Ο Ooze of Cinema καταλαβαίνει πιο εύκολα τον Ταρκόφσκι από τον Κώστα Τσάκωνα

Ας πούμε ότι οι τοξικοί αποικιοκράτες των σόσιαλ μίντια είναι οι Ρωμαίοι, με τα πληκτρολόγια για σπαθιά και το αστείο policy για ασπίδα. Μέσα σε αυτό το μολυσμένο περιβάλλον, αντιστέκονται ακόμα κάποια ψηφιακά γαλατικά χωριά, αλλά η μάχη είναι άνιση και υπάρχει δυσαναλογία στα νούμερα.

Στη διαδικτυακή κοινότητα του The Ooze Of Cinema, δε θα συναντήσεις ψηλούς μελαχρινούς λεγεωνάριους. Όταν ο αλγόριθμος τους φέρνει στην πόρτα σαν άλλους Joe Pesci και Daniel Stern, ο admin κοιτάζει σκαλωμένος.

Όλα αυτά όμως, είναι λίγο πολύ γνωστά. Ναι, το Facebook έχει χαλάσει, το Twitter είναι κανιβαλιστικό και το Instagram κρατάει ένα Tumblr εστέ, που δε συνάδει καθόλου όμως με τους προβληματικούς όρους της πλατφόρμας.

Μια μέρα με ήλιο, λίγα μέτρα μακριά από τον Θερμαϊκό, συναντηθήκαμε με τον άνθρωπο που πατάει το κουμπί πίσω από κάθε δημοσίευση στο Ooze Of Cinema και ανακαλύψαμε λίγα πράγματα για εκείνον μέσα από αυθόρμητες ερωτήσεις για σινεμά, σκηνοθέτες και σουρεάλ σενάρια.

Πότε ξεκίνησε το Ooze και με τι αφορμή;

Δυο αγαπημένα μου πρόσωπα με τα οποία δουλεύαμε και μαζί στο βιντεοκλάμπ είχαν φύγει στο Ρότερνταμ. Τελεία. Εγώ μέχρι τότε δεν είχα καν σόσιαλ. Μόνο e-mail. Μπήκα μεγάλος στον νέο πλανήτη. Οπότε ήθελα με έναν τρόπο και πιο φλου να μιλάμε για όλα και γενικά, αλλά ήθελα και λόγο να ανοίξω Facebook. Λόγο εννοώ τη σελίδα. Όχι απλά προφίλ, που δε με ενδιέφερε καθόλου.

Ήταν και μια περίοδος που στο βιντεοκλάμπ μου την είχε δώσει που συγκεκριμένες φυλές ας πούμε δήλωναν με ύφος πως βλέπουν μόνο ευρωπαϊκό σινεμά, οπότε είπα εδώ είμαστε. Λες και είναι κακό να βλέπεις και Ταρκόφσκι και Τσάκωνα. Βέβαια, είναι πιο εύκολο να καταλάβεις τον Ταρκόφσκι από τον Τσάκωνα. Πώς να καταλάβεις τον Κώστα Τσάκωνα, πως να καταλάβεις δηλαδή ότι υπάρχει σκηνή όπου γυρνάει και ρίχνει χωρίς κανέναν λόγο με αγκωνιά ένα βάζο. Μαγεία.

Υπάρχει κάποια συλλογιστική πορεία σκέψης πίσω από κάθε post;

Καμία απολύτως. Δηλαδή εγώ βλέπω μια μύγα να τρίβει τα χέρια της και σκέφτομαι ότι χαίρεται που θα παίξει σε ταινία του Cronenberg. Τι συλλογιστική να υπάρχει. Το παιδί είναι χαζό. Τελεία και παύλα.

Πώς σου φαίνεται γενικά ο κόσμος του ίντερνετ ανά τα χρόνια, σε Facebook, Instagram κλπ.

Όπως είπα μπήκα πολύ μεγάλος στα σόσιαλ, οπότε είμαι ο ορισμός του μπούμερ κυρία μου. Instagram ξαναέκανα πριν καν δίμηνο. Φούσκα είναι η έκφραση, αλλά OK, εσύ διαλέγεις το μπαλόνι. Υπάρχει μπαλόνι με ήλιο, φούσκα με σάλιο, φούσκα από σαπούνι, μπαλόνι του κλόουν, μπαλόνι του μάγου και και και. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να τα φουσκώνουν, αυτοί που θέλουν να τα σκάνε, αυτοί που τα χαζεύουν, αυτοί που τα κλωτσάνε, αυτοί που..

Το πάμε λίγο criterion τώρα, διάλεξε 5 ταινίες.

Altered States – Ken Russel
Harakiri – Masaki Kobayashi
Zone of Interest – Jonathan Glazer (στην τσέπη και Sexy Beast)
Being There – Hal Ashby
Les amants du pont neuf – Leos Carax

Και επειδή όλοι είμαστε γκράντε λινάτσες στο τζάμπα, όλες τις κασετίνες του Werner Herzog

---

(στον επόμενο τόνο θα είναι άλλες)

Η πρώτη ταινία που ένιωσες ότι σε σημάδεψε, ότι άνοιξε κάτι μέσα σου.

Τα Φτερά του Έρωτα (νομίζω ότι ήταν και η ταινία που όταν την επέστρεψα στο βιντεοκλάμπ ζήτησα να δουλέψω εκεί).

Τι σου έμαθαν τα 15 χρόνια στο βιντεοκλάμπ;

Πως όσο και αν νομίζεις ότι έχεις δει αρκετό σινεμά, πάντα κάτι θα σου ξεφεύγει. Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να σου ξεφεύγει, από το να ανακαλύπτεις σκηνοθέτες που δεν είχες ιδέα για την ύπαρξή τους. Επίσης, ότι εάν μπει ένα νεαρό αγόρι αργά το βραδύ να ζητήσει κάποιο ψυχολογικό θρίλερ, τότε το ραντεβού πήγε καλά.

Πες και καμιά ιστορία, την πιο κουλή.

Πελάτης ζητάει από μια υπάλληλο τον Ρόκο και τα’ Αδέλφια του του Visconti και η υπάλληλος με ύφος του απαντάει τα ερωτικά είναι κάτω κύριε, να πατέ να βρείτε μονός σας ό,τι θέλετε. Δηλαδή, η δική μας η τσούπρα ήξερε τον Rocco Siffredi και θεώρησε ότι ο πελάτης ζητάει gangbang με τον Rocco και τ’ Αδέλφια του. Και τον έστειλε και κάτω με υφάκι… Γαμώ.

Με ποιο σκηνοθέτη θα ήθελες να κάτσεις για καφέ στην άνω πόλη και να τα πείτε; Και γιατί;

Mε τον Quentin Dupieux. Αυτός να μιλάει γαλλικά, εγώ ας πούμε ότι είναι ελληνικά αυτά που μιλάω, και να μη βγαίνει άκρη τι λέμε. Εκείνη τη στιγμή έξω από το καφέ περνάει ένας τύπος που έχει πάθει εμμονή με το Teenwolf του 1985 και κυκλοφορεί καθημερινά ντυμένος όπως ο χαρακτήρας της ταινίας, στη Θεσσαλονίκη. Ο Quentin ψήνεται πολύ με τον τύπο, μετακομίζει, τον παρακολουθεί, τον κινηματογραφεί, ώσπου…

---

Και με ποιο πολιτικό πρόσωπό θα πήγαινες για τσίπουρα.

Θα έβγαινα μόνο με τον Terry Gilliam (ο μόνος Αμερικάνος Πύθωνας) να μεθύσω και να κοιμηθώ στην αγκαλιά της φαντασίας του. Και με τον Alejandro Jodorowsky σε καφενείο για να τον δω να ρίχνει κάρτες ταρώ στους θαμώνες.

Έρχεται ο Οικονομίδης σπίτι σου σε ένα κάλεσμα. Ας πούμε ότι οι υπόλοιποι καλεσμένοι δεν τον ξέρουν. Πώς τον προλογίζεις;

Λοιπόν ο τύπος που θα μπει σε λίγο, δεν θέλει ερκοντίσιον, έχει πρόβλημα με το γόνατο του, έχει σπάσει μια φλέβα και τον χτυπάει εκεί, για αυτό και δεν κάθεται σε σκαμπό. Κάνει μασάζ ανά καιρούς για να το ξεκουράσει. Πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο για αυτόν. Βάλτε λοιπόν την μπαλάντα “Dirty Love” του Frank Zappa για να τον καλοδεχτούμε

Το ίδιο σενάριο, αλλά με Λάνθιμο και Emma Stone.

Θα τους αφήσω να το ζήσουν μόνοι τους.

Οι δικές σου καλύτερες 5 ελληνικές ταινίες.

Απόντες
Δε Κόπανοι
Οι Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας
Οι Βοσκοί
Ο Θίασος

(στον επόμενο τόνο θα είναι άλλες)

Γιατί οι Απόντες είναι τόσο σημαντική ταινία;

Προφανώς δεν είναι μόνο η ταινία, είμαστε και όλοι στο κόλπο που την κάνουμε επίκαιρη. Από το ποια σκάνδαλα και το εσωτερικό φάγωμα, μέχρι την επιδότηση που δεν έρχεται για να μάθουμε για το σύμπαν. Γενικά δε μετατοπίζεται η χώρα. Επίσης, όλες οι παρέες έχουν κι από έναν χαρακτήρα στο βιογραφικό τους. Και επειδή τα σουβλάκια ίδια είναι, εμείς τα τρώγαμε αλλιώς.

Γίνεσαι αύριο καλλιτεχνικός διευθυντής στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και διαλέγεις τον επόμενο καλεσμένο του φεστιβάλ, ποιος/α και γιατί;

Αν γινόμουν καλλιτεχνικός διευθυντής θα προσλάμβανα τα παιδιά του Film Pit, τον Αλεκσάντερ Πλατς και τον Βαγγέλη Βίτσικα και θα με απέλυα. Υπάρχει βαθιά γνώση και αγάπη για το σινεμά σε αυτό που κάνουν. Α, και τον φίλο μου τον Ηλία στο εθνογραφικό κομμάτι.

Αν η Θεσσαλονίκη ήταν ταινία, τι ταινία θα ήταν;

Είναι σίγουρα βιντεοκασέτα και μάλιστα όπως στο The Ring, την επιστρέφεις στο βιντεοκλάμπ να πάει και αλλού η κατάρα. Αλλά είναι και το Στο μυαλό του John Malkovich, από την οπτική ότι όποια πόρτα κι αν ανοίξεις, πέφτεις πάνω σε γνωστό. Άλλου είδους γνωστό, αλλά γνωστό.Από σάουντρακ είναι βιντεάκι στο YouTube που βλέπεις τον Jim Morrison, αλλά ακούς τα «Καγκέλια». Όλα υπέροχα λάθος γενικά.

Θα μπορούσες να μείνεις στην Αθήνα;

Ούτε από πάνω σε αεροπλάνο. Βέβαια μάλλον θα έλεγα το ίδιο και για τη Θεσσαλονίκη εάν ζούσα στην Αθήνα.

Αν ήταν ταινία η ομάδα του Ηρακλή, τι ταινία θα ήταν και τι soundtrack θα είχε;

THIS IS SPINAL TAP και στα δυο. Με μπόνους τρακ Ζαμπέτα – Μοσχολιού

Πώς φαντάζεσαι τον Nick Cave μέσα στο COO;

Να προσπαθεί να χορέψει χωρίς να τον ακουμπάνε, αλλά δε γίνεται, όχι επειδή είναι ο Cave, αλλά επειδή είναι το COO.

2-3 must watch έργα για να δείχνουν στο σχολείο, σε τάξεις γυμνασίου/λυκείου; Ποιες και γιατί;

Η Ναυσικά της Κοιλάδας των Ανέμων – Hayao Miyazaki
Μποέμικη Ζωή – Aki Kaurismäki
Ποιος φοβάται τους γάτους της Περσίας – Bahman Ghobadi
Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται – Srđan Dragojević
Γιο-Γιο – Pierre Étaix
O Kαιρός των Τσιγγάνων – Emir Kusturica
Κάτι με τον Jerry Lewis και το Adoloscence.

Γιατί θέλουμε να ξέρουν.

---

Και 2-3 πολύ υποτιμημένες ταινίες;

Αν και τελείως διαφορετικές μεταξύ τους, το Blast of Silence του Allen Baron, το No Such Thing του Hal Hartley και το Μπόμπερ και Παγκανίνι του Νίκου Περάκη.

Υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης που περιμένεις φανατικά την ταινία του;

Περιμένω φανατικά κάτω από το σπίτι του Bertrand Mandico.

Και τέλος, περίγραψε μια ωραία μέρα στη ζωή σου.

Λοιπόν, μια ωραία ημέρα περιλαμβάνει πρωινό καφέ με Quentin Dupieux και νεολαίο λυκάνθρωπο στην Άνω Πόλη. Ύστερα ταβέρνα με Terry Gilliam. Τα απογευματάκι κατεβαίνω καφενείο να μας ρίξει κάρτες ταρώ ο Γιόντο. Ξεχνιέμαι με τον παραμυθένιο Alejandro οπότε φεύγω τρέχοντας να προλάβω να προλογίσω στους καλεσμένους μου τον Γιάννη Οικονομίδη. Πίσω στην τηλεόραση παίζει το Poor Things. (αυτή είναι μια ωραία μέρα, για μια ωραία εβδομάδα έχει μιλήσει ο Truffaut). Την Αγάπη Μου.

*Βρείτε το The Ooze Of Cinema σε Facebook και Instagram. 

Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.