ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Παράδεισος ή κόλαση;

Η αιώνια μάχη της μεταθανάτιας ζωής. Μπορείς κι εσύ να ψηφίσεις στο τέλος του κειμένου.

Δεν είναι απαραίτητα η μάχη του καλού με το κακό. Γιατί αν ακούγαμε πιστά τις Γραφές, θα επιλέγαμε αβλεπεί τον Παράδεισο. Όλα αυτά που έχουν ακουστεί όμως για τα καζάνια της κόλασης (θα το διαβάσεις πολύ αυτό το κλισέ παρακάτω) την κάνουν λίγο πιο ελκυστική.

Παράδεισο ο Μάνος Χωριανόπουλος

Από πολύ μικρός είχα μια απέχθεια στον Παράδεισο. Ο λόγος ήταν ότι απέναντι από το σπίτι μου υπήρχε μια βιοτεχνία που έφτιαχνε φέρετρα. Μέχρι τα 5-6 μου  νόμιζα ότι ο νεκροθάφτης που την είχε ήταν ο Θεός και άρα αφεντικό του Παραδείσου. Ευτυχώς το ξεπέρασα.

Αν δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης και του διλήμματος, την ύπαρξη παραδείσου και κόλασης, τότε νομίζω ότι ο πρώτος έχει το προβάδισμα. Ειδικά  η μουσουλμανική του εκδοχή με τις παρθένες και τους ποταμούς από μέλι (θα έβαζα μερέντα στη θέση του αλλά οκ).

Ακόμα και αν πάρουμε και τη δικιά μας εκδοχή, με τους θρησκόληπτους, που θα γυρνάνε με φύλλα συκής στα δάση και θα θυμούνται τις ωραίες εποχές, όταν ματαίωναν θεατρικές παραστάσεις στη γη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχεις πάντα την επιλογή να αμαρτήσεις και να βρεθείς στα καζάνια της κόλασης. Αρκεί να βρεις μια γυναίκα (εκτός της Ελένης Λουκά), μια μηλιά και ένα φίδι.  Είναι καλό να έχεις το δικαίωμα της επιλογής. Ακόμα και μετά θάνατον.

Κόλαση η Έλενα Μπουζαλά

Το σκέφτομαι κάπως έτσι. Αφού θα έχω που θα έχω πεθάνει, γιατί να μην πάω στην κόλαση να τολμήσω όλα όσα δεν έκανα στη ζωή; Τι θα έχω να χάσω; Τίποτα. Θα είμαι τόσο πεθαμένη, που δεν θα νιώθω τίποτα. Ούτε πόνο, ούτε αγάπη, ούτε μίσος, ούτε φόβο. Μόνο τη χαρά των εμπειριών που δεν έζησα στον μάταιο τούτο κόσμο, λόγω συστολών, όποιου τύπου. Κόκκινο φανάρι; Ε, και; Ο γκόμενος της καλύτερης φίλης μου; So what? 5ος όροφος; Πόσο πιο πολύ να πονάει; 20 μελομακάρονα; Ποια κυτταρίτιδα; 1000 ευρώ Manolos; Ποια οικονομική κρίση;

 

Παράδεισο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Είσαι παιδί και μεγαλώνεις με το πρότυπο του Παραδείσου. Εδώ πιστεύεις στον Άι-Βασίλη, σε ποντίκια που μιλάνε και στον Σούπερμαν, δεν θα πιστέψεις το βιβλίο των Θρησκευτικών και στη μαλακισμένη που έπρεπε σώνει και καλά να φάει το μήλο; Μετά είσαι έφηβος, αρχίζουν τα “δεν γαμιέται”, η νοοτροπία του YOLO (που είναι και της μοδός) και οι AD/DC που σου δείχνουν το δρόμο (highway to hell) της ζωής που θέλεις να ζήσεις. Μετά, βέβαια, μεγαλώνεις και ζεις την πραγματική φάση με τα καζάνια που βράζουν, τον τύπο με τα κέρατα και τη μυτερή ουρά (λένε ότι αλλάζει πολλές μορφές και συχνά εμφανίζεται ως λοχαγός στον στρατό, ως αφεντικό στη δουλειά που μισείς, ως υπάλληλος ΙΚΑ κα) και την γκόμενα που θα σου κάνει τη ζωή κόλαση. Όταν μεγαλώσεις κανονικά, όμως, τα βλέπεις όλα αλλιώς. Και θα ήθελες πριν σκάσει το “game over” να έχεις κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά. Θα ήθελες να τα έχεις κάνει σωστά. Όχι για τη μπόνους πίστα (παράδεισος/κόλαση/λιμνούπολη/πλανήτης Κρύπτον ο καθένας πιστεύει ότι θέλει), αλλά για το ίδιο παιχνίδι.

Εξάλλου… (ω) είναι ωραία στον Παράδεισο. Το λένε και οι Τρύπες. Κι εγώ τις Τρύπες τις πιστεύω.

Παράδεισο η Ιωάννα Μαμάη

Με κάποια χρόνια στην πλάτη μου στο κατηχητικό δε θα μπορούσα να δώσω πιστεύω άλλη απάντηση. Οk, δεν είμαι υπόδειγμα αλάνθαστου ανθρώπου και αναμάρτητου αλλά από μικρή ήθελα όταν πεθάνω να πάω στον Παράδεισο. Την κόλαση τη ζούμε καθημερινά εδώ. Λαγνεία, φθόνος, αμαρτία, απληστεία, οργή. Πηγαίνοντας με τον σταυρό στο χέρι μέχρι τα 19 μου και λέγοντας α το ένα είναι αμαρτία, το άλλο επίσης, ήρθε κάποια στιγμή στη ζωή μου ένα γεγονός που μου έδειξε ότι είμαι άνθρωπος. Και ότι ως ανθρώπινο ον έπρεπε και ήθελα να περάσω από αυτό το στάδιο. Της αμαρτίας. Δε γίνεται να το αποφύγεις. (Φυσικά, όχι βλάπτοντας τους άλλους). Και αυτή η διαδρομή σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά με την ανθρώπινη υπόστασή σου, γιατί θεός δεν είσαι.

Από τότε έχουν περάσει κάποια χρόνια και διαπιστώνω πως η αμαρτία μπορεί να είναι γλυκιά και εθιστική σαν κόκα αλλά ο παράδεισος σου προσφέρει μια γλυκιά ηρεμία και καθόλου πόνο. Για αυτό εκεί θα ήθελα να πάω.

 

Κολασμένα κόλαση ο Θανάσης Κρεκούκιας

 Να ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πιστεύω λέξη από τις παπαριές περί παράδεισου και κόλασης. Έχω πάει κατηχητικό, χριστιανικές κατασκηνώσεις, στο Άγιο όρος, μέχρι και παπαδοπαίδι έχω κάνει, αλλά θριάμβευσε μέσα μου το αλειτουργηλίκι. Όσο και να χτυπιέται η εκκλησία για να βρει πελάτες, άπαξ και τα κακαρώσεις, χέσε ψηλά κι αγνάντευε όσο θέλεις, αλλά ούτε καζάνια θα βράζουν, ούτε άγγελοι θα σε πηγαίνουν βόλτα στα απέραντα λιβάδια. Αν θέλετε όμως ντε και καλά να κάνουμε συζήτηση για να βρισκόμαστε σε δουλειά, ο Θανασάκης θα διαλέξει κόλαση. Καθόλου απίθανο δε, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε, να τον διάλεγε αυτή από μόνη της. Καθότι μεγάλο ρεμάλι ποικιλοτρόπως.

Πρακτικά να το πάρουμε, δεν μπορεί, πρέπει να υπάρχει λόγος που η εκκλησία διαχρονικά απειλεί με βούρδουλες, καζάνια, διαβόλους, τριβόλους, πολυβόλους. Μήπως ξέρει πολύ καλά ότι εκεί γίνονται όλα τα ωραία; Με παλιοπαρέες, με γκόμενες, με ξύδια, με ρούκουνες, με ρέιβ, με έτσι, με αλλιώς και με παραπέρα; Και γι’ αυτό έχει φτιάξει το παραμυθάκι ότι το νου σας, μη το ένα, μη το άλλο, γιατί θα βράζετε μέσα στους βόθρους και στο πυρ το εξώτερο; Αν το καλοσκεφτείτε, είναι πιο μεγάλη η απειλή της κόλασης, παρά η περιγραφή του παραδείσου, τουλάχιστον στους χριστιανούς. Γιατί οι Μουσουλμάνοι το έπιασαν ωραία το νόημα. Έβαλαν στον δικό τους παράδεισο και τα ρύζια και τα ουρί. Και μάσες δηλαδή και γκόμενες και αούα. Εμείς όμως; Μήπως φοβάται ο παράδεισος ότι θα μείνει χωρίς πελάτες αν μαθευτεί η αλήθεια; Μήπως ο Άγιος Πέτρος δεν είναι face control αλλά κράχτης; Κάτι μου λέει ότι μας δουλεύουν όλους μαζί ψιλό γαζί.

Και βάζω στοίχημα ότι αν περάσετε μια βόλτα έξω απ’ την κόλαση, θα δείτε τον Μάρκο να παίζει τα τέλια μαζί με τον Τσιτσάνη, τον Χέντριξ να τζαμάρει μαζί με τον Γκάλαχερ, τον Άρη να κρατάει παραμάσχαλα το κεφάλι του και να τα χώνει στο Ζέρβα, τον Τσάπλιν να χορεύει βαλς με τον Δον Κιχώτη, τον Ζακ Μπρελ να βαράει τα πλήκτρα του πιάνου αφρίζοντας… Αλλά ας αφήσω τον Λούκυ που τα λέει καλύτερα. Ακούστε το τραγουδάκι και πείτε μου πού πιστεύετε ότι θα μπορούσε να γίνει αυτό το πάρτι, στον παράδεισο ή στην κόλαση; Και αν απαντήσετε στον παράδεισο, τότε θα περιμένω να μου πείτε γιατί όταν τα σπάτε, όταν καίγεται το πελεκούδι, όταν γίνεται της τρελής, όταν χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, λέτε όλοι σας «έγινε κόλαση»! Ε;

 

Παράδεισο ξερό άσο ο Πάνος Κοκκίνης

Μέχρι στιγμής δεν έχω κάνει αρκετά κακά για να είναι δεδομένο ότι στο τέλος με περιμένει το «υπόγειο». Αλλά ούτε κάτι ιδιαίτερα καλό (π.χ. να σώσω ένα επτάχρονο από πνιγμό) για να δικαιολογώ προκράτηση για το «ρετιρέ». Αν και, μεταξύ μας, από μικρό παιδί δεν πίστευα σε κανένα από τα δυο.  Το θέμα είναι ότι δεν γουστάρω να ταξιδεύω κάπου στα τυφλά. Και επειδή, από όσο ξέρω, το Lonely Planet δεν έχει εκδώσει ακόμη οδηγό κόλασης ή παραδείσου, δυσκολεύομαι να επιλέξω.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τίποτα από τα δυο δεν είναι όπως το έχουμε στο μυαλό μας. Ούτε ο παράδεισος είναι de facto ξενέρα, ούτε η Κόλαση a priori ένα όργιο καλοπέρασης. Οπότε θα προτιμήσω την «σιγουράντζα» του παραδείσου. Και ας ξέρω ότι τα κακά κορίτσια πηγαίνουν στην κόλαση.

Άσε που είμαι σίγουρος ότι στην κόλαση παίζει πολύ customization. Κάτι που σημαίνει ότι, αν όντως περάσεις βόλτα έξω από την κόλαση, ο Χέντριξ δεν θα τζαμάρει μαζί με τον Γκάλαχερ, αλλά με την Καλομοίρα και τον Γιώργο Ταμπάκη σε ρεπερτόριο αποκλειστικά Mazoo and the Zoo.

Όπως, αντίστοιχα εγώ, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθώ σε αιώνιο μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας, μήνα Αύγουστο, σε Ibiza χωρίς air condition και με το ραδιόφωνο κολλημένο σε σταθμό που παίζει ηπειρώτικα κλαρίνα στην διαπασών.

 

Στο παραδείσου τα μπουζούκια θέλει να πάει η Νίκη Χάγια

Παράδεισος ή κόλαση; Μα είναι σαν να ρωτάς κάποιον αν θέλει να είναι καλός ή κακός; Βέβαια εδώ που τα λέμε ποιος καθορίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό; Τι ηθικό και τι ανήθικο; Όλοι ξέρουμε ότι αυτοί οι δύο μεταθάνατοι προορισμοί έχουν σχεδιαστεί μόνο και μόνο για να ενισχύσουν το ενοχικό στοιχείο ενός ανθρώπου. Όμως επειδή είναι νωρίς για να σοβαρέψω τη συζήτηση, θα απαντήσω ευθύς αμέσως. Δεδομένου ότι δεν μπορώ την πολλή ζέστη, δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τη φάση χαμάμ και έχω την εντύπωση πως θα με πιάσει κρίση κλειστοφοβίας μέσα στο καζάνι, ψηφίζω Παράδεισο. Εκεί θέλω να πάω μόλις αφήσω τον μάταιο τούτο κόσμο. Στα λιβάδια τα πράσινα, με τα ξανθά αγγελάκια να τραγουδάνε Belinda Carlisle, τον Απόστολο Πέτρο να με υποδέχεται στην πόρτα ντυμένος στα λευκά σαν pimp και την αιώνια λιακάδα πάνω από το φωτοστέφανό μου.

Παράδεισο ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τον παράδεισο τον φοβάμαι λίγο γιατί θα είναι τίγκα στους ξενέρωτους θρησκόληπτους και θα βαριέμαι. Από την άλλη στην κόλαση έχω την εντύπωση ότι θα υπάρχει τόση βαβούρα, τόσος ανταγωνισμός για τις γκόμενες του καζανιού και τέτοια εναγώνια ενασχόληση με την αναζήτηση του καλύτερου πάρτι που δεν θα είμαι ποτέ σε ησυχία. Τις πιο ωραίες ημέρες της ζωής μου τις έχω περάσει στον θρόνο του Ποσειδώνα στην Τζια, στα βουνά και τις παραλίες της Sri Lanka, στο μπαλκόνι της Taormina αγναντεύοντας την Αδριατική, σε ένα αυτοκίνητο με τις μικρές νυχτερινές μουσικές του Mozart, σε βόλτες με το ποδήλατο από το Shoreditch Park στο Camden και από κεί μέσα από το ποτάμι στο Regent’s Park. Αυτές οι αναμνήσεις νομίζω είναι βγαλμένες από τον Παράδεισο. Τώρα αν θέλει να έρχεται που και που ο διάβολος από κει να τα κάνει μπάχαλο, be my guest.

 

Κόλαση η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Κόλαση ο μπακλαβάς”, “σε θέλω κολασμένα”, “διαβολεμένα σέξι” και άλλες τόσες φράσεις δεν σας λένε τίποτα; Δεν έχετε καταλάβει πως για να περιγράψουμε οτιδήποτε ξυπνάει τις αισθήσεις από τον λήθαργο είναι απαγορευμένο και σε στέλνει σε one way trip στα πιο καυτά καζάνια της κολάσεως (αν υποθέσουμε ότι υφίσταται τίποτα από όλη αυτή την ακατάσχετη μπουρδολογία); Βεβαίως από το κεφάλαιο κόλαση διαλέγω επιλεκτικά και αναφέρομαι μόνο στις θετικά εννούμενες κολασμένες καταστάσεις, εκείνες στις οποίες  το πραγματικό συναίσθημα είναι σαν να πήγες στον παράδεισο (όσο μπορεί να φανταστεί κάνεις αυτή την υποθετική και μάλλον ανύπαρκτη κατάσταση). Οποτε κατά μια έννοια, διαλεγω την παραδεισένια κόλαση. Ή τον κολασμένο παράδεισο, όπως θες πες το.

Κόλαση ο Άλκης Βασιλείου

Όλα αυτά τα χριστιανοταλιμπανίστικα με αφήνουν τελείως αδιάφορο. Ποιος μου λέει εμένα ότι στον παράδεισο είναι οι παρθένες και τα πιλάφια που υπόσχονται οι ισλαμιστές και στην κόλαση βρωμάει σκόρδο και έχει καζάνια και αίματα, όπως απειλούν οι χριστιανοί;; Διαφωνώ κύριε! Δεν το δέχομαι! Ας πούμε, ο χριστιανικός παράδεισος, με τα σύννεφα, τους αγγέλους και το ΚΑΘΟΛΟΥ σεξ, πρέπει να είναι πιο βαρετός κι από εκπομπή της Ρούλας Κορομηλά με καλεσμένο τον Μικρούτσικο… Οπότε, προτιμώ κόλαση, αλλά όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου. Με τις παραλίες της, με τα topless γκομενάκια της, με τα cuba libre της, με μπασκέτες σε κάθε γειτονιά και ένα σπιτάκι πάνω στη θάλασσα να μας περιμένει το βράδυ. Και τι το κολασμένο έχει αυτό; Την παντελή απουσία προσευχής, κατάνυξης (ή και… κατάνοιξης, που θα έγραφε ο Στέφανος) και επαφής με το θείο, κάτι που θεωρείται “γκαραντί” σε όλες τις θρησκείες της γης για να πας στον παράδεισο!

 

Παράδεισο ο Μάνος Μίχαλος

Μεγάλωσα με το στίχο “οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο”, ειδικά εκείνη την περίοδο των 14-15, που για να ακούσεις πάλι ένα τραγούδι, έπρεπε να περιμένεις το γρρρρρρρ που έκανε η ταινία της κασέτας, γυρνώντας προς τα πίσω. Στην πορεία βέβαια, κατάλαβα ότι οι παλιές αγάπες (καλό είναι να) πηγαίνουν στο διάολο. Στην πορεία, άρχισα να πιστεύω ότι αυτά που πάνε στο παράδεισο, είναι τα καλά παιδιά. Και αποφάσισα (νωρίς) ότι θέλω κι εγώ να γίνω ένα τέτοιο, παιδί του παραδείσου. Ίσως, γιατί το να είσαι στην κόλαση, μπορεί να είναι αρκετά ενδιαφέρον σαν σενάριο και να σου κάτσει μέχρι και η Rihanna (σίγουρα θα είναι εκεί, με τόσες μαλακίες που έχει κάνει τελευταία), αλλά σαν bottom line (στον μπότομ θα είσαι έτσι κι αλλιώς, τότε) θα μοιάζει με τεράστια προσωπική αποτυχία, το να πάω στην κόλαση, ύστερα από τόσο κόπο (και ελπίζω χρόνο). Και όπως ξέρουν λίγοι και μαθαίνουν όλο και περισσότεροι, “αρρωσταίνω” όταν χάνω.

Παράδεισο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έχω την εντύπωση πως στην κόλαση εκτός από σκόρδο μυρίζει και ιδρωμένες μασχάλες. Και παρά τη φυσική μου αντοχή στη ζέστη, θα διαλέξω τον παράδεισο για οι έννοιες ‘καλό-κακό’ είναι τόσο σχετικές που στο κεφάλι μου, τα πράγματα στον παράδεισο θα είναι τόσο γαμώ που εννοιολογικά θα μοιάζει με κόλαση. Αλλά ας μην σε μπλέξω με τα γενόμενα στο κεφάλι μου.

Ακόμη και στο Κάβο Παραντίζο, στο τελευταίο κομμάτι παραλίας που θα ονειρευόμουν να πάω ποτέ, ομολογώ, με χαμηλωμένα μάτια και κοιτώντας το πάτωμα, ότι ήταν μια χαρά. Εντάξει, δεν έπαιζε και APTBS, αλλά δικαιολογούσε αυτό το παραδεισοκόμματο στην ονομασία του.

Κατά τ’ άλλα, δεν θέλω να σας το χαλάσω, αλλά την Κυριακή είδα το ντοκιμαντέρ “Ceasar’s Messiah”, στο οποίο προκύπτει ότι ο Χριστός ήταν μια ανακάλυψη των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, οπότε ούτε κόλαση υπάρχει ούτε παράδεισος. Μόνο οι Τρύπες που λέει κι ο Τριαντάφυλλος.

 

Παράδεισο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Να σου εξηγήσω το σκεπτικό μου. Σε όλη μου τη ζωή ακολούθησα προσωπικούς δρόμους, ούτε με τους έτσι ούτε με τους αλλιώς, συνήθως με τους λίγους, γούσταρα να νιώθω ότι δε χωράω πουθενά (μιας και πιάσαμε τα τραγούδια και τις Τρύπες) και, σε ότι αφορά τη συζήτηση, ούτε Παράδεισο ούτε Κόλαση. Κάπου στη μέση. Ή καλύτερα μία έτσι και μία αλλιώς. Προσοχή, όχι όπου φύσαγε ο άνεμος. Την έβρισκα να ανεβαίνω μόνος μου βουνά ή να κάνω διακοπές σε ερημικές παραλίες που δεν έπιανε ούτε βάρκα και όταν μπούχτιζα από την ηρεμία έλιωνα παπούτσια στις συναυλίες με αλκοόλ και rock ‘n’ roll. Αλλά τώρα τα χρόνια πέρασαν και προτιμώ κατά κάποιο τρόπο να είμαι με τους πολλούς. Δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι νιώθω πλέον. Και επειδή έχω το αποκλειστικά προνόμιο να “καλουπώνω” αυτή τη δημοσίευση, μιλώντας τελευταίος, διαλέγω Παράδεισο. Θα χαρώ να είμαι με Αναστασιάδη, Χατζηιωάννου, Μίχαλο, Κοκκίνη, Χάγια και τους άλλους που έκαναν αυτή την επιλογή. Τώρα αν μετά θα μου στρίψει και θα θέλω να πιω ένα ποτάκι με τον Κρεκούκια και τη Χρυσικοπούλου…

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΕ 69,2%

Ό,τι κι αν πει ο Άγιος Πέτρος ή τέλος πάντων ο πορτιέρης στην μετά θάνατον ζωή, το ONEMAN θα πάει στον Παράδεισο. Με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες.

Που προτιμάς εσύ να την βγάλεις;

Στην


ή

στον