Ο Ντέιβιντ Ίνγκραμ νοσταλγεί τις μάχες με τον Γκάλη και τις βόλτες στην Αριστοτέλους
Διακόψαμε το πρωινό shootaround του Ντέιβιντ Ίνγκραμ (ή Άνκρουμ όπως είναι το ορθό) στο Σακραμέντο για να τον ρωτήσουμε για τον Νίκο Γκάλη και τη Θεσσαλονίκη. Μας μίλησε και ο Μάκης Καλανταρίδης, ο άνθρωπος που τον έφερε στην Ελλάδα το 1987.
- 24 ΙΟΥΛ 2025
Όταν κοιμάται ο λαός του Άρη, πάντα ονειρεύεται την επιστροφή του Αυτοκράτορα. Δε γνωρίζουμε αν «ήρθε πάλι εκείνη η ώρα» αλλά σίγουρα οι πιστοί οπαδοί της ομάδας έχουν βρει και πάλι ένα σημαντικό λόγο να προσεύχονται για ένα αύριο που θα βρει τον Άρη να πρωταγωνιστεί. Ένα αύριο που έχει αργήσει πολύ και μοιάζει να διαρκεί για εκείνους μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Μια μέρα σαν τη χθεσινή το 1957, γεννήθηκε ο άνθρωπος πίσω από τη φανέλα που κοσμεί την οροφή του Παλέ. Την ίδια ώρα που έσβηνε την τούρτα με τα 68 κεράκια, στο Αλεξάνδρειο έκοβαν την κορδέλα της νέας εποχής Σιάο. Γενέθλια είχε μόνο ο Γκάλης, αλλά η ευχή μάλλον ήταν η ίδια.
EUROKINISSI
Όσοι πρόλαβαν τη λάμψη του Άρη, νοσταλγούν λίγο παραπάνω. Στη δεκαετία του ‘80, τα ρολόγια στη Θεσσαλονίκη δεν έλεγαν την ώρα, αλλά μέτραγαν τα δευτερόλεπτα αντίστροφα για το τζάμπολ. Όταν έπαιζαν οι κίτρινοι, οι δρόμοι ερήμωναν, μια πόλη νεκρή που ζούσε και ανέπνεε για να βλέπει τα διπλά και τριπλά σπασίματα μέσης του «Γκάνγκστερ».
Το μπάσκετ του Νίκου Γκάλη έμοιαζε όντως με οργανωμένο έγκλημα. Αν έχεις μεγαλώσει όμως κοντά σε συμμορίες, μαθαίνεις καλά τον δρόμο. Ο Ντέιβιντ Άνκρουμ παρουσιάστηκε στην Ελλάδα το 1987 ως Ίνγκραμ και ήταν μέλος της ίδιας μπασκετικής μαφιόζικης σχολής, με καθηγητή τον αρχηγό της αγέλης, με το νούμερο 6 στη φανέλα.
Τον πέτυχα διαδικτυακά χαράματα στο Σακραμέντο, πριν τις 7 το πρωί ώρα Αμερικής, να βαράει σουτάκια. Γυρνάει την κάμερα στο πρόσωπο του και μου λέει χαμογελαστά “you got to do what you got to do baby”.
Η Θεσσαλονίκη ήταν άγνωστη λέξη για εκείνον, όπως και το όνομα του Νίκου Γκάλη.
«Δεν είχα ακούσει τίποτα, αλλά μόλις ήρθα στην Ελλάδα, λέω “ποιος είναι αυτός ο Nick Galis”. Τον είδα να παίζει στην τηλεόραση και είπα “εντάξει, αυτό θα είναι δύσκολο. Όταν παίξαμε αντίπαλοι κατάλαβα ότι “he is the real deal”. Ήταν μια φοβερή μονομαχία».
Η γενιά μου δεν πρόλαβε τον Γκάλη να παίζει αλλά καταλαβαίνουμε ότι αν δεν υπήρχε, ίσως να λέγαμε με απορία σήμερα ότι «α, στην ΕΡΤ δείχνει μπάσκετ».
«Έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που ξεκίνησε όλο αυτό από την αρχή. Ήταν απίστευτο και φοβερό για το άθλημα», μου εξηγεί ο Ντέιβιντ Άνκρουμ και θυμάται εκείνο το ιστορικό παιχνίδι της σεζόν 1991-1992, με την κόρνα της λήξης να ηχεί σαν λύτρωση για ένα αποτέλεσμα που όσο κοντά κι να έφτανε, δεν ερχόταν ποτέ. Ήταν η μέρα που ο Ηρακλής κέρδισε τον Άρη.
«Τον κέρδισα μια φορά μόνο, φίλε. Μια φορά. Δε μιλούσαμε πολύ στα παιχνίδια. Εκείνη τη μέρα μου είπε μόνο “καλό παιχνίδι, good job today”. Ήμουν πολύ χαρούμενος. Μόνο μια φορά, φίλε. Παίζαμε και σεβόμασταν ο ένας τον άλλον. Δεν υπήρχε trash talk».
Με τους φίλους του Άρη τα πήγαινε μια χαρά. «Οι οπαδοί του Άρη είναι τρελοί, σαν τους Γιάνκις. Θυμάμαι αρκετό κόσμο να με χαιρετάει και να μου λέει “είμαι Αρειανάρα, αλλά σε γουστάρω”. Γελούσα».
Στην μπασκετική παλέτα εκείνης της εποχής κυριαρχούσε το κίτρινο και το μαύρο. Υπήρχε όμως και το ινγκραμικό μπλε που προσπαθούσε να τρυπώσει κάπου ανάμεσα στα χρώματα.
«Δεν ήξερα για αυτή τη μάχη μέχρι να βρεθώ στο κατάμεστο Ιβανώφειο και στο γεμάτο Παλέ. Νοσταλγώ τις μέρες με τον Γκάλη. Σπουδαίος παίκτης, καλό παιδί, χαρά μου που έπαιξα εναντίον του. Κάναμε ο ένας καλύτερο τον άλλον. Αν μάθαινα ότι έβαλε 20 σουτ, ήθελα να βάλω 21», μου λέει και πριν τον αφήσω να συνεχίσει την προπόνηση του, τον ρωτάω για την πόλη.
«Πήγαινα συνέχεια στην πλατεία Αριστοτέλους, έτρωγα, έβλεπα τον κόσμο που περνούσε και πήγαινα πολύ σινεμά. Ήθελα να δω τι σημαίνει Θεσσαλονίκη. Είναι φοβεροί οι Έλληνες, τους αγαπώ. Η αγάπη τους έκανε αυτή την πόλη δεύτερο σπίτι μου», θυμάται ο Άνκρουμ, Ίνγκραμ, πείτε το όπως θέλετε, δεν έχει σημασία.
EUROKINISSI
«Είναι τρελαμένος με τη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορεί να ξεχάσει τις ομορφιές της. Ζούσε πολύ την πόλη», μου λέει στο τηλέφωνο ο άνθρωπος πίσω από το υπερατλαντικό ταξίδι του θρύλου του Ηρακλή τον Σεπτέμβρη του 1987.
«Τότε νόμιζα ότι ήταν αστυνομικός και με παρακολουθούσε», έλεγε ο Ντέιβιντ Άνκρουμ στον Βασίλη Σκουντή. Η ιστορία που φέρνει τον Άνκρουμ στο αεροδρόμιο Μακεδονία, είναι οριακά κινηματογραφική και της αξίζει σίγουρα ένα spin off. Σκηνοθέτης του όλου εγχειρήματος, ο Μάκης Καλανταρίδης, που γυρίζει το χρόνο πίσω σε σκηνικά εκείνων των ημερών.
«Η συμφωνία ήταν 2.500 δολάρια το παιχνίδι. Στο πρώτο παιχνίδι έβαλε 48-49 πόντους και αμέσως του έκανε συμβόλαιο ο Ηρακλής.
Μια πενταετής παρουσία με 33 πόντους μέσο όρο. Όλοι τον θυμούνται για το στυλ που έπαιζε – με την πετσέτα στο κεφάλι, τις ασκήσεις δύο ώρες πριν, και το ότι ήταν πολύ επικοινωνιακός με τα παιδιά.
Είχαμε χάσει ένα ματς από τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα, στο 81-80. Ο Ντέιβιντ έχασε την πρώτη βολή, έβαλε τη δεύτερη και στην παράταση χάσαμε. Για να τιμωρήσει τον εαυτό του όταν γυρίσαμε ξημερώματα μου λέει: “Πάμε Ιβανώφειο”. Μέχρι τις 4:30-5:00 το πρωί σούταρε βολές. Δεν ήθελε με τίποτα να χάνει, ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στο παιχνίδι.
Παίζαμε με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι έπρεπε να καλύψουμε διαφορά δύο πόντων. Χάνουμε με έναν πόντο, και πάει να κάνει το πλάγιο άουτ ο Ντέιβιντ. Τον τραβάω απ’ έξω, βάζω έναν άλλον, παίρνει την μπάλα, την πετάει και τους πετάξαμε έξω.
Οι ομάδες τότε ήταν κυρίως Άρης και ΠΑΟΚ, και στην τετράδα προσπαθούσαν να μπουν Ηρακλής, Πανιώνιος, Περιστέρι. Ήταν ένα επιθετικό κρεσέντο μεταξύ Ντέιβιντ και Γκάλη, 40 πόντους ο ένας, 45 ο άλλος.
Ο Γκάλης ήθελε διακριτικά να μαθαίνει πόσους πόντους έβαλε ο Ίνγκραμ. Θυμάμαι να με ρωτάει στο αεροδρόμιο κρυφά “πώς πήγε ο Ντέιβιντ;”.
Δεν θα ξεχάσω το παιχνίδι που κερδίσαμε τον Άρη. Εκείνη τη φορά ο Ντέιβιντ είχε βάλει 46 και ο Γκάλης μόνο 11 πόντους. Το έκανε κορνίζα ο Ηρακλής», καταλήγει.
Ο Κώστας Ζουρνάς στα σχόλια του Youtube μοιράζεται μια ιστορία. «Ακόμα θυμάμαι που ερχόταν στο 2ο στην Ικτίνου και έπαιζε μαζί μας μονό. Την πρώτη φορά που ήρθε και μας είπε “guys can i play?”, τσιμπιόμασταν να δούμε αν είναι αλήθεια».
Δε θα μάθουμε ποτέ αν είναι αληθινή, αλλά μοιάζει πολύ να είναι.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
