Nick Cave: Tο νέο βιβλίο, ο Kanye West και η παραδοχή ότι δεν είναι ηλίθιος

Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Nick Cave την κουβέντα του με τον Sean O’Hagan της Guardian την Πέμπτη 27 Οκτώβρη, και όλοι όσοι βρισκόμασταν στην αίθουσα καταλάβαμε ότι η επόμενη μιάμιση ώρα μόνο βαρετή δε θα ήταν. «Μπορεί να πιστεύω (στον Θεό) όμως ένα κομμάτι μέσα μου παραμένει άπιστο – είμαι πιστός, όχι ηλίθιος».

Ο Sean O’Hagan, δημοσιογράφος (από τους πιο γνωστούς μουσικοκριτικούς στη Βρετανία) και φίλος του Cave, καθόταν στη διπλανή πολυθρόνα στο κέντρο της σκηνής του Southbank του Λονδίνου όπου είχαν κλιθεί οι δύο τους να πλαισιώσουν το Φεστιβάλ Λογοτεχνίας, παρουσιάζοντας το νέο τους βιβλίο, “Πίστη, Ελπίδα, Μακελειό”, ένα βιβλίο που ο ίδιος ο Cave προκαταβολικά έχει πει ότι δεν είναι αυτοβιογραφικό άλλα «συζήτηση».

Στο Southbank, ο Ο’Hagan περισσότερο άκουγε παρά μιλούσε, ίσως για αυτό κατάφερε μαεστρικά να κατευθύνει τη συζήτηση σε πολλές από τις αχαρτογράφητες περιοχές που βρίσκονται μέσα στο μυαλό του Cave, φέρνοντάς τον πολλές φορές στα όρια του. Είχε φανεί εξάλλου από την αρχή ότι δυσκολευόταν να βάλει σε σειρά τις λέξεις για να περιγράψει με ανθρώπινο τρόπο την απώλεια των υιών του, περισσότερο του Άρθουρ που έφυγε το 2015. Το γεγονός ότι κόμπιαζε σε κάθε του πρόταση, έκανε άβολους μορφασμούς και σταματούσε κάθε λίγο για να βρει τρόπο να κατευθύνει τον πόνο του στις σωστές λέξεις, από πολύ νωρίς τον έκανε ευάλωτο και τρωτό σε κάθε ερώτηση που ακολούθησε.

«Όταν έχασα τον Arthur, ένιωσα πιο πλήρης…επειδή η εμπειρία αυτή με έκανε να νιώσω νέα συναισθήματα σε τόσο έντονο βαθμό, άλλαξαν οι προτεραιότητες μου», κάνοντας τον O’Hagan να τον ρωτήσει αν είναι καλά, μιας και ο Cave έδειξε να βουρκώνει για μερικά αργόσυρτα  δευτερόλεπτα.

Όλη αυτή η εμπειρία έσπρωξε τον Cave σε έναν νέο κύκλο μίας πιο εσωστρεφούς δημιουργίας, με το άλμπουμ Ghosteen, το βιβλίο και τα δύο ντοκιμαντέρ (Οne Μore Τime With Feeling του 2016 και το φετινό This Much I Know to Be True). «Φαντάζομαι πως, ήθελα να πω κάποια πράγματα στον Άρθουρ και δεν πρόλαβα, και οι δουλειές μου αυτές, το ίδιο το Ghosteen, είναι για εμένα ένας τρόπος να του μιλήσω».

«Είναι όμως η ιδιότητα σου ένας τρόπος να θρηνείς διαφορετικά από ότι ένας άλλος άνθρωπος;», τον ρώτησε ο δημοσιογράφος με τον ίδιο να απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη: «Εννοείς, αν είναι προνόμιο; Ναι, είναι προνόμιο και το αναγνωρίζω άλλα η μουσική για εμένα η μόνη τέχνη που μπορεί να προσεγγίσει την πνευματικότητα σε τόσο ψηλά επίπεδα. Στο βιβλίο εξηγώ ότι ο θρήνος είναι αυτό που σε φέρνει πιο κοντά στη θεμελιώδη σημασία όλων των πραγμάτων».

Όταν βρέθηκε στο στούντιο του Chris Martin, πήγε παρέα αρχικά με τον Warren Ellis. «Ο Martin μου είπε αν σου αρέσει, έλα εδώ να γράψεις. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι το στούντιο είναι μικρό και αναγκαστικά όλοι συμβαίνουν στον ίδιο χώρο – το ότι κλείστηκα σε αυτό το στούντιο στο Μαλιμπού με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πραγματικά τι είναι αυτό που συνέβη στη ζωή μου, όλα αυτά που έχω περάσει. Ήταν πολύ δύσκολος δίσκος και πρέπει να προσπαθήσετε να καταλάβετετην κατάσταση που βρισκόμουν μέσα μου. Γι’ αυτό και υπάρχουν αυτοί οι άνεμοι πένθους μέσα στο άλμπουμ, για αυτό και ήταν δύσκολο στους Βad Seeds να συμμετέχουν σε αυτό, ήταν πολύ προσωπική διαδικασία».

Και από την ανάποδη όμως, ο Nick Cave δεν άφησε κενά και αποφάσισε να εξηγήσει γιατί είναι σημαντικό να διαχωρίζουμε το καλλιτεχνικό έργο από τον καλλιτέχνη. «Βλέπω τον Morrissey ο οποίος δεν ξέρω τι του συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, όμως έχει κάνει τρομερές δουλειές και έχει γράψει μερικά από τα ομορφότερα κομμάτια της γενιάς μου, όμως έχει κάποιες απόψεις οι οποίες είναι απαράδεκτες κατά την άποψή μου. Δείτε τον Kanye West για παράδειγμα, είναι ίσως ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης της τωρινής γενιάς, γουστάρω τη μουσική του και τους δίσκους με γκόσπελ που έκανε, όμως αυτά που κατά καιρούς λέει είναι ντροπιαστικά και βαθιά απογοητευτικά. Η μουσική του δε θα είναι για πάντα εγκλωβισμένη στον χαρακτήρα του ίδιου του Kanye, με τον καιρό θα απομακρυνθεί από την κακή του πλευρά».

O νέος δίσκος που ετοιμάζει «είναι κάτι που θα έρθει φαντάζομαι όταν τελειώσω τις συναυλίες με τον Warren στην Αυστραλία, και ξέρω τι περιλαμβάνει», σημείωσε αναφερόμενος στην πειθαρχία που απαιτείται για να κάτσει σε ένα γραφείο και να αρχίσει να γράφει. «Δε συλλέγω ιδέες, δε γράφω πράγματα, δεν παίρνω έναν ωραίο τίτλο ή οτιδήποτε άλλο. Δεν κάνω αυτά τα πράγματα. Απλώς κάνω ένα ραντεβού και κάθομαι και αρχίζω να γράφω έναν δίσκο – Διάβασα ότι ο NeillYoung έγραψε ολόκληρο το Everybody Knows This Is Nowhere στο κρεβάτι του μια μέρα που είχε γρίπη. Και λέω, γάμησέ με ρε φίλε! Δε μου άρεσε ποτέ αυτός ο δίσκος ούτως ή άλλως».