, ετοιμαζόμαστε όμως για το Λος Άντζελες». Όπως διευκρινίζει για να λάβει μέρος η Εθνική Ομάδα στη διοργάνωση του 2028, «πρέπει να ταξιδέψουν οι αθλητές μας στο εξωτερικό και να πάρουν μέρος σε κάποια contests, τα οποία είναι κάτω από την ομπρέλα των επίσημων contests των Ολυμπιακών Αγώνων που διοργανώνει η World Skate. Σε αυτούς τους αγώνες πρέπει να διακριθούμε για να συγκεντρώσουμε πόντους. Οι χώρες και οι αθλητές που έχουν τους περισσότερους πόντους, καταφέρνουν να διαγωνιστούν με τις υπόλοιπες χώρες που συγκέντρωσαν τους περισσότερους πόντους.
Αυτή είναι δηλαδή η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί και για να την ακολουθούσαμε θα πρέπει να βρούμε χρήματα και χορηγίες για να ταξιδέψουμε. Καλώς εχόντων των πραγμάτων από το φθινόπωρο θα αρχίσουμε σταδιακά με την Ομοσπονδία να στέλνουμε έξω αθλητές. Το μέλλον είναι φερέλπιδο».
Σχεδόν δύο ώρες μετά, ενώ εγώ ετοιμάζομαι να φύγω, εκείνοι είναι έτοιμοι να σαρώσουν με κόλπα και άλματα το πάρκο. «Ήρθε η ώρα να νιώσω ελεύθερη», λέει η Ζωή και ανεβαίνει στο skate. «Η ουσία του skateboarding είναι η ελευθερία του νου και του σώματος», θα συμπληρώσει λίγο αργότερα, ο Πάνος από την άλλη άκρη του ακουστικού, για να δώσει την τελική πινελιά ο Γιώργος:
«Το skate είναι παρεξηγημένο. Έχει ένα στοιχείο αλητείας, αλλά ευγενούς αλητείας. Δεν έχει όμως καθόλου το στοιχείο του χουλιγκανισμού, όπως τα περισσότερα ομαδικά αθλήματα. Κρατάει τα ήθη και τους κώδικες της κουλτούρας του δρόμου και ταυτόχρονα, καλλιεργεί στα μέλη του την αλληλεγγύη, τον σεβασμό, τη συνεργασία, το αίσθημα του ανήκειν, την πειθαρχία, τη στοχοπροσήλωση και την ελευθερία ως προς τις κοινωνικές νόρμες».
