Ποιο αυτοκίνητο θέλω σήμερα (και γιατί)

Αν μετρήσουμε τις φορές που σκεφτόμαστε αυτοκίνητα κι ευχόμαστε αυτά, όχι απλά θα μας πάρει πιο εύκολα ο ύπνος, αλλά πιθανότατα δεν θα ασχοληθούμε με τίποτα άλλο για τέσσερις-πέντε μέρες. Θα μου πεις, σε κανέναν δεν κόστισε το να ονειρεύεται. Πριν συμφωνήσουμε και κάνουμε raise σ’ αυτό το γλυκό κλισέ, ρίξαμε μια ματιά στο site της LeasePlan κι αναθεωρήσαμε.

Ναι, μπορούμε να έχουμε όποιο αυτοκίνητο θέλουμε, με πλήρες πακέτο υπηρεσιών, χωρίς ρίσκο και με απλή διαχείριση. Το μυστικό λέγεται leasing και στο leaseplan.gr, οι επιλογές θα σε ξεσηκώσουν.

Ήδη άλλωστε, οι δημοσιογράφοι του Oneman έτρεξαν να κάνουν την επιλογή τους.

Το TOYOTA Yaris HSD Bi-tone, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Είμαι τρομερά γραφικός που ενώ έχω Yaris διαλέγω Yaris, αλλά θα εξηγηθώ. Πρώτον, για να έχω, σημαίνει ότι μου ταιριάζει. Δεύτερον, δεν έχω κανένα παράπονο από το Yaris μου, οπότε θα πάω στα σίγουρα. Και τρίτον, το συγκεκριμένο το επιλέγω επειδή είναι υβριδικό, και, κυρίως, επειδή είναι αυτόματο. Δεν έχω οδηγήσει ποτέ αυτόματο αυτοκίνητο κι επειδή είμαι σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής μου, θέλω να σβήνω πράγματα από τη λίστα αυτών που δεν έχω κάνει. Πρώτα οδηγείς αυτόματο, μετά πας στη Λατινική Αμερική… έτσι πάνε αυτά.

Το JEEP Compass Limited 1.6, για τον Πάνο Κοκκίνη

Γιατί είναι τόσο επιθετικό και “μοβόρικο” όσο κι η “ένα βήμα πριν το κάψιμο” διάθεσή μου αυτό το διάστημα. Επίσης, επειδή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να πάρω SUV, αλλά δεν με έπαιρνε οικονομικά κι η πλειοψηφία τους μου έκανε λίγο φλώρικη. Αντιθέτως, το Jeep το κόβω για αυθεντικό, φουλ ασφαλές κι έτοιμο για όρη και βουνά. Σε τέτοιο βαθμό που, αν όντως αξιωθώ να το πάρω με leasing, θα έχω και κίνητρο να βάζω μέσα κάθε ΣΚ κόρη και γυναίκα, να μπαίνει στη διαπασών κάτι από Rihanna (τι θες, η κόρη αποφασίζει τι ακούμε) και να την κάνουμε για κάπου πανοραμικά κι ανεξερεύνητα.

Το AUDI A3 Sportback 1.6 TDI 116HP 5D, για τον Κώστα Μανιάτη

Η σχέση μου με τα αυτοκίνητα είναι λίγο καλύτερη απ’ τη σχέση του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα με το χαμόγελο, αλλά και πάλι ίσως να υπερβάλλω. Είμαι άκυρος, άμπαλος… πώς το λένε, ρε παιδί μου, εντελώς “ατιμόνητος”. Ξέρω να οδηγώ με ασφάλεια(;), να καταλαβαίνω τι μάρκα είναι το μπροστινό μου αυτοκίνητο, ΜΟΝΟ αν δω το σήμα του (κι όχι τα φώτα, λόγου χάρη, όπως κάποιοι άλλοι), ΑΛΛΑ το Audi A3, το αναγνωρίζω από 5 χλμ. μακριά κι από 300 μέτρα ύψος. Αυτό θέλω. Αυτό ήθελα πάντα, μαζί με δυο τρία ακόμα, τα οποία, όμως, έχουν τη θέση της αναγκαστικής αλλαγής. Μου αρέσει εμφανισιακά και δεν μπορεί να κάνει κανένας τίποτα για αυτό. ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑ.

Το CITROËN C1 VTi 68 Feel i Touch ETG (auto) 5d, ο Γιώργος Μυλωνάς

Έχω περάσει από όλα τα στάδια. Ξεκίνησα την ενήλικη ζωή μου κυκλοφορώντας παντού πεζός και με ΜΜΜ. Στη συνέχεια πήρα αυτοκίνητο, μετά μηχανάκι κι εδώ κι ένα χρόνο κινούμαι πάλι με ΜΜΜ και πόδια. Έχοντας πλέον την εμπειρία από κάθε δυνατό τρόπο μετακίνησης στην Αθήνα, κατέληξα πως το μόνο μέσο που θα ήθελα ν’ αποκτήσω ξανά θα ήταν ένα μικρό αυτοκίνητο. Ένα Citroen C1, το οποίο θα περιόριζε όσο το δυνατόν περισσότερο το χρόνο αναζήτησης χώρου για παρκάρισμα, δεν θα έκαιγε πολύ βενζίνη και θα είχε όσα κυβικά χρειάζονταν για να κινείται κάποιος μέσα στην πόλη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί να οδηγεί κάποιος μέσα στην Αθήνα, αμάξι με περισσότερα από 1300 cc. Citrοen C1, λοιπόν. Άλλη μια απόδειξη ότι η ζωή (οφείλει να) είναι εξαιρετικά απλή.

Το TOYOTA Yaris HSD Bi-tone TSS 5D και για την Ιωσηφίνα Γριβέα

Δεν ξέρω να οδηγώ. Θα διορθώσω την ανεπάρκεια μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά προς το παρόν έχω κάνει μόνο κάποιες ασφαλείς γύρες σε αλάνες (να σημειωθεί εδώ ότι δε μου έσβησε ούτε μια φορά το αμάξι, ούτε έριξα ένα δεντράκι που φλέρταρε με τις ρόδες, μπράβο μου). Μόλις λάβω στα χέρια μου το πολυπόθητο χαρτί και στην ψυχή τη ρώμη να ξεχυθώ στους δρόμους, θα υιοθετήσω ένα παλιό οικογενειακό αυτοκίνητο, όπως συνήθως συμβαίνει. Αν μπορούσα, όμως, να διαλέξω καινούργιο θα πήγαινα με το συγκεκριμένο Yaris γιατί και υβριδικό είναι και αυτόματο. Μια ζωή την έχουμε, ας τη διευκολύνουμε κι αυτήν και των γύρω μας.

Το Nissan Micra 1.5 diesel, για τον Πάνο Σεϊτανίδη

Παιδί της πόλης είμαι εγώ κι αυτοκίνητο για να γυρνώ στους δρόμους της αναζητώ. Αφαιρώ λοιπόν από την εξίσωση τα SUV που πιάνουν χώρο και ρουφούν τη βενζίνη όπως εγώ την Coca-Cola. Σε μια εποχή που πρώτα κοιτάς καταναλώσεις και μετά επιδόσεις, που οι προτεραιότητες γενικά έχουν αλλάξει, αφαιρώ κι ό,τι σπορτίφ από την εξίσωση. Επειδή όμως οδηγώ και… στον ύπνο μου, το να πάρω diesel έχει νόημα. Το ίδιο κι η επιλογή μάρκας που βγάζει μοντέλα “σκυλιά”, για να αντέχουν στο χρόνο. Έχω και μικρό παιδί, άρα αφαιρούμε και τα 3θυρα. Κι επειδή ως γνήσιος petrol head, θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο κάθε κίνησής μου, φυσικά επιλέγω μηχανικό κιβώτιο. Δεν ξέρω πόσο καλοί είστε στα μαθηματικά, αλλά με τις παραπάνω προσθαφαιρέσεις, οι διαθέσιμες επιλογές καλαίσθητων και μοντέρνων αυτοκινήτων δεν είναι και πολλές.

Σήμερα θα επιλέξω ένα new entry, το Nissan Micra με τον 1500άρη diesel κινητήρα απόδοσης 90 αλόγων, σε έκδοση με 5αρι μηχανικό κιβώτιο και στο πλούσιο επίπεδο εξοπλισμού Acenta. Είναι ένα μοντέλο όμορφο, που το αντικρίζεις βγαίνοντας από το σπίτι και του χαμογελάς, ξεκινώντας ωραία τη μέρα σου. Έχει χαρακτηριστικό design που υιοθετεί τη νέα σχεδιαστική γλώσσα της μάρκας, καίει λίγο, αλλά αποδίδει καλά, καλύπτοντας κάθε εντός αστικού τοπίου ανάγκη και χωράει παντού, ενώ επίσης χωράει και πολλά. Και που, όπως έχουν αποδείξει οι Ιάπωνες σαμουράι της αυτοκίνησης, θα συνεχίσει να γράφει χιλιόμετρα εκεί όπου οι άλλοι θα σταματήσουν. Τι άλλο χρειάζεσαι στα αλήθεια;