Όταν άνοιγε το Pro, έκλεινε ο κόσμος
Φωτοβολίδες με Adriano από τη σέντρα, καλοκαιρινές μεταγραφές, «γαλλικά» με φίλους στα σπιτικά τουρνουά. Στην εποχή του Pro Evolution Soccer, το μόνο μας άγχος ήταν να μη χρεοκοπήσει η ομάδα μας στο Master League.
- 16 ΑΥΓ 2025
Η στιγμή που το δισκάκι του Pro έμπαινε στον υπολογιστή ή την κονσόλα, είχε κάτι το υπερβατικό. Ξαφνικά, ξεφεύγαμε από τους έφηβους χαρακτήρες μας και μεταμορφωνόμασταν σε κάτι άλλο.
Μανατζάραμε παίκτες σαν άλλοι Mino Raiola, καθόμασταν στον πάγκο και κάναμε τον Klopp, ακολουθούσαμε την καριέρα ποδοσφαιριστή που ονειρευτήκαμε μικροί, ή πολύ απλά, παίζαμε το παιχνίδι και σχολιάζαμε τον αγώνα αλά Χρήστος Σωτηρακόπουλος.
Το Pro δεν έγινε τυχαία τραγούδι από τους Locomondo και επεισόδιο στα Υπέροχα Πλάσματα, γιατί ουσιαστικά αποτελούσε το soundtrack μιας γενιάς που καιγόταν μόνη ή με φίλους μπροστά στις οθόνες.
Ναι, εντάξει. Δεν λέμε ότι το κάψιμο είναι καλό, αλλά αν ήθελες να βγεις για real life ποδόσφαιρο με κανονικούς ανθρώπους και όχι τον Castolo και τον Minanda, δεν σε απέτρεπε κανείς.
Κάψιμο είναι να δεις και 45 stories στο Instagram, αλλά «για αυτό δεν γράφετε κάτι». Η διαφορά είναι ότι τώρα δε μπορεί να σου πάρει το κινητό η μάνα σου και να στο κρύψει όπως έκαναν παλιά με τα τηλεχειριστήρια. Δύσκολη πίστα.
Τι λέγαμε όμως; Α, ναι. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλούν για τον Graham Bell και το τηλέφωνο, για τον Γκάλη που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα και για κάποια άγνωστα παιδιά που έφτιαξαν το ελληνικό «πατσάκι» του Pro.
Δημιούργησαν παίκτες που λένε σήμερα ότι έπαιξαν κάποτε Α’ Εθνική και δεν τους πιστεύει κανείς και ομάδες που τώρα πια έχουν αλλάξει ΑΦΜ, με τα όλα τους. Πανό στην κερκίδα, συνθήματα και καυτές έδρες, σε μια πραγματικά πολύ σπουδαία στιγμή για την εγχώρια βιομηχανία videogames.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο εγχείρημα αν σκεφτείτε ότι το επίσημο 2Κ έβαζε ελληνικές ομάδες με δεξιόχειρα Διαμαντίδη και τον Αγραβάνη μιγά. Αν ήξεραν πώς μεταφράζεται το filotimo ίσως να τα πήγαιναν καλύτερα.
Κατά μια έννοια, όλοι ήμασταν προγραμματιστές στο Pro. Ενημερώναμε το παιχνίδι με τις καλοκαιρινές μεταγραφές σε εποχές που δεν υπήρχαν αυτόματα updates. Επίσης, μάθαμε φοβερές μουσικές όπως το «50mila» από Nina Zilli, σε εποχές που το μόνο μας άγχος ήταν να μη χρεοκοπήσει η ομάδα μας στο Master League.
Αν διασκεύαζε κάποιος τη «Φωτοβολίδα» του Ορφέα Περίδη, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Adriano, με ειδική αφιέρωση στο αριστερό του πόδι.
Ρώτησα ένα group chat που σπάνια συμφωνεί στο οτιδήποτε, για εικόνες και αναμνήσεις από το θρυλικό PES. Έχει μέσα Αρειανούς, Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, Αεκτσήδες, Παοκτσήδες.
Κανένας δε διαφωνούσε ότι όταν έκανες σέντρα με τον Βραζιλιάνο, ήταν σχεδόν αδύνατο να μη δοκιμάσεις την τύχη σου με την αριστερή του οβίδα. Παράλληλα, όλοι συμφωνούσαν ότι ο πιο γρήγορος άνθρωπος στον κόσμο τότε δεν ήταν ο Bolt, αλλά ο Obafemi Martins.
Αν έγραφε το σουτ του Adriano, αποθήκευες το ριπλέι για να το φλεξάρεις στους φίλους σου όταν έρθουν σπίτι. Αφήστε τα γραπτά. Verba Volent, Pro’s Replays manent.
Όλοι έχουμε πολλές ιστορίες να διηγηθούμε για αυτό το παιχνίδι. Εγώ προσωπικά, θυμάμαι να τις κηδείες που έκανα σε φίλους και γνωστούς στα BG στη Θεσσαλονίκη. Για να μην τους κεράσω, έκαναν forfeit match στο 70’ γιατί το κοντέρ έγραφε ήδη πολλά με λίγα.
Θυμάμαι βέβαια και τα πειράγματα από τον θείο μου το Μένη, που ήταν πάντα ο κρυπτονίτης μου. Φυσικά, δεν θα ξεχάσω και τα ταχύρυθμα μαθήματα γαλλικών μετά από οδυνηρές ήττες σε τελικούς. Είχα σπάσει και κάτι τηλεχειριστήρια, σα παιδί και εγώ.
Alamy/Visualhellas.gr
Ο Νικόλας ισχυρίζεται ότι ήταν στους δέκα καλύτερους gamers του Pro13 στην Ελλάδα. Αν όχι στους δέκα, σίγουρα στους δέκα χιλιάδες. Θυμάται τη νοσταλγία εκείνων των ημερών, αλλά και τη βεντέτα ανάμεσα σε Pro και FIFA. Ο Guardian, την είχε χαρακτηρίσει ως την κορυφαία έχθρα στην ιστορία του gaming.
«Τότε υπήρχαν δύο στρατόπεδα. Προάκηδες και Φιφάκηδες. FIFA έπαιζαν αυτοί που δεν ήξεραν να παίζουν Pro. Pro έπαιζαν αυτοί που ήταν καλοί. Τους έριχνες 5 μπαλάκια και σου έλεγαν “ναι αλλά στο FIFA”. Παίζατε FIFA και ίδρωνε να σε κερδίσει 2-1 και πανηγύριζε.
Νοσταλγώ φουλ τα τουρνουά με τους φίλους μου. Ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, να κερδίσω ένα τέτοιο τουρνουά. Έπαιρνα πάντα Milan. Είχα δεθεί πολύ με την ομάδα μετά την ήττα με Λίβερπουλ. Γούσταρα πολύ Inzaghi, αν και ξενέρωνα που δεν τον είχε καλό.
Έπαιζα φουλ το career, με Ospina και Gutierez, έφερνα παίκτες, είχα κόλλημα να φέρνω Έλληνες. Γούσταρα πολύ τον Νίνη. Θυμάμαι ότι όταν δε μπορούσα να κερδίσω το δύσκολο έλεγα «φτάνει» και έβαζα 50 γκολ στο beginner.
Ήμουν και εγώ από αυτούς που έπαιρνα Ronaldinho και δεν έδινα πάσα πουθενά και προσπαθούσα να τους περάσω όλους. Είχα και τρελή καύλα να σουτάρω από μακριά με Adriano και Roberto Carlos, πατώντας με δύναμη το κουμπί.
Το Pro13 είναι το καλύτερο FIFA που υπήρξε ποτέ και έχεις την τύχη να το ακούς από έναν από τους καλύτερους 10 στην Ελλάδα. Το παίζαμε μέχρι το 2017. Είχε καεί το play νομίζω σε κάποια φάση εντελώς, δεν άνοιγε καν. Τα έβγαλε όμως τα λεφτά του και με το παραπάνω».
Alamy/Visualhellas.gr
Ο Γιάννης θυμάται να καίγεται με τις ώρες στο PES 2005. «Είχα μια λατρεία με τη Μίλαν εκείνης της εποχής και έπαιζα συνέχεια λίγκα ή όταν δεν είχα χρόνο φιλικό με Ίντερ Παράλληλα είχα έρθει σε επαφή με τον υπερπαίκτη Adriano που πάντα μου έβαζε γκολ. Εκείνη τη χρονιά θυμάμαι να έχω ζητήσει δώρο από Άγιο Βασίλη τα παπούτσια του Adriano, δε θυμάμαι μοντέλο. Εν κατακλείδι, την πρώτη φορά δεν την ξεχνάς ποτέ λένε, σε πολλά θέματα. Ακόμη και για ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι!».
Ο Κωνσταντίνος έβαζε τα λεφτά από τα κάλαντα στον κουμπαρά του Pro. Και καλά έκανε. «Μια έντονη ανάμνηση που έχω ήταν να κανονίζουμε έκτη δημοτικού με τον παιδικό μου φίλο Χρήστο παραμονή Χριστουγέννων να λέμε τα κάλαντα. Θα μαζευόμασταν πάντα πολύ νωρίς το πρωί σε ένα ποδηλατάδικο στην Όλγας και θα πηγαίναμε σε συγκεκριμένες πολυκατοικίες που έπαιζε καλύτερο χαρτζιλίκι.
Στο τέλος της ημέρας, το πλάνο έλεγε σπίτι μου λιώσιμο στο Pro. Μετά, είτε θα πηγαίναμε να αγοράσουμε το καινούργιο προ με τα λεφτά από τα κάλαντα. Ήταν από τις ημέρες του χρόνου που τiς περίμενα πολύ έντονα.
Με το πέρας του χρόνου ο κόσμος το γύρισε στο FIFA και ατόνισε. Θυμάμαι να είμαστε φοιτητές το 2011 στον φίλο μου τον Πασχάλη και λιώναμε παιχνίδια. Σε ένα παλιό play, είχε το Pro το 2006 και θυμάμαι να το γυρνάμε πάντα εκεί. Έχουν περάσει τόσα παιδιά, τόσες προσθαφαιρέσεις, όλοι ήξεραν να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Ήταν 2014 και παίζαμε pro 6, όχι το FIFA14 πχ. Κάναμε μικρά τουρνουά και καιγόμασταν με τις ώρες».
Ένα random απόγευμα Τρίτης, βλέπω ένα τύπο με μπλουζάκι Pro στο κέντρο της Αθήνας. Κοντοστέκομαι, πάω να φύγω αλλά επιστρέφω και του ζητάω ευγενικά να τον βγάλω μια φωτογραφία. Εν τέλει, πιάσαμε την κουβέντα.
Κωνσταντίνος Βρεττός
«Στο FIFA το gaming είναι και θέμα τύχης. Ακόμα και αν είσαι αρχάριος μπορείς να βάλεις μια γκολάρα από σπόντα. Στο Pro έχεις τον απόλυτο έλεγχο, αν το μάθεις καλά γίνεσαι άπαιχτος. Εγώ που είμαι και Παναθηναϊκός έπαιζα φουλ το 2008, είχαμε καλή ομάδα τότε», μου λέει και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έχει ανέβει η τιμή.
«Το κάθε παιχνίδι τώρα κοστίζει 80-90 ευρώ, για να γίνει απόσβεση. Παλιά ήταν ένα δωματιάκι με 2-3 προγραμματιστές. Τώρα έχει 2-3 κτίρια με εκατοντάδες κόσμο που τα ετοιμάζει. Κοστίζει περισσότερο ένα βιντεοπαιχνίδι από το να γυρίσεις ταινία», καταλήγει ο Κωνσταντίνος.
Μου έλεγε κι άλλα πολλά γύρω από οθόνες, αλγόριθμους κι άλλα που δεν πολυκαταλάβαινα. Το σημαντικό όμως είναι ότι ήθελε να τα πει και τα είπε. Αυτό ίσως ήταν και το σημαντικότερο επίτευγμα του Pro, όχι τα γκολ του Adriano από τη σέντρα. Μπορεί να μην είχες κανένα κοινό με ένα άτομο, αλλά μια αναφορά στον κόσμο που έφτιαξε η KONAMI ήταν αρκετή για να ανοίξει μια κουβέντα.
Εκατοντάδες εκατομμύρια αντίτυπα PES σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό είναι το μεγαλύτερο γαλόνι.
Ακολουθήστε το OneMan στο Google News και μάθετε τις σημαντικότερες ειδήσεις.
